7,696 matches
-
a devenit una paradoxală: el trăiește, dar, În același timp, este mort sub raport moral (căci ce existență poate fi aceea În care nu mai poți realiza sentimentul respectului față de sine sau În care ți-a dispărut nevoia de a resimți stima celorlalți?). Μ „Dacă vrei să-mi urmezi Mie, ieși din tine” (Iisus): așadar drumul spre obținerea desăvârșirii presupune trecerea, tot mai fermă, de la egoism la altruism. Μ Ne plângem de grijile, necazurile și dezamăgirile apărute; dar este sigur că
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
de mult dintr-un mod egoist sau chiar nedemn de apreciere a faptelor sale În raport cu ale altora. Această alimentare continuă a conștiinței cu un rigorism etic este, de fapt, condiția principală a realizării unui sentiment al demnității personale. Μ Animalele resimt, se știe, nu numai nevoi instinctuale sau afective, ci și mentale (de pe urma cărora curiozitatea lor naturală se impune tot mai mult În fața fricii conservatoare). Totuși instrumentele lor intelectuale de rezolvare a unor situații presante sunt net inferioare posibilităților abstractizate de
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
cele mai mici și neînsemnate amănunte? Să fie oare o lege a firii ca măcar În aceste ultime clipe să fim cu adevărat obiectivi cu noi Înșine, adică justițiari? Simțim oare sacralitatea unei lumi de dincolo În așa măsură Încât resimțim, În aceste ultime clipe ale vieții, nevoia de a face pasul cel mare cu un suflet cât mai cinstit, cât mai neîntinat de false evaluări și credințe despre sine? Μ Ce Înseamnă a avea dreptul libertății de conștiință? Înseamnă a
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
mai crescut sau mai coborât al condiției umane: astfel, sistemul de valori al unora Îi face să nu poată Înțelege cum fericirea proprie ar putea fi Împărțită cu ceilalți, pe când sistemul de valori al altora Îi face să nu poată resimți starea de fericire decât atunci când o știu rezultată dintr-un sacrificiu de efort propriu, făcut În beneficiul unui semen aflat În impas. Μ Este curios că și un psihopat care a realizat, de exemplu, o crimă abominabilă se poate simți
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
idei, oamenii Îi acordă titlul glorios de cuceritor sau de salvator! Μ „Te iubesc, dar pe ea o iubesc altfel...” O declarație de acest gen ridică o serie de Întrebări, de ambele părți: este vorba de așteptări afective totuși neîmplinite, resimțite În subconștient, sau de noi descoperiri emoționale, neprevăzute? Este justificată presupunerea despre prezența deja a unei infidelități din partea partenerului, sau totul nu se prezintă decât sub forma unei suferințe, determinată de permanentele deliberări și indecizii pe marginea conflictului afectiv ambivalent
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
sensibil decât alții: „Domnule doctor, mi-ați putea da un medicament care să mă facă nesimțitor față de ipocriziile celor din jur?”. Comentariul este de prisos, deoarece se știe că nu este leac pentru cel care nu se poate abține să resimtă În sufletul său rușinea faptei altuia mai mult decât acesta este capabil să o resimtă. Μ Cea mai cumplită neputință este aceea a vârstei când nu mai poți să te gândești la altceva decât la moartea care-ți dă târcoale
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
nesimțitor față de ipocriziile celor din jur?”. Comentariul este de prisos, deoarece se știe că nu este leac pentru cel care nu se poate abține să resimtă În sufletul său rușinea faptei altuia mai mult decât acesta este capabil să o resimtă. Μ Cea mai cumplită neputință este aceea a vârstei când nu mai poți să te gândești la altceva decât la moartea care-ți dă târcoale tot mai des. Μ Interesant În actul moral este partea lui psihologică, și anume capacitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
intimitatea lui este capabil de pregătirea unei replici deosebit de virulente pe care, chiar dacă o va da cu Întârziere, nu o vom putea uita foarte mult timp. Μ Există un numitor psihologic interesant, care ne egalizează oarecum: nevoia pe care o resimțim fiecare dintre noi (copil sau adult, sărac sau bogat, savant sau un simplu om, adaptat social sau infractor etc.) de a fi respectat de către ceilalți din jur. Atentatul la ceea ce unii numesc mândrie, alții demnitate, respect de sine sau pur
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
care sunt nevoiți să o Încerce În viață unii oameni poate fi la fel de mare ca și cea fizică, ba chiar o poate Întrece uneori. Într-adevăr, ce durere fizică ar putea Întrece, de exemplu, acea cumplită dezamăgire pe care o resimt unii părinți care o Întreagă viață s-au dedicat creșterii și educării copilului lor și care, la bătrânețe, când ar avea nevoie, la rândul lor, de Îngrijire, de sprijin afectiv, se văd abandonați, ultragiați sau chiar agresați fizic de propriul
