1,491 matches
-
operei de artă (c) 2016 Institutul European Iași pentru prezenta ediție INSTITUTUL EUROPEAN Iași, str. Grigore Ghica Vodă nr. 13, O. P. 1, C.P. 161 euroedit@hotmail.com.; www.euroinst.ro Descrierea CIP a Bibliotecii Naționale a României NITA, BOGDAN Ontologia operei de artă / Bogdan Nita. - Iași : Institutul European, 2016 Conține bibliografie ISBN 978-606-24-0119-1 111 Reproducerea (parțială sau totală) a prezentei cărți, fără acordul Editurii, constituie infracțiune și se pedepsește în conformitate cu Legea nr. 8/ 1996. Printed in ROMANIA BOGDAN NITA Ontologia
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Ontologia operei de artă / Bogdan Nita. - Iași : Institutul European, 2016 Conține bibliografie ISBN 978-606-24-0119-1 111 Reproducerea (parțială sau totală) a prezentei cărți, fără acordul Editurii, constituie infracțiune și se pedepsește în conformitate cu Legea nr. 8/ 1996. Printed in ROMANIA BOGDAN NITA Ontologia operei de artă INSTITUTUL EUROPEAN 2016 Cuvinte-cheie: ontologie, estetică, opera de artă, arhitectonică, tropi ontologici "La philosophie trouvera aide dans poésie, art, etc, dans un rapport beaucoup plus étroit avec elles, elle renaïtra et réinterprétera ainsi son propre passée de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
European, 2016 Conține bibliografie ISBN 978-606-24-0119-1 111 Reproducerea (parțială sau totală) a prezentei cărți, fără acordul Editurii, constituie infracțiune și se pedepsește în conformitate cu Legea nr. 8/ 1996. Printed in ROMANIA BOGDAN NITA Ontologia operei de artă INSTITUTUL EUROPEAN 2016 Cuvinte-cheie: ontologie, estetică, opera de artă, arhitectonică, tropi ontologici "La philosophie trouvera aide dans poésie, art, etc, dans un rapport beaucoup plus étroit avec elles, elle renaïtra et réinterprétera ainsi son propre passée de métaphysique - qui n'est pas passé" (NC: 39
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
qui n'est pas passé" (NC: 39). Maurice Merleau-Ponty Cuprins Mulțumiri / 11 Introducere Expunerea problemei ontologice a operei de artă și trasarea direcțiilor de cercetare / 13 1. Tema cercetării și modul în care va fi tratată / 14 2. Natura și ontologia operei de artă / 22 3. Obiectul și obiectivitatea operei de artă / 31 4. Identificarea și determinarea temei centrale: ontologia operei de artă / 36 4.1. Termeni și atribute ale artei în general / 38 4.2. Problema referenței artei / 41 4
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
artă și trasarea direcțiilor de cercetare / 13 1. Tema cercetării și modul în care va fi tratată / 14 2. Natura și ontologia operei de artă / 22 3. Obiectul și obiectivitatea operei de artă / 31 4. Identificarea și determinarea temei centrale: ontologia operei de artă / 36 4.1. Termeni și atribute ale artei în general / 38 4.2. Problema referenței artei / 41 4.3. Statutul fenomenologic al operelor de artă / 43 4.4. Arta tradițională și arta contemporană / 45 5. Planul ontologic
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
artă / 56 1.2. Obiectul, obiectivitatea și opera de artă / 61 1.3. Înțelegerile operei de artă prin intermediul experienței estetice / 69 2. Nivelul pre-ontologic al operei de artă / 74 3. Interogarea ontologică a operei de artă / 78 3.1. Terminologia ontologiei ingardiene cu privire la opera de artă / 86 4. "Creația" sau jocul liber al imaginației și al înțelegerii / 89 4.1. Mythos și actul liber al creației / 90 4.2. Logos sau forma finală a creației / 95 4.3. Despre ludus sau
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fie arta este produsul tuturor aspirațiilor umane, fie a ajuns la o ultima etapă de autodistrugere. Însă mai există o cale prin care produsele artei pot fi interpretate ca produse globale uniforme ce stimulează fragmentarea culturală. În acest cotext, rolul ontologiei nu va fi cel de a explica obiectele artei și realitea lor în mod descriptiv, ci le va supune unor norme care vor reglementa inferențele la nivel cognitiv și observațiile la nivel perceptiv. Cercetarea ontologică a operei de artă presupune
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de a explica obiectele artei și realitea lor în mod descriptiv, ci le va supune unor norme care vor reglementa inferențele la nivel cognitiv și observațiile la nivel perceptiv. Cercetarea ontologică a operei de artă presupune un paradox metodologic. În timp ce ontologia artei presupune investigarea tipului de entitate al operei, a instanțelor sale multiple, a relațiilor dintre elementele constitutive operei, precum și a identității sau a denumirii artelor, în contemporaneitate arta se eliberează de orice formă conceptualizată și devine o acțiune artistică. Astfel
