7,696 matches
-
trupul perisabil și limitat În timp. Eul subiectiv interior, sufletesc, Îl resimt Însă etern, nemuritor, imperisabil, dar, cu toate acestea, el rămâne permanent În conexiune cu trupul meu fizic. Această relație Între trupul perisabil și sufletul etern, așa cum Eu le resimt, Îmi dau o dublă senzație stranie, de neliniște și speranță. În lume problema mea este În primul rând trupească. Eu mă afirm ca prezență sufletească, ca Înfățișare, numai prin intermediul trupului. Toți ceilalți mă văd și mă simt raportându-se permanent
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
conștiința mea se angajează Într-un raport cu tine. În relația dintre un Eu și un Tu nu este vorba numai de o Întâlnire exterioară, percepută ca prezență fizică, corporală, ci și de o Întâlnire interioară, de o reciprocitate interioară resimțită afectiv ca un sentiment pentru celălalt și Împreună cu acesta, dar și ca subiectivitate În câmpul conștiinței mele, o conștiință unificatoare care realizează acordul relației Eu-Tu. În relația mea cu celălalt se dezvoltă un sentiment reciproc: de bucurie sau de
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
prezență corporală. Ea este și trăire temporală. Orice persoană există În timp, dar, În egală măsură, are și un timp resimțit interior. Timpul exterior al lumii și al celorlalți este durată, pe când timpul meu interior este trăire, pe care o resimt ca o devenire continuă. Primul este scurgere, pe când cel de-al doilea este sentimentul ființării mele. În toate cele trei dimensiuni ale duratei mele externe, Eu am fost cu celălalt, acum, Eu sunt cu celălalt și, În continuare, voi fi
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
toate acestea, continuăm să fim Împreună În interiorul nostru, cât mai suntem În viață. Aceasta este situația de separare. Despărțirea este Însă ruptură, o ruptură interioară pe care o realizează, În modul cel mai brutal și total, moartea celuilalt. Eu voi resimți ruptura celuilalt de mine și ca o Întrerupere a unei temporalități comune nouă. Eu rămân aici, În timpul vieții acesteia, pe când el pleacă dincolo, În timpul de după moarte. Natural că aceasta este o reprezentare simbolică, dar ea este o experiență sufletească interioară
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
și ca o Întrerupere a unei temporalități comune nouă. Eu rămân aici, În timpul vieții acesteia, pe când el pleacă dincolo, În timpul de după moarte. Natural că aceasta este o reprezentare simbolică, dar ea este o experiență sufletească interioară, pe care eu o resimt În mod dureros, ca pe o ruptură dată de despărțirea definitivă de celălalt. În cazul acesta, timpul interior comun, cel care unifica existența noastră, s-a rupt și el definitiv, iar eu rămân singur. Dorul este un sentiment trăit, o
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
În suferință, terapeutul devine imaginea arhetipală a salvatorului. Prin prestigiu și autoritate, el oferă pacientului acel suport moral care Îl va ajuta să se elibereze din constrângerile limitative impuse de existența suferinței, a bolii, a vinovăției etc. Orice suferință fiind resimțită În planul interior al sufletului, actul terapeutic va trebui să acționeze ca o pătrundere interioară În persoana bolnavului, având ca scop restaurarea acestuia. Pătrunderea În intimitatea unei persoane se face, În cazul psihoterapiei, prin cuvânt, dar și prin sentimentele afișate
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
interioară, o lume În care mă regăsesc, cu care mă identific și În care, În mod paradoxal, Încetez de a mai fi singur. A trăi Într-o lume ostilă, contrarie idealurilor și aspirațiilor tale, este o existență pe care o resimți ca pe un supliciu sau, În cel mai simplu caz, ca pe ceva incomod, nedorit. Poți fi În lume, dar să te simți singur, după cum, din punct de vedere metafizic, Îți poți construi o plenitudine interioară din care singurătatea este
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
severă, absolută, Împotriva voinței sale, persoana va lupta Împotriva singurătății. Ea va apela la un dublu, la un alterego În care să se reflecte și cu care să comunice. În felul acesta, este refuzată Încremenirea impusă, pe care individul o resimte, prin izolare, ca o moarte lentă a spiritului. În aceste condiții, intervine memoria. Apelând la memorie, persoana readuce În prezent imaginile celor cu care a fost anterior. Este o dublă apropiere: ca prezență imaginativă, dar și ca prezență emoțională. Întoarcerea
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
să pot acționa, să pot Înainta și să pot realiza ceea ce mi-am propus. Aceasta se poate desprinde clar din cazul dubletelor la care ne-am referit deja. În plus, dublul este sursa Încrederii, a siguranței și a speranței. Eu resimt dublul ca pe ceva care, deși este separat, face totuși parte din mine. Astfel, eu Încetez de a mai fi singur, izolat, abandonat. În toate cazurile, dubletul sunt În două ipostaze. Prin aceasta, dubletul se dovedește a fi sursa interioară
