7,057 matches
-
să prindă din urmă experiența cu orice preț - al incoerenței, al ilizibilității, al vulgarității. Ce Înseamnă asta? Că poezia modernă apare În momentul În care literatura Își constituie un corp, primește corpul pe care va putea de-acum experimenta: se sustrage imperativului reprezentativității, se Închide asupra ei. Se Închide? Ușor de spus, greu de demonstrat Însă. Poezia se sustrage mai degrabă esteticii mimetice care nu-și Îndeplinise promisiunile sau, mai indulgent, dădea senzația că nu și le va putea Împlini niciodată
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
poezia modernă apare În momentul În care literatura Își constituie un corp, primește corpul pe care va putea de-acum experimenta: se sustrage imperativului reprezentativității, se Închide asupra ei. Se Închide? Ușor de spus, greu de demonstrat Însă. Poezia se sustrage mai degrabă esteticii mimetice care nu-și Îndeplinise promisiunile sau, mai indulgent, dădea senzația că nu și le va putea Împlini niciodată. Schimbările de paradigmă În științele umane sînt mereu preventive, acțiunea lor este profilactică și În acest proiect profilactic
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de furie, vrînd să-și ucidă tot mai enervantul companion, se sinucide de fapt; Je vrea să-l elimine pe autre, dar l’autre Îl trage inexorabil pe Je după sine. Una dintre morale este foarte accesibilă: trebuie să ne sustragem unui sistem alienant, care moșește monștri, a cărui ofertă de vid prezentată În ambalaje lucioase Înșală și distruge. A doua, după ce ne gîndim foarte profund, ar putea suna așa: a se evita Însingurarea Îndelungată În incinta nodurilor de transport În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În căutatrea lui. În vreo treizeci de pagini Îl găsește și Îl Îmbarcă, nu Înainte de a fi cunoscut În orășelul Port Radium, la minus treizeci de grade, o familie ospitalieră cu o fată frumoasă care, se sugerează, nu se poate sustrage farmecului său irezistibil. Întors la Paris, stupoare: Delahaye murise. Prezent la Înmormântare, la slujba oficiată În biserică, rezervat dar nu introvertit, Ferrer, ne spune autorul, nu se așează În ultimul rând În spatele unei coloane, ci În penultimul nu departe de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
redare a titlului francez Comment je suis devenu stupide: cuvînt cu cuvînt, Cum am devenit prost. Diferența este remarcabilă pentru cel care va fi citit cartea și va fi identificat un anumit tip de discurs ideologic. Titlul românesc adaugă și sustrage cîte ceva din cel francez: adaugă o modalizare, transformînd un enunț monofonic Într-o frază cu principală și subordonată, vocea primeia preluînd-o pe cealaltă și ironizînd-o: faptul de a deveni prost aparține deciziei locutorului, lui eu, În vreme ce prostia este un
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Supravegherea sacră Supravegherea este consubstanțială sacrului: Dumnezeu, zeii văd totul, iar oamenii nu se pun în mișcare, nu se agită, nu hoinăresc decât sub controlul Puterii de Sus. Al privirii Ei atotcuprinzătoare. Oricine ar avea de gând să i se sustragă nu ar găsi nici un colțișor unde să se ascundă. Supravegherea divină nu cunoaște nici breșă, nici soluție de continuitate și, neostenită, se exercită fără răgaz: nimeni nu este invizibil, în afară de Dumnezeu care, tocmai din acest motiv, izbutește să fie, ca
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Supraveghere divină, supraveghere generalizată. În această organizare care a dominat universul occidental, trebuie să distingem natura diferită a supraveghetorului, care e sacru, și a celor supravegheați, care sunt profani, insecte pironite sub reflector, căruia nici o persoană nu i se poate sustrage. Supraveghere omniprezentă, supraveghere verticală. Verticalitatea fiind aici înțeleasă ca o ierarhie nu numai ontologică, ci și spațială, căci ea îi permite Puterii care domină lumea să vadă fără să fie văzută. Ochi anonim. Ochi transcendental. Ochi superior. Supravegherea divină operează
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
de douăzeci de minute este un privilegiu acordat înalților demnitari...”) Big Brother și sistemul său de ecrane video va deveni parabola supravegherii moderne care va cunoaște, uneori, o altă definiție, ca de exemplu „Ochiul Moscovei”. Nici acestuia nu i se sustrage nimeni, iar individul se află permanent în atenția unui ochi politic, dublu al ochiului divin, numai că ceea ce ținea altădată de mental se sprijină acum pe prezența unui puternic utilaj tehnologic: „Supravegherea este înscrisă în mașinărie”, spune Walter Benjamin. Orice
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
