1,633 matches
-
rolurilor se află la originea dimensiunii totalitare a bolșevismului* debranșat de realitățile societale și pus în mișcare de utopie, de pasiunea revoluționară și de ideologia scientistă. Pe planul strategiei, Lenin impune în 1903, în programul PMSDR, noțiunea de dictatură a proletariatului; apoi, între 1905 și 1916, trăgând învățăminte din revoluția din 1905, care a fost mai curând o mare mișcare țărănească, el preconizeză alianța proletariatului cu țăranii săraci, sub forma unei ,dictaturi revoluționare a muncitorilor și a țăranilor”. în 1914, războiul
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
ideologia scientistă. Pe planul strategiei, Lenin impune în 1903, în programul PMSDR, noțiunea de dictatură a proletariatului; apoi, între 1905 și 1916, trăgând învățăminte din revoluția din 1905, care a fost mai curând o mare mișcare țărănească, el preconizeză alianța proletariatului cu țăranii săraci, sub forma unei ,dictaturi revoluționare a muncitorilor și a țăranilor”. în 1914, războiul european îl face să-și înăsprească poziția: el recuză orice patriotism și cheamă la ,transformarea războiului imperialist în război civil”. în sfârșit, revoluția din
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
1914, războiul european îl face să-și înăsprească poziția: el recuză orice patriotism și cheamă la ,transformarea războiului imperialist în război civil”. în sfârșit, revoluția din februarie 1917 îl face să adopte teoria revoluției permanente a lui Troțki*: instaurarea dictaturii proletariatului și trecerea de la revoluția burghezo-democratică direct la revoluția socialistă. Dar această concepție presupune ca Rusia, țară în care clasa muncitoare e slabă, să fie imediat susținută și continuată prin izbucnirea revoluției în Europa*, în primul rând în Germania; aceasta implică
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în 1924 de cartea lui Melgunov Teroarea roșie în Rusia. La rândul lor, menșevicii publică la Berlin în 1921 Curierul socialist, și tot ei sunt la originea unei literaturi analitice de înaltă ținută. După liderul social-democrației germane, Karl Kautsky (Dictatura proletariatului, 1918, șeful menșevicilor, Iuri Martov, critică în Bolșevismul mondial (1919) concepțiile iacobine și nemarxiste ale lui Lenin; economistul David Dallin publică una dintre primele lucrări asupra muncii silnice în URSS, juristul Solomon Schwartz descrie condiția muncitorului (Muncitorii în Uniunea Sovietică
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
conflict determinând „condițiile istorice din care rezultă un război, clasele care-l duc și scopul pe care acestea îl urmăresc”, pe atât este de adevărat faptul că „nu caracterul defensiv sau ofensiv al războiului, ci interesele luptei de clasă a proletariatului sau, mai degrabă, interesele mișcării internaționale a proletariatului sunt cele care constituie singurul punct de vedere posibil”. în 1914, Lenin dă întâietate sloganului „transformării războiului* imperialist în război civil*, singurul susceptibil de a trezi dorința de revoluție în rândul maselor
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
război, clasele care-l duc și scopul pe care acestea îl urmăresc”, pe atât este de adevărat faptul că „nu caracterul defensiv sau ofensiv al războiului, ci interesele luptei de clasă a proletariatului sau, mai degrabă, interesele mișcării internaționale a proletariatului sunt cele care constituie singurul punct de vedere posibil”. în 1914, Lenin dă întâietate sloganului „transformării războiului* imperialist în război civil*, singurul susceptibil de a trezi dorința de revoluție în rândul maselor. Spulberând iluziile unei „păci democratice”, el admite că
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
denunță imperialismul iatlian. Spre deosebire de anii 1934-1939, antifascismul* interior nu are un echivalent pe scena internațională: când forțele antifasciste republicane atacă ambițiile teritoriale ale lui Mussolini, PCF* vede în atitudinea lor masca imperialismului francez! Acest discurs este reactivat în 1928, când proletariatul occidental este întreținut în ideea unei agresiuni iminente împotriva URSS*, și asta în momentul când prin politica sa de colectivizare* forțată, Stalin este de fapt în război cu propriul său popor. Secțiile IC trebuie să stea de gardă în jurul „patriei
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Lin Biao, acestea sunt publicate, mai întâi în Trăiască războiul victorios al poporului!, iar după aceea, în Mica Cărticică Roșie apărută în timpul Revoluției Culturale. Originalitatea teoretică a maoismului se reduce la două analize. Prima afirmă că opoziția dintre burghezie și proletariat este una secundară, în secolul XX, și că principala contradicție, pe plan internațional, opune țările subdezvoltate (numite „lumea rurală”), statelor capitaliste dezvoltate (considerate „orașe”), primele trebuind să le încercuiască și să le înăbușe pe acestea din urmă, după modelul luptei
