1,452 matches
-
doar inexistența unei agenții care să impună respectarea angajamentelor, ci, în primul rând, absența unei autorități supreme care să-i împiedice pe alții să folosească violența sau amenințarea cu violența, pentru a distruge sau subjuga [statul] (Ibidem, pp. 497-498). Pentru realiști, în orice relație, scopul major al statului nu este de a atinge cel mai mare câștig sau beneficiu posibil, ci de a-i împiedica pe alții să înregistreze progrese relative în planul capabilităților, comparativ cu statul (Ibidem, p. 498). Câștiguri
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
fi considerat, în mod paradoxal, unul de factură realistă, în sensul că într-un sistem în care balanța ar fi înclinată către defensivă, preocuparea pentru câștigurile relative ar fi mai mică (Mearsheimer, 1994-1995, p. 22). În replică, Grieco afirmă că realiștii s-ar aștepta ca, în fața incertitudinilor politicii mondiale, statele să dea dovadă de o pronunțată aversiune față de risc, iar preocupările pentru câștigurile relative să apară nu doar în chestiunile legate de securitate, ci mult mai frecvent decât sugerează Powell. În
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
fenomene internaționale decât cele care țin de securitate. Însă aceasta nu înseamnă că ei neglijează sau recunosc vreo supremație incontestabilă a realismului în domeniul studiilor de securitate: teoria instituționalistă ar urma să „invadeze” gradual și acest domeniu, dominat categoric de realiști. Olivia Toderean CONSTRUCTIVISMUL ÎN RELAȚIILE INTERNAȚIONALE Introducere Constructivismul s-a conturat în ultimii ani ca una dintre cele mai noi, inovatoare și des invocate curente teoretice uzitate pentru a înțelege relațiile internaționale și a progresa în cercetarea lor. Popularitatea lui
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
identităților sedimentate de-a lungul timpului, confirmat sau transformat prin interacțiunile internaționale și procesele de construcție ale actorilor de astăzi. Constructivismul nu vine să afirme că lumea este mai bună sau mai rea, sau fundamental diferită decât o descriu marxiștii, realiștii sau idealiștii. El susține că resorturile înțelegerii lumii internaționale sunt altele decât cele propuse de paradigmele anterioare, ceea ce se reflectă în modalitățile prin care poate fi cunoscută, comunicată și transformată ceea ce considerăm îndeobște a fi „realitate” internațională. Este cu siguranță
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
curentele teoretice majore din relațiile internaționale să propună o explicație generică pentru apariția acestora. Se poate spune că explicația oferită pentru confruntările armate dintre actorii suverani a fost unul dintre criteriile de diferențiere cele mai importante între marile perspective. Pentru realiști, războiul este inevitabil, cauzat fiind de agresivitatea naturală a statelor. Tradiția liberală afirmă că războaiele apar ca urmare a nedezvoltării mecanismelor democratice sau din cauza neînțelegerilor, ele putând fi evitate prin dezvoltarea unor instituții specifice. Din punct de vedere marxist, motivul
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
fiind totodată scop și mijloc în atingerea acestui obiectiv. Pe de altă parte, statul se angajează, în regiunea delimitată prin granițe, să-și apere cetățenii în fața pericolelor „de afară”, inerente unui mediu anarhic și presupus ostil. Mediul internațional este, afirmă realiștii, o lume hobbesiană, a competiției, în care nu există o autoritate centrală de natură să impună ordinea. Acest fapt face ca fiecare dintre unitățile componente ale sistemului - statele - să-și urmărească pe cont propriu supraviețuirea ca entitate suverană sau, mai
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
ocupă de definirea securității colective, a doua - de principiile, avantajele și formele pe care le poate lua securitatea colectivă, în partea a treia este urmărită evoluția sa istorică, pentru ca în final să se formuleze câteva concluzii. Definirea securității colective Pentru realiști, lumea este un mediu anarhic și competitiv, în care relațiile dintre state sunt fundamentate pe neîncrederea reciprocă. Supraviețuirea este principala preocupare a fiecărei entități politice suverane, iar urmărirea individuală a acesteia dă naștere dilemei securității. La nivel internațional, suspiciunea față de
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
tuturor celorlalte. Altfel, eventualele sancțiuni hotărâte împotriva sa în momentul în care ar deveni agresor nu și-ar atinge scopul. Această primă precondiție pentru eficiența securității colective ține de structurarea sistemului internațional, fapt care îi apropie pe adepții săi de realiști, fiindcă și balansarea se poate face în același context. Urmărirea distribuției puterii și capabilităților în sistem este însă doar un element al gândirii liberale, care, spre deosebire de realiști, insistă și asupra alegerilor făcute de indivizi / elite conducătoare din felurite state. O
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
ține de structurarea sistemului internațional, fapt care îi apropie pe adepții săi de realiști, fiindcă și balansarea se poate face în același context. Urmărirea distribuției puterii și capabilităților în sistem este însă doar un element al gândirii liberale, care, spre deosebire de realiști, insistă și asupra alegerilor făcute de indivizi / elite conducătoare din felurite state. O a doua precondiție pentru securitatea colectivă este ca aceste elite să împărtășească o viziune comună, măcar la nivel minimal, cu privire la ce înseamnă și cum pot fi menținute
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
