2,113 matches
-
grup de studenți”, publicația menționează abia la începutul anului al doilea pe Doru Belimace ca „director prim” și „gruparea revistei” cu N.N. Angelescu, Alexandru Talex, Al. Dumitrescu-Redea și Aurel Iancu. Nesemnat, un scurt Prolog cu asperități și exprimări confuze anunță insolit asocierea prin „impetuozitate” a unor coechipieri „uniți sufletește, deși cu laturi diferite și oarecum adverși în atitudini”, dar „având cu toții același ideal” și „expunând licăririle unor suflete care se înțeleg destul de bine”. Sub argumentația precară, se vede ambiția de a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287801_a_289130]
-
mediană ce separă fantasticul-straniu de fantasticul miraculos păstrând terminologia cercetătorului francez. Acceptarea supranaturalului de către personaj și deci elucidarea misterului și așezarea în spațiul fantasticului-miraculos e, în egală măsură, o variantă de interpretare a finalului nuvelei care totodată nu alterează farmecul insolit al acestei opere literare. 4.2. La osul cu carne se adună ciorile " Avem nevoie intermitentă de fantastic. El exprimă visul treaz al individului, saltul dincolo de aparențe, escamotarea realității cenușii, mecanizate sau brutale. Ieșirea din rutină e un act de
by Steliana Brădescu [Corola-publishinghouse/Science/1060_a_2568]
-
cred scrie Roger Caillois în capitolul introductiv al eseului său În inima fantasticului că fantasticul ține mai curând de modul în care este tratat decât de subiect"155. E o afirmație susținută fără îndoială de toți teoreticienii acestui gen literar insolit, dar atât de greu de definit. Fantasticul autentic e un "fantastic voit", adică el include doar acele opere create anume pentru a surprinde și a dezorienta prin inventarea unui univers imaginar în care nimic nu se înfățișează și nimic nu
by Steliana Brădescu [Corola-publishinghouse/Science/1060_a_2568]
-
pentru că umbra acesteia nu mai cade peste noi așa cum cădea peste Agamemnon"216. Jean-Marie Domenach realizează o analiză a tragicului din perspectiva multiplelor sale metamorfoze. În ciuda formelor diferite de manifestare, tragicul este însoțitorul permanent al finței umane. El este aventura insolită a omului în marele ceas al întâlnirii cu sine. Tragicul stă sub semnul inefabilului, al unei infinite proiecții spre un spațiu indeterminat. Această continuă deschidere duce la imposibilitatea închiderii sale în "carcera conceptului": "Producție sălbatică a spiritului chiar atunci când secole
by Steliana Brădescu [Corola-publishinghouse/Science/1060_a_2568]
-
disponibilitatea spre fantastic și irațional, ca alternativă la alunecarea în patetism. Conținutul epic aduce elemente de suprarealitate, prin introducerea unor personaje secundare din alte epoci. Antractele reprezintă elemente de meditație, hibride și concentrate, cărora diversitatea le conferă valoare de informații insolite. SCRIERI: Omul dublu, București, 1980; Povestiri, Timișoara, 1987; Într-o singură dimineață, Timișoara, 1999. Repere bibliografice: Traian Liviu Birăescu, Proză scurtă, O, 1981, 1; Voicu Bugariu, A privi cu răbdare lumea, LCF, 1981, 7; Emil Satco, Ioan Pânzar, Personalități bucovinene
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286884_a_288213]
-
continuatori și uzurpatori, postfață Monica Lovinescu, București, 1997; Nimic n-ar trebui să cadă, Iași, 1997; Amarul târg, București, 1998; Imposibila neutralitate, pref. Gabriel Dimisianu, Iași, 1998; Amurgul idolilor, București, 1999; Dealul purtat de scripeți, Botoșani, 1999; Dialoguri crude și insolite realizate de Grigore Scarlat, Iași, 1999; Poezie română contemporană, I-II, Iași, 2000; Spațiul dintre corole, București, 2000; Amintiri din epoca de platină, Chișinău, 2000; În răspăr, Cluj-Napoca, 2001; Acul și steaua, Bistrița, 2001; De unde până unde, Botoșani, 2002; În jurul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287364_a_288693]
-