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Marx aderă. în iunie 1847, la primul congres al acesteia, la Londra, Engels impune ca ea să se numească Liga Comuniștilor și se adoptă un nou statut; acesta stipulează că scopul Ligii este „răsturnarea de la putere a burgheziei, instaurarea domniei proletariatului, suprimarea vechii societăți burgheze bazată pe antagonismele de clasă și făurirea unei noi societăți fără clase și fără proprietate privată”. în decembrie 1947, Liga își ține al doilea congres, la care Marx își impune ideile, înlocuind vechea deviză „Toți oamenii
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
enumeră „legile” care subminează acest mod de producție și îi grăbesc sfârșitul: legea concentrării monopoliste a economiei, legea tendinței descrescătoare a ratei profitului, legea pauperizării absolute a clasei muncitoare*. Ultima e decisivă: capitalismul „își produce proprii săi gropari”; într-adevăr, proletariatul, „negare vie” a burgheziei, e singura clasă care, date fiind sărăcia ei absolută și creșterea ei numerică, este destinată să rupă lanțurile și să devină vârful de lance al revoluției. Toate acestea subliniază locul pe care-l ocupă lupta politică
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
economiei capitaliste este și cel care a ținut în brațe la botez Asociația Internațională a Muncitorilor. în același timp, el lasă moștenire contemporanilor săi o cronologie foarte sumară a procesului revoluționar menită unei strălucite cariere, instaurarea unei „dictaturi temporare a proletariatului” după luarea puterii de către muncitori, inițiind apoi un proces de disoluție a claselor sociale, de dispariție a statului, de edificare a unei societăți fără clase, în care „administrarea lucrurilor se va substitui guvernării oamenilor”. Există totuși un punct asupra căruia
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
religie seculară” (R. Aron, E. Voegelin). Această ultimă categorie arată cu claritate ce anume permite înrudirea marxismului cu o varietate neobișnuită a religiei: ideea unei societăți bântuite de rău și marcată de stigmatele exploatării capitaliste: desemnarea unui agent al mântuirii, proletariatul, a cărui menire este să scape lumea de păcat și de asuprire; și, în sfârșit, promisiunea izbăvirii pentru toți cei pe care modul de producție capitalist îi hărăzea mizeriei și sărăciei materiale. Marx și Engels* s-au erijat în profeți
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
expusă revanșei societăților*. în schimb, marxismul analitic n-a dispărut, ba chiar a regăsit în mod straniu o anumită vigoare în unele universități din lumea... anglofonă! Dacă autorul Manifestului Partidului Comunist s-a înșelat în privința perimării sistemului capitalist, a destinului proletariatului occidental și încă și mai mult în privința liberalismului democratic, criticile aduse de el civilizației bazate pe economia de piață rămân pertinente. Totuși, deosebirea care trebuie neapărat făcută între „marxismul utopic” și „marxismul universitar” sună ca cea mai severă înfrângere a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de a fi stăpână la ea acasă, chiar și în cazul în care națiunea ar fi confiscată (sau trădată) de cei avuți. Formațiune tranzitorie, care corespunde unei stări date a dezvoltării capitaliste, națiunea trebuie să se subordoneze intereselor globale ale proletariatului internațional. împlinirea naționalistă este, prin urmare, judecată în mod favorabil în măsura în care contribuie, ca în Irlanda, la accelerarea procesului de conștientizare a celor exploatați. Crearea marilor state-națiuni este considerată o etapă indispensabilă spre unificarea spațiului economic, dar numeroase sunt popoarele văzute
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
scris de Marx. AIM se vrea partidul mondial al revoluției, într-o vreme în care partidele socialiste încă nu există. Ea incarnează un sentiment de apartenență la o colectivitate supranațională și, prin intermediul internaționalismului proletar, poartă ideea unei misiuni specifice a proletariatului. Dizolvată în 1876, AIM este înlocuită în 1889 de Internaționala muncitorească socialistă, hotărât europeană și marxistă. Luptând împotriva curentelor anarhiste*, anarhico-sindicaliste și trade-unioniste, aceasta nu este decât o „confederație secundară de forțe naționale inițiale” (A. Kriegel), ce organizează întâlniri periodice
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
să-i „elibereze” pe proletarii germani. începând din 1934-1935, atât din motive de politică externă*, cât și internă, Stalin reabilitează naționalismul velicorus inaugurând politica de front* popular care incită partidele comuniste să-și revendice o parte din istoria națională, transformând proletariatul comunist în moștenitorul gloriilor apuse. în această linie considerată „șovină” de către troțkiști*, Franța este punctul de aplicație privilegiat. încă din vara lui 1934, Thorez afirmă „ne iubim țara” și avansează o concepție a națiunii clădite pe moștenirea culturală - de la catedrale
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
martie 1921, recunoaște: „Acestea sunt faptele. Tot sistemul comunismului de război a intrat în coliziune cu interesele țărănimii [...]. Am mers prea departe cu naționalizarea comerțului și industriei, cu blocarea schimburilor locale. Putem să dăm puțin înapoi fără să distrugem dictatura proletariatului”. Noua Politică Economică (NEP), decretată la 21 martie 1921, proslăvește o reîntoarcere parțială la economia de piață: denaționalizarea și libertatea comerțului intern, deschiderea față de investitorii străini, denaționalizarea întreprinderilor industriale cu mai puțin de zece salariați etc. și, mai ales, pune
