7,503 matches
-
probă, apoi ca novice, în sfârșit cu legământ în atelierul mânăstiresc lăudat de pater Fulgentius... Eu în chip de călugăr. Ce nume de călugăr mi-ar fi fost atribuit? Ce anume, în afară de sfinții doriți, mi s-ar fi oferit pentru sculptură figurativă? Oare, asemenea maestrului de la Naumburg, odinioară, aș fi așezat pe soclu și aș fi împerecheat personaje profane, întemeietori ai economiei și politicii: aici cancelarul Adenauer alături de talentata demoscoapă, doamna Noelle-Neumann, acolo grasul de Ludwig Erhard cuplat cu starul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
aveam douăzeci și unu de ani, mă dădeam adult, dar mai eram încă un nefumător convins când, împreună cu o fată din Krefeld, ale cărei statuete de animale - cerbi și căței - făcuseră o impresie favorabilă asupra comisiei, am fost repartizat la clasa de sculptură a profesorului Sepp Mages. Noi eram cei mai tineri. Cineva, probabil pater Fulgentius, mă convinsese de efectul înviorător al glucozei în loc de tutun, căci el era acela care mă aproviziona cu asta: donații din partea unor patres și frați franciscani din Canada
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
cu zel pe urmele maestrului său și transforma cu maximă fidelitate fete goale vii în fete goale de ghips până când, peste numai câțiva ani, s-a săturat de copilași în pielea goală și de atunci încolo s-a pus, cu sculpturile lui din sârmă decorativ îndoite, în slujba spiritului vremii. Pretutindeni păreau să apară genii care nu voiau să ia act de faptul că „modernismul“, de la Arp până la Zadkine, era deja muzeificat. Fără nici o sfială, epigonii încercau să-și afirme unicitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
În loc de pauze i se oferea, de îndată ce începea să țopăie, glucoză. Părul de pe capul ei zburlit și de pe pubis arunca flăcări roșiatice. Atât de mare a fost egoismul care l-a făcut pe studentul ce purta numele meu să realizeze prima sculptură proprie. Imediat după lucru și după coborârea de-a lungul fațadei - niciodată nu am folosit atelierul în chip de cuibușor de nebunii -, se mergea cu tramvaiul la Grafenberg, unde era anunțat ragtime până la miezul nopții. Și ca dansatoare, modelul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
dintre care s-a păstrat un mulaj în ghips - fată cu măr - care a supraviețuit, fiind ulterior turnat în bronz. Și, derivată din aceste schițe secrete, a luat formă, sub supravegherea profesorului cu beretă, de cele mai multe ori ursuz, prima mea sculptură mai mare, o fată zâmbind, înaltă de aproape un metru. Străină de toate rotunjimile à la Maillol, ea stătea cu bazinul supt și cu brațele atârnând. Mages a permis asta. El, căruia i se atribuiau câteva monumente de războinici născute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
războinici născute în epoca nazistă și doi giganți plesnind de mușchi de pe Stadionul Olympia din Berlin, gusta fata mea de nici un metru. Mai mult: în iarna lui ‘49-‘50, fata zâmbind un pic prostește a fost evidențiată retroactiv, împreună cu o sculptură la fel de înaltă, dar considerabil mai lată în șolduri a colegei mele Trude Esser, ca lucrare a semestrului și reprodusă în raportul anual al academiei. Fotografiat frontal, mulajul de ghips vopsit și imitând astfel bronzul stătea oblic și obraznic cu greutatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
ziua de azi nu este pusă deoparte și uitată până se răcește decât atunci când frământ ființe din lut - oameni sau animale - și toate cele zece degete sunt mulțumite. Post factum, s-ar putea specula: de-aș fi rămas doar la sculptură și nu m-aș fi dedat la scrierea, de mână ori la mașină, cu o mână sau cu două, a unor opere epice care cresc și tot cresc, operațiune care stimulează gestul de a întinde mâna după tutun - o vreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
fiind - sau la scurt timp după ce am căzut pradă neîntreruptei plăceri - am învățat, sub supravegherea ursuză a profesorului Sepp Mages, care-și făcea o dată pe zi tura de corecturi, prilej cu care dădea indicații lapidare, să mențin suprafața umedă a sculpturii aspră cât mai mult timp, fiindcă lustrul prematur, spunea el, ar înșela ochiul. „Nu arată terminat“, așa suna obiecția lui constantă. Metoda asta am aplicat-o mai târziu la manuscrise, asprind textul tot mai mult de fiecare dată și menținându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
