1,035 matches
-
romancier de seamă al perioadei interbelice, dacă unele procedee și, mai cu seamă, ticuri gazetărești nu i-ar fi invadat proza. SCRIERI: Domnul Traian Traianescu-Laocoon, București, 1907; În cetatea idealului, București, 1920; ed. pref. Sergiu Pavel Dan, București, 1972; Sub flamura roșie, București, 1926; Robul, București, 1936. Traduceri: Lope de Vega, Castiliana, București, [1942]; Victorien Sardou, Fedora, București, [1944]. Repere bibliografice: [Procesul ziariștilor], U, 1919, 110, 112-126, 140; Aderca, Contribuții, I, 354-356, 602-604, 701; Davidescu, Aspecte, 110-114; Ion Vinea, „În cetatea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290160_a_291489]
-
112-126, 140; Aderca, Contribuții, I, 354-356, 602-604, 701; Davidescu, Aspecte, 110-114; Ion Vinea, „În cetatea idealului”, ADV, 1920, 11 161; Camil Petrescu, Scriitorii între ei, RP, 1925, 2 156; Perpessicius, Opere, II, 27, 31, 340-344, VII, 326-328; Octav Botez, „Sub flamura roșie”, VR, 1926, 5-6; I. Valerian, Cu scriitorii prin veac, București, 1967, 215-219; Lovinescu, Ist. lit. rom. cont., IV, 261-267; Camil Petrescu, Și eu sunt elevul d-lui Rădulescu-Motru, „Omul liber”, 1930, 68; Streinu, Pagini, I, 162-165, 196-201; Cioculescu, Aspecte
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290160_a_291489]
-
România (1969-1990), președinte al Fundației „I. L. Caragiale” (din 1992), de-a lungul timpului fiind și redactor responsabil al unor publicații didactice, precum „Școala Prahovei” ș.a., redactor-șef al revistei „Axioma”. Debutează la „Luceafărul”, în 1959, fiind prezent și în „Ecoul”, „Flamura Prahovei”, „Anuarul Muzeului de Istorie și Arheologie Prahova”, „Curierul Liceului «I.L. Caragiale»”, „Revista de pedagogie”, „Limbă și literatură”, „Tribuna școlii”, „Prahova”, „România literară” ș.a. Prima carte, Poetică și stilistică. Metode, concepte, îi apare în 1976. Studiile incluse în volumele Comentarii
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290096_a_291425]
-
și al lui Roman Sârbu, țărani. Urmează liceul la Buziaș (1960-1964) și Facultatea de Filologie a Universității „Babeș-Bolyai” din Cluj, secția limba și literatura română (1964-1969). Va lucra ca ziarist profesionist: redactor la cotidianele „Orizont” din Râmnicu Vâlcea (1969-1971) și „Flamura” din Reșița (1972-1989), ulterior ca redactor-șef la ziarul „Timpul” și la Agenția Media Star din Reșița. Din 1997 este director al Bibliotecii Județene „Paul Iorgovici” din același oraș. Debutează cu versuri în 1965, la „Tribuna”, publică în primele numere
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289493_a_290822]
-
Paul Florențiu redactează „Lira dobrogeană” (1933), iar cu D. Găvan, „Talpa țării” (1933). A mai colaborat la „Dunărea”, „Lumina”, „Rod nou” (uneori, sub pseudonimul Kamadeva), „Solia”, „Nenufar”, „Cuget dobrogean”, „Festival”, „Naționalul nou”, unde a fost și secretar de redacție, „Năzuința”, „Flamura” ș.a. Cu înfățișarea lui de star de cinema și cu argumentul unei înzestrări susținute de lecturi serioase, B. devine, de prin 1934, un fel de idol al tinerilor poeți grupați în jurul revistelor „Festival” și „Rod nou”. Deși foarte tânăr, e
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285672_a_287001]
-
aici un fragment mai extins, savuros prin suculența ironică a construcției frazelor: "Există o tendință [...] de a deprecia această muncă critică a artistului; de a propune teza după care artistul mare e un creator inconștient și că poartă înscrise pe flamura lui, fără să știe, cuvintele "scrie și nu cerceta". Noi care suntem din punct de vedere al glasului interior, niște surdo-muți, compensăm totuși uneori acest defect printr-o modestă conștiință care deși lipsită de competență oraculară, ne sfătuiește să facem
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
