7,087 matches
-
supradeterminată, de inspirație metafizica, care reia sintagma unuia sau a mai multor texte fondatoare" [Siganos, p.32, subn. n.]. 49 Omul modern suporta ceea ce Eliade numește "influență unei mitologii difuze", care oferă numeroase modele de imitat ale eroilor reali și imaginari: personaje de român, eroi de război, staruri de cinema etc. "Imitația arhetipurilor trădează un anume dezgust de propria istorie personală și tendința obscură de a transcende momentul istoric local, provincial" [1991, p.135]. 50 "la Parisienne, derrière l'exotisme de
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
temperamentul lor corespund unei forme atenuate de nevroză a fricii (nevroze d'angoisse) și care invadând tot individul până la obnubilarea înțelegerii îl poate conduce la acte din cele mai stupide (ca, de pildă, fuga automobilistului de la locul accidentului, legitima apărare imaginară etc.). Printre psihastenici indolenți și inactivi se găsesc mulți vagabonzi, prostituate, homosexuali utilitari etc. Aceștia furnizează un important contingent de delicvenți, fără o personalitate solidă, pe care unele doctrine criminologice îi declară atinși de labilitate. Trebuie menționată aici și importanța
by Lăcrămioara Mocanu [Corola-publishinghouse/Science/1023_a_2531]
-
consideră că se poate vorbi de patru forme distincte: • suicidul emotivo-impulsiv,care corespunde unei modalități reacționale și care se realizeaza spontan, fără control; • suicidul imaginativ, în care copilul imită un act exterior, pe care caută să-l retrăiască pe plan imaginar; • siucidul pasional, asemănător celui de la adult, motivat de gelozia față de un frate sau sora; • suicidul simulat, exploatat de copil într-un scop mai mult sau mai puțin utilitar. E. Stengel a fost primul care a facut distincția clară între persoanele
by Lăcrămioara Mocanu [Corola-publishinghouse/Science/1023_a_2531]
-
8. Îndepărtându-se de o tradiție deja înrădăcinată a urmării modelelor occidentale până la imitarea lor sistematică, astfel de curente autohtoniste imitau trecutul colectiv idealizat, conferindu-i statutul de icoană atemporală (și, pentru mințile lucide, anacronică) și învestindu-l cu un imaginar temei divin 9. Generațiile mai în vârstă susțineau idei etnonaționale similare, mergând de la viziunea naționalistă și populistă promovată de Nicolae Iorga (1871-1940) sau modelul ascetic și meritocratic al lui Vasile Pârvan (1882-1927) până la propuneri mai apropiate de fervoarea Tinerei Generații
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
A susține că românii au anticipat unele elemente ale Renașterii („descoperirea” inițială a lui Papu) poate fi, la urma urmelor, o problemă de gust, de interpretare a surselor și de opțiune. Când însă această prioritate întâmplătoare și în mare măsură imaginară se transformă într-o dogmă, atunci ia naștere protocronismul. Pentru cei ce, în loc să zâmbească în fața unor astfel de teorii, le iau în serios, protocronismul devine un vehicul al simțămintelor antioccidentale și un sprijin pentru autohtonismul izolaționist. Se pare că Eliade
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
fi ușor împărtășit de persoane de origini etnice, expresii lingvistice și confesiuni diferite, cu condiția edificării comune a unei geografii simbolice pluraliste, care să acomodeze, (re)cunoscându-le și fără a le opune una alteia/altora, rădăcinile tuturor (reale sau imaginare). 18. Într-un fel, întreaga istorie americană este o istorie a experimentelor utopice, unele reușite, altele... Constituția americană însăși poate fi citită ca un proiect utopic, unul dintre puținele asemenea texte care au stat la baza unei ordini democratice. Până
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
tot un canon, așa cum „antimateria” e tot materie) care își ascunde ipocrit propria canonicitate, legitimându-și noua redefinire a normelor (absolut normală, practic inevitabilă și în principiu bine-venită) printr-o pledoarie pro domo, întemeiată pe o autoatribuită superioritate etico-morală. Această imaginară superioritate provine, în opinia celor care o reclamă, din noua formă a „luptei de clasă”, un „război cultural” în care profesori bine plătiți și cu acces la felurite alte privilegii și compensații „luptă” din turnuri de fildeș (universități relativ izolate
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
citi volumul în avanpremieră; pe lângă solida introducere a lui Stephan, cititorul va avea la dispoziție mai multe studii de caz: Marea Britanie, Franța, Germania, Suedia, Danemarca, Austria, URSS, Polonia, Italia, Grecia, Spania; un studiu sintetic al lui Rob Kroes despre „Americile imaginare” din spațiul public european completează volumul. Pentru spațiul francez, o continuatoare a Congresului a fost considerată Fundația Saint-Simon (1982-1999), întemeiată de Franșois Furet, în care aronienii au jucat rolul central; raporturile cu mediile (ne)conservatoare americane includ, pe lângă „axa” atlantistă
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
