1,201 matches
-
ca o nanobacterie în piatră. Cât de mult mi-ar fi plăcut să-i pot spune povestea, răscolind sub secolele suprapuse! Când am început să dăm semne de oboseală, am luat un taxi până la Cazino, pe faleză. Păream singuri și stingheri: doar noi și valurile care plesneau digul. Asta dacă nu-i puneai la socoteală pe Eminescu și Veronica Micle, mumificați în cimentul statuilor. Ne cercetau cu ochii lor calcaroși, bulbucați romantic, fiecare de pe soclul lui. Pe-al lui Eminescu, scria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
intersecție, făcând drept mulțumire gestul ăla de indian predându-se „fețelor palide“. N-o duceam niciodată pe Maria la cofetărie. Mi se părea un obicei inutil, pierdut în siropul amar al comunismului. Oamenii se așezau perechi-perechi la mese, cu mâinile stinghere printre farfurioare. N-aveai loc să miști un deget. Mesele erau construite diabolic, cu un singur picior și-o tăblie rotundă și inaccesibilă, ca-n „Lacto-Bar“. Un gest, o simplă atingere a degetelor, și farfuriile aterizau pe pardoseală, în zgomot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
laterală și să o pareze pe cea care venea deasupra capului, fandă lung și atinse garda spadei lui Foscolo. - Nu e rău... spuse bătrânul maestru de spadă. Mai erau alte câteva soluții. Dar ajunge pentru azi. - Era și timpul, râse stingher tânărul, nu-mi mai simt mâinile. Nu mai pot strânge Încheietura pumnului și Îmi cam tremură picioarele de atâtea fandări. - Da, e firesc, spuse Fabio Foscolo, luând cele două spade și așezându-le Într-una din panopliile de pe perete. Lupta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
făcut-o. Căci Moldova va fi o țară fără nici un bărbat viu. Cuvintele voievodului căzură rar și apăsat, ca o litanie sau ca o rugăciune, sau ca un blestem. După ele nu se mai auzi decât țârâitul ploii și nechezatul stingher al unui cal. Și nu se mai simți decât mirosul puternic de pădure umedă și desfrunzită, apăsată de prevestiri și răstignită de spaime. 15 noiembrie 1474, munții insulei Kyushu, Japonia Yamabushi nu se schimbase deloc. Avea, parcă, o bătrânețe fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
-l ucide. Iar acum Ștefan Îl ataca direct pe Soliman, deși diferența de forțe era uriașă. De pe dealul unde se aflase Ștefan, Alexandru privea uriașul spectacol al bătăliei. Cerul se posomorâse din nou după ce câteva raze de soare se iviseră, stinghere. Dar ceața se ridicase de tot, iar Vasluiul devenise tabloul viu al unei Încleștări pe care nu și-ar fi putut-o imagina niciodată. Nu Își propusese să dovedească nimic și simțea chiar că nu e locul și nici momentul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
miazăzi. Apărătorii se opriră, Într-un semicerc larg În jurul voievodului. Li se alăturară căpitanii rămași. Mulți erau răniți, mulți zăceau fără suflare. Dinspre mlaștini sosi un val de liniște, ca o prevestire de țintirim. Valea Bârladului rămase parcă pustie și stingheră, tulburată doar de gemetele răniților și acoperită de zeci de mii de cadavre. Bătălia de la Vaslui se sfârșise. Cei care primiseră poruncă să lupte mai departe, spre miazăzi, porniseră pe urmele urdiei sângerânde. Ceilalți se alăturară voievodului, tot mai mulți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
sânge. Bărbatul voise să spună ceva, dar rămăsese neclintit la vederea lui Oană. Jovanka Îi Înțelese ezitarea și spuse: - Tortură. Douăsprezece răni de săgeată, articulațiile arse, degetele strivite, genunchii sparți cu ciocanul. Ați biruit? - Da, răspunse haiducul, făcând un pas stingher În mica Încăpere. Dar vreo douăzeci din ei au scăpat În pădure. Le-om prinde urma mâine dimineață. - Nu mai putem rămâne aici... spuse Jovanka, ridicându-se de lângă patul rănitului. Suntem În calea turcilor, prea aproape de drumul spre Belgrad. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
niște umbre, În viitor. Făcuse doar câțiva pași când un murmur venit de pretutindeni Îl făcu să ridice privirile. Cerul greu și cenușiu care apăsase capitala imperiului se ridicase În doar câteva clipe, iar prin faldurile străvezii ale norilor străbătea, stingheră, singuratică, aproape imposibilă, o rază de soare. 13. Înfrângerea 21 martie 1476, Cetatea de Scaun a Sucevei De pe meterezele cetății, coloana Apărătorilor care se apropiau Învăluiți de mantiile lor albe cu semnul scutului și spadei părea o reamintire a zăpezilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Încrâncenarea și din oboseala tuturor celor care se aflau, călare, pe malul Prutului, așteptând clipa În care vor ucide. Oană Își desprinse mâna cu un gest pe care l-ar fi vrut tandru, dar care nu reuși să fie decât stingher. - Nu trecem râul, spuse căpitanul suficient de tare ca să fie auzit de spătarul Mihail și de Apărătorii din jurul lor. Îi așteptăm să ajungă aici și să Înceapă traversarea. Îi rupem În două jumătăți, una de o parte și una de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