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
unor reușite momentane de excepție, care sunt suficiente prin ele Însele pentru a-i face fericiți). Μ Poate că nu este exagerat atunci când afirmăm că o comunitate dovedește că este evoluată sub raport psihologic și moral atunci când este capabilă să resimtă sentimentul de vinovăție nu numai În raport cu o crimă Înfăptuită, la un moment dat, de către unul dintre membrii ei, dar și În raport cu fapte mai puțin dramatice, cum sunt: hoțiile, tâlhăriile, violurile, calomniile repetate etc. Față de acestea se manifestă Însă tendința de
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
sens, cuvintele marelui Platon: „Priveliștea urâtului suscită urâtul În suflet”; cu alte cuvinte, am putea spune că răul văzut la celălalt trezește răul din propriul suflet). Așadar pedepsirile individuale nu rezolvă problema, atât timp cât conștiința comunității nu are demnitatea de a resimți nevoia unei autoacuzații publice sau măcar a unei jene publice (În absența acesteia, terenul pentru comiterea unor noi nelegiuiri individuale sau În grup este păstrat În acea comunitate). Μ Normalitatea psihică nu exprimă altceva decât acea nevoie de coeziune, de
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
și evaluarea intelectuală a situației de care râdem - evaluare care poate aduce Însă cu ea realizarea faptului că, În realitate, nu suntem În fața unei situații comice, ci, dimpotrivă, a uneia grave sau chiar dramatice (din acest moment dispare râsul și resimțim un sentiment de jenă față de noi Înșine: cum de am fost În stare să fim atât de superficiali și să râdem, În loc să fi acordat imediat o mână de ajutor celui care a căzut atât de rău!). Suntem, cu alte cuvinte
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
prin analogie cu ceea ce am trăit sau trăim noi Înșine). Μ Poetul are capacitatea aleasă de a sesiza virtualul din real și, apoi, de a-l transpune Într-un limbaj cu totul special, care ne va face capabili să-l resimțim ca real. Μ Iubirea, pe măsură ce este supusă analizelor raționale ale gândirii (care caută fără Încetare certitudinea și siguranța), nu mai este iubire: ea Își pierde calitatea naturală de trăire afectivă, transformându-se tot mai mult Într-o meditație asupra iubirii
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
Crezând că are de-a face cu o mașină, Dempsey se expune cu tot ce are mai personal și mai adevărat În fața unuia dintre cei de care Își dorea fără Îndoială să se ferească. Adevărul, apoi ura pe care o resimte pentru unul dintre colegii săi, un sentiment pe care regulile rafinate ale societății, și mai ales ale lumii universitare, te forțează să Îl treci sub tăcere. Dar, În același timp, adevărul culturii, pentru că ea e străbătută de violență și facută
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
Stăpânul meu, complet tulburat, Întrebă, făcând ochii mari: - După ce ai povestit asemenea bazaconii, cum te-ai fi descurcat dacă ar fi citit cartea? Părea că nu are nici o problemă cu păcălirea oamenilor, neinteresându-l decât stânjeneala pe care ar fi resimțit-o farsorul la descoperirea Înșelătoriei sale. Estetul nu se lăsă cu una cu două: - Ei bine, În acest caz, i-aș fi zis pur și simplu că am confundat-o cu alta, de pildă, spuse el, izbucnind În râs. Nimic
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
ne face să ne gândim la interpretarea din domeniul psihanalitic. Din pricina faptului că poate fi Înțeleasă În mai multe feluri, are o șansă să fie Înțeleasă de subiectul căruia i se adresează, În vreme ce, dacă este prea clară, riscă să fie resimțită ca o formă de violență asupra celuilalt. Și, Întocmai ca interpretarea analitică, intervenția asupra unei cărți este În strânsă legătură cu momentul În care este făcută și nu are sens decât atunci. Poate cu o eficiență de cel mai Înalt
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
OSCAR WILDE, CĂ DURATA PERFECTĂ DE LECTURĂ ESTE DE ȘASE MINUTE, ALTFEL RISCĂM SĂ UITĂM CĂ ACEASTĂ ÎNTÂLNIRE ESTE MAI ÎNAINTE DE TOATE UN PRETEXT DE A-ȚI SCRIE AUTOBIOGRAFIA. Obligația de a vorbi despre cărți necitite nu trebuie să fie resimțită la modul negativ, În angoasă sau În remușcări. Pentru cel care știe să trăiască optimist, care reușește să se descarce de greutatea vinovăției sale și să fie atent la situația concretă În care se află și la multiplele ei posibilități
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
