7,696 matches
-
cunoaștere absolută, la fel cum este și cunoașterea prin vis, care permite înțelegerea anticipativă și de ansamblu a lucrurilor neînțelese în mod normal. Ana Blandiana utilizează visul drept instrument de înțelegere și de întoarcere către vârsta copilăriei, pe care o resimte în permanență pierdută și după care aleargă în permanență. La fel ca oglinda, visul reconstruiește, însă, în poezia acesteia, doar o imagine înșelătoare a acelor vremuri, semn al ireversibilității timpului: Există o viață a sufletului, o viață spirituală în poezia
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
asemenea acelor înghețați/ Care erau cusuți/ În burțile animalelor/ Să se încălzească/ Și încotoșmănați bine/ În șuba îndurerată, /Năclăiți în sânge de jivine". Și cum în bine se aruncă întotdeaună cu pietre, iar faptele valoroase sunt mereu răstignite, și autoarea resimte "înghețul/ În singurătatea mea îngerească,/ Prea departe de/ Flăcările din iad". Apelul umanitar devine strigăt: "cine-i în stare/ Să-și deschidă coastele/ Ca să mă primească?" Drumul către înviere este foarte greu, cu atât mai mult cu cât fiecare pas
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
putea renaște din cuvânt. Disoluția barierelor dintre lumi (regnuri, stări de agregare, timp si spațiu) asociată ipostazelor metaforice a "fluxului si refluxului sensurilor", "valurile fluxului si refluxului" condiționează capital constituirea edificiului poetic. Eul meditativ maturizat îsi prezintă devenirea traiectului artistic, resimțind fluxul ideatic pe suprafața paginilor scrise, în care puterea absolută a cuvântului supraordonează alcătuirea lumilor suspendate. Eul suprimat încifrează metaforic labirintul existențial din perioada regimului comunist, care a avut o influență negativă asupra destinului uman"157. Fiecare cititor, la fel
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
într-un fel de automatism, de birocratism al existenței din care nu mai poate ieși, ea închisă în perimetrul casnic, cu care se obișnuiește), într-o clipă de criză. O clipă de criză, în care amîndoi, fiecare în felul lui, resimt nevoia de a ieși din starea în care se află, de a reveni la viață, de a trăi. Își propun o schimbare. Se mută dintr-un tărîm osificat, dintr-o zonă închisă, în care nici un pic de aer curat nu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
pus sub interdicție iar familia devenea o celulă de partid, individului nu-i rămîne decît să intre în coloană, în masa informă, fără nici un raport cu ceilalți și cu sine, singura realitate a vieții și a persoanei fiind frica. Frica resimțită peste tot și în toți, "frică al serviciu, frică acasă, frică în pat cu nevasta, frică la W.C.! Mai dă-o dracului de frică!", strigă Ilie într-un moment de tîrzie, mică și trecătoare revoltă. Mimînd sentimentele, gîndurile, comportamentele, viața
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
de ei, mamă... Ce să-i faci, asta-i situația... (dansează de probă) Merge? Bunica: Crezi că asta-i salvarea, nenorocitu' mamei?! (îi ia pălăria de pe cap, îi smulge fustița) Trage jos cracii de la pantaloni și fă-te om! Mihai: (resimțind din plin penibilul situației dinainte) Mamă, am încercat de toate, dar... Trebuie să-i fac să plece. Cu orice preț! Bunica: Cine să plece? Mihai: Cum cine? Cum cine? Vecinii care au venit în vizită la noi. Bunica: Au plecat
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
ca o mîzgă peste zone sortite emoțiilor inefabile, faza crepusculară a acestei conviețuiri consumîndu-se în chinuitoare, extenuante pendulări între arțagul regretabil și replierile de, culpabilă, (auto)amăgire. Dacă femeia (în speță, nevasta) este prin definiție genetică inerțială, frustrarea gravă o resimte bărbatul, ale cărui fervori riscă să sucombe în ritmurile invariabile. Or, firea lui avid de exces îl hărăzește trăirilor ardente, într-o glorie de efuziuni, extaze, înfiorări. Ca să se regăsească, să uite de timpul care nu iartă, El se avîntă
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
și mai găsesc eu și alte locuri... (Ea 1 este uluită mîhnită, neputincioasă; dar el nu observă și continuă prezentarea planului) Ține și tu un exemplar. La telefon îți spun numai numărul... Înțelegi? E bine așa. Ea 1: (de fapt resimțind umilința lui) Trebuie sa plec. El 1: S-a-ntîmplat ceva? Ea 1: Nu... Sper să nu se fi întîmplat nimic. În ce număr ne întîlnim...? El 1: (realizînd situația) Ai dreptate... îmi pare rău... mi-e rușine... crede-mă... Ea 1
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
