7,819 matches
-
m-au căutat și au devenit locvace pe durata unui roman. Îmi apăreau în vis, câte unul și ca seminții de șobolani. Râdeau de mine, pentru că încă mai speram... Știau întotdeauna mai bine și se îngropau la timp... Ei erau singurii înzestrați cu calitățile care să-i facă să supraviețuiască speciei umane și ciorovăielilor acesteia... La scurt timp după cea de-a șaisprezecea mea zi de naștere am fost mutat, împreună cu o parte a echipei de la Kaiserhafen, la bateria de coastă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
scurt timp după vizita medicală desfășurată la Comandamentul districtual al apărării de lângă Wiebenwall, la care trebuiau să se prezinte, leat după leat, toți recruții, am primit convocarea la detașamentul de muncă al Reich-ului sub forma unei hârtii ștampilate. Nu eram singurul căruia i-a venit recomandata asta pe masă. Lucrurile se desfășurau după regulament. Era la rând leatul douăzeci și șapte. Durata serviciului: trei luni. Prezentarea la muncă era datată într-una din ultimele zile ale lui aprilie sau într-una
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
lume“. Căpițe de fân nu existau în regiunea asta. Pe urmă, după primul îngheț, când sfecla era gata de cules, ne duceam după lăsarea întunericului pe câmp cu saci și cu coșuri, grăbiți, cu sape cu cozi scurte. Nu eram singurii care recoltau noaptea. Dușmanii noștri erau țăranii cu câini. În spălătoria maistrului de sector, a cărui nevastă murise în ultimul an de război și care, ca văduv și tată a trei fete, părea adeseori neajutorat, am fiert, urmând instrucțiunile lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
electorală de o ariditate SPD-istă și - începând din 1989 - discursuri despre politica la preț redus a unității germane. Mi-am vărsat mânia pe ea, fără să vreau s-o lovesc. Și, când m-am trezit că am rămas cam singurul care considera că povestea cu custodia e o înșelăciune, după ce se stinseseră ecourile produse de Strigătele de cobe, m-am ținut strâns de „lettera“ mea, astfel încât romanul Un câmp întins a crescut și a tot crescut, până când a fost destul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
și îngîndurată, nu-și oferise servi ciile, nici Lina, care era operatoare desăvârșită. Iar glumele obicinuite ale lui Nory la friptură nu se produseseră: "Tu Eleno! toată viața ta o împărți în felii egale, ca ale gigot-uluil. . ." sau: "Lino! e singurul moșit la care te pot întrebuința!. . .", glume de fată știutoare și masculinizată prin vocațiune sau deprindere și care stânjeneau oarecât pe Mini. Azi însă le-ar fi îngăduit. Ceea ce nu putea îngădui azi era tocmai friptura. Mini, în genere, prefera
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
încălzit erau înghețate și geamurile aveau un strat gros de gheață... Tremurasem, pînă'cînd pledurile cu care mă învelisem m-au adus de li tremur la un fel de înțepenire. în vagon cu mine erau tot oameni înghețați. Acesta era singurul lor semn de identitate. Ca niște manechine ne coborâsem în Gara-de-Nord. Eu, totuși, aveam undeva în mine gândul cald că am ajuns în port, că am atins pământul făgăduinței și că vin de departe, după atâția alții, să cuceresc viața
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
pot să iubesc Ninsoarea cea din urmă când crivățul îmi spulberă speranța. Și, totuși, eu știu să exist, Când miezul nopții mă sărută, cu acel braț al destrămărilor, unde niciodată moartea nu mă va găsi singură pentru că în trecerea anilor singurul meu prieten mi a fost și îmi este POEZIA. De aceea Doamne, oprește mă pe mine în fața unei coli albe să pot să-mi depăn amintirile una câte una astfel încât să nu mai fiu tristă. Să fiu Eu și Noaptea
BRAŢELE CERULUI by Marina Costea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/458_a_1438]
-
