1,728 matches
-
ci și ca autor al unei capodopere, Alexandru Lăpușneanul. Într-o narațiune densă, bine ținută sub control, figura voievodului se devoalează, treptat, în toată complexitatea ei. Alexandru Lăpușneanu e crud și sângeros ca și veacul în care trăiește, răzbunător și perfid, sadic până la monstruozitate în „dorul lui cel tiranic de a vedea suferiri omenești”. Despotul e însă și om politic dibaci, clarvăzător, decis să îngrădească ambițiile boierimii în folosul unei domnii centralizate. Ivirea lui, crede scriitorul în Ochire retrospectivă, a fost
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288415_a_289744]
-
-ntârzie.[...] A trebuit să aștept și v-am făcut să așteptați și dumneavoastră. Ce rău îmi pare!" Distanța sensibilă dintre asteism și diasirm (aflate într-o relație de sinonimie parțială) este traductibilă în termenii strategiei polemice prin nuanța de atac perfid atribuită ultimului termen. Diasirmul (formulă des întâlnită în pamfletul ironic arghezian) semnifică un plus de subtilitate și de flexibilitate intelectuală, care face deliciul unui public cu așteptări rafinate, grație provocării de a dezambiguiza ironia. Reproducem, ca argument, o mostră din
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
-ndoiam?)", fie că aluziei îi atașază litotic ideea unei posibile și justificabile corecții, deci o insinuare a agresivității ilicite (" De ce n-aș trece ocazional, cu briciul ascuns pe mânecă, și la Universitate, a cărei barbă sunteți?"), fie că disimulează o perfidă ignoranță ("Nu sunteți dumneavoastră acel A.C. Cuza care afișa pe vremuri un liber-cugetism naiv și cam găgăuț?)" sau, în sfârșit, trece din regimul dedublării în cel al transparenței, imputând interogativ ("De ce pentru articolele mele să trageți la răspundere pe colaboratorii
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
de ce adversarii săi nu evidențiază și meritele grupării lui Lascăr Catargiu: "Cine dar are gloria acestui bine, fiindcă, după chiar spusa Românului, pe acele timpuri (în acele secole cum zice) nu exista decât partid conservator?". Și apoi, cu o inocență perfidă: "Oare era pe atunci vreun Brătianu misterios, vreun Rosetti legendar cărora li s-ar putea atribui victoriile și gloria unui conservator modest ca Ștefan cel Mare, unui reacționar împielițat ca Mihai Viteazul, sau meritele reformei lui Mavrocordat la sfârșitul veacului
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
obiectului. E uneori dificil, dacă nu imposibil, de reconstituit atitudinea reală a autorului, în raport cu obiectul ironiei sale, dar sentimentul pregnant pe care ironia, odată dezambiguizată, îl transmite nu este antipatia și nici revolta care, de obicei, se ascund sub surâsul perfid, ci mai degrabă putem vorbi, la Caragiale, de un joc gratuit de atitudine, generat de gândul unei critici binevoitoare. Ironia sa nu e sarcastică și nici șfichiuitoare, ea nu exprimă tragismul unei lumi în derivă, ci o atitudine ludic-intelectuală în fața
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
disimularea argheziană prin asteism și diasirm, figurile de bază ale polemicii literare urbane. E un model de pamflet politic care combină ironia prin antifrază și zeflemeaua neagresivă, "glacială și nepăsătoare fața de obiect"255, și care simulează, cu o naivitate perfidă, acceptul ironistului față de deciziile politice ale adversarului său. Doar titlul lasă să se înțeleagă dispoziția ironică a autorului, prin trimiterea la unul din personajele clasice ale literaturii comice din toate timpurile: nebunul. În cel mai general sens, nebunul e definit
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
