2,956 matches
-
I, ediția citată, p. 54 248 Idem, p. 88 249 Idem, p. 97 250 Idem, p. 99 251 Idem, p. 30 252 Mitul lui Pygmalion este unul dintre "marile mituri ale Istoriei Erosului Occidental", dar poate fi reamintit încă din Metamorfozele lui Ovidiu: "Pygmalion (...)/Cu o măestrie deplină din fildeșul alb cum e neaua/ El izbuti să cioplească un trup de femeie cum Firea/N-ar fi în stare să nască; de opera-i se-ndrăgostește./ Că, de n-ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
ascunsă prin artă. Stă mut de uimire/ Pygmalion și se-aprinde nebun după chipul acesta..." Cf. V. I. Stoichiță, A. M. Coderch, Ultimul Carnaval. Goya, Sade și lumea răsturnată, Editura Humanitas, București, 2007, pp. 153-154. 253 Idem, p. 46 254 Ovidiu, Metamorfoze, X, pp. 245-259 255 Cf. V. I. Stoichiță, A. M. Coderch, op. cit., p. 156 256 Ibidem 257 Idem, p. 161istoricul de artă se referă, în primul rând, la lucrarea lui Goya, Pygmalion și Galateea, pensulă și laviu în sepia 258 Umberto
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
prezența sau absența cozii. și, nu în ultimul rând, pentru că, în interviurile realizate de-a lungul timpului cu oameni obișnuiți, schimbarea atitudinii vânzătorilor față de clienți este adesea adusă în discuție ca un semn al tranziției, ca element vizibil cotidian al metamorfozei mentalității. Indicii după care oamenii în majoritatea cazurilor remarcă sau măsoară schimbarea sunt elemente extrem de concreți, legați de viața de zi cu zi și mai puțin fac trimitere la abstracții cum ar fi „democratizarea societății”, mai ales în condițiile unei
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
ci prețuiesc mai mult cunoașterea pură, dezinteresată, simpla plăcere de a cunoaște de dragul cunoașterii, înțelegerea proceselor care conduc la apariția și evoluția formelor din universul nostru cotidian. Ne invită să ne lăsăm fascinați de bogăția și complexitatea formelor și a metamorfozelor lor. (Boutot, 1997, p. 11) În afara teoriilor morfologice amintite, din generația noilor orientări mai fac parte și sinergetica lui Hermann Haken sau teoria jocurilor; asupra acestora nu ne vom opri în mod special în demersul nostru. Vom încerca în continuare
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
Astfel, cui și de ce să-i fie frică de Emil Cioran? Că face critica modernității? Că își acuză neamul de fatalism și se dezice de ai săi? Că a fost de dreapta și a propăvăduit violența? În spatele acestor gesturi, o metamorfoză continuă, a cărei singură consecință este recunoașterea unei identități care dă sens îndoielii. Care se întemeiază pe îndoială. Nu numai că Cioran este în permanență altul, el este și suma unor contradicții ireconciliabile. Iată: „În mine există un pătimaș și
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
spre trecut. Oricum, în locul adevărului instituit prin angajarea în istorie, adevărul explorării neantului. Între ipostaze, un hău care trebuie el însuși umplut cu sens. Problema cu adevărat elocventă pentru destinul lui Cioran (în consecință, și pentru scrisul său) e ruptura, metamorfoza, coexistența chiar a ipotezelor care se exclud. Și Cioran e conștient, prea conștient, de toate acestea. Într-o scrisoare din 6 aprilie 1974 i se destăinuia cu năduf lui Noica: „Cum vezi, nu scap de obișnuita mea indecizie, de acea
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
la relația lui Cioran cu propria origine. Iată: „În cele din urmă, suntem întotdeauna salvați de propriile noastre defecte. Tot a folosit la ceva și originea mea...” (338 Ă 2 decembrie 1977). Este aici proiectată o întreagă existență întemeiată pe metamorfoză: anonimul se află în miezul lucrurilor, nimicul structurează un sens, boala Ă și permanenta ei amenințare Ă instituie o poveste. La periferia vieții sociale, propriul corp devine un tărâm de explorat. În nici un caz Cioran nu va folosi, împotriva propriului
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
fac deopotrivă Kafka și Bacovia. De fapt, toate acestea Ă sfatul, prudența, grija excesivă Ă pentru că, „specialist în melancolie”, despre care spune adesea, cu modestia orgoliului, că știe câte ceva, Cioran s-a ridicat, demonic, deasupra bolii. Consecință tot a unei metamorfoze, ori a unei ciudate antinomii. Nu invocase el „postulatele contradictorii” ale lui Baudelaire?! Un astfel de postulat e însuși faptul că, prin excesul înregistrării formelor, Cioran substituie sau amână neantul, a cărui mărturie corpul este. Oricum, cu o atitudine care
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
nu e unic, căci Nirvana însemnă și vid și extaz, este una dintre obsesiile mele constante”. Așadar: blestem și rugăciune, vid și extaz. Fără s-o spună explicit, Cioran se regăsește în Eminescu, pentru că, asemenea acestuia, e omul unor identice metamorfoze și al unor antinomii care-l situează deasupra perspectivei subiective, adică deasupra timpului. Ba chiar deasupra oricărei disperări, anxietăți, angoase. Este ceea ce, cu referire la Eminescu, Cioran numește „etapa supremă a complicității tale cu universul”, pentru a continuă: „Ce șansă