a cărei durere nu se lăsa anesteziată nici cu poezii turnate la iuțeală, nici printr-un consum sporit de tutun: prima mea iubire - dacă fac abstracție de închipuirile amoroase ale elevului - se sfârșise iremediabil. Ea, Annerose, urma ca și mine sculptura. Cu ochii ei cenușii sau albaștri, pentru mine era frumoasă și atunci știam și de ce. În fuste care fluturau pe ea, pleca și venea de la Stuttgart, unde fusese eleva sculptorului Baum. S-a întâmplat în martie sau la începutul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
violențele soldățești, se pierduse; asta avea să aibă urmări. Cea de-a treia adresă îmi fusese dată cu puțin înainte de începutul călătoriei de către Dina Vjerny, care, ca ultim model al lui Aristide Maillol, făcea de la Paris un comerț avântat cu sculpturile acestuia. La Düsseldorf venise ca să vândă municipalității un bronz în mărime naturală. Mai târziu, fata goală al cărei model fusese ea în anii tinereții avea să stea pe un soclu în parcul castelului. Pentru noi, care asistam la apariția ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
atât de nefolosit și că am lucrat la un bust, căci episodul acesta este atestat de o fotografie nu prea clară, care-o prezintă pe gazda mea cu capul plin de bucle și senin-inactivă sub forma unui cap din lut. Sculptura pare expresivă și neterminată ca o schiță de faun. La o masă lungă - o masă antică de marmură - am mâncat meniuri alcătuite din mai multe feluri cu el și cu alți bursieri; munca acestora se epuiza în discuții tumultuoase, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
prizonierul obtuzității suabe. Abia la Palermo, acolo unde așa-zisul pelerin nu s-a dus, așa cum le promisese mafioților italieni, în audiență la sfânta Rosalia, dar unde, ca oaspete la Academia de Belle Arte, am avut acces la clasa de sculptură a profesorului Rossone, sufletul meu s-a deschis brusc pentru eleva acestuia Aurora Varvaro. Zăvorul a început să cedeze, cortina s-a deschis. Cum să spun: la prima vedere... Să fi avut vreo șaptesprezece ani și era atât de bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
scriu mai târziu într-o cerere, „absolut“ și, într-o climă mai aspră, să-mi disciplinez talentele care umblau brambura. La începutul verii, încă înainte de călătoria în Franța, fusesem atras de o expoziție a sculptorului Karl Hartung, în special de sculpturile mici, dar cu aer monumental, ale acestuia. Am solicitat să fiu admis la clasa lui de la Academia de Artă plastică din Berlin, trimițând desene, fotografii ale unor mulaje în ghips, o mapă plină de poezii și un curriculum vitae succint
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
din când în când, tăcea. Eu aș fi vrut cu siguranță să spun ceva, dar nu îndrăzneam. El făcea naveta între Düsseldorf și Berlin, între atelier și iubită. Fața ei îngustă îmi era cunoscută din întâlniri fugare, iar profilul, din sculpturi mici în lemn. Cu siguranță că Itta, așa îi spunea el iubitei sale, îl însoțise la gară sau chiar până pe peron. Abia în ținutul Ruhr-ului, dimineața de ianuarie a început să se lumineze palid. Lud era prieten, încă dinainte de război
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
vagon-restaurant Mitropa? Nu. O dată - eram deja în Saxonia Inferioară, acoperită de zăpadă - a încercat, prin aluzii, să explice ceva ce ar fi putut să se refere la modificări corporale. Eu am bănuit că voia, adăugând ghips, să sporească volumul uneia din sculpturile sale. Până la urmă am ghicit că iubita lui era gravidă. Și dintr-odată Lud a început să fredoneze, pe urmă să cânte ceva catolic, un imn al cărui text aproximativ celebra venirea pe lume a unui Emanuel; dar, mai târziu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
cântat în gura mare, urma să se numească Emanuel; despre arta hittiților și marea formă care s-a pierdut; despre Micene și voioșia artei miniaturii minoice. Și vorbea în jumătăți de frază despre bronzurile etrusce, pentru ca apoi să ajungă la sculpturile romanice din sudul Franței și la timpul pe care-l petrecuse acolo ca soldat, mai târziu în Norvegia și pe frontul de la Oceanul Înghețat - unde „Ivan abia dacă putea fi văzut în ținuta albă de camuflaj“ -, iar la urmă, după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
trenul intra în gara Zoologischer Garten, mă invită, parcă într-o doară, să înnoptez în atelierul lui din Grunewalderstraße. De unde știa că nu aveam unde să trag? Se temea oare ca, rămas singur, să fie doar el cu sine printre sculpturile sale neterminate? Acolo am băut, din pahare de apă, dar fără citate din Ulenspiegel, rachiu dublu rafinat și am mâncat ceea ce, precaut, adusese cu el: macrou afumat cu ouă pe care, pe plita electrică din bucătăria atelierului, le-a sărat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