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
social-democrat. în primul rând, la nivelul proiectului: partidul leninist se dorește un „detașament de avangardă al clasei muncitoare”, dar nu din pricina eventualului statut muncitoresc al membrilor săi, ci a ideologiei* care îi însuflețește: „teoria revoluționară”, „cunoașterea legilor revoluției”, „conștiința intereselor proletariatului”, definite de către Lenin. în al doilea rând, acest „partid de tip nou” se bazează pe o organizație puternic centralizată și disciplinată, supusă unei conduceri clandestine, ea însăși supusă șefului carismatic. în sfârșit, în timp ce social-democrația are un caracter de clasă* - muncitoresc
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
cele ale poliției politice* și ale Armatei Roșii* - și exercită o tutelă coercitivă asupra aparatelor de propagandă. încă din 1918*, Lenin* impune ca partidul bolșevic „social-democrat*” să se transforme în „partid comunist”, definit ca „forța conducătoare esențială în sistemul dictaturii proletariatului”. într-adevăr, PCUS este un partid-stat*, o organizație privată care a pus mâna nu doar pe monopolul deciziei politice, ci și pe aparatul de stat, excluzând toate celelalte forțe politice. în voința sa de control și de totală dominare a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
sunt desemnate în realitate de sus în jos, de către grupul conducător*, aflat la ordinele liderului care dispune de o putere cvasi-absolută, mai ales sub Stalin între 1936 și 1953. Conducere, aparat, aderent, societate Definit de Lenin ca „avangarda” conștientă a proletariatului, PCUS apare după Revoluția din Octombrie ca o structură elitistă ai cărei membri, puțin numeroși, trebuie să se arate întru totul devotați cauzei revoluționare și idealului comunist; totuși, însușindu-și puterea, vede îngrămădindu-i-se în rânduri sute de mii
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
PCF trece printr-o perioadă de acalmie: efectivele îi cresc din nou și, în 1977, cucerește numeroase municipalități. Concomitent, se apropie de PCI* în cadrul eurocomunismului, critică URSS și, în timpul celui de-al XXII-lea Congres din 1976, abandonează principiul dictaturii proletariatului. Dar politica sa de deschidere este favorabilă PS și provoacă dezbinări în propriile-i rânduri. Prin urmare, preferă să se despartă în 1977, provocând înfrângerea stângii la alegerile legislative din 1978. Declanșează violente atacuri împotriva fostului aliat, se reîntoarce la
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
apare ca unul dintre cei trei stâlpi fundamentali ai puterii comuniste, împreună cu partidul-stat* și Armata Roșie*. Condusă de bolșevicul Feliks Dzerjinski, își instalează în 1918 sediul central la Moscova, pe strada Marea Lubianka. Oficial, Ceka este „un organ al dictaturii proletariatului”, care apară „securitatea statului”. Dar, încă de la început, Lenin* declară că, pentru a o conduce, caută un „Fouquier-Tinville, care va înfrânge toată pleava contrarevoluționară”. Iar cel ales, Dzerjinski, precizează: „N-avem ce face cu «dreptatea»! Suntem în război*, pe frontul
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
recuză subordonarea individului în raport cu economicul. Este aspru criticat de ortodoxia* comunistă, ca și psihanaliza, percepută ca o filosofie energetistă și o sociologie ce transpune fără pertinență fenomenele individuale pe plan colectiv. O asemenea abordare este considerată reacționară, deoarece reduce aspirațiile proletariatului la o problematică de energie a libidoului, la fel ca pe cele ale burgheziei. Psihiatria sovietică denunță psihanaliza ca fiind „idealistă”, deoarece nu raportează psihismul doar la condițiile materiale de existență, și „materialistă mecanicistă”, deoarece vede în libido un instinct
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
prin urmare, o mistificare: „Hristos a învins numai pentru că Spartacus a fost înfrânt”. Marx și Engels resping apelurile Bisericilor întru ajutorarea săracilor, iar „principiile sociale ale creștinismului [care] predică lașitatea, disprețul de sine, înjosirea, umilința, pe scurt, toate calitățile plevei”. Proletariatul, care „nu vrea să fie considerat o pleavă, are nevoie de propriul curaj, de sentimentul demnității și mândriei sale, de speranța sa în neatârnare mai mult decât de pâine” (Comunismul și Gazeta renană). Ceea ce nu-l împiedică pe Engels, în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în paralel, se dezvoltă un puternic curent anarhist, al cărui lider este unul dintre emulii lui Bakunin, Piotr Kropotkin. Aplicând teoria marxistă, cealaltă fracțiune este de părere că Rusia va trece printr-o fază capitalistă și se bazează pe noul proletariat industrial. Aceasta este condusă de Plehanov - traducător al Manifestului partidului comunist al lui Marx și reprezentant al socialiștilor ruși în timpul creării celei de-a II-a Internaționale -, Vera Zasulici și Pavel Axelrod. Ei se exilează în 1883 în Elveția unde
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]