spre elementul advers, apa. Elegia agoniei în „viclenia unui timp fără timp”, „cu rășina sângelui neagră”, chipul brăzdat de „năvodul” urmelor și corpul alterat din care membrele se rup, va reantrena în Terase de apă imaginarul acvatic, cu „o mutație insolită a semnificaților” și fără grandoarea tumultului vital de altădată: sub „nori negri” lumea întinde larguri de culoarea mercurului și mări de silitră la „malul de beton”, „ape verzi și lâncede”, „indiferente”, poartă alge și „anemone paludice”, în smârcuri, amestec de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288424_a_289753]
-
și cultură grupează în trei secțiuni - Armenii în istoria și cultura occidentală, Armenii în Țările Române și Personalități - pagini sobru documentare sau pitoresc evocatoare din avatarurile fertilei vocații culturale a etniei. Cartea furnizează și istoriei literare românești detalii și abordări insolite ale unor figuri precum Lazăr Asachi, căminarul Gheorghe Eminovici, membrii armeni ai Junimii, I. L. Caragiale și Petru Th. Missir, G. Ibrăileanu ș.a. SCRIERI: Cântărețul de sticlă, București, 1973; Stampe lirice, București, 1975; Sigiliul trecerii, București, 1978; Balanța solară, București, 1980
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288424_a_289753]
-
1932, 1935) și poezie (1942) și Premiul Fundațiilor Regale (1935). Marea vânătoare (1935) accentuează latura simbolist decadentă a poemelor, marcate pe de o parte de un „lirism dezinvolt și spontan” (Ov. S. Crohmălniceanu), iar pe de alta, de sintaxe imagistice insolite: „Columna unui arbore-n crepuscul/ Împrăștie-n fereastră balsamul evocării./ Odihne rubinii în piscină/ Pe luna șoldului Salomeei,/ Și tolăniri pe tigri jupuiți,/ O roabă siriană/ Să-i treacă pântecul regesc/ La rindeaua dulce a uleiului de migdale” (Poem). În
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287239_a_288568]
-
la Eliade, revelațiile sunt construite de autor, iar nu trăite de acesta și, la o analiză minuțioasă, își dezvăluie lipsa de autenticitate literară și umană”. În schimb, cea de-a treia secțiune (Teze neterminate) mizează pe avantajele fragmentarismului și pe insolitul asocierilor, fiind un montaj de texte care speculează contiguitățile imprevizibile. Captivante și plauzibile în ansamblu, unele juxtapuneri - cum ar fi analogia dintre Liviu Rebreanu și Hegel pe baza unor afirmații decontextualizate din Ion - resimt însă o aplecare excesivă către „demonul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288793_a_290122]
-
cele mai diferite, predominant tradiționale în primele patru volume, apoi tot mai mult, cu timpul aproape exclusiv, moderne. Încă în Noapte de echinox enunțuri de felul butadei („m-am privit într-o frunză/ și m-am văzut mai matur”), imagini insolite, soresciene avant la lettre („am învățat pe dinafară un șirag de cocori,/ m-am iscălit pe un surâs/ și-am colorat tăcerea cu un greier”), indică tendința de înlocuire a mijloacelor expresive. Tradiționalismului tinde să i se substituie - și, progresiv
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290221_a_291550]
-
o carte de bucate/ scrisă de Marylin Monroe”, ca și cum am călători „după mersul trenurilor/ de Bacovia” sau am vorbi „cu cartea de telefon/ compusă de neamțul cel surd”. Manierismul se declară și prin imagini nu rareori excentrice, produse prin alăturări insolite: „Ninge cu litere de tipar”, se altoiește „usturoiul cu crinul”, „tăcerea e o scriere cu greieri”, solnița imită „orbitele unui craniu”, „un moșneag făuritor de viori” le pune „la uscat ca pe crapi”, patul nupțial e instalat „pe o spinare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290221_a_291550]
-