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Să fie Cioran un înțelept? Cum să fie înțelept un nihilist, nostalgic și cinic, un hipersensibil, histrion și locvace?! Oricum, cuvântul înțelepciune nu este unul dintre cele des folosite de Cioran în corespondența sa. Totuși, e de bănuit că marile metamorfoze Ă ca și exercițiile de mortificare Ă se petrec sub tutela sa. Un exercițiu de mortificare, cel puțin în cazul fratelui său, este divorțul. Un altul, refuzul de a procrea. Lui Aurel Cioran îi scria: „Orice căsătorie este un eșec
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
dori să evite, cum o și face uneori, jocul social al conversației care „cere un minim de dezinvoltură și de cabotinaj” (II, 345). În fine, poate că în această balansare între angajare și abandon ar trebui să identificăm momentele unei metamorfoze, ale unei deveniri. Spune Cioran: „La vârsta când scriam în românește Cartea amăgirilor (douăzeci și cinci de ani?) trăiam cu o asemenea intensitate că îmi era literalmente teamă să nu sfârșesc ca întemeietor de religie... La Berlin, la München, am trăit extazuri
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
nemărginită, viziune a extazului. Iar asta după ce m-am întâlnit cu perceptorul, după ce-am făcut coadă la poliție pentru buletinul de identitate, după ce am fost la o infirmieră pentru o injecție și altele asemeni. Mister al chimiei noastre interioare, metamorfoză ce l-ar zăpăci pe un demon și l-ar pulveriza pe un înger” (I, 52). Extaz fără motiv, de data aceasta, așa cum altădată el se datorează contactului cu pământul: „Duminică. Pe un câmp de lângă Auvers-Saint-Georges (nu departe de Chamarande
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
în reversul ei, tot așa cum singurătatea implica aproximarea abisului. Notează Cioran într-un loc: „Duminică. Șase ore de mers între Dourdan și Étampes. Plimbare cum nu se poate mai exaltantă peste câmpuri, pe cărări noroioase.” (147). Imediat urmează însă inexplicabila metamorfoză: „Seara, anxietate cumplită” (idem). Așadar, singurătate, uitare de sine, extaz, pace originară. Cioran ajunge la aceste stări și prin contemplație. Prilejul ei, natura. Notează Cioran: „Ziua de ieri (6 noiembrie), singur, de-a lungul Oisei, între Beaumont și Boran. Nu
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
îmblânzesc. Iată: „Găsit într-un colț o coajă de brânză, aruncată acolo mai de mult. În jurul ei, o armată de insecte negre. Aceleași instincte ți le imaginezi devorând ultimele rămășițe ale unui creier. Să te gândești la propriul cadavru, la metamorfozele oribile ce-l așteaptă, are ceva liniștitor: te apără de mâhniri și de spaime; o frică ce distruge alte mii de frici” (I, 20). Viziunile sumbre rămân, însă, ceea ce sunt: prilejuri de tortură. Macabru aproape, cinicul Cioran notează: „Nu izbutesc
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
care doare, toate, dincolo de neputința pe care o relevă, constituie până la urmă o șansă: „Trebuie spus lucrurilor pe nume: toate gândurile mele depind de neajunsurile mele. Dacă am înțeles câte ceva, meritul revine exclusiv carențelor sănătății mele”. Travestirea aceasta e o metamorfoză care amână la infinit gestul fatal al sinuciderii. Până la urmă, bolile sunt pentru Cioran chiar o șansă, aceea de a putea fi el însuși. Nu întâmplător vorbește despre buna lor folosință. Avantajele bolii constituie un reper în gândirea cioraniană. În
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
ca și cum, uitându-se în oglindă, ar face eforturi disperate să vadă pe altcineva. Iar când, după flagelări perseverente în scris, reușește acest lucru, nu-și poate șterge din memorie chipul real, sau chipul imaginat ca fiind real. Căci, în urma succesivelor metamorfoze, chipul real nu-i altceva, el însuși, decât o mască. Așa se face că lui Cioran eșecul i se pare finalmente o împlinire. Cel puțin, el caută o astfel de împlinire, pe care alții ar fi reușit-o. Iată-l
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
volume colective. Este traducător în limba română și comentator al unor scrieri de Platon. Lucrările sale au fost bine primite de critica de specialitate. A îngrijit antologia Antichitatea despre artele plastice (1971). C. se afirmă ca un bun cunoscător al metamorfozelor literare și conceptuale ale imaginii lui Alexandru cel Mare în literatura română, în comparație cu literaturile orientale și cu literaturile europene occidentale. A cercetat, de asemenea, prima versiune românească a Istoriilor lui Herodot. Are studii în domeniul retoricii literare, al poeticii și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286290_a_287619]
-
