7,696 matches
-
apropieri și abateri de la locul și orientarea proprii acesteia: două forme brute dedesubt și una mai înclinată deasupra. Pentru semnificația sa vizuală, linia înclinată din partea superioară trebuie privită ca o deviație de la sistemul spațial de referință. Dinamic, linia înclinată este resimțită ca o formă care se îndepărtează sau se apropie de acesta (figura 70). Acest lucru îl putem distinge în comportarea celor două verticale din pictura lui Kline. Bara din stânga se înclină către centrul de echilibru de la distanță, iar cea mai
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
literară reușește să depășească momentele de confuzie ale perioadei anterioare, deschizând un proces de reabilitare, de reevaluare creatoare a poeziei marilor autori ai generației trecute: sunt reconsiderați T. Arghezi, G. Bacovia, L. Blaga și I. Barbu. Însăși conștiința poetică a resimțit probabil o anumită insuficiență, o anumită insatisfacție față de propria-i condiție "terorizată de real" (D. Micu) încercând o optică nouă, profundă și o schimbare la nivelul formelor de expresie, existente în stare de latență. Reeditările marilor poeți sunt dublate de
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
de o vitalitate primară. Ioan Alexandru creează viziuni, nu peisaje. Natura devine personaj sau se extinde cosmic, ca la poeții expresioniști. Poezia lui Ioan Alexandru este o luptă permanentă în perspectiva evoluției, a fertilizării, a desfacerii spre identitatea transcendentală. Se resimte spațiul blagian, dar și cel caracteristic poeziei lui Octavian Goga. Urcarea spre exemplaritate, în mit, cu vibrații duale de pământ și cer, bogomilice, ne trimite și la Arghezi, nu numai la Blaga. Căutările noastre în drumul spre Meka nu se
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
evoluat decât cel dinaintea lui. Progresul este în acest caz justificat de dorința maturității și senectuții de a găsi un sens în însăși faptul trecerii prin timp, ceea ce dezvăluie implicit o mutare a accentului pe durata vieții, adică pe existență. * Resimt în mod dureros lipsa timpului pentru a gândi, trăindu-mi în mod superficial viața cotidiană. Este o penurie a propriei existențe ce-mi golește de conținut până și căutarea unui sens al vieții. Acum știu că tăria morții derivă din
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
ceea ce surprinde un astfel de jurnal este legătura dintre idei, curgerea lor una din alta și nașterea lor din creuzetul experienței. * Lipsa pregătirii, "boala", și mai mult decât primele, absența geniului, m-au condus la o legătură săracă cu limba. Resimt în mod dureros acest lucru, ca o suferință esențială a vieții mele. Efect secundar al unei lecturi bune: nu îndrăznești să mai scrii, neputând să te apropii de acel "nivel de gândire" și turnare a gândurilor în cuvinte. Adaugă "deja
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
subiectivitatea universală). Totul ar fi așadar rodul unei psihologii intuitive ce dorește să descrie descoperirea de sine în termenii întâlnirii cu ceilalți. * Nu-mi amintesc să mă fi învățat cineva în mod expres să iubesc și nici cum să iubesc; resimt nevoia unei educații sentimentale, în sensul ei tare, făcute de un maestru. A trebuit să "împrumut" comportamente și manifestări în speranța unor trăiri corespunzătoare, însă nu totdeauna la modul cel mai potrivit. Constat că, cel puțin în comunitățile cu care
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
a unor mecanisme preexistente. Și toate sunt rezultate (sau efectele secundare?) ale instituirii raționalității umane ca principiu de conducere a societății. * Deseori diferențele radicale dintre noi sunt date de oamenii pe care am avut norocul, sau nenorocul, să-i întâlnim. Resimt lipsa întâlnirii în prima parte a vieții mele a oamenilor cu personalități puternice, la umbra cărora să-mi fi modelat propriul caracter. Inexistența maestrului la timpul potrivit este una din marile lipsuri care mi-au marcat existența; încerc, disperat, să
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
lucrurile într-o ierarhie pornind de la un axis (creat între om și Dumnezeu sau, în varianta contemporană, pornind de la om către om). O axă ce s-a transformat în centru; situație ce dă seama de trecerea de la morală la bioetică. * Resimt lipsa scrisului ca risipire de sine. Am sentimentul că scrisul m-ar reculege din disiparea ce caracterizează existența. Este o încercare disperată de legare a sine-lui între copertele unei cărți (semn de credință, poate inconștientă, în spirit ca esență a
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