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
ostile: ura, care este sentimentul opus iubirii, dușmănia și disprețul, care sunt sentimente opuse prieteniei. Din punct de vedere psihologic, fiecare persoană din aceste cupluri se va considera frustrată, abandonată, devalorizată moral și sufletește. Separarea și apoi despărțirea definitivă sunt resimțite ca niște eșecuri, ca o pierdere, ca răpirea unui bun sufletesc și moral În care s-a crezut, care a fost construit În timp și În care fiecare dintre cei doi parteneri au proiectat idealuri comune. Eșecul legat de separarea
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
dea o importanță reală, și care, În anumite condiții precare de criză, a izbucnit, nemai putând fi oprită. Orice despărțire este un eșec. Orice eșec produce un traumatism afectiv și moral. Fiind castrator pentru persoanele cuplului prin actul de separare, resimțit ca o ruptură a unității, el va lăsa o amintire dureroasă de durată. Efectul său este sentimentul penibil al absurdului. Este pierdut un partener. Se năruie un ideal comun. În locul echilibrului și al armoniei dintre persoane, se produce o Încărcare
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Exilul este criza identității sufletești, morale, spirituale, religioase, culturale și sociale a omului cetățean. Din punct de vedere psihologic, exilul este o traumă afectivă și morală, intelectuală și culturală. El reprezintă o frustrare sau chiar o situație castratoare a personalității, resimțită la nivelul supraeului său, considerat din punct de vedere psihanalitic. Orice persoană care se autoexilează sau care este exilată suferă sau va suferi. Aceasta pentru că exilul este, indiferent de forma și natura sa, o Înstrăinare, pe care persoana o resimte
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
resimțită la nivelul supraeului său, considerat din punct de vedere psihanalitic. Orice persoană care se autoexilează sau care este exilată suferă sau va suferi. Aceasta pentru că exilul este, indiferent de forma și natura sa, o Înstrăinare, pe care persoana o resimte În mod dureros, ca pe o schimbare interioară a naturii sale, chiar dacă va adopta, formal, normele noii sale cetăți-gazdă. Exilul poate lua forme diferite. Fie că este vorba de părăsirea cetății sale de către o persoană nemulțumită, revoltată, reprimată sau urmărită
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
dure, mai frustrante și resimțite sufletește și moral ca fiind nedrepte și nemeritate. Urmările Înstrăinării prin exil sau alte forme ale acesteia sunt multiple, iar ele intră sub incidența tematicii psihologiei morale. Orice fel de desprindere de cetatea proprie este resimțită ca o ruptură. O ruptură organică, o separare de un anumit model arhetipal, care Îți este propriu, În care te-ai născut, cu care te-ai format și la care te raportezi permanent, recunoscându-te ca persoană numai În acest
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
sufletească, ca pe o ultimă insulă a speranței, a Încrederii revenirii acasă. Exilul, ca și alte forme de plecare din cetate sunt, În mod paradoxal, situații Închise ale vieții. Dacă viața În cetate Îți impune anumite constrângeri pe care le resimți ca situații Închise, exilul oferind aparent perspectiva libertății pe care crezi că cetatea ta ți-o refuză, vezi că, de fapt, ești condamnat la o existență Închisă. A fi liber sau a fi Înrobit este În primul rând o chestiune
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
cetății și nomad dă naștere la stări de tensiune sau conflicte. Crizele psihomorale ale cetății Viața În cetate este adesea străbătută de situații critice, de crize. Viața omului În cetate presupune o anumită ordine, legi și rigori, obligații care, fiind resimțite uneori ca niște constrângeri, declanșează reacții dintre cele mai diferite din partea cetățenilor. „Ordinatio est rationis”, spune Sfântul Thoma din Aquino. Ordinea este spiritul care trebuie să domine În interiorul cetății, dar și În sufletul oamenilor. O ordine sufletească și morală, pe
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
omului În cetate este dominată de rolul supraeului moral, individual sau colectiv. Ea depinde de mentalitate și de modele, care sunt organizate În norme și Într-un sistem de valori interiorizate și acceptate de toți membrii cetății. Orice schimbare este resimțită ca o răsturnare a ordinii firești. O ruptură, o răsturnare În viața cetății și a oamenilor acesteia. Dezordinea va da naștere unei nesiguranțe, unei stări de angoasă existențiale colective prin lipsa de repere morale, socioculturale și spiritual-religioase. Cetatea este În