furnizeze o soluție de scăpare, fie și provizorie. Țintuiți de privirea omniprezentă a unui ins dominator, dar neidentificat, cei doi nu se resemnează să rămână nemișcați; dimpotrivă, tactica lor este aceea de a nu sta o clipă locului. Să te sustragi controlului, măcar o secundă, capătă pentru amândoi, în ciuda apartenenței la tabere opuse, sensul unei victorii simbolice indispensabile salvării demnității umane, demnitatea luptătorului care nu cedează. Un alt exemplu: Profesionistul, piesa dramaturgului sârb Dușan Kovacevic, autor, de altfel, și al scenariului
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
său, Brigitte Jacques-Wajeman preferă să-i lase pe Britannicus și pe Iunia singuri, sub privirile unui Nero invizibil pentru public. Ea ne propune, astfel, o versiune mai curând mentală, abstractă, a supravegherii: domnul și stăpânul pândește din culisele întunecate... se sustrage privirii noastre, precum o fantomă ce stă retrasă pe margine și nu înaintează... În schimb, Alain Bézu nu ne ascunde nimic, tot dispozitivul e la vedere, supraveghetori și supravegheați deopotrivă; mai mult decât atât, la el, Nero intră chiar în
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
printr-o reciprocitate trunchiată: lipsește celălalt, care totuși există și acționează. Aceasta face supravegherea insuportabilă, dincolo de orice incidență politică sau etică, oricât de grave ar fi ele: suntem doi fără să fim doi. Urmăritorul se ferește să fie văzut, se sustrage, își camuflează prezența, dar urmăritul știe că individul e prin apropiere, că dă târcoale prin preajmă, aidoma unui zeu căruia el, biet om vânat cu insistență, îi uzurpă statutul de omniprezență invizibilă tocmai prin faptul că a aflat de existența
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
În Viața e vis de Calderón de la Barca, spaima trezită de premonițiile referitoare la caracterul lui Sigismondo îl face pe tatăl acestuia să ia o decizie extremă: întemnițarea. În felul acesta, supravegheat clipă de clipă, fiul nu se va putea sustrage vigilenței gardienilor săi, iar accesul la Curte îi va fi cu desăvârșire interzis. Supravegherea operează aici în mod preventiv, pentru a evita nelegiuirile unui moștenitor cu rele predispoziții, sursă a unor tulburări primejdioase, criminal potențial. Închis în turn, Sigismondo nu
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
de vedere politic, se urmărește descurajarea oricărei pretenții de autonomie și de independență, a oricărei impulsiuni centrifuge. Și asta se obține prin sancționarea celui mai inofensiv comportament subversiv și prin suprimarea celei mai neînsemnate vieți private, ce s-ar putea sustrage oricând privirii care veghează. Strategia adoptată încearcă să-i acorde supravegherii un caracter implacabil, să impună încrederea în perfecțiunea ei și să determine o supunere interioară. Supraveghere integrată ce oprimă o comunitate și descurajează cea mai discretă inițiativă individuală: emanciparea
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Doamna Irma ocupă poziția centrală, ca stăpână a casei ce controlează ansamblul camerelor în care clienții reprezentativi, veritabilă galerie simbolică a societății, se dedau unor perverse practici sexuale, fără să le treacă prin cap vreodată că nimeni nu se poate sustrage supravegherii ochiului unic, neobosit și omniprezent, al patroanei. Prin această „panoptizare”, Genet operează o veritabilă metamorfoză carnavalescă: libertățile pe care și le ia fiecare „client” răstoarnă complet imaginea și comportamentul propriu funcției sale în câmpul social. Asistăm, firește, la o
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
sateliții care se învârt în jurul Pământului nu reprezintă unul dintre instrumentele privilegiate ce permit tocmai exercitarea generalizată a controlului?) Totul atestă astăzi acest control, el se anonimizează și se eternizează, este permanent activ, operațional și nimic nu i se poate sustrage. Avem de-a face cu o consecință a mutației care a antrenat fluidizarea societăților, devenite de o mobilitate și de o maleabilitate necunoscute până acum. Un analist anglo-saxon, Zygmunt Bauman, vorbește despre „modernitatea lichidă”, acompaniată de o delocalizare permanentă a
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
cu teama unor sancțiuni imediate, decise de către supraveghetori direcți - concediere, reducerea primelor etc.; celelalte, cu convingerea, presupusă a fi descurajantă, că o putere omniprezentă și nevăzută le urmărește fiecare pas (și, evident, cu speranța că o să izbutească să i se sustragă; chiar și controlul generează rezistență... cu tot caracterul lui „divin”). Pe scurt, la nivel global, omul modern se vede supus deopotrivă ubicuității controlului și insularizării supravegherii. Ambivalența acestei bipolarități devine evidentă de îndată ce observăm modul în care cinematograful și teatrul se
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