starea de simpatie sau antipatie organică”. Memoria și noutatea, trecutul și viitorul, amintirea și „dorul nedefinit” pot coexista În poem („vreau acest paradox: memoria și noutatea”), de vreme ce constituie Însuși fluxul vital care este scrisul. Esențială e forța lor de șoc, insolitul Întîlnirii unor poli tensionali capabili să dea naștere „fulgerului unei imagini”, „iluminării” tulburătoare, viziunii; loc mitic al coincidenței contrariilor, al interferenței dinamice dintre real și imaginar, dintre eu și univers, Într-o „incandescență sublimă”, - trimițînd spre ceea ce Breton numește, În
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
Se Înțelege atunci de ce poemul poate fi identificat cu existența Însăși, În expresia ei cea mai dinamică - pentru că aflată mereu În stare de alertă, predată neprevăzutului, hazardului, Într-un spațiu deschis liberei mișcări a cuvintelor, jocului asociațiilor, frumoase tocmai prin insolitul lor, prin puterea lor de dizlocare-neliniștire a lumii și a subiectului liric. Discursul poetic, Încetînd să se modeleze conform „gramaticii” și „logicii” moștenite, se va transforma În acea „cale lactee de imagini” În neîntrerupta succesiune, spărgînd orice cadru conceptual, căutîndu-și
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
performanțe: „Va fi iarăși un cult, o altă foaie matricolă, va fi iar un catalog. Aici stă, cum am spus, cursa cuvîntului, vulpește ascunsă În iarba oricărui entuziasm”. Punerea În mișcare a imaginației ca forță perpetuu productiv-inventivă, generînd un imagism insolit, urmează să instituie poemul ca aproximare, fie și grevată de povara „formulei”, a libertății lăuntrice a eului. E un refuz, aici, În orice caz, de a privi realitatea de la distanță, un mod al implicării, al tragerii datelor universului exterior În
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
limbajului ca distanțare de normă („faceți greșeli de gramatică”); refuzul distincției tradiționale dintre frumos și urît; tendința de dinamizare a discursului liric (În consens cu „ritmul vremei”) prin cultivarea unui imagism În care contează În primul rînd surpriza asocierilor, relația insolită, simultaneismul viziunii, cu consecințe În sfărîmarea sintaxei moștenite și multiplicarea perspectivelor: Încercare de surprindere a Însuși procesului genetic al „viziunii”. Într-un cuvînt - o concepție foarte modernă, de-a dreptul revoluționară pentru momentul istorico-literar respectiv. În ce măsură asemenea deziderate teoretice Își
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
de sinteza imaginativă. Considerată superficial, viziunea ar părea pur impresionistă (de „impresionismul” lui Voronca vorbea, de exemplu, G. Călinescu, În Istoria... sa, iar Perpessicius găsea formula „pointilismului poetic”); „notația” propriu-zisă este de fapt deviată metaforic (metonimic) spre un spațiu asociativ insolit În context, cu elemente Împrumutate de predilecție din sfera modernității mașiniste și trimițînd, ca modalitate de plasticizare, la ceea ce teoreticianul Voronca numește „o analogie de corpuri geometrice”, Într-un paralelism cu constructivismul pictural. Oricum, deschiderea spre „realul” astfel conceput e
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
Invitație la bal se deschide Însă și la pagini mai solare, conturînd imagini nu mai puțin tipice pentru o poezie fascinată de mirajul modernității. Acestei „poezii-ecran”, cum o numea În paginile Integralului Stephan Roll, nu-i pot rămîne străine aspectele insolite ale cotidianului citadin, În care Își dau Întîlnire, Într-o convergență complexă, elemente ale cosmosului tradițional al poeziei, cu altele, trimițînd la realitatea imediată, chiar prozaică: „Toate plantele au poposit În acest / Catalog de mașini agricole: Sena” - sună două versuri
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
deschis ca un porte-cigarettes”, „sonata ca o poliță de asigurare”, „creierul oscilează ca un compartiment În transatlantic”... Intenția e, cum se vede, de atragere (asimilare) În sfera poeticului a unor date ca și banale În orice civilizație modernă, devenite Însă insolite În raport cu depozitul de convenții moștenit și conferind astfel o nouă prospețime imaginii. Observația e valabilă pentru registrele cele mai diverse ale liricii. „Discursul amoros”, mai vechea odă erotică se poate transforma În felul următor, printr-o acumulare de imagini specifice
