7,741 matches
-
de câmp, constructiviștii au plasat din nou curiozitatea sociologică în centrul disciplinei. Din cauza poziției proeminente a școlii "societății internaționale", asemenea interogații nu au dispărut deloc din școala britanică a Relațiilor Internaționale. Iar constructiviștii au adus un nou nivel de claritate conceptuală și de rafinament teoretic în analiza societății internaționale și mondiale, complementând astfel și extinzând cercetarea Școlii Engleze. Resuscitând analiza societală, afirmarea constructivismului a generat și un interes reînnoit pentru istoria internațională. Atâta vreme cât teoreticienii Relațiilor Intrenaționale erau devotați ideii că statele
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Reus-Smit 2004a). Relevant este aici corpusul din ce în ce mai semnificativ de cercetare constructivistă privind dreptul internațional, o instituție intim legată de politica normelor, legitimității și puterii (Brunnee și Toope 2000; Finnemore și Toope 2001; Reus-Smit 2004b). De obicei se face o distincție conceptuală între o "societate internațională" și o "societate mondială", prima fiind un "club al statelor", cu normele și instituțiile de coexistență și cooperare, iar ultima fiind o rețea mai largă de relații sociale care înglobează state, ONG-uri, organizații internaționale și
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
cu "Școala Engleză", discutată de Linklater în capitolul 4 al acestui volum. Constructiviștii au preluat ideea că statele formează mai mult decât un sistem, că formează o societate, și au împins această idee spre noi niveluri de sofisticare teoretică și conceptuală. Interesul lor pentru istoria internațională reprezintă un punct important de convergență cu Școala Engleză, ca și accentul pe care îl pun pe diferențele culturale între diferite societăți de state. În sfârșit, accentul lor inițial pe metodele interpretative de analiză amintește
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
garantează că femeile vor fi absente din cercetările lor, și că agendele lor de cercetare vor rămâne neschimbate" (Steurnagel 1990: 79-80). Cercetarea feministă nu este o formă de empirism, din moment ce teoreticienii feminiști simt adesea nevoia de o mai mare claritate conceptuală decât ar fi necesar pentru critica teoretică, spre a întreprinde cercetări empirice. De exemplu, pentru a face ca anumite concepte și relații abstracte să fie verificabile prin explorare empirică, cercetătorul feminist trebuie să le identifice pe acelea care există și
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
relațiilor de gen, studiile feministe contribuie la înțelegerea politicii mondiale și aduc pe agenda globală vocile și problemele femeilor. Dar, pentru a face din relațiile de gen o dimensiune importantă în studiul relațiilor internaționale, este necesar să renunțăm la cadrul conceptual care le-a exclus de la început pe femei din acest tip de studii. Feminismul empiric este așadar completat de feminismul analitic, care dezvăluie ce anume este exclus, în plan teoretic, din Relațiile Internaționale și caută să revizuiască disciplina dintr-o
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
dintr-o sferă publică dominată de bărbați. Teoretizarea, după cum susțin Burchill și Linklater în introducerea acestui volum (Capitolul 1), este "procesul prin care conferim înțeles unei lumi presupus obiectivate care există "undeva acolo"". O analiză feministă pune în evidență schema conceptuală a Relațiilor Internaționale ca o modalitate printre altele, parțială, de explicare a politicii mondiale. Separarea discursivă dintre politica internațională și cea internă, împreună cu aversiunea neorealistă față de explicațiile de politică internă date relațiilor internaționale, ascund de fapt distincția anterioară genizată dintre
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Peterson (1991:70) susțin că gândirea dihotomică (interior-exterior, suveranitate-anarhie, intern-interna-țional) împiedică teoria Relațiilor Internaționale să "conceptualizeze, să explice sau să evidențieze tocmai lucrurile pe care le consideră esențiale securitatea, puterea și suveranitatea". Pentru curentul feminist din Relațiile Internaționale, aceste opoziții conceptuale reproduc dilema securității ca profeție care se autoîndeplinește și reinstituie politica masculină de putere, limitând astfel posibilitățile pentru alternativele feministe. Feminismul normativ Feminismul normativ reflectează asupra procesului de teoretizare din Relațiile Internaționale ca parte a unei agende normative pentru schimbare
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
sens, fără nicio rațiune de a fi. Relațiile Internaționale, ca disciplină, se află în momentul de față într-un stadiu în care s-a dovedit că teoriile dominante suferă de deficiențe majore în ceea ce privește analiza schimbărilor sociale și politice. Această orbire conceptuală duce frecvent la o orbire empirică. Nu este surprinzător deci că analiștii relațiilor internaționale sunt de multe ori luați prin surprindere de evenimentele din politica mondială, cum ar fi cele de la "11 Septembrie". În mod sigur, o regândire a asumpțiilor
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