lui. Am fost adoptat de o asociație de bărbați, printre care putea fi numărată și singura studentă, Vroni, cu statura ei vânjoasă. În spatele clădirii principale a facultății și al curții interioare în care creșteau copaci se aflau atelierele profesorilor de sculptură Scheibe, Sintenis, Uhlmann, Gonda Dierkers, Heiliger și Hartung; de asemenea, atelierele elevilor lor. De pe fereastra atelierului nostru vedeai peste un teren viran, spre stânga, clădirea Universității Tehnice, iar spre dreapta un colț al Facultății de Muzică. Mai departe, cioturi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
și Hartung; de asemenea, atelierele elevilor lor. De pe fereastra atelierului nostru vedeai peste un teren viran, spre stânga, clădirea Universității Tehnice, iar spre dreapta un colț al Facultății de Muzică. Mai departe, cioturi de ruine, pe jumătate acoperite de tufe. Sculpturile în lut, după model, ale elevilor lui Hartung, chiar dacă erau marcate de concepția formală a maestrului, arătau de sine stătătoare. Singura studentă îi conferea nudului culcat la care lucra proporțiile abundente ale propriului trup. Ea părea să fie cea mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
începutul anilor ‘80, atunci când spița umană mi s-a părut a fi trecătoare, am luat o pauză de scris ce a durat patru ani, în care n-am mai făcut decât să frământ cu toate degetele lut de olărit în sculpturi, toate cele trei „lettera“ s-au simțit părăsite. S-au umplut de praf până când ,mai întâi scriind cu pensula pe foi de lut albit prin ardere, apoi scriind de mână într-un volum dolofan cu pagini netipărite, mi-au venit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
mai fi de înșirat și alte exemple ale neliniștii mele, și totuși acel du-te vino nu ar oferi o imagine precis conturată: nu reușesc să mă prind, sau dacă da, numai pe fragmente. Într-o fotografie stau lângă o sculptură de bronz care, întinsă pe înălțime, se aseamănă cu o pasăre și își are originea literară într-un poem în proză: „Cinci păsări. Copilăria lor s-a numit: să fii stâlp, să arunci umbră, să te faci plăcută fiecărui câine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
aia și aia și mai mult chiar, cu dată și menționarea locației, despre ce-am făcut înainte, atunci și după. De pildă așa: „Între 19 octombrie și 8 noiembrie, Galeria Lutz & Meyer din Stuttgart, Neckarstraße, a prezentat 36 desene și sculpturi ale tânărului și talentatului...“ Ei, da. Așa a fost mai departe. De atunci încoace, totul este enumerat și datat, e tipărit și aranjat în rânduri, e evaluat cu note ca la școală. Începuturile mele sunt numite foarte promițătoare, teatrul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
început: „Accept: locuiesc într-un spital de boli nervoase...“ La Paris am uitat Berlinul. La Paris Paul Celan s-a împrietenit cu mine. La Paris am scris, după ce am găsit fraza de început, capitol după capitol. La Paris se uscau sculpturi, se fărâmițau pe schelărie. La Paris, banii nu ne ajungeau niciodată. De la Paris trebuia, de aceea, să fac autostopul până în Germania Occidentală pentru ca, în studiourile din Köln, Frankfurt, Stuttgart și Saarbrücken, să vând unor programe nocturne poezii pe bani lichizi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
Hallipa, slugile, casa, moșia, pianul cu coadă de un abanos strălucitor și sufrageria de stejar vernisat solid. .. . . . Un vernis reînnoit cu îngrijire la scuturatul de toamnă și de primăvară, căci nu se rosese nicăieri, nici chiar în adânciturile minuțioase ale sculpturilor complicate ale bufetului. . . . Dacă acel bufet, acum 20 de ani, la origina lui, ar fi fost cumpărat de la o casă bună, azi sufrageria familiei Hallipa ar fi fost de mare preț, dar fusese probabil comandat la cel mai bun timp
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
lui, ar fi fost cumpărat de la o casă bună, azi sufrageria familiei Hallipa ar fi fost de mare preț, dar fusese probabil comandat la cel mai bun timp]ar din Mizil. . . poate cel mult la Ploiești și proporțiile lui uriașe, sculptura complicată, dar proastă, arătau stângăcia meșterului cât și dorința de lux a comenzei. Bufetul Hallipa era un parvenit. Așa fel reflectase Mini. Apoi oftase: De ce nu rămăsese Hallipa la Mizil! Își amintise vorbăriile neisprăvite ale Linei despre timpul petrecut de
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]