introducere în chestiune este cartea lui Tocqueville din 1856, L’Ancien régime et la Révolution, în primul rând prin analiza mutației societale din Franța anilor 1780: „Deasupra societății reale ș...ț se construia ș...ț puțin câte puțin o societate imaginară ș...ț”. „Treptat, imaginația mulțimii a părăsit-o pe prima (societatea reală), pentru a se retrage în cea de-a doua (societatea imaginară). Oamenii s-au dezinteresat de ceea ce era, pentru a visa la ceea ce putea fi; și s-a
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
Franța anilor 1780: „Deasupra societății reale ș...ț se construia ș...ț puțin câte puțin o societate imaginară ș...ț”. „Treptat, imaginația mulțimii a părăsit-o pe prima (societatea reală), pentru a se retrage în cea de-a doua (societatea imaginară). Oamenii s-au dezinteresat de ceea ce era, pentru a visa la ceea ce putea fi; și s-a trăit, în fine, prin intermediul spiritului, în această cetate ideală pe care o construiseră scriitorii.” „Toată educația politică a unui mare popor era făcută
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
deci nu are sens să căutăm aserțiunile (pretins) neutre valoric ale unui weberian - să nu uităm că Max Weber predica știința „obiectivă”, wertfrei, în contextul luptei sale împotriva marxiștilor! -, ci meditațiile unui „spectator angajat” de tip aronian. Bloom respinge ca „imaginară” distincția weberiană între fapte și valori. În orice caz, potrivit mărturiei lui Bloom, Weber era citit la Chicago împreună cu Freud (ambii fiind puternic influențați de Nietzsche) în momentul sosirii în campus a studentului adolescent - în plin optimism postbelic, bazat pe
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
omului, de apropiere a realității și de transformare a acesteia în sensul identității persoanei proprii. Jocul este acea activitate specific umană, dominantă în copilărie, prin care omul își satisface imediat, după posibilități, propriile dorințe, acționând conștient și liber în lumea imaginară pe care și-o creează singur. Copiii nu pot să cunoască lucrurile abstracte decât trecându-le prin experiența multisenzorială concretă oferită de joc. El are nevoie de experiență directă cu obiectele pentru a le cunoaște, a ști la ce folosesc
Caleidoscop by Mioara Prăjanu () [Corola-publishinghouse/Science/91784_a_93511]
-
se încearcă din nou și din nou să se răspundă ziditor întrebării colective "cine suntem?", de data aceasta prin fetișizarea (esențialistă) a originilor. Pare că sunt acestea mereu altele, în funcție de necesitățile prezentului - religioase sau etnice; "reale" (i.e. argumentate istoric) sau imaginare (argumentate mitic sau propagandistic). Or, întrebării "cine suntem" i se putea răspunde fără a apela la episodul medieval: "românii sunt latini din punct devedere etnic și (post) bizantini din punct de vedere religios". Noua perspectivă, în care identitatea este dată
[Corola-publishinghouse/Science/85066_a_85853]
-
ministru adjunct la Învățământ și Cultură. În ultimii ani ai vieții e angajat redactor-șef la „Albina”. Reportajele lui P. literaturizează, pe linia realismului socialist, „transformările” care cuprind țara după instaurarea comunismului. Se prezintă tezist, conform unei scheme rudimentare, o imaginară îmbunătățire a vieții societății românești la toate nivelurile: turism, agricultură, educație, ca în După alungarea faraonilor (1957) și Însemnări din țara nouă (1959). Trecutul, reprezentat de lumea apusă a „faraonilor”, este negat in corpore prin prisma „realizărilor” puterii comuniste. Alte
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289026_a_290355]
-
prozator, P. a adunat în volumul Dincolo de aparențe (1968) câteva nuvele de nivel modest, articulate corect, totuși convenționale și previzibile în desfășurarea lor, deși subiectele și tratarea sunt relativ variate: un mutilat de război se întâlnește zilnic cu o femeie imaginară; o foarte tânără aviatoare e menajată (nu numai din neîncredere în capacitățile ei profesionale, ci și din dragoste) de comandantul aerodromului, până ce, într-o situație neobișnuită, ea își dovedește competența; un țăran care a ucis pentru pământ se întoarce după
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288774_a_290103]
-
nu aibă nici început și nici sfârșit. E un microcosmos care generează lumi iluzorii, dând naștere la o mulțime de răspunsuri posibile care, la rândul lor, creează alte teritorii ale lui „de ce”, unde se scufundă personaje, oameni, spații reale și imaginare, întrebări și răspunsuri. Această formă de construcție a romanului, care se apropie de cea a poemului în proză, va fi continuată și în textele din Clovnul nevăzut (1975), unde toate povestirile dezvăluie variante diverse ale realului, imagini distorsionate, ilogice, violente
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290092_a_291421]
-
lichefieze treptele valorice impuse de Călinescu și de alții. [...] Coerența și subtilitatea disocierilor, modul în care ocolește criticul referințele înșelătoare și evită să tălmăcească demonstrația în termenii filosofiei speculative, ai misticii ori ai științei, lăsându-se condus numai de traseul imaginar al literaturii, dau certitudinea fericită a unui destin”. De fapt, așa cum sublinia chiar T., titlul corect al studiului ar fi trebuit să fie „poetica lui Ion Barbu și transformările ei, de la primii imitatori până la poeții care, după câteva decenii, au