și atunci nu cânta. Totul a mers bine până când fiind în anul I la Conservator, a avut de furcă din cauza unui băiat student la matematică ce nu de mult se mutase în blocul alăturat blocului în care locuiau ei. Era singurul pe care îl deranja muzica și vocalizele Prințesei. În toamnă, după începerea anului școlar, a suportat el cât a suportat, dar în iarnă, când se pregătea pentru sesiunea de examene din ianuarie, n-a mai răbdat. Într-o zi, când
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
a oprit, adresându-se tatălui. — Domnule Mocanu cât ați fost plecați eu m-am uitat prin casă și v-am admirat fotografiile, cu dumneavoastră, cu doamna Florica, cu Alexandru. Alexandru apare peste tot, în taote pozițiile, se vede că este singurul dumneavoastră copil. N-ați mai avut alți copii? — Ba am mai avut, domnișoară, o fată, oftează Vasile Mocanu. — Și unde ste? — Nu mai este, oftează din nou tatăl. — A murit? Este o poveste veche. Era de câțiva anișori când a
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
pe bune Cezar, mă gândeam la familia mea în care eu am apărut târziu. Poate că tu îi știi mai dinainte pe părinții mei adoptivi. — Eu m-am mutat în cartier după venirea ta. — Da! Ai dreptate. C-ai fost singurul care te-ai simțit deranjat de cântecele mele. — Iarăși îmi strigi? Nu înțelegi că atunci când nu-ți place să faci ceva cu drag, cum mă plictiseau pe mine unele cursuri, dai vina pe cineva? Eu abia am găsit motivul când
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
pe Teofana despre a cărei poveste aflaseră toți. Era aproape tot satul, iar Teofana era ținta privirilor oamenilor. Chiar și hainele cernite îi scoteau în relief frumusețea și mai ales personalitatea ei. Oamenii parcă nu îndrăzneau să i se adreseze. Singurii care au rupt gheața au fost prietenii ei de joacă Luminița și Radu, care au venit la ea adresându-i condoleanțe. — Nu vă mai cunoșteam, măi copii, s-au îmbrățișat sărutându-se. — Nu mai suntem copii, Teofana, îi spunea Luminița
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
dimineața asta, ușor amețit de șampanie, chipurile și hărțile mă interesau mai puțin, deși îmi făcusem un obicei din a observa ce schimbări mai apar, de fiecare dată când mă găseam din nou în fața porții. Acum fixam zăvorul. El era singurul care mă interesa. Fusesem și ieri și degeaba. Nu se deschisese. Am sunat la telefon și mi s-a justificat că nu a auzit semnalul meu, acum, pentru că data trecută când nu m-a primit mi-a spus că plecase
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
amănunte dușul în toate formele lui, singur sau în cuplu), așa că îmi promit că de mâine o să reîncep cura de slăbire anuală, îți aduci aminte de câte ori ai început să slăbești și n-ai prea terminat niciodată. Stai liniștit, nu ești singurul. Si eu îmi promit în fiecare an, de obicei primăvara, că voi slabi drastic, ca să pot să ies și eu pe plajă fără să merg cu burta suptă și respirația tăiată și să nu-mi mai fie rușine de șuncile
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
de el. Așa că am hotărât toți să mergem la Vali și să-i rezolvăm problema băiatului. Când i-am spus, s-a bucurat mult de tot, ne-a spus "cum să nu-l rezolv, e așa drăguț și pe deasupra e singurul care-mi aduce flori." Am hotărât atunci să-l cheme seara aia pe la ea. Și noi să fim acolo. A apărut Cristinel al nostru pus la patru ace, spilcuit ca un ginercă cu cel mai mare buchet de până acum
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
și nu pricepea că mi se rupea acum de ventilator, iar negocierea noastră din fața ușii putea oricând să o trezească pe Vero cea arămie, fără urme de sutien sau chiloți pe corp, care-și făcuse din soare un amant permanent, singurul pe care-l lăsa să o îmbrățișeze fără nimic pe ea. Ceea ce s-a și întîmpiat. Ușa s-a deschis brusc. Era goală și transpirată. Știi cum lucește o femeie frumoasă de la propria transpirație, mai ales după ce această transpirație a
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