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
mobilizează, făcând ca aceasta să treacă de la starea de inerție la act. Este o stare de „tensiune interioară”, sufletească și spirituală, care menține starea de „vitalitate” a ființei mele, ca o sursă permanentă de energie și pe care eu o resimt ca atare. Forța sufletească nu trebuie confundată cu vitalitatea. Vitalitatea are În primul rând o conotație biologică. Ea este principiul vital, pe când forța sufletească este un principiu sufletesc și spiritual. Diferența dintre ele se manifestă prin faptul că eu nu
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
prin următoarele: intenție - acțiune - rezultat. Această schemă poate fi reprezentată și În felul următor: Motivație Acțiune Realizare (decizieă (mobilizareă (Împlinireă eă Ultima caracteristică a puterii, corelată forței sufletești, este calitatea de a conferi transcendența, deschidere a Eului personal. Puterea este resimțită de persoană ca o stare de plenitudine a eului, dar și ca o stare de depășire a realității. Puterea afirmă și oferă un statut special eului personal. Ea este trăită ca o deschidere, ca o Împlinire de sine a persoanei
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
o eliberare de tensiune psihică a Inconștientului. Ceea ce reprezintă pentru Inconștient tensiunea psihică, reprezintă pentru supraeu, forța sufletească. Ambele se realizează la nivelul eului personal și se Însoțesc de o stare de satisfacție, de Împlinire, de plăcere care acesta o resimte, o trăiește. Remarcăm astfel o complementaritate Între funcțiile inconștientului și cele ale supraeului, Între sfera pulsională și cea spirituală a persoanei umane. Eul personal este sediul În care cele două forțe se Întâlnesc și se combină. Din ele se construiește
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Din acest motiv vinovăția nu privește numai acțiunea, ci și consecințele acesteia. Din acest motiv trebuie făcută separația Între acțiune, care este exterioară, și vinovăție care este interioară. Vinovăția este un sentiment moral penibil, negativ, reprobabil, pe care eu Îl resimt În planul conștiinței mele. Ea este o chestiune de conștiință. Omul Își asociază actelor sale vinovăția din momentul În care intervine conștiința morală. Animalele care ucid nu se simt vinovate. Omul care ucide este un criminal. El este vinovat, pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
aflate În dificultate. La baza oricărei acțiuni de ajutorare stau câteva mobiluri psihologice și morale comune celor două persoane angajate În această relație. Acestea sunt: aă dorința de a ajuta pe celălalt, ca o formă de deschidere sufletească și morală, resimțită de cel care oferă ca o datorie față de semenul său aflat În suferință, În impas; bă nevoia de a fi ajutat de către celălalt, ca o situație de așteptare sufletească și morală, trăită de cel care se află În dificultate și
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
comunica liber, degajat, sincer. Atmosfera care se stabilește Între ele va avea un caracter tensionat, Încărcat din punct de vedere emoțional-afectiv negativ, de respingere reciprocă, care, de fiecare dată, va constitui un motiv de iritare, de conflict, de repulsie. Vor resimți această ambianță atmosferică ca fiindu-le străină, reprezentând o sursă de disconfort reciproc. Dezacordul dintre persoane poate să se producă imediat, o dată cu primul moment al Întâlnirii, sau poate să se dezvolte În timp, amplificându-se de la simpla tensiune până la situația
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
care nu pot fi evitate. Este cazul conflictelor care atentează la valorile morale individuale sau colective, la simbolurile care constituie reperele morale, spirituale, culturale, sufletești ale unei persoane, familii, națiuni etc. Tot ceea ce aduce atingere acestor simboluri sau valori este resimțit de către individ sau de grupul de indivizi ca o ofensă, o agresiune, ca o violare frustrantă, față de care conștiința mea morală, individuală sau colectivă, Îmi ordonă să protestez; mă Îndeamnă să răspund la actele de violare morală sau de violență
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
act moral este de factură pulsional-agresivă și, prin aceasta, el este În mod automat Însoțit de o plăcere perversă a celui care-l comite. Există, În acest tip de acțiuni negative, o formă de satisfacție libidinală pe care agresorul o resimte În contactul său cu victima. Această satisfacție Îi anulează sentimentul de culpabilitate sau cel puțin Îl face să se simtă Învinovățit de către alții, și În nici un caz de propria sa conștiință. Anestezia morală a agresorului este satisfăcută de actul de
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]