care se vedea nu departe, În față. Din câte Își dădea seama căpitanul Oană, târgul era pustiu și, În mare parte, ars. Devenise doar un decor. Case și prăvălii erau pe jumătate năruite. Un zid se mai ținea În picioare, stingher, fără ca cineva să poată spune cărei clădiri Îi aparținuse. Cea mai mare parte a târgului era, Însă, din lemn, iar lemnul se prefăcuse În cenușă. Acum, târgul nu mai era decât un vast depozit de pulbere și ghiulele. În spatele lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ani, prologul acesta ar suna complet diferit. Trecătorii grăbiți văd, în spatele Pieței agroalimentare Nicolina, un teren viran. Cei tineri trec nepăsători și doar cei trecuți de prima tinerețe se opresc de multe ori, privesc în gol, iar uneori o lacrimă stingheră scapă din strânsoarea pleoapelor. Sunt printre cei puțini ce își mai amintesc de perioada de glorie a fabricii, ce ocupa cândva hectarele acum pustii. Fiindcă, într-adevăr, ultimul deceniu a coincis cu dispariția fizică a ceea ce mulți nu credeau să
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
neinteresant. Canalul Arte transmite o emisiune despre arhitectură. O ilustrează cu construcția unei celebre săli de spectacol din New-York. Cadru final: o sală imensă și goală, scena neagră iluminată doar de un proiector care aruncă parcă în gol o lumină stingheră. Vocea melodioasă din off spune că reflectorul aprins este o tradiție în toate teatrele din lume: trebuie lăsată o lumină aprinsă pe scenă, pentru a vâna fantomele. Chiar dacă nu este adevărat, îmi place mult cum sună. Și pentru că tot veni
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
de Versuri clandestine (1997) pune în lumină o anume sensibilitate lirică, dar nu un poet de autentică valoare. În ciuda numeroaselor stângăcii de exprimare și a unei căutate poze melancolice, se strecoară uneori printre ariditățile versului accentele veritabile ale durerii nedisimulate. „Stingher, pribeag și rătăcit/ într-o necunoscută țară/ pustie, mohorâtă și bizară”, preocupat de tot ceea ce a lăsat acasă, de patria „de acum pierdută”, despre destinul tragic al căreia nu se sfiește să spună că îl doare („Mă doare suferința ei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286372_a_287701]
-
a părut că slănina poate să fie atât de bună... Eu nu mâncasem grăsimi Înainte de arestare, dar n-am crezut că ceva poate fi mai bun. Nu mai aveam pe nimeni din lot cu nimeni, nu mai aveam prieteni... Eram stingher la Început... În acel vagon stăteam jos, unul În spatele celuilalt, să ne Încălzim, căci asta era teama deținutului, să-și ferească spatele pe cât se poate, să nu se Îmbolnăvească de plămâni. Și acolo am cunoscut câțiva băieți extraordinari, cu care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
A fost o jignire, altfel nu s-ar fi înfuriat. Acum i-a rămas doar faptul că știe că l-a supărat cu ceva. De asta nici n-a mai trecut pe la el. De asta acum îl lasă să stea stingher printre adulți. N-are alți prieteni, n-are cu cine să comunice, așa că va simți cu atît mai usturător palma supărării lui. Acuma, pînă nu-i trece. Și nu strica o poantă, dacă tot avea ocazia și avea și personajele
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
ridicat și m-a împins ușor pe locul din spate al mașinii. Nu m-a poftit să iau loc în față și nu mi-a adresat nici măcar un salut de politețe. Drumul mi s-a părut nesfârșit și mă simțeam stingheră și neliniștită. Ajunsă la comună, atent supravegheată de secretar, am dat jos, așa cum îi văzusem pe cei de la Șesu, tabloul cu Ceaușescu, care stătea la loc de cinste în biroul meu. Cărțile din bibliotecă au fost strânse și depozitate în
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