este necesar, pentru că poezia nu mai are nimic de spus, nu mai trebuie să exprime nicio diferență. "Adevărul" poeziei se găsește în tăcere, în singurătate, în recluziune, atunci cînd toate conflictele au încetat să existe. O astfel de tăcere este resimțită, atunci cînd inefabilul exterior se întrepătrunde cu ceea ce omul întîlnește, în interiorul propriei sale ființe: asumarea acestei condiții presupune situația în care omul "privește", fără prejudecăți, un adevăr ce nu începe odată cu conștiința, dar care este resimțit în pântece și care
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
astfel de tăcere este resimțită, atunci cînd inefabilul exterior se întrepătrunde cu ceea ce omul întîlnește, în interiorul propriei sale ființe: asumarea acestei condiții presupune situația în care omul "privește", fără prejudecăți, un adevăr ce nu începe odată cu conștiința, dar care este resimțit în pântece și care îl face să se cutremure adevărul întregii ființe, adevărul întreg care cuprinde toate dimensiunile și care se arată sub forma unei epifanii."60. Revenind la importanța textului, fie el excesiv intelectualizat, până la ermetism, sau, dimpotrivă, senzorial
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
asemenea celorlalți colegi de generație, încearcă să reconstruiască o nouă realitate, acea realitate creată prin cuvânt și prin puterea de exprimare a cuvântului. Incapacitatea cuvântului, însă, de a recompune realități, de care se izbește autoarea și întreaga Generație '60, este resimțită tot mai acut, pe măsură ce există o permanentă căutare a absolutului. Stările și trăirile, exprimate prin vers, sunt năvalnice, poeta încercând, practic, să-și închidă viața întreagă în poezie. Atât versul, cât și cuvintele care îl compun, devin, astfel, alfa și
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
române subliniază, preluând cuvintele criticului Nicolae Manolescu, "jubilația intensă a descoperirii lumii"113, care patronează primul volum, în care "structura discursivă încorpora senzațiile cele mai fruste, gesticulația, nu lipsită de retorism"114. Așa cum era de așteptat și cum fiecare autor resimte acest fapt, odată cu înaintarea în timp, și la Ana Blandiana, "lirismul debordant din volumul de debut se cenzurează vizibil în al doilea volum Călcâiul vulnerabil (1966)"115. Odată cu distanțarea de lumea paradisiacă, ia naștere un conflict între eul liric și
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
decasilabii iambice care sunau toți la fel în prima jumătate a deceniului, dispar treptat), original metaforic, dar fără excese, rareori poeta punând preț pe imaginea izolată"117. Pe măsura apropierii de cea de-a doua perioadă a operei sale, se resimt teme precum moartea, sfârșitul, singurătatea, degradarea relației cu ceilalți devenind tot mai acută, autoarea trăind sentimental uimirii, într-o neînțeleasă trecere a timpului. Exuberanța și extazul primelor volume sunt înlocuite de un romantism diafan, uneori aproape blestemat: În concepția Anei
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
autoarei, pe care, totuși, deși marcantă, nu o consideră întru totul responsabilă, în dezvoltarea anumitor teme. Spre deosebire de poeții de după 1980, la care există sentimentul unei intime solidarități între viață și literatură, generația '60 a fost partizana unei poetici a naturalului, resimțind dureros artificialitatea inerentă a oricărui text literar. Lucrul se explică, în condițiile reacției lor la înghețul tematic și stilistic din epoca dogmatică, prin nevoia de sinceritate, de emoție așa-zicând "caldă", care se vrea "vibrantă" de adevăruri sufletești nepervertite, declarându
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
al conflictului între eu și lume. Punând la îndoială realitatea textului, pe care o consideră ireală, spre deosebire de poeții de după 1980, la care există sentimentul unei intime solidarități între viață și literatură, Generația '60 a fost partizana unei poetici a naturalului, resimțind dureros artificialitatea inerentă a oricărui text literar 66. Căutarea sensului unei astfel de existențe "este obligată să îmbrace haina cuvântului (subl. n. A.I.P.). Neîncrederea în cuvânt și conștientizarea că acest fel de a viețui este ca o sabie cu
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Va veni o vreme,/ Dar acum lăsați-mă, pentru Dumnezeu/ Lăsați-mă numai cu mine". (Va veni o vreme). Negăsind un răspuns conciliant în ceilalți, Ana Blandiana se vede nevoită să-și transforme țipătul în tăcere, chiar dacă, astfel, singurătatea este resimțită mai profund: "Niciun nerv răsucit în trupul aproapelui meu/ Nu produce în mine sfâșietoare atingeri./ Fiți liniștiți, privegheați altruiști pe bolnavi/ Nu veți lua durerea lor, fiți fără teamă./ A murit. Vrea cineva să-l urmeze?/ Numai bocite tradiționale". (Carantină
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]