personajele nu sunt, ci le bănuim că ar exista, păsările rămân fără cânt, un anume hieratism domină melancolia poetului. Principiile eterne ale naturii, aerul, apa, pădurea capătă semnificația unor evenimente umane fundamentale, desfășurate într-o geografie cu contururi ferme, dar sustrase timpului, evocarea este nostalgică, exprimând dorul de călătorie; mișcarea interioară, neliniștea întreținută de instinctul mi-grației este sugerată de instabilitatea peisajului, echivalent simbolic al naturii interioare. De aceea, poetul cântă "migratoarele păsări", "hohotul vântului", "valurile întunecate și sumbre", semne ale
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
treaz, e ceasul/ când zeului i se înfioară mâna/ de gheață, și Necunoscutul bate/ încet din clopot" ("Rond"). Peste tot este o negare, un sfârșit, parcă simțim atmosfera din "Marea trecere" a lui L. Blaga. Omul nu se mai poate sustrage unei vieți pustii până la jertfa definitivă. Viața este o pândă permanentă, care pe care se umilesc, se devorează, se ucid. Sicriele se înmulțesc halucinant, astfel că nu mai distingi cine este mort și cine este viu. Universul este în dezagregare
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
le diminua efectele. În felul acesta orice societate se constituie în două spații simultane: unul în care legea domnește pe deplin, făcându-și simțite efectele la modul absolut, și celălalt care scapă legii (alcătuit din oamenii și situațiile ce se sustrag aplicării ei). Ambele spații sunt necesare pentru bunul mers al societății, membrii ei raportându-se în mod ideal la justiție atunci când aceasta îi sancționează pe alții și părându-li-se firește excepțiile atunci când cad în mod individual în raza de
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
prin durere și suferință. În felul acesta, durerea și suferința pe care aceasta o produce reprezintă calea mântuirii, iar mântuirea este forma totală, supremă a eliberării mele. Durerea metafizică este o situație corelată destinului meu, de la care nu mă pot sustrage. Vom vedea aceste aspecte, mai nuanțate, În continuare, referitoar la sensul suferinței. Suferința Ca și durerea, de care este intim legată și cu care este pe nedrept adesea confundată, suferința este una dintre stările care configurează situațiile Închise ale vieții
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
la vinovăția anterioară. Remușcarea face ca vinovăția trecută să aibă permanent un caracter de actualitate, să fie mereu prezentă În mintea mea. Ea este ochiul conștiinței cenzurate care mă privește, mă acuză și totodată mă condamnă. Eu nu mă pot sustrage chinului torturii fizice, care depinde de voința altora, la fel cum nu mă pot sustrage nici chinului remușcării sufletești, pe care „legea morală din mine” o impune persoanei mele, deși aș vrea să mă eliberez de sub imperiul acesteia. Se poate
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
să fie mereu prezentă În mintea mea. Ea este ochiul conștiinței cenzurate care mă privește, mă acuză și totodată mă condamnă. Eu nu mă pot sustrage chinului torturii fizice, care depinde de voința altora, la fel cum nu mă pot sustrage nici chinului remușcării sufletești, pe care „legea morală din mine” o impune persoanei mele, deși aș vrea să mă eliberez de sub imperiul acesteia. Se poate desprinde din cele de mai sus faptul că, indiferent de formele sale sau de situațiile
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
aici faptul că tipul psihomoral este dobândit fie prin imitația unui model ales de către individ, În mod liber, corespunzător cu tendințele, aspirațiile sau nevoile sale, fie că Îi este impus acestuia, forțat, ca o obligativitate, căreia nu i se poate sustrage și pe care trebuie, chiar Împotriva voinței sale, să-l imite și În final să-l adopte. Să insistăm asupra acestor aspecte. Alegerea liberă a modelului cu care doresc să mă identific este opțiunea mea. Aceasta reprezintă forma sau calea
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Ea se compune din etape succesive prin care trece individul, fiecare dintre acestea având caracteristicile sale proprii, atât din punct de vedere psihologic, cât și moral. Fiecare vârstă a omului are un profil psihomoral specific, căruia nu i se poate sustrage. Viața Începe cu aspirații și se termină cu regrete, făcându-ne să oscilăm Între plăcere și durere (N. Zahariaă. Tinerețea, cu care Începe viața, este vârsta iluziilor și a exuberanței. Vârsta adultă este cea a experiențelor stabile și a echilibrului
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
o singură semnificație. Sensurile sale sunt multiple, fiind date de atitudinile persoanei față de moarte. Aceste atitudini sunt de fapt, În mod paradoxal, atitudinile fiecăruia față de propria viață. Nimeni nu dorește să moară, dar, În egală măsură, nimeni nu se poate sustrage morții. Perspectiva morții este o preocupare legată de situații neexperimentate de persoană, este un fapt știut, irevocabil, dar Încă destul de Îndepărtat, ceva nedorit, dar care totuși se va produce, ceva care Îngrijorează și sperie, dar căruia nu i te poți
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]