a se apăra și contraataca. Nu discutăm aici moralitatea unui gest public, însă, pentru că polemica este indisociabilă de un cadru principial, în care opozanții se înfruntă la câmp deschis, campania antiargheziană, inițiată și susținută de Iorga, echivalează cu un linșaj perfid pe care, ulterior, istoria literară l-a deconspirat și amendat ca atare. Iată percepția, peste timp, a unui confrate mai tânăr (Ion Caraion), despre acest episod: "Dintre toți câți au depus eforturi într-o asemenea direcție a negării, trei înfrânți
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
lui, ori ca o țesătoare în odăița ei, ca să lucreze"287. Prin sublinierea grafică a cuvântului "lăcătuit", Arghezi își manifestă, economisind prețiosul material lingvistic, dezacordul față de o alegere lexicală neinspirată, licențioasă a adversarului. Glosa specifică discursului polemic arghezian, prin simularea perfidă a admirației atașată enunțului citat atrage atenția însă asupra viciului expresiv care-l incriminează flagrant pe adversar: "O paranteză: comparația e superbă: domnule Iorga, ieși din cămăruță să te felicit"288. La fel, în 1930, după premiera piesei de teatru
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
marginea modului în care acesta își exhibă simțul proprietății; a doua subliniere aparține polemistului care, prin aceeași strategie a retorsiunii, deconspiră nu doar excesul de orgoliu, ci și vulnerabilitatea logică a enunțului. Arghezi atrage atenția asupra paralogismului advers, continuându-l perfid: "[...] nu oricare carte e neapărat a domnului Iorga: numai cele bune sunt ale domniei sale". Dar atacul disimulat nu se oprește aici: conținutul citatului incriminant va fi reiterat, strategic, în text, prin două paranteze ce stârnesc râsul. Reamintind cititorului că vorbește
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
apoi, spre finalul articolului, să întărească și mai comic, prin argoul hâtru cu iz slugarnic, semnificatul blamabil din enunțul advers: "(să chiorăsc dacă nu-i a domniei sale)". Și vanitatea adversarului face obiectul unei ofensive, disimulate prin abordare fals admirativă și perfid reverențioasă, sursă a unui umor fin, intelectualizat, care cultivă, de multe ori, distanța enormă dintre realitatea obiectivă și cea virtuală, recompusă absurd din datele incriminante ale primei. E, aici, mai mult decât ceea ce unii critici au numit "exagerare voit polemică
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
care vrăjitoarea Circe o oferă lui Ulise și tovarășilor săi, este de fapt periculoasă și ea ilustrează tocmai ambivalența scenei de ospitalitate care conduce la alterarea subiectului, la sechestrare și încarcerare. Deși vicleanul Ulise se sustrage puterii de metamorfozare a perfidei magiciene, pentru tovarășii săi această aventură le revelează o ospitalitate vrăjită, ce înseamnă pierderea oricărui reper. Ulise rezistă tentațiilor vrăjitoarei întrevăzând capcana unei ospitalități lipsite de sociabilitate și comunicare și care este doar o egoistă repliere în sine. Ambivalența fundamentală
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
cărare. n-am ascultat de nimeni niciodată n-am calculat nimic și nu e bine ce pacoste de om voi fi fiind? și încă nu-mi vine în pământ să intru de rușine (...) am încercat suprema renunțare, dar moartea e perfidă și nu din vis ne fură mai bine, deci, să ard până la capăt decât să port cenușa cuvintelor pe gură al dracului am fost, cu patimă în toate, greșind fundamental de-atâtea ori și totuși printre fericiți mă număr trăiască
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
l...udînd calit...țile armatei... bulgare, pe care o consideră superioar... celei iugoslave: „Ai fi zis c... Stalin și Țîțo aveau ceva s...-si reproșeze reciproc. F...r... s...-l atace vreodat... direct pe Țîțo, Stalin lansa mici s...geți perfide Împotriva condițiilor din Iugoslavia. Țîțo Îl trata pe Stalin că pe fratele s...u mai mare, dar f...r... a se umili, si chiar i-a parat criticile referitoare la Iugoslavia”. Problemă Trieste a confirmat c... sprijinul lui Stalin era