dă aparenta distanță infinită față de propria moarte. * Moartea își anunță venirea prin intermediul organismului, al bolilor ce încep să ne reorienteze atenția de la ceea ce se întâmplă în jurul nostru spre ceea ce se întâmplă în noi. În momentul în care începi să-ți resimți existența organică, naivul sentiment de libertate specific tinereții începe să fie împuținat de presimțirea apropierii limitei de netrecut. Când mă întreb cine va plânge după mine simt că ar trebui să devin mai bun cu ceilalți. Însă teama mea de
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
copil varianta noastră îmbunătățită, fără a poseda însă tăria de a ne recunoaște minusurile pe care le avem în comparație cu el; doar le scuzăm, așa cum îi vom scuza și lui nereușitele, vina aparținând în majoritatea cazurilor altora. Mândria pe care o resimțim față de reușitele sale (sau față de ceea ce pare a anunța viitoarele reușite) este imaginea orgoliului personal. Durerea pe care o trăim cu fiecare eșec al său este acompaniată a priori de revolta față de dușmanii (reali sau, cel mai adesea, imaginari) care
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
de apăsare, sfâșiere sufletească, resimțită ca durere psihică, la care se adaugă o importantă componentă ideativă de factură depresivă sau anxioasă. Din punct de vedere corporal, durerea este indicatorul și semnalul răului, iar efectul acesteia este suferința pe care o resimte individul În planul conștiinței sale ca sentiment al alteralității. Alăturat acestor două aspecte, somatic și psihic, durerea morală este acel sentiment penibil care rezultă din nesatisfacerea tendințelor sau a dorințelor individuale, chiar În absența unei dureri fizice sau sufletești. Este
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
acesteia; că localizarea și extensia sa În corp; dă calitatea senzației dureroase (Înțepătură, arsură, presiune, apăsare, durere surdă, intermitentă etcă. 2Ă Reacția persoanei la durere, resimțită ca tonalitate afectivă. Durerea nu este numai o senzație, ci și un sentiment, fiind resimțită ca atare sub forma unei stări de impotență și amenințare funcțională, dar și vitală. F.J. Buytendijk susține că sentimentul durerii are două aspecte: „a fi o rană” și „a fi rănit”. În primul caz este vorba de o durere bruscă
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
alcool, de analgezice sau psihotranchilizanteă, precum și la alte forme de dependență și regresiune. Pentru că este o amenințare vitală și o suferință cu caracter complex, omul caută să Înlăture durerea, inventând remedii cu care să lupte Împotriva acesteia. Durerea nu este resimțită numai ca o stare fizică rea sau ca o suferință morală și sufletească, dar ci și o semnificație magică pentru individ, fiind interpretată ca o pedeapsă. În cazul În care omul acceptă durerea și face eforturi pentru a o suporta
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
și de o tentă depresiv-anxioasă. Dincolo de aspectele de mai sus, durerea are și dimensiuni valorice morale și culturale, rezultat al unei acțiuni proiective de factură colectivă, În care nucleul central este reprezentat prin suferința umană. În sensul acesta, durerea este resimțită În mod diferit, raportată la suferință, după cum urmează: aă Durerea mea, ca suferință personală, este trăită ca o experiență existențială proprie, incomprehensibilă pentru ceilalți, care mă Închide, răpindu-mi libertatea și reprezentând pentru mine o amenințare vitală. bă Durerea celor
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
aă Durerea mea, ca suferință personală, este trăită ca o experiență existențială proprie, incomprehensibilă pentru ceilalți, care mă Închide, răpindu-mi libertatea și reprezentând pentru mine o amenințare vitală. bă Durerea celor apropiați mie este cea pe care eu o resimt, la care particip, sufăr alături de ei, mai mult chiar, căutând să-i ajut, preiau asupra mea suferința lor. Această atitudine este dată de teama nemărturisită, inconștientă, că suferința celor apropiați mie reprezintă un pericol vital pentru aceștia, pericol care ar
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
mie reprezintă un pericol vital pentru aceștia, pericol care ar putea duce la moartea lor, lipsindu-mă de o prezență de care sunt atașat. că Durerea celor depărtați mie este o suferință pe care, ca om, eu o știu, o resimt și care mă obligă la reflecție. Eu am față de această durere o atitudine de Înțelegere, de compasiune, dar nu am aceeași participare emoțional-afectivă, aceeași compasiune, ca față de durerea celor care-mi sunt direct apropiați. Este o solidaritate morală umană, o
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
sânul stâng. În cursul curei psihanalitice se descoperă faptul că aceste dureri exprimă, În mod simbolic, nostalgia pacientei după partenerul pierdut, care obișnuia să-i mângâie sânul, și regretul bolnavei de a-l fi pierdut. De regulă, durerea corporală este resimțită În anumite regiuni bine localizate ale corpului, care au fost cândva sediul plăcerii deosebit de intense, de care ulterior individul a fost lipsit. Se poate vedea importanța psihanalizei În explicarea semnificației simbolice a durerii. Din punct de vedere psihanalitic, durerea este