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290139_a_291468]
-
unui vrej șerpuitor ce crește împreună cu durata, un vrej care păstrează totuși - atrofiați, dar existenți - mugurii determinării sale, virtualități ale unei șovăitoare deveniri. Opera de artă e tocmai transpunerea în miezul acestor veleități de viață și prelungirea lor de existență imaginar [s.n.]2. Formularea de mai sus sintetizează unele observații vizând relația creației poetice cu viața, pe care Bergson le face, în singura să încercare de construi o concepție estetică mai amplă, eseul "Le Rire" (1900): Se face o ciudată confuzie
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
pură [s.n.]"13. Ca să o cunoaștem, trebuie să ne plasăm, printr-un salt șui generis, în "la zone profonde ou fermente l'inspiration" [zona profundă [a propriului suflet, acolo] unde fermentează inspirația]14, si, printr-o mișcare à rébours, ambele imaginare, să suim pantă, ce conduce spre sursă ei. Invenția artistică autentică și experiența receptării operei de artă comentează, la rândul său, Henri Bergson, presupun "să urcăm dincolo de acel punct de unde experiență devine umană"15, altfel spus, să depășim condiționările noastre
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
mai mult sau mai putin prețioase ori sonore, are puțină importanță; mai curând, conductori ce datorează sonoritatea și splendoarea lor efemera curentului care le traversează... [s.n.]18. Este tocmai ceea ce face Ion Barbu în "Veghea lui Roderick Usher": se plasează, imaginar, desigur, în "locul geometric" al gândirii poești 19, în durată ce-i este proprie, un act ce-i permite să pună în discuție problemă artei sub specie creationis. Meditația barbiana din "Veghea lui Roderick Usher" nu are alt obiect decât
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
construit, în Eureka, o adevărată poetica a aventurilor intelectului. " Valea domeniului Usher"20, evocata, într-un crochiu, la începutului parafrazei barbiene - "Modùl unei seri eventuale, acel parantetic zenit, vagant, la ierni, destipăritul soare, formase valea edificiului Usher"21 - circumscrie spațiul imaginar al invenției artistice, ce nu este decât configurarea ("formase") asumată de acea energie creatoare - "destipăritul soare" - Unul tânjind după condiția Multiplului din Eureka, sau, mai bine, principiul vital bergsonian, asemuit de filozoful francez cu "un centru de unde lumile țâșnesc precum
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
prin câteva imagini, foarte mediate" [căutate]. Același "cer" este descoperit de autorul Laudei somnului, "la marginea împărăției extreme - și, tot aici, "țara", i.e., "cerul" "stă întemnițata"107. Geografia, în ciuda datelor istorice invocate (Alexandru, Porus), nu este una reală, ci una imaginara - si figurează spațiul memoriei, "nadir[ul] latent" ("Din ceas dedus"), fondul nostru de existență. Este spațiul "eului fundamental", pură spiritualitate (natură cogitală), sursa, fără locație precisă, plasată doar în timp, în trecut și, de aceea, uitată și refuzată ("declinatul anotimp
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
visare la acțiune, și constă din această mișcare continuă, prin care prezentul absoarbe acele elementele ale trecutului ce corespund "schemelor" lui motorii și le incarnează în realități complet noi, neașteptate. Sensul lor, însă, poate fi cunoscut numai dacă ne identificăm, imaginar, cu mișcarea însăși, altfel supus, plasându-ne în trecut: Esențialmente virtual, trecutul nu poate fi sesizat de noi că trecut decât dacă adoptăm mișcarea prin care se explicitează într-o imagine precisă, emergând din tenebre la lumina zilei [s.n.]. Zadar
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
undercurrent of meaning" [misticul sau curentul subteran al sensului]29, mijlocește transformarea, prin intermediul analogiilor, care unifica; în el, dimensiunile spațiale și temporale ale obiectelor se dizolvă, topologic, într-o altă realitate, superioară. Atât pentru Poe, cât și pentru Barbu, spațiul imaginar al creației "anulează" timpul și spațiul experienței trăite, prin acțiunea deliberată a artistului, ce conferă, printr-un proces de adaptare continuă, luminii astfel plăsmuite, o dimensiune spațio-temporală specifică, si mediază, astfel, trecerea spre o realitate mai înaltă. Lumea imaginata nu
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Usher" continuă astfel: Și "psalmii deșertatului de soare stăpân" al acelei întristate geografii, inflexionau ușor către imn - către un mare accent poesc - până când degetele instruite suiră pe firele maturei harfe, tonul nunților rasei 33. "Întristata geografie" circumscrie, fără îndoială, spațiul imaginar al apologului poesc, al cărui "stăpân" este Roderick Usher, căruia îi lipsește, totuși, un "principiu eliberator", care să îl descătușeze de constrângerile, convențiile percepției utilitare, comune 34. "Deșertat (=lipsit) de soare, i.e., de "lumină visului", este, de aceea, încătușat în
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]