cu noi mîine dacă nu știm ce Dumnezeu a fost cu noi ieri. Încercăm să aflăm dacă am greșit. Sau nu. Eu am curajul să spun: am greșit, iertați-mă". Piesa aceasta prezintă comunismul așa cum era, dar și sechelele, așa cum le resimțim astăzi, la 20 de ani de la "deranjamentele" din '89, spune regizorul Ovidiu Lazăr, apreciind că replicile ar putea da "frisoane de neliniște" unei anume categorii de public. Datoria noastră, spune Ovidiu Lazăr, este de a nu lăsa memoria să înghețe
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
reprezentării”, simulacrul-șef. Odată cu diminuarea banilor, În vremea recesiunii, se produce o criză a valorii reflectată În toate formele reprezentării. Rapida degradare a bunurilor - obiectelor - din piața mondială de astăzi este un răspuns la presiunea pe care actorii economici o resimt ca nevoie de a accelera circulația banilor și, În consecință, de a crește profitul. Valorea devine astfel atributul noutății produsului mai degrabă al produsului ca atare. În fine, Entrikin este cel care, de pe poziții critice la adresa primilor doi, crede că
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
circumscrierea unei postmodernități văzute În primul rînd ca un după-iluziile-modernității. Numele celui mai cunoscut istoric literar francez implicat În chestiunea postmodernă - nu de alta, dar predă la Harvard - este Antoine Compagnon. Nu mă refer acum la postmodernismul lui - acesta se resimte puternic de pe urma Condiției lui Lyotard - ci la el ca la un deschizător de drumuri. Cu toate că tezele de doctorat axate pe literatura franceză contemporană Îl citează frecvent, atunci cînd ajung la chestiunea postmodernismului literar, pe Aron Kibedi Varga, un istoric literar
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cîștigă premiul Goncourt, nu se poate conchide decît recunoscînd că limba franceză și literatura franceză nu mai sînt consubstanțiale și că ele nici măcar nu reprezintă două entirăți cu proprietăți asemănătoare. Sufletul - național, local - se retrage În muzee, acolo poate fi resimțit prin transfer, dar totul depinde de disponibilitate. În consecință, literatura nu mai face politica nimănui, decît pe cea, generic, a Sistemului, sau pe cea simetrică, a Periferiei. În momentul de față cu greu i-am putea recunoaște literaturii franceze un
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
a scrie, despre romanul francez angajat, “le roman n’est plus roman”. Așadar, back to the novel, prin reabilitarea subiectului, a referinței (“realului”, zice Viart), a digesis-ului. Da, dar toate acestea se află de acum Înainte Într-o convalescență indefinită, resimțindu-se de pe urma atîtor șocuri. și, iar, numai marile talente sînt În stare, În lipsa sus-numitului efect de grup, să regăsească marea literatură. Acestea sînt grupate sub umbrela prea largă a “esteticilor nostalgiei”, adică a unei conștiințe istorice acute a literaturii ca
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
tehnici de autrentificare este le récit de vie, căreia i se redă, alături de motivația intimă, valoarea epistemică: "Întelesei atunci de ce eminențele cenușii, și chiar simplii martori ai unui eveniment istoric ale cărui determinații profunde au rămas ignorate de marele public, resimt la un moment dat nevoia de a-și elibera conștiința, de a așterne pe hîrtie ceea ce știu." (p. 308) Daniel 1 scrie, de la un punct, pentru a mărturisi existența umană, În ceea ce are ea comun, la un moment dat, În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
fi normalian te plasează ca scriitor, În zilele noastre, Într-o poziție suspectă. Scriitorul de astăzi se pretinde virgin, surd la teorie: el refuză să dea măcar impresia că gîndește ceea ce face, lăsînd „cartezianismul” În seama psihologiei personajului. Cum se resimte discursul literar al lui Anne Garréta de la formația academică a autoarei? Aș spune că putem vorbi despre trei consecințe importante: Prima, În planul scriiturii. Anne Garréta este o scriitoare reflexivă. Romanele ei nu au dialoguri, nu vorbește decît naratoarul/ea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
asurzitor al telefonului mobil din compartimentul părăsit: „Am simțit telefonul răsunînd În afara toaletei, am Înțeles imediat că era telefonul mobil care Îmi fusese oferit și care suna din rucsacul meu și am simțit cum inima Îmi bate foarte tare, am resimțit teroarea, un amestec de panică, de vinovăție și de rușine.” A scăpa din strînsoarea momentului nu Înseamnă a nu mai trăi, a nu mai avea reacții, a te detașa zen, ci a te detașa de ceilalți și a-ți resimți
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
resimțit teroarea, un amestec de panică, de vinovăție și de rușine.” A scăpa din strînsoarea momentului nu Înseamnă a nu mai trăi, a nu mai avea reacții, a te detașa zen, ci a te detașa de ceilalți și a-ți resimți mai puternic propriile senzații și gînduri. Numai că, În loc ca această focalizarea a propriului eu și această muințioasă observare de sine să alunece pe panta ruminațiilor, ea derapează către În afară. Alunecă, dar nu pentru a cădea În sine, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