uneori pseudonime (Delajiu, D. B. Delajiu, D. Paltin, Dem. Paltin, D. B. Silvan), va fi prezent cu poezii (în multe cazuri fiind vorba de republicări) în peste o sută de ziare și reviste, îndeosebi din București și Craiova: „Adevărul literar și artistic”, „Flamura”, „Omul liber”, unde, în două rânduri (1923 și 1925), a avut funcția de prim-redactor, „Săptămâna”, „Conștiința culturală”, „Convorbiri literare”, „Ecoul Capitalei”, unde a fost secretar de redacție, iar în 1931 - director, împreună cu G. Gheorghiu, „Vremea nouă”, la care, în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285669_a_286998]
-
vale./ / Am luat omul de ciuf, de mâner,/ Acum e călare pe soare...”. Dar adevăratul preludiu la prestația din următoarele două decenii este o Baladă din 16 februarie, închinată grevelor ceferiste din 1933 și lui Vasile Roaită, „mucenicul” „fâlfâind în loc de flamură” pe sirena uzinei. Îndată după aplicarea dictatului jdanovist asupra literaturii ca „armă” de agitație și propagandă, supusă „metodei de creație” a realismului socialist, P. s-a precipitat în primul eșalon al scriitorimii de serviciu, devenind un model de „poet fruntaș
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288980_a_290309]
-
nou starea de criză, s-a reclamat o reformă Începând „de la bază”, dar revendicarea principală e tot autonomia. Desigur, pe fundalul unei cetățenii europene Împărtășite de toți, a participării și a implicării, dar și a standardelor academice de excelență. Sub flamura strategiei europene, procesul Bologna se poate solda Însă și cu o standardizare a mediocrității și poate ascunde ceva ce, de regulă, nu este spus: abandonarea spiritului critic, alinierea, dirijismul birocratic. Trebuie să remarcăm aici că strategia reformei pe care o
Psihologia servituţii voluntare by Adrian Neculau () [Corola-publishinghouse/Science/854_a_1579]
-
contabilității la Reșița. Debutează în 1924, cu versuri publicate în ziarul „Progresul” din Oravița; editorial, pătrunde în lumea literară în 1933, cu volumul de poezii Din țara cu bobi de aur. Colaborează la periodicele „Societatea de mâine”, „Scrisul bănățean” („Orizont”), „Flamura roșie”, „Drapelul roșu”, „Vatra” ș.a. Scriitor care se integrează, prin atitudine tradiționalistă, univers tematic și stil impregnat de regionalisme, unei tendințe interbelice de afirmare a localismului, F. găsește ca prim cadru de expresie registrul poetic. Volumele Din țara cu bobi
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286927_a_288256]
-
R. Gagliardi, care este ?i arhitectul bisericii Sf�ntul Gheorghe (Ragusa, 1744-1766), prev?zut? cu o fă?ad? traversat? de o tensiune dinamic? extrem?. Geografic, este vorba despre sudul Germaniei, Schwaben ?i Bavaria mai precis ?i despre ?inuturile unite sub flamurile casei de Austria. Contrareforma catolic? triumf? �n aceast? zon?, �nt?rînd puterea ordinelor religioase, �n timp ce autoritatea monarhic? ?i seniorial? se �nt?re?te �n capitale ?i la sate. Elaborarea unui mediu artistic vizual ?i sonor �ntru gloria catolicismului
Arhitectura în Europa: din Evul Mediu pînă în secolul al XX-lea by Gilbert Luigi [Corola-publishinghouse/Science/892_a_2400]
-
1848 -, M., interpret al rolului titular (el este primul actor român care încearcă travestiul), obține un triumf cum nu se mai pomenise pe scena ieșeană. Deși mai puțin atras de teatrul istoric, în preajma Unirii dă la iveală câteva texte cu flamură patriotică (Ștefan cel Mare și, cu actorul Ion Anestin, Jianul căpitan de hoți). Va reveni la piesa de divertisment („comedia vodevilă” Apele de la Văcărești, 1872), amabilă și frivolă la început, scoțând apoi din când în când un ghimpe satiric. Farsele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288146_a_289475]
-
e sigur, și numai nesiguranța asta te roade tenace. După ezitări prelungite, evocările locuinței ideale a nomazilor se fixară insistent pe castelele medievale, bogate în ieșiri secrete și dispozitive de apărare, dar și în turnuri semețe cu foișoare împodobite de flamuri. Un versant al existenței lor s-ar fi dorit marcat de un astfel de reper vizual notabil, în vreme ce un altul n-ar fi căutat decât să rămână cufundat cât mai adânc în tăcerea și anonimatul clandestinității. Trăiri contrare îi munceau