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
a bolnavului, la stadiul sadic-anal sau narcisist, Întrucât orice durere conține un element narcisist. În ceea ce privește durerea, atenția noastră este mai puțin orientată către obiectul care produce durerea și mai mult, sau chiar În totalitate, către senzațiile dureroase pe care le resimțim. În cazul oricărei dureri, obiectul și subiectul nu sunt bine diferențiate unul de celălalt și adesea chiar se confundă, afirmă S. Freud. Aceasta ar fi explicarea semnificației durerii corporale și a durerii psihice. Să Încercăm să vedem care sunt semnificațiile
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
mă apasă sufletește. Această durere Îmi amintește că eu sunt singur și destinat morții. Este acel memento mori. Literatura de specialitate numește această stare de apăsare morală, pe care o apropie de melancolie, sentimentul de depresie vitală. Durerea morală este resimțită ca o pedeapsă pentru greșelile sau păcatele comise de către individ. Ea se asociază cu ideile de culpabilitate și pune persoana Într-o stare de inferioritate și regresiune (J. Delay și P. Pichotă. Această durere nu are un caracter corporal și
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
În cazul situațiilor-deschise avem de-a face cu experiența plăcerii. Plăcerea este o stare complexă pe care o Încearcă o persoană În contact cu un stimul sau cu o situație agreabilă, pozitivă. Ea are diferite forme de manifestare și este resimțită somatic, sufletesc și moral ca o stare de bine, de mulțumire, de satisfacție. În general, plăcerea se definește prin opoziția sa cu durerea. Această definiție, prin comparație, le fixează pe amândouă În planul somatic, raportate la schema corporală, fie că
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
de plăcere: aă plăcerea satisfacției, raportată la realizarea dorințelor; bă plăcerea senzației, care o precede pe prima și din care aceasta rezultă. Ca și durerea, plăcerea fizică sau sufletească este trăită În planul conștiinței morale, În raport cu valorile Supra-Eului. Ea este resimțită ca o stare de bine, ca o mulțumire sau bucurie. Aceste impresii sunt raportate la valorile de bine moral, fiind expresia sentimentului de satisfacție produs de binele realizat, care face ca rezultatele acțiunilor noastre să aibă caracterul unei plăceri morale
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
secunde trăiesc o viață și pentru ele Îmi voi da Întreaga viață, pentru că merită. Ca să suporți zece secunde, trebuie să te transformi fizicește”. Din exemplul mai sus citat se desprinde faptul că bucuria extatică este starea pe care persoana o resimte ca o supremă eliberare, o deschidere interioară, cu depășirea limitelor vieții, o expansiune sufletească către o realitate transobiectivă și transumană către care aspiră. Subliniem Însă faptul că aceasta este o experiență sufletească și morală pur interioară, care se derulează În
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
anumit raport cu ceilalți indivizi, similari mie, descoperind că sunt diferit de ei; dă ca prezență, Eu sunt o anumită persoană, unică și inconfundabilă cu ceilalți În cadrul relației eu-tu sau eu-noi. eă ca plăcere, durere sau pericol, Eu mă resimt emoțional, dar, concomitent, Îl simt În plan emoțional și pe celălalt, după cum și El mă simte pe mine. Rezultă din cele de mai sus faptul că persoana mea Îmi apare atât mie, cât și celorlalți, ca ceva deosebit de complex, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
aceluiași tot unic care este sistemul personalității. Persoana mea există În lume și Într-un permanent raport cu alții, În primul rând prin prezență corporală. Orice atingere a trupului meu Îmi afectează existența În diferite forme și grade. Eu Îmi resimt trupul perisabil și limitat În timp. Eul subiectiv interior, sufletesc, Îl resimt Însă etern, nemuritor, imperisabil, dar, cu toate acestea, el rămâne permanent În conexiune cu trupul meu fizic. Această relație Între trupul perisabil și sufletul etern, așa cum Eu le
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
și Într-un permanent raport cu alții, În primul rând prin prezență corporală. Orice atingere a trupului meu Îmi afectează existența În diferite forme și grade. Eu Îmi resimt trupul perisabil și limitat În timp. Eul subiectiv interior, sufletesc, Îl resimt Însă etern, nemuritor, imperisabil, dar, cu toate acestea, el rămâne permanent În conexiune cu trupul meu fizic. Această relație Între trupul perisabil și sufletul etern, așa cum Eu le resimt, Îmi dau o dublă senzație stranie, de neliniște și speranță. În
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]