[Corola-publishinghouse/Science/2022_a_3347]
-
Anton Holban (și cu psihologismul interbelic) o dovedesc și cele două romane ale autoarei, O lume fără mine (1991) și Prăpastia de hârtie (2003), în care se regăsește același balans între implicare și teatralizare, între introspecția lucidă și (auto)mistificarea perfidă, între descompunerea sistematică a senzațiilor și reproiectarea lor pe o scenă imaginară. SCRIERI: De la N. Filimon la G. Călinescu. Studii de sociologie a romanului românesc (în colaborare), București, 1982; Anton Holban și personajul ca actor, București, 1983; Dacoromania. Indice bibliografic
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290438_a_291767]
-
scenei sociale. Nu și-a schimbat metodele, până astăzi. Doar le-a perfecționat. Dacă-i funcționar public, e arivist, face orice să avanseze, scoate profit din oricare situație, nu-i sunt străine nici un fel de mijloace necinstite, e insistent și perfid. Știe toate tertipurile, știe când e momentul să acționeze În folosul său și nu are scrupule să arunce vina pe alții, dacă e dezvăluit. Dacă-i „om de afaceri”, exploatează relațiile cu instituțiile statutului, Își ia aliați dintre slujbașii publici
Psihologia servituţii voluntare by Adrian Neculau () [Corola-publishinghouse/Science/854_a_1579]
-
ele formează nuclee de suferință, traume sistematizate. Ele se organizează ca achiziții inconștiente care lucrează din interior, transformând memoria individuală sau socială În abcese rău mirositoare care așteaptă să fie deschise. Memoria dureroasă este o boală ca oricare alta, mai perfidă Însă prin capacitatea sa de disimulare. Trecutul dureros reînvie mai ales În momentele când statele, comunitățile sau grupurile de indivizi aleg calea angajării Într-un proces rapid de civilizare și de progres cultural, prin eforturi decisive de modernizare. Dar aceste
Psihologia servituţii voluntare by Adrian Neculau () [Corola-publishinghouse/Science/854_a_1579]
-
I se pare că aude ceva și tresare) Ce de peripețiuni!... Ies pe fereastră și pornesc pe dibuite, pe schele! Mă țin binișor de zid și ajung la capătul binalii...Destinul mă persecută impecabil... Schelele se-nfundă; nici o scară...Cocoana perfidă mă indusese în oroare...Vreau să mă-ntorc și d-odată auz pe inamici venind în fața mea, pe schele. O iau înapoi fără să știu unde merg; mă împiedec de un butoi cu țiment...o inspirațiune...eu ca poet am
Comunicarea. Ghid practic by Elena-Laura Bolotă () [Corola-publishinghouse/Science/655_a_1298]
-
Biserica este atât de decisiv, încât a dat naștere unui termen capabil să-l evoce cu tărie: acest termen este „ecleziastic”, un cuvânt care a căpătat un sens oarecum negativ, pentru că indică un om de biserică puțin ipocrit, in-sinuant, chiar perfid. Însăși expresia „perfect ecleziastic” de-seori este murdărită de o ironie răutăcioasă. Oare nu ar fi posibil, să se schimbe această expresie, încât ea să exprime personalitatea deplină și credibilă a unui om al Bisericii? Dincolo de deprecierea care i s-a
Măgarul lui Cristos : preotul, slujitor din iubire by Michele Giulio Masciarelli () [Corola-publishinghouse/Science/100994_a_102286]
-
dvs., că sciatica v-a jucat și ne-a jucat un renghi atât de urât. Eram pregătiți să vă primim și așteptam atâtea lucruri de la vizita dvs. - o rază de căldură, de spirit, de bunăvoință în acest climat trist și perfid - atât fizic, cât și spiritual! Aproape că mi se pare că destinul se încăpățânează să ne țină despărțiți! Dragă prietene, nu vreau să vorbesc prea mult despre deziluziile noastre, ci despre sănătatea dvs. - sunt progrese, injecțiile și celelalte leacuri sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