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
Mongoliei actuale. Din câte-am citit, deasupra lui venea un cort aurit - un compromis foarte simplu și practic între modul de viață sedentar și cel nomad. În plus, trebuie să fi afirmat identitatea comunității la distanță mai ceva ca o flamură. Mă gândeam ce-ar fi să punem o terasă tropeziană pentru nomazii noștri deasupra ultimului etaj, unde n-au decât să-și întindă cortul dacă-i încolțește nostalgia de trecut. O locuință modernă prevazută cu deschidere largă și primitoare înspre
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
atinsese deja, în principiu, nedorita destinație. Atâta deschidere a fiecărui por, pliu și orificiu într-o făptură umană îl descumpăni însă iremediabil pe atacator, învățat cu atacul pozițional, prelungit al Marietei și cu meterezele ei bine păzite (deși neumbrite de flamuri trufașe de lenjerie intimă). Între proxim și distant diferența fusese subit erodată; centura lui blondă de salvare devenise acum una cu stihia învolburată. Ceea ce, până mai adineauri, fuseseră mângâieri din partea ei, se transformă pe dată în biciuiri de tentacule prehensile
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
zori, zarea e roșie”. În câteva texte din 1945 apare și viitoarea metaforă titulară „vioara roșie”. Posesorul ei se vrea făuritor de poezie vaticinară, militantă: „Cu tălpile goale, cu hainele rupte, / Te vreau, poezie, chiot în lupte. Te vreau, poezie: flamură, goarnă, / Neguri și bezne smulge, răstoarnă”. Acest program va fi îndeplinit, începând din 1948, cu supramăsură. În ciclul Versuri de război tonalitatea o dăduseră nu „chiotul”, „goarna”, ci descripțiile de ambianță, în tușă îngroșată. Notații caustice, mici comentarii sarcastice, încondeieri
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290297_a_291626]
-
le strig: / Încolonarea!” Într-o poezie astfel concepută, e normal ca metafora rezumativă să fie steagul, care flutură în mai toate stihurile lui T.: „Eu am răzbit prin neguri și-acum te-aștept pe culmi / Cu roșii, cu înalte, cutezătoare flamuri”, „Mi-e inima steagului dată!” etc. După 1950 continuă să abordeze „teme majore”, dar își permite, uneori, să compună pasteluri și să contureze siluete grațioase, cum ar fi o tânără de la țară, „proaspătă ca roua pe rodul necules”, îmbrăcată în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290297_a_291626]
-
de critică literară (1954-1959). În 1975 va absolvi un curs postuniversitar de ziaristică. Este profesor de limba română la Școala Generală din Uda Paciurea, județul Teleorman (1959-1961), metodist la Casa Regională a Creației Populare din Ploiești (1961-1966), redactor la ziarele „Flamura Prahovei” (1966-1989) și „Prahova” (1989-1997). Din 1998 se stabilește la Sibiu. Debutează în 1950, cu versuri, la „Flamura Prahovei”, iar editorial cu placheta Cuvinte pentru mâine, apărută în 1962. Colaborează la „Viața românească”, „Luceafărul”, „România literară”, „Tribuna”, „Contemporanul” ș.a. A
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289635_a_290964]
-
la Școala Generală din Uda Paciurea, județul Teleorman (1959-1961), metodist la Casa Regională a Creației Populare din Ploiești (1961-1966), redactor la ziarele „Flamura Prahovei” (1966-1989) și „Prahova” (1989-1997). Din 1998 se stabilește la Sibiu. Debutează în 1950, cu versuri, la „Flamura Prahovei”, iar editorial cu placheta Cuvinte pentru mâine, apărută în 1962. Colaborează la „Viața românească”, „Luceafărul”, „România literară”, „Tribuna”, „Contemporanul” ș.a. A realizat traduceri ale unor piese jucate pe scenele teatrelor din Ploiești, Oradea și Bârlad. Mai semnează C. Teișanu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289635_a_290964]