care, printr-un afișat stoicism aristocratic, ca și prin pesimismul și eleganța oraculară profesate, ocupă un loc aparte În memoria cititorilor francezi. Mai mult, Pascal Quignard, deși fidel convingerii că cel mai mare blestem al umanității este acela de a resimți permanent nevoia redempțiunii - așadar și pe aceea a unui Salvator - se așează totuși În pragul castelului Isoldei celei Albe, cu stiloul În mînă, oferindu-i mîntuirea, adică un cal troian. Pascal Quignard se vede de fapt urmașul lui Albucius, autorul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Orice supraveghere produce un „efect de putere”. În rândurile ce urmează va fi vorba de o abordare a „supravegherii” și a diverselor moduri în care ea se exercită pe platoul de joc, sub ochiul avizat al unui spectator care îi resimte deopotrivă atracția și oroarea. Fără acest spectator nu există „scenă supravegheată”. Iată de ce analiza va viza atât textele, cât și spectacolele, va evoca efectele supravegherii nu numai asupra lecturii, ci și asupra scenei. Așadar, cartea de față nu propune un
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
punct de vedere structural, se joacă în doi, el va ocupa întotdeauna poziția unei terțe persoane. Spectatorul este, în cazul particular al supravegherii teatrale, un observator deopotrivă lucid și implicat. Din această dublă vocație provine și plăcerea pe care o resimte. Mai mult ca oricând, el se află, în același timp, înăuntrul și în afara ei. Ambiguitatea posturii lui îl excită și îi ține atenția trează: captivat de procesul în sine al supravegherii, este interesat totodată de urmările acestuia, răsfrânte asupra destinului
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
pe ce latură vor ieși din încăperile lor”, spune prințul, făcând elogiul construcției spațiale savant elaborate. Aici, supravegherea se apropie mai degrabă de observarea în laborator a unor cobai: prințul și prințesa adoptă obiectivitatea rece a savanților. La sfârșit, însă, resimt ei înșiși cruzimea operațiunii atât de îndelung gândită și atât de minuțios pregătită. Patrice Chéreau a pus genial în scenă această supraveghere-cadru și tot ceea ce ea comportă din punct de vedere al construcției scenice, creând un spațiu intermediar între public
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
publicitate-reclamă nu a analizat consecințele economice, pentru piața obiectelor din reclamă, a unei risipe de anunțuri despre o mulțime de obiecte disparate. Acest ultim punct sporirea reclamelor și construcția lor asemănătoare, produce un fel de dezgust, al cărui impact îl resimt toate produsele nu numai unul sau altul a cărui reclamă a fost mai puțin inspirată. Înseamnă, așadar, că ar exista un "sistem de anunțuri" care ar forma un întreg. Ceea ce ar însemna, între altele, că orice obiect introdus în sistemul
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
către sine sau dinspre sine, acțiunile sale fiind controlate de propriile nevoi și dorințe, plăceri și temeri. Un grup social, fie el o familie, o asociație de persoane, o națiune sau chiar omenirea ca întreg în relația sa cu natura, resimte centricitatea ca pe o componentă puternică a viziunii și motivației sale. Totuși, destul de curând, individul sau grupul centrat în jurul propriului eu este obligat să admită că propriul centru este doar un centru printre altele și că puterile și nevoile altor
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
sau între urechi. Când privesc peisajul din fața mea, sinele meu ajunge la linia orizontală care separă lacul de cer. Privind împrejur, observ la mai mică distanță pădurea și casa și, încă mai aproape, pământul de sub picioare. Toate aceste priveliști sunt resimțite ca și cum le-aș vedea din interiorul sinelui propriu, grupându-se în jurul lui în toate direcțiile. Privind de jur-împrejur cu mai multă atenție la un astfel de ambient, observ că relația mea spațială cu diferitele obiecte nu este descrisă în mod
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
din toate părțile nu ajunge la ochi în același timp - planul întins al pânzei pictate fiind cea mai de seamă atestare a faptului ca atare. Către sfârșitul secolului al XIX-lea, respectiva cerință de a servi confortului vederii noastre era resimțită atât de tare, încât teoreticienii și artiștii au pretins ca și sculptura să se conformeze unei suprafețe frontale plane. În importanta sa carte Problema formei în arta vizuală (1893), Adolf von Hildebrand sugera că sculptorul ar trebui să conceapă figura
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]