mai lua masa, dar secretarul Țăpoi mi-a făcut semn să mă așez la masa unde era dânsul. La acea masă, în afară de secretar, era primărița de la unul dintre orașele județului și instructorul Comitetului Central care răspundea de noi. Mă simțeam stingheră între acele persoane cu funcții mari. S-a servit piure de cartofi cu grătar și macaroane cu brânză. Secretarul a refuzat macaroanele, spunând că el nu suportă brânza. Macaroanele aveau un gust ciudat, dar am crezut că brânza este de
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
piele și care scornise respectiva poveste. Eu eram însă perfect dornic să cred în asemenea istorii norocoase despre origini. Desenam cu Jimmy pe o coală de hârtie milimetrică, pictând arborele genealogic cu cerneală roșie și cu tuș. Și mă simțeam stingher. La sfârșitul vacanței de Crăciun, Deever’s a prins de veste de hoția noastră. Șeful raionului a venit și a vorbit cu Bunica. Făcuseră un inventar al cadourilor. N-am încercat să negăm că furasem, iar eu nu m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
Moțatu’ cum se împăunează, se crede chiar vultur cu voce de privighetoare?! (râs sarcastic) Ana: Atunci, să cântăm ! Cocoșul: Atenție la mine : doi, trei și ! Soarele se-nalță/ Norii nu mai sunt pe cer/ Dintr-o adiere/Pică-un strop stingher/Azi pădurea cântă/Păsările-n zbor/ În văzduh se- avântă/ Și cântă în cor...(toată lumea aplaudă ; se repetă; cântă și Raluca) Miki: Vai, Raluca, ce rockeriță ești! Parcă ești de la Operă, am văzut la televizor, în sat. Raluca: Miki, tu
Teatrul ca o lecţie de viaţă by Ion Bălan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91610_a_92357]
-
o vede pe Doina intrînd, îi face semn cu degetul să se apropie. Ce-i, tata? întreabă fata mirată. Să-mi arăți, te rog, ca acum șaisprezece-șaptesprezece ani, unde pupă tata fata. Tata, te rog! se apără Doina, roșind, uitîndu-se stingheră în pămînt. Vezi, spune Săteanu grav nu mai am în mînă o simplă bomboană ieftină. Tot face el un gest rotund -, tot e al tău! Tata... îngînă fata pierdută. Ăsta-i de-al meu arată Săteanu cu privirea spre Mihai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
dori să se poată ridica acum din scaunul acesta incomod, să iasă și să se plimbe îndelung prin viscol. Ochii lui, mijiți, prind imagini fugare ale trecutului, le rețin și nasc în mintea sa conturul fetei rămase lîngă marginea patului, stingheră, mai frumoasă ca înainte tocmai prin aerul firesc al vorbelor: Tu ai mai cunoscut poate..., n-aș vrea să rîzi de mine... S-a apropiat de ea și a atins-o cu vîrful degetelor: Trebuie să mă conving că ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
spun și domnului profesor, de-aceea am să stau să-l aștept. Da, dar afară, la poartă arată femeia cu mîna spre ieșire. Bărbatul ar vrea să plece, dar nu se îndură să facă primul pas, rămînînd totuși locului, strîngînd stingher din, umeri: Doamnă, vă rog... Gîndiți-vă și dumneavoastră... Vă cer iertare! Dacă dați dumneavoastră un telefon... Pe viitor am să învăț... Ce-i așa mare păcat că n-am știut la Limba latină?... Cui îi pasă de ea? Îndrăznești să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
văzut între tine și Doina vreun gest intim, vreo privire...; n-am văzut acea flacără ce le leagă pe mamă și fiică, de aceea m-aș fi mirat să-ți spună că a fost aici... În tovărășia ta ea stă stingheră, se simte stingheră, ca un pui de cuc în cuib străin. Maria frînge brusc țigara, lăsînd-o să cadă lîngă scrumieră: Ți s-a părut! Doina este o fire foarte puțin comunicativă, de-aceea. Îți tremură mîinile, Maria surîde Mihai. Privirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
și Doina vreun gest intim, vreo privire...; n-am văzut acea flacără ce le leagă pe mamă și fiică, de aceea m-aș fi mirat să-ți spună că a fost aici... În tovărășia ta ea stă stingheră, se simte stingheră, ca un pui de cuc în cuib străin. Maria frînge brusc țigara, lăsînd-o să cadă lîngă scrumieră: Ți s-a părut! Doina este o fire foarte puțin comunicativă, de-aceea. Îți tremură mîinile, Maria surîde Mihai. Privirea Mariei, puțin speriată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
ciclopi sau cu naiade. Maria a terminat de tras cizmulițele din picioare și, numai în furoul îmbrăcat înapoi, peste piept, se retrage spre patul improvizat, aruncînd din mers draperia peste ochiul ferestrei, vrînd să se dezbrace. Te rog, murmură ea stingheră aș vrea să te mai întorci o clipă... Mihai clatină prelung din cap în semn că nu, încă nu..., iar palmele lui se întind încet spre ea, apropiindu-se, pînă ce vîrful degetelor îi ating trupul: Vreau să mă conving
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]