-
de semilună fluidă răsturnată. Spunem despre această corabie că este în derivă, că se desprinde de axul comenzii umane și se ancorează în nicăieriul întinderilor marine copleșitoare, pretudindeni și niciunde în vastitatea tărâmurilor de ape. Pierzându-și astfel pecetea și flamura așezării sub dirijarea gândului uman explorator, ea devine naturală, adică din instrument ce înfrunta natura se preschimbă în instrument al naturii. Nu mai este activă pe fundalul naturii, nu mai iese în prim-plan, lăsând în urmă, asemeni unui cadru-fond
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
spre demență și suicid, oracolul ce prezice cu vocea unui profet taumaturgic că își va întâlni autentica muză, în mâinile căreia, o primăvara fără timp va jubila floral. Frumusețea și iubirea, ca două idealuri asumate de artist și îndrăgostit sub flamura romantismului, a visării ce înalță întru absolut își regăsesc, așadar, compatibilități profunde cu dimensiunea nopții drept fenomen cosmic, ca eveniment ritmic al naturii. Dinspre acest termen ce indica absența ciclică a luminii solare de pe o anumită suprafață terestră, s-a
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
filosofie politică adorată cu fervoare religioasă coincide cu o politică imperialistă, ea devine un instrument de deghizare ideologică. Imperialismul arab în timpul perioadei de expansiune s-a justificat prin apelul la datoria religioasă. Imperialismul napoleonian s-a răspândit asupra Europei sub flamura „Libertate, Egalitate, Fraternitate”. În special în ceea ce privește Constantinopolul și Dardanelele, imperialismul rus a făcut apel succesiv sau concomitent la credința ortodoxă, panslavism, revoluția mondială și apărarea de blocada capitalistă. În epoca modernă, mai ales sub influența filosofiilor sociale ale lui Darwin
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Cinema” (1963) și „Contemporanul” (1964-1966). Ocupă funcția de vicepreședinte al Radioteleviziunii Române (1966-1970), este corespondent special în Franța (1970-1971), reporter la „Almanahul «Scânteia»” (1970-1980), vicepreședinte al Asociației Cineaștilor (1974-1990), ambasador extraordinar și plenipotențiar al României la Varșovia (1993-1999). Debutează la „Flamura Prahovei” (1948), cu un grupaj de schițe și povestiri, iar editorial, cu volumul de reportaje Scrisoare din Moscova (1954). Este distins cu Premiul Asociației Scriitorilor din București (1973), cu Premiul Uniunii Scriitorilor (1981, 1983). I se acordă Premiul „Italia” (1968
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287357_a_288686]
-
gâfâind: dar, eu, Doamne ...? "Apăi, tu vei fi dar, adică vei fi dăruit când unuia, când altuia..." Românul a fost dar la turci, dar la ruși, la polonezi, acum se vrea el însuși DAR în Statele Unite ale Europei, arborând și flamura ocrotitoare a americanilor. Până la urmă e singura poziție corectă. Poate tot Dumnezeu ne va face supliciul ceva mai scurt. Pentru că acele COSTURI pentru integrare ne ustură rău în perioada ce vine: scumpirile la gaz și energie electrică, impozitele și birurile
MERIDIANUL by Dumitru V. MARIN () [Corola-publishinghouse/Science/1703_a_2970]
-
iar în 1966, după mai bine de două decenii și jumătate de la ultima carte, i se editează culegerea Poezii. Mai colaborează cu versuri, reportaje și traduceri la „Glasul singurătății” (devenită „Fulgerul”, apoi „Însemnări”; face parte din gruparea acestei reviste dorohoiene), „Flamuri”, „Lanuri”, „Crai nou”, „Familia”, „Pagini basarabene”, „Luceafărul”, „Universul literar”, „Curentul literar”, „Viața românească”, „Steaua”, „Iașul literar”, „Orizont”, „Tribuna”, „Convorbiri literare”, „Ateneu”, „Cronica” ș.a. În 1979 i s-a decernat Premiul Asociației Scriitorilor din Iași pentru volumul Confesiunile pământului. Cu excepția unei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290293_a_291622]