ordine mondială, 97, 103 obiectivitate, 159, 161, 171 ontologie, 26, 27, 34, 35, 36, 43, 158, 167, 168, 184, 185, 189, 190, 198, 203, 204, 213, 214, 231, 243, 266 opinie publică, 23, 65, 76 opoziție binară, 202, 242 opoziție conceptuală, 186 orașe globale, 238 ordine, 110, 111, 112, 113, 114, 115 ordine internațională, 103, 104, 105, 164 ordine mondială, 73, 74, 103, 105, 123, 126, 235, 264, 274 organizații organizații internaționale, 26, 176, 229, 239 organizații non-guvernamentale / ONG, 171,229
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Ana Blandiana, această formă de percepție a exteriorului, printr-o filtrare interioară, înainte de a fi distorsionat în termeni proprii prin penelul de artist, nu îi este străină niciunui creator de artă. Noua realitate redevine, prin urmare, o realitate interioară, invelită, conceptual, în idee, dar conținând, în profunzime, suflet. Paralizia aproape completă a sensibilității, pe care o impun moderniștii, este reconsiderată, astfel, de către Ana Blandiana, printr-o încercare de fuziune a exteriorului cu interiorul, a obiectului cu subiectul, a intelectului cu sufletul
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
termenul nu în sensul de a distruge ceva, de a desface, de a demola, ci, mai ales, în acela de a analiza structurile sedimentate, care formează elementul discursiv al propriei gândiri. Deconstrucția este, în chip aproximativ, o analiză a structurilor conceptuale binare, pe care nu le conștientizăm întotdeauna ci doar prin intermediul analizei de tip deconstructivist și care sunt, totuși, permanent prezente și active în gîndirea metafizică și, în cele din urmă, în orice gândire. Astfel, sarcina deconstrucției sau a reconstrucției interioare
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
în consecință, filosofia care nu spune nimic. Astfel, în loc de "moartea filosofiei", Derrida preferă să vorbească despre o limită, plecând de la care filosofia a devenit posibilă și s-a definit ca "epistemé", funcționând în interiorul unui sistem de constrângeri fundamentale, de opoziții conceptuale în afara cărora ea devine impracticabilă. Acesta este spațiul în care se pune problema "spunerii" și "a voinței-de-a-spune", de unde și mărturisirea scopului lui Derrida: scrierea sa încearcă "să-nu-vrea-să-spună-nimic"50. După Derrida, deconstrucția ca principiu fundamental al analizei textului este "descoperirea contradicției
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
nimic din toate acestea. Nu poate fi o doctrină sau o metodă (în sensul lui Descartes), fiindcă nu are reguli fixe, pe care să le aplice. Nu e nici măcar o tehnică. Totuși, deconstrucția supune analizei și pune la îndoială distincțiile conceptuale fundamentale sau opozițiile, din filozofia occidentală, printr-o examinare detaliată a limbajului și a logicii textelor literare și filozofice. În studiile literare, deconstrucția se manifestă prin parodie, ironie, pastișă. În polemicile cu privire la tendințele intelectuale ale sfârșitului de secol XX, termenul
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
chiar nihilismul, în timp ce, în uzanță populară, termenul a ajuns să însemne de-montare/desfacere critică a modurilor de gândire tradiționale și a tradiției 63. Reținem însă că deconstrucția este o analiză a structurilor sedimentate în gândirea noastră, a acelor structuri conceptuale binare, pe care nu le conștientizăm întotdeauna, dar care sunt, totuși, permanent prezente și active în gândirea metafizică și în orice fel de gândire. Această permanentă procesualitate pune în centru limbajul și, deși se bazează pe o critică radicală a
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
o încercare de reabilitare (pe baze dinamice însă) a categoriei individualului. Transferat din arhitectură în studiile literare, fără a i se fi clarificat, însă, sfera de semnificații, termenul de postmodernism prezintă toate dezavantajele (dar și toate avantajele) unei atari indecizii conceptuale"82. Ioana Em. Petrescu, vorbind despre cele două paradigme culturale, de bază: modernism și postmodernism, include neomodernismul în marea paradigmă a postmodernismului, considerând-o perioada de acomodare, de tranziție a postmodernismului, care, cronologic, își are locul, în prima parte a
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
această ultimă parte vine să reconsidere lirismul, printr-o atenție sporită acordată ideii de tradiție, care fusese negată în modernitate. Pornind de la o definire și de la o clasificare prealabilă a canonului, am urmărit stabilirea unei legături atât cronologice cât și conceptuale între deconstructivism și neomodernism, văzut ca etapă de tranziție și plasat în prima parte a paradigmei postmoderne. Depășind criza modernismului, postmodernismul manifestă încercări interesante de a reface unitatea pierdută, printr-o revoluționare a limbajului postromantic, creând, totodată, legături cu tradiția
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