asigurarea propriei securități, în înțelesul tradițional al acesteia. Ambele paradigme vor postula astfel că statele sunt practic obligate să identifice mijloacele cele mai potrivite pentru a putea supraviețui. În ceea ce privește asigurarea securității internaționale, se poate spune că disputa dintre liberali și realiști a început de la problema raționalității mijloacelor de care dispune politicul. Apărută în urma primei conflagrații mondiale, la care s-a ajuns prin logica balanței de putere, securitatea colectivă a fost văzută ca soluție a reglementării amenințărilor internaționale. Pentru cei abia ieșiți
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
cât se poate de elocvent, din punctul de vedere al liberalilor, faptul că războiul pur și simplu nu este o opțiune. Aceeași respingere a violenței interstatale poate fi făcută și dintr-o perspectivă morală. Intenționând schimbarea naturii hobbesiene, presupusă de realiști, a lumii internaționale, partizanii securității colective pot afirmea că războiul este inacceptabil ca instrument al politicului (Claude [1962], apud Terriff et al. [1999, p. 26]). Utilizarea instrumentului militar este strict limitată la autoapărare și la impunerea, alături de ceilalți participanți, a
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
condiției anarhice a sistemului internațional. Din această perspectivă, punctul forte al pacifismului democratic îl constituie negarea supremației factorilor sistemici în explicarea relațiilor internaționale și aducerea structurilor domestice în prim-planul analizei. Așa cum s-a arătat în capitolele precedente, teoreticienii (neo-)realiști susțin că elementele esențiale ale relațiilor internaționale pot fi explicate fără referire la caracteristicile interne ale regimului politic. Acestea din urmă constituie, în accepțiunea realistă, analize reducționiste, întrucât reduc analiza sistemului internațional la evaluarea factorilor domestici. Explicațiile realiste ale competiției
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
războiului; concentrarea exclusivă a pacifismului democratic asupra statului modern ca unic locus al activității politice la nivel internațional. Testarea ipotezei ce anunță că democrațiile nu au inițiat și nu vor iniția război între ele este o întreprindere dificilă atât pentru realiști, cât și pentru liberali. De aceea, în această prezentare sintetică, atenția se va concentra mai puțin asupra dimensiunii tehnice (statistice) a testării relevanței istorice, și va acorda un cadru mai amplu potențialilor factori care ar sta la baza relației cauzale
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
este menținerea echilibrului de putere în sistem (Ibidem). Acest model anticipează acțiunile statelor în vederea sporirii capacităților militare și formarea alianțelor pentru a contrabalansa amenințările la adresa securiății sale și, în primul rând, împotriva oricărui stat care tinde spre hegemonie în sistem. Realiștii care au aderat la acest punct de vedere susțin că mecanismul de contrabalansare funcționează apropape perfect pentru prevenirea instaurării hegemoniei fie datorită efectului de descurajare pe care o coaliție anti-hegemonică îl are asupra pretendentului la supremație, fie prin înfrângerea candidatului
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
comerțul dintre țări generează avantaje reciproce, iar raționamentul că războiul ar determine sistarea acestuia - ceea ce s-ar exprima în pierderi de ambele părți - îi descurajează pe liderii politici să pornească război împotriva principalilor parteneri comerciali (Levy, 1998, p. 149). Însă realiștii tind să neglijeze sau să respingă ipoteza descurajării sau a efectelor pacificatoare ale comerțului asupra statelor. Aceștia argumentează că liderii politici sunt mai puțin preocupați de câștiguri absolute, concentrându-se asupra câștigurilor relative. Astfel, teama că adversarul va avea de
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
M. (1988), „Anarchy and the Limits of Cooperation: A Realist Critique of the Newest Liberal Institutionalism”, International Organization, 42 (3), vara. Grieco, Joseph M. (1993), „Understanding the Problem of International Cooperation: The Limits of Neoliberal Institutionalism and the Future of Realist Theory”, în David A. Baldwin (ed.), Neorealism and Neoliberalism: The Contemporary Debate, Columbia University Press, New York. Griffiths, Martin (2003), Relații internaționale: școli, curente, gânditori, Ziua, București. Guzzini, Stefano (2001), Realism și relații internaționale, Institutul European, Iași. Haas, Ernest B. (1953
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
Obsolete? A Review Essay”, International Security, 14 (4), primăvara. Keck, Margaret, Sikkink, Kathryn (1999), „Transnational Advocacy Networks in International and Regional Politics”, International Social Science Journal, 51 (1), martie. Kegley, Charles W. Jr. (1993), „The Neo-idealist moment in International Studies? Realist Myths and the New International Realities: ISA Presidential Address March 27, 1993, Acapulco, Mexico”, International Studies Quarterly, 37 (2), iunie. Kegley, Charles W. Jr. și Wittkopf, Eugene R. (2006), World Politics: Trends and Transformations, ed. a X-a, Thomson Learning
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
World Political Economy, Princeton University Press, Princeton. Keohane, Robert O. (1986), „Theory of World Politics: Structural Realism and Beyond”, în Robert O. Keohane (ed.), Neorealism and Its Critics, Columbia University Press, New York. Keohane, Robert O. (1993), „Institutional Theory and the Realist Challenge After the Cold War”, în David A. Baldwin (ed.), Neorealism and Neoliberalism: The Contemporary Debate, Columbia University Press, New York. Keohane, Robert O., Nye, Joseph S. Jr. (1977, 1989), Power and Interdependence: World Politics în Transition, Little, Brown and Co.