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fenomenalitate interpretată în virtutea stabilirii statutului operei ca obiect creator de lumi ficționale. În acest sens, putem vorbi de o lume secundară-reală1. Însă problema ontologică trebuie să stabilească și să explice existența operei de artă ca existență individuală auto-suficientă. Prin urmare, ontologia are ca obiect de studiu entitatea ce face posibilă existența operei de artă și propune o analiză axiologică a relațiilor dintre elementele compoziționale operei. Acest proces este posibil datorită unei structuri logice de funcționare a elementelor operei. Astfel, prin intermediul reprezentării
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ale gândirii. Raportul obiect-operă aduce în discuție natura obiectului pe care opera de artă îl presupune. De aceea, pentru determinarea existenței operei trebuie stabilită natura și semnificația obiectului artistic, precum și însușirea sa ulterioară de operă de artă. În acest sens, ontologia formală va interoga condițiile și imprejurările prin care putem vorbi de un tip de obiect artistic și, totodată, va deschide problema instanțelor multiple. Ceea ce înseamnă că înțelegerea artei va aduce în discuție obiectul artistic în raport cu arta, așa cum înțelegerea obiectului artistic
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
capodoperă, este o categorie estetică care contribuie decisiv la stabilirea obiectivității și a existenței operelor de artă. Totodată, capodopera este definită de o singularitate de geniu, adică are o existență auto-suficientă și se desprinde de normele generale ale artei. În cadrul ontologiei operei, capodopera reprezintă sinteza tuturor adevărurilor artei. Pentru că arta este o expresie continuă a diferențelor și a contrariilor realității, capodopera este singura realitate integrală 5, adică realitatea unde se produce un echilibru între frumos, bine și adevăr. Capodopera este deasupra
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
artă în imaginație, în cazul lui Collingwood, sau în intuiție, în cazul lui Croce. Astfel, arta poate fi interpretată ca punctul de pornire al intelectului în procesul său de a produce concepte. Dar relația dintre artă și intelect nu folosește ontologiei operei de artă, ci mai degrabă interoghează posibilitățile unei experiențe estetice deoarece, conform idealiștilor, opera de artă nu este un obiect în sine și nu are o existență suficientă, fiind expriență pură. Opera ca experiență pură nu dispune de nici un
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
categorie ontologică la nivelul compoziției deoarece ea poate să corespundă unui universal și, prin urmare, se deschide posibilitatea ideii de operă universală. Poate cea mai importantă teză împotriva monismului este cea a lui Walter Benjamin 7 - reproducția mecanică - conform căreia ontologia operei de artă nu poate corespunde unui tip singular de existență, fie religios (Biblia) sau de alt ordin ontologic (magicul, fantasticul etc.) prin simplul fapt că ea ține de o natură socială ce îndeplinește nevoile sociale prin intermediul reproductivității tehnologice. Acest
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
faptul-de-a-fi-în-acțiune). Opera este ceva ce se află mereu în acțiune și, prin urmare, este deschisă. Stratificarea operei devine necesară și poate oferi o definiție generală a ceea ce numim în mod normal operă de artă și capodoperă. Dacă mergem pe linia ontologiei ingardiene putem accepta pentru moment faptul că orice operă de artă are un conținut care poate fi stratificat în funcție de exigențele ontologiei artei. Acest lucru aduce cu sine o dualitate între operele concrete, care sunt suficiente prin ele însele, și operele
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
oferi o definiție generală a ceea ce numim în mod normal operă de artă și capodoperă. Dacă mergem pe linia ontologiei ingardiene putem accepta pentru moment faptul că orice operă de artă are un conținut care poate fi stratificat în funcție de exigențele ontologiei artei. Acest lucru aduce cu sine o dualitate între operele concrete, care sunt suficiente prin ele însele, și operele abstracte, care nu sunt suficiente prin ele însele. Diferența ontologică dintre cele două forme de opere este diferența implicită dintre natura
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Miza cercetării este aceea de a lămuri problematica existenței operei de artă, ca obiect suficient prin sine însuși. Existența sau modurile de a fi ale operei de artă lărgesc înțelegerea entităților artistice și estetice și le multiplică în statut. Conform ontologiei putem indentifica mai multe moduri de a fi ale entităților: absolută, ideală, reală sau intențională. În cadrul acestor moduri de existență voi lua în considerare două moduri diferite de sisteme ontologice aplicate entităților artistice. În primul rând, modelul ontologic al lui
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