particular, din traducerea lui Pope a acestei opere"; greaca, însă, "era o limbă necunoscută în Anglia de la acea dată" cînd poemele lui Rowley se presupune că ar fi fost scrise (secolul al XV-lea); pe de altă parte, English metamorphosis / Metamorfoza engleză este "pur și simplu împrumutată din opera lui Spencer Faerie Queene, cartea ii, c. x. st. 5-19"; de asemenea, cîntecul din piesa intitulată Ælla (strofele CV-CXIII) este foarte apropiat compozițional de cîntecele Opheliei din Hamlet (Skeat 1883: XXI). Desigur
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
București, 1959, 88-108; Silvian Iosifescu, În jurul romanului, București, 1961, 218-235; Ivașcu, Confruntări, III, 115-123, 195-217; Damian, Direcții, 223-298; Georgescu, Păreri, 251-255; Micu-Manolescu, Literatura, 171-181; Simion, Orientări, 238-249; Dimisianu, Schițe, 14-20; Ardeleanu, Însemnări, 43-53; Râpeanu, Noi, 204-208; Oprea, Mișcarea, 51-68; Manolescu, Metamorfozele, 35-36; Piru, Panorama, 288-299; Balotă, Labirint, 388-396; Cristea, Interpretări, 32-40; Damian, Intrarea, 67-70; Dimisianu, Prozatori, 47-59; Râpeanu, Interferențe, 176-181; Zaciu, Glose, 192-198; Ardeleanu, „A urî”, 11-14; Bugariu, Incursiuni, 94-98, 193-204; Felea, Poezie, 126-132; Martin, Poeți, 46-57; Adrian Păunescu, Sub semnul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289869_a_291198]
-
realității poți imagina ceva plauzibil. Prin această frază și mai ales prin termenul de „plauzibil” s-ar putea înțelege că exclud din planul legitim al imaginației tot ce iese din obișnuit și din empiria cea mai comună. Adică fantasticul, fabulosul, metamorfozele simbolice în plan existențial, misteriosul și straniul, nu și-ar găsi locul în marea literatură dacă idiosincrasiile unora de tipul meu ar avea trecere. Noroc că în fapt și l-au găsit de multă vreme și e destul a pomeni
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
muncii eficiente, caracteristică liberalismului economic și politic: proprietatea privată, individul, libera concurență, economia de piață, societatea civilă, separația puterilor, adică marile valori liberale susținute de Locke, Hume, Montesquieu, Tocqueville (Tănase, 1995, p. 3). Perioada de înflorire a acestor principii, de metamorfoză a lor în practici sociale, a fost relativ scurtă, de circa trei decenii. Ea coincide cu începuturile „erei burgheze” în România, de la 1828 la 1866 (Zeletin, 1925/1991, pp. 48-99). Cele mai spectaculoase transformări generate de programul pașoptist sunt unirea
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
acest zbor de imaginare a unei matrice structurale. Și anume, e vorba de experiența mereologică, cum ar spune Doleäel, de transformare a structurilor și de gândire a unor structuri ale lumilor ficționale literare. Or, spunea Goethe, orice structură este o metamorfoză a structurilor anterioare, un principiu organic În mers. Mă gândeam la o Întrebare: În ce măsură această ficționalizare are sau nu un model. Am avut impresia, din spusele Mihaelei Ursa, că ficționalizarea urmează totuși un fel de model organic al realității, pentru ca
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
nu mai există acel ax identitar tare față de care să poată fi constatat jocul de rol? Față de un model exterior, din afara eului? Sau trebuie să admitem că, În mod paradoxal, proteismul infinit elimină teatralitatea, termenul nemaifiind adecvat la ideea de metamorfoză perpetuă. Mihaela Ursa: Ceea ce spui mă face să am certitudinea că În momentul În care spui „ca și cum” afirmi deja o opțiune pentru o lume, dar nu pentru o lume existentă, ci pentru una posibilă. Spui: „Îmi aleg lumea asta, Îmi
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
nu este nici o cultură alternativă; este o cultură autonomă, o autonomie desigur limitată, a cărei existență este formal acceptată de putere, dar și progresiv Îngrădită. Această cultură tolerată prelungește avânturile democrate și libertare de la sfârșitul anilor ’60, dar printr-o metamorfoză care pe termen lung duce la asfixiere. ș...ț Puternică pe tot parcursul anilor ’70 și chiar la Începutul anilor ’80, această cultură tolerată dă azi tot mai multe semne de sufocare. Existența ei a făcut posibil ca În România
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
și cere și În prezent - un comportament cultural bine definit, distincția care să arate unde sunt limitele schimbării. Am vrut să ilustrez În felul acesta modul În care proprietatea privată a constituit o componentă a schimbării, punctul de cotitură În metamorfoza comportamentului cultural al individului după 1990, a românului generic, să-i spun așa. Încetineala cu care proprietatea privată a fost recunoscută mai Întâi, pusă În drepturi, Începând să fie respectată, arată că supraviețuirile mentalității comuniste sunt prezente laolaltă cu cele
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]