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
fonică a versului”. (Alte exemple concludente ar fi aici versuri ca: „Drum pierdut prin clorat și calcar”, „Casele presate balnear În album” etc.). Desigur, nu toate poemele Invitației la bal suportă o asemenea analiză. Unele dintre ele vizează aproape exclusiv insolitul asociațiilor conturînd mai degrabă un spectacol exterior, la nivelul unui „reportaj” În care contează - după propoziția programatică din Manifestul activist către tinerime al Contimporanului - „expresie plastică, strictă și rapidă a aparatelor Morse”; stratul reprezentativ primează, neglijînd ca și total autoreferențialitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
ca brazi Se leagănă sîngele nostru ca un hamac... Atributul de „ostenitoare lirică”, dat de G. Călinescu, e justificat parțial În asemenea cazuri, căci expresia directă a unor stări nu de mare profunzime pare evitată cu orice preț, și chiar insolitul și surpriza programate duc, În cele din urmă, la o paradoxală monotonie. Experiența „constructivistă” din Invitație la bal nu e Însă dintre cele peste care se poate trece cu ușurință. Ea contează deopotrivă În demersul mai general avangardist al momentului
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
al altor asocieri, astfel Încît poemul Întreg propune o suită de relee iradiante care-și propagă la nesfîrșit undele, asigurînd perpetua mișcare a imaginarului și conferind textului o dinamică aparte. „Obiectul” se pulverizează astfel spre toate orizonturile, Își descoperă Înrudiri insolite și ecouri În tot ce există: extremă a unei atitudini romantice, afirmare și - mai mult decît atît - provocare a universalei analogii, cu o fervoare ce nu mai e a retoricii exterioare, ci a Însuși procesului combinatoriu, al genezei textului liric
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
austeră a modelului plasticii constructiviste i se imprimă fervoarea imnică, un suflu discursiv cu accente, pe alocuri, whitmaniene, ce-și găsește aici spațiul amplu, cel mai adecvat, de expresie. Înfățișările feerice ori sumbre ale metropolei moderne (În ocurență, Parisul) interferează insolit cu „oaze” naturale, descoperite cu Încîntare În miezul agitației urbane sau reactualizate de depozitul mereu viu al memoriei locurilor natale. Notația „reportericească” coabitează cu jocurile libere ale fanteziei ce justifică din plin atributul lovinescian de „miliardar de imagini” acordat autorului
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
ce putea servi drept exemplu, Ulise al lui Voronca apasă mai puțin pe latura demitizantă de care era tentat poetul francez „las de ce monde ancien” și sătul de antichitatea greacă și romană. Sensibil la spectacolul modernității, Voronca reabilitează naturalul, reintroducîndu-l, insolit, În scena metropolei moderne, sub imperiul particularei sale aspirații de comunicare / comuniune cu elementele: sensibilitate al cărei fond romantic poetul român e departe de a-l renega. CONTINUĂRI: ITINERARII NOCTURNE Nu alta, În esență, decît În Ulise e direcția urmată
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
sau mai puțin rigidă a „ideii” sau a evenimentului ca referent precis, interpretat eventual Într-o ordine alegorică, ci În fervoarea trăirii plurale a semnelor lumii, mobilizate Într-un perpetuum mobile al fanteziei, ce le descompune și recompune În structuri insolite În virtutea voinței de eliberare din orice tipar, de deschidere spre o totalitate a cosmosului, - nu contemplată de la distanță, ci implicînd subiectul producător, devenit agent dinamic. „Revelația” vizată (despre care vorbesc de atîtea ori textele programatice ale militantului avangardist) ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]