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
adevărat că din perspectivă realistă, posibilitatea războiului nu poate fi niciodată ignorată într-o stuctură anarhică a sistemului internațional, dar asta nu înseamnă că teoreticienii realismului sunt avocați ai războiului. Cel mai bun exemplu îl constituie opoziția masivă a principalilor realiști atât împotriva războiului din Vietnam, cât și împotriva invadării Irakului în 2003. * Mulțumesc editorilor și îndrumătorului meu de doctorat, dl Mihail E. Ionescu, precum și tuturor celor care au crezut în mine, familiei și în special mamei mele. Nu în ultimul
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
multe privințe autobiografic, conceput după modelul picaresc a lui Gil Blas (Lesage). Acest roman îi va permite să ocupe un loc în galeria clasicilor literaturii engleze. Împreună cu "Aventurile lui Peregrine Pickle" constituie argumentarea operei lui Smollet ca precursor al marilor realiști englezi Dickens și Thackeray. Contemporan lui Smollet, irlandezul OLIVER GOLDSMITH (1728-1774) face parte din preromanticii sfârșitului de secol XVIII. Cariera sa medicală n-a fost strălucită. Eroul său, pastorul doctor, este personajul principal al romanului "Preotul din Wakefield", opera care
Datoria împlinită by Mihai Pricop [Corola-publishinghouse/Science/1391_a_2633]
-
întrebări. Acest număr este departe de a fi prea mare. Chiar dacă poate apărea ca îndrăzneață, tratarea în scris a unui asemenea subiect poate fi acceptată când cel care face această încercare este conștient de limitele sale, sincer în ce privește motivația și realist în privința "receptării". Filosofia nu este armonioasă, lipsită de contradicții și perfect logică. Există relative dezarticulări interne. Întreaga istorie a filosofiei grecești este structurată în jurul lui Socrate. S-a scris extrem de mult despre Socrate și învățătura lui. Nu am cum întreprinde
Datoria împlinită by Mihai Pricop [Corola-publishinghouse/Science/1391_a_2633]
-
ci doar balada, care se transformă în nuvelă. Apoi, romanul e un gen greu, care presupune o anume cultură. Structura noastră socială - spune criticul - era de așa natură, încât se opunea acestui „import”. Romanul este o expresie a spiritului burghez, realist, iar noi am avut o burghezie abia către sfârșitul secolului al XIX-lea. Lectura era un apanaj al clasei boierești, mai ales al femeilor, fiind preferate cărțile franțuzești. Lipsa publicului larg, doritor să citească romane originale românești, îl împiedica pe
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289120_a_290449]
-
fost bunicul său, Ștefan. Lucrul se-ntâmpla în povestirea Casa, inclusă (împreună cu cealaltă bucată de tinerețe, Tapetul) în volumul colectiv Desant 83. Pe atunci, între colegii de la Cenaclul Junimea, cei mai mulți dintre ei textualiști doctrinari, Teodorescu făcea notă discordantă. Era un realist nu doar prin formulă, dar și, iată dovada, prin metodă. Pariurile spontane îl lăsau rece. Prefera, în schimb, investiția existențială cu bătaie lungă. Deloc străină, aceasta, de anume ramificații afective. Pentru el, bunicul a fost de la început ceea ce au devenit
De ce avem roman by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/6799_a_8124]
-
lui. Toate teoriile din epocă despre proletcultism, înlocuit ulterior cu noțiunea de realism socialist pentru a acoperi partizanatul de clasă, dar desemnând în fond aceeași tendință ideologizantă, pun accentul pe aspectul de realism critic, existent ca atitudine pregnantă în viziunea realiștilor din secolul al XIX-lea de la care se revendică realiștii anilor ´50. O perfidie nu ne poate însă scăpa: realismul critic se exercită în Cronică de familie și în toate romanele epocii proletcultiste numai asupra trecutului, nu și asupra prezentului
Perfidia realismului critic by Ion Simuț () [Corola-journal/Journalistic/9520_a_10845]
-
noțiunea de realism socialist pentru a acoperi partizanatul de clasă, dar desemnând în fond aceeași tendință ideologizantă, pun accentul pe aspectul de realism critic, existent ca atitudine pregnantă în viziunea realiștilor din secolul al XIX-lea de la care se revendică realiștii anilor ´50. O perfidie nu ne poate însă scăpa: realismul critic se exercită în Cronică de familie și în toate romanele epocii proletcultiste numai asupra trecutului, nu și asupra prezentului, iar când privește actualitatea o face numai pentru a sesiza
Perfidia realismului critic by Ion Simuț () [Corola-journal/Journalistic/9520_a_10845]