pictate. Pictorul ce realizează portretul unui adult poate surprinde aspecte esențiale nu doar ale formei feței, ci și ale firii acestuia. În portretul bine pictat putem vedea dacă eroul e naiv sau intransigent, nehotărât, fricos, mândru, alunecos, stăpân pe sine, perfid, resemnat, curat sufletește, naiv. Aceasta pentru că, până la vârsta respectivă, experiențele vieții au sedimentat în om esențialul modului în care el s-a manifestat în variate situații și evenimente, iar portretistul, contemplând chipul acestuia, îl poate surprinde caracterial în toată complexitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
cronicilor aflându-se Radu Stanca, Vasile Netea, Mihai Beniuc, I. Negoițescu, Grigore Popa, Ștefan Aug. Doinaș, Romeo Dăscălescu, Victor Felea. De menționat cronica semnată cu pseudonimul Gelu Vifor la Istoria literaturii române de la origini până în prezent de G. Călinescu, calificată „perfidă manieră călinesciană de maltratare a creațiilor literare autohtone” ( În jurul unei cărți de scandal, 414/1942). Se realizează - la rubrica „O revistă pe zi”, dar și în afara ei - o panoramă a publicațiilor din toate provinciile românești: „Revista Fundațiilor Regale”, „Dacia”, „Dacia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290077_a_291406]
-
majore sau minore, acive sau pasive etc., în măsura în care se aseamănă sau se diferențiază de grupul propriu. Etnocentricul folosește pentru grupul, poporul, țara lui expresii ca: "popor ales", "națiune binecuvântată", "rasă superioară" etc., iar pentru ceilalți, "popoare înapoiate", "barbari", "sălbatici", "străini perfizi", "necredincioși" etc. Th. Caplow a pus în evidență că numărul persoanelor care supraestimează grupul din care fac parte este de opt mai mare decât numărul persoanelor care își subestimează propriul grup. Etnocentrismul este o reacție umană întâlnită în toate societățile
by Ion I. Ionescu [Corola-publishinghouse/Science/1064_a_2572]
-
în circulație, fie, dimpotrivă, să contrazică proverbele prin dovada vizibilă a experienței neconforme cu sentințele populare. E vorba aici de mai mult decât „comedia limbajului”, demersul prozatorului fiind, cu tot umorul, unul filosofic: „Sub ocrotirea (cuvânt des folosit de Velea) perfidă a autorului, abstracțiunile capătă fulgi și pene și cresc, cresc până la proporții de poveste” (Cornel Regman). Personajele (și autorul) se manifestă ca niște nominaliști hâtri, care subminează generalizările (prin infirmare ostentativă și ridiculizare) și se încred doar în experiența lor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290480_a_291809]
-
o comunicare cifrată, ci și "o activitate estetică, un joc la imaginației, iar acest joc este, el însuși, o valoare". A visa ce nu se întâmplă în realitate este "una dintre cele mai profunde nevoi ale omului. Aici e rădăcina perfidă a primejdiei ce se ascunde în adevărul visului"419. În iubirea dintre Tereza și Tomas intervine hazardul, care e un loc comun al postmodernismului, chiar în sensul unei absolutizări și ca eliminare a oricărei teleologii. Părintele Stăniloae, însă, după cum am
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
brațele lui scurte și cu atât mai posesive cu cât nu o puteau defel cuprinde pe de-a întregul. Între palmele sale micuțe rămânea mereu un interval matern neacoperit, în care o nouă revendicare rivală s-ar fi putut oricând, perfid, insinua. Nu-i plăceau corturile pentru că ridicau un obstacol mai mult în calea privirii decât într-a acțiunii: desfășurau de jur-împrejurul locatarului un ecran înșelător, îndărătul căruia pândea fără a putea fi pândită imensitatea vorace de dincolo, în loc să-i impună acesteia
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]