și are o caracteristică interioară de tip fenomenal. Modelele ontologice amintite nu sunt decât un pas spre înțelegerea și justificarea entităților suficiente ale operelor de artă, urmând ca manifestarea lor să o explicăm la nivelul subiectului inter-relațional. 2. Natura și ontologia operei de artă Cercetarea ontologică a operei de artă trebuie să stabilească natura operei și să înțeleagă amplificarea ei. Din acest motiv trebuie sa definim ideea de operă, ideea de artă printr-o raportare la noile forme 9 de artă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
produsul final al acțiunii, deoarece doar ceea ce este produsul unui exercițiu al unei capacității de a alege este artă (Critica facultății de judecare, § 43). Prin urmare, arta are un scop prin sine însăși, anume acțiunea de trecere în existență, în timp ce ontologia trebuie să explice condițiile de posibilitate a existenței ei. Mai mult, potrivit lui Croce 11, arta este în relație cu intelectul deoarece prin intermediul obiectelor de artă se poate ajunge la abstracție intelectuală. Totodată, prin artă putem ajunge la lumea fenomenelor. Astfel
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
care au la bază o formă universală derivată din însăși ideea de bază a operei de artă. Opera de artă trebuie să aibă o trăsătură specifică pentru ca analiza ontologică să poată să-i explice existența individuală. Prin urmare, în cazul ontologiei realiste este necesar a se arăta cum se face că operele sunt entitățile care, odată create și aduse în existență, nu mai depind de niciun factor extern. În acest sens, Samuel Alexander 15 dezvoltă teoria găsirii formei artistice în materie
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
și trăire estetică, este determinată de activitatea productivă a artistului și de starea de contemplație. Dublul existențial al operei de artă nu arată și nu explică existența individuală a unei arte ci arată modul ei de apariție și manifestările sale. Ontologia trebuie să intre în preexistența operei de artă pentru a putea explica individualul sau exteriorul înțeles ca operă de artă. Preexistența operei este condiția ontologică care generează o operă de artă independentă de subiect. Existența operei de artă produce o
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
a stabili condițiile prin care putem stabili exterioritatea obiectelor (artistice). Dar procesul de stratificare impus de Ingarden nu trebuie văzut ca unul euristic, care să cerceteze conștiința unde obiectele artistice sunt expuse rațiunii, ci este un proces analitic pin care ontologia cercetează părțile individuale ale unui obiect artistic pentru a-i stabili proprietatea de obiect suficient. Un obiect artistic suficient este un obiect care nu are nevoie de nicio relație exterioară pentru a exista. Relația dintre Ingaden și Hartmann este o
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
timp premergător existentului ca operă de artă. Acel ceva pe care noi îl numim operă de artă are o natură obiectivă. Însușirile pe care obiectul le dobândește ulterior îl transformă într-o operă de artă. Faptul că întrebarea fundamentală a ontologiei ține de înțelegerea ființei ca ființă, ontologia va interoga acum modul în care putem înțelege condițiile în care putem vorbi de un obiect ca existent singular. Am văzut că obiectul, ca stare de a fi, este acel ceva ce poate
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Acel ceva pe care noi îl numim operă de artă are o natură obiectivă. Însușirile pe care obiectul le dobândește ulterior îl transformă într-o operă de artă. Faptul că întrebarea fundamentală a ontologiei ține de înțelegerea ființei ca ființă, ontologia va interoga acum modul în care putem înțelege condițiile în care putem vorbi de un obiect ca existent singular. Am văzut că obiectul, ca stare de a fi, este acel ceva ce poate fi observat prin intermediul sensurilor, dar el este
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
orice fel de existență. În Principles of Mathematics Russell avea să numească acest concept cel mai vast din întreaga filozofie, el definind orice lucru care are ființă sau sens. Prin urmare, obiectul definește acel ceva ce poate fi înțeles prin intermediul ontologiei ca ceva universal sau particular, abstract sau concret. De aceea, Wittgenstein 18 numește lucrul sau obiectul ca fiind un pseudo-concept ce dă un sens conceptelor formale și apare în simbolismul logic al variabilelor. Obiectul este conceptul pur și are o
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
existențială a obiectului ce va fi numit, prin calitățile dobândite, operă de artă. Trebuie să oferim și să conturăm anumite condiții ale obiectului pentru a ne feri de pericolul conceptului deschis și de a înțelege cum funcționează conceptele abstracte în cadrul ontologiei operei. Un obiect denotă ceea ce există, iar ceea ce există nu e mereu substanță, nu are o calitate definită și, prin urmare, nu poate fi un concept pur. Putem afirma că obiectul există, dar nu și în ce condiții există. De
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]