o prelungire firească a evoluției societății. "Contactul, însă, de la începutul anilor '60, cu modelele de poezie românească interbelică cu Blaga, în primul rând generează, pentru scriitori și critici, laolaltă, în general, un interes extraordinar pentru ceea ce s-a numit poezie conceptuală. Și, astfel, s-a încetățenit o formulă, care a devenit, în curând, prolifică, poate tocmai din cauza prezenței vizibile, clare, ușor de imitat, a mecanismului de proiectare speculativ metafizică și mitic simbolică"38. Pendulând, între coerență și fragmentarism, între rațiune și
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
lăsa, de mine însămi, exprimată. Ați văzut, vreodată, ochii unui copil bolnav? Gravitatea, tristețea, nemărginita uimire, în fața durerii, care se citește acolo? Asta este ceea ce am vrut, întotdeauna, să exprim în poezie"42. Noua realitate redevine o realitate interioară, învelită, conceptual, în idee, dar conținând, în profunzime, suflet. Paralizia aproape completă a sensibilității, pe care o impun moderniștii, este reconsiderată de Ana Blandiana, printr-o încercare de fuziune a exteriorului cu interiorul, a obiectului cu subiectul, a intelectului cu sufletul, a
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
se află, undeva, între existențialismul blagian și patosul eliberator, de tip stănescian. Puntea dintre cele două lumi este, cumva, cenzurată, de această poetică a imponderabilității. Puritatea absolută, regăsibilă, în inima poeziei sale (firește, doar după ce este înlăturată mantia aridă a conceptualului), constă tocmai în această redare a emoției pure, care respinge orice încercare de intelectualizare, și care este zborul. Desigur, lirismul esențial al creației sale, mai renaște din ceva, și anume, din "natura sa romantică, de tip contemplativ și interiorizat, formată
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
înțelegere complice și subversivă. Poeții au devenit, astfel, plămânii, prin care popoarele încercau să respire aerul, din ce în ce mai rarefiat, al libertății și să se salveze"65. Poezia subversivă a Anei Blandiana se poate spune că este singura poezie, aproape în totalitate, conceptuală, despuiată, în cea mai mare parte, de orice emoție, aceasta încadrându-se în ceea ce Alex Ștefănesu numește poezie de idei, "care nu se aseamănă prin nimic cu ideologizarea forțată din timpul comunismului, care a creat o formă de aversiune împotriva
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
de profunzime. Reflectează și atât. Ideile din poezia interzisă a acesteia au o nuditate de statui antice"66. Firescul intervine și în celalte creații ale acesteia. Reinstaurând romantismul 67, care vine ca o gură de aer proaspăt în atâta ariditate conceptuală a ermetismului de tip modernist, Ana Blandiana deconstruiește orice rigiditate canonică a unui curent sau a altuia, aflându-se, mai curând, la limita între curente, sau, mai mult, deasupra lor. Acest lucru se evidențiază, îndeosebi, în proza fantastică, referitor la
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
se deschide spre celelalte subiecte, este înlocuită cu o întoarcere a acestuia către sine însuși, realizându-se, astfel, suprapunerea perfectă între cele două noțiuni de identitate și de alteritate. Ceea ce se numește o nouă realitate redevine o realitate interioară, invelită, conceptual, în idee, dar conținând, în profunzime, suflet. Țipătul neputinței devine un urlet interior, adresat nimănui altuicva decât sieși însăși. Vorbind, în capitolele anterioare, despre deconstrucție ca fenomen predominant poeziei neomoderniste, și care poate fi paradigmatică, individuală, interioară, textuală etc., ajungem
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
la note de subsol voluminoase, care se hrănesc vorace din chiar corpul expunerii. Ele pot deveni supărătoare când termenii vizați fac parte dintr-un câmp lexical actualmente arhicunoscut. Popasurile explicative devin benefice și constructiviste, însă, când se constituie în articulații conceptuale, când redefinesc sau când unesc mai puternic secvențele interpretative între ele, facilitând lectura, adică accesul la sens. Ne alegem o temă și, pe parcurs, ajungem la felurite concluzii, altele decât cele intuite inițial, la idei care ajung să ne șocheze
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
așteptat, de la cărțile lui Derrida, pe care autoarea l-a citit temeinic, din scoarță-n scoarță, deși, la drept vorbind, a avut a se confrunta cu un autor a cărui scriitură nu e deloc facilă. Limbajul este unul filosofic, abstract, conceptual, greu de asimilat și de aplicat, mai apoi, într-o interpretare prin excelență tematologică și semantico-stilistică. A doua secțiune a lucrării, Neomodernismul și Generația '60, stabilește, de fapt, locul Anei Blandiana în lista canonizaților generației numite. Această generație a avut
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
nu-i deloc același lucru). Merită să amintesc faptul că, Întrebat Într-un interviu ce părere are despre postmodernism, Michel Foucault răspunde că n-a auzit niciodată vorbindu-se despre așa ceva. Problema care se pune În operarea cu diverse instrumente conceptuale este cea a comunicării interculturale. Revin așadar la ea. În Statele Unite, ca și În Franța, la sfîrșitul anilor 1950 apare o nouă generație de scriitori și de intelectuali. Ambele sînt marcate de războiul recent Încheiat și de un anume sentiment
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]