ne-am mutat din hotelul ăla luxos cu ventilator în tavan în cel în care nu am crezut vreodată că vom locui. Nici o stea. Un pat, un dulap zidit, o măsuță cu un lighean și toaleta, bineînțeles, pe hol. Eram singurii albi din hotel. Atunci am hotărât să plecăm din Antananarivo cu orice preț. Să ajungem într-o țară care măcar să aibă un consulat francez dacă nu o companie aeriană cu legătură directă spre Europa. Puteam să ne declarăm măcar incompetența
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
americani cum se înclină în fața noilor stăpâni ai lumii, și care nici nu se instalează bine la cârma planetei, că mă dau pe mine drept exemplu, îți dai seama, pe CNN, pe PRO TV, pe BBC, ce mai, peste tot, EU singurul care nu am fost alertat de toate porcăriile astea social-religioase și care am rezistat și tentației, și presiunii societății, și am rămas burlac, așa cum de fapt ar fi trebuit să fim toți ca să dezvoltăm specia umană pe planeta asta, și
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
Nimeni n-a comentat hotărîrea Ilincăi, iar ea, în fața unei astfel de atitudini, desfăcu pachetul și oferi fiecăruia cîte un biscuit. Adică... ce spun eu? Nu chiar cîte unul! Și nu la toți la fel! Nimeni n-a observat că singurul care a primit nu doi biscuiți, ci trei! a fost Virgil. Ce altă dovadă mai grozavă de prietenie îi putea arăta în acele momente? Și, dacă atunci a existat pe întregul pămînt un om cu adevărat fericit, desigur că omul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
așa ceva, nici Bărzăunul nu sosise. În, sfîrșit, Iancu Răgălie se arătă venind grăbit și-și ceru scuze că, tocmai cînd se pornise încoace, fusese chemat la telefon de Inspectoratul școlar județean pentru o situație urgentă. Cînd auzi că Bărzăunul era singurul care nu sosise, se înfurie numaidecît: Măi, al dracului mormoloc! răbufni el cu voce tare. Iar vrea s-o facă pe grozavul? Eu aș fi de părere să-l lăsăm pe dumnealui în pace, că precis mai pune la cale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
timp la dispoziție. Drumul pînă la peretele de stîncă n-a ridicat nici o problemă mai aparte. Ba, dimpotrivă, a fost foarte vesel și plin numai de surprize plăcute. Și toți se purtau de parcă ar fi fost prieteni de cînd lumea. Singurul care nu prea avea chef mai de nimic era Tomiță. Dar, așa era el de obicei. Cît a fost drumul de lung, însă, nici tu insulte, nici tu aluzii răutăcioase la pumni fulgerați peste umăr, ori la alte aspecte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
tu că nu-ți merge! Și-n mine n-ai să reușești să dai cu pumnul cît îi trăi! Apoi se adresă celorlalți: aprindeți focul, că mă duc să prind păstrăvi. Avem tot timpul să facem un popas mai mare. Singurul căruia nu i-a convenit deloc această schimbare de program a fost Tomiță. S-a încruntat spre Nuțu de parcă ar fi vrut să-l mănînce pe el fript pe piatră, apoi declară foarte calm că el n-are nevoie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
nu poate deveni nici într-un caz prieten apropiat cu Ilinca. Îl fulgeră însă o altă întrebare cu adîncuri mult mai prăpăstioase: Dar Tomiță ce-o fi vrînd oare de s-amestecă în treburile altora și bagă zîzanie între toți? Singurul care nu-și pierduse nici un dram din veselia de pînă atunci era nea Petrică. De unde putea el ști ce furtuni aprige bîntuie în sufletele celor din jur? Că s-au prins mai mulți păstrăvi, că au fost mîncați toți cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
cheremul toanelor lui. Toți suntem. Toți putem pieri dintr-o fluturare a mâinii emi rului. Prietenul și stăpânul meu. Musa cel tânăr. Copilul privește mirat, ca un câine care nu știe de ce îl bate Dumnezeul lui cu chip de om. Singurul pe care îl cunoaște. Inima mea plânge. Râd cu ei. Râd mai departe. De undeva, din spatele unor zăbrele care îi despart pe sclavii sortiți muncilor grele de cei care, grație unui talent sau unei hachițe, au acces în apartamentele emirului
Dincolo de portocali by Ioana Bâldea Constantinescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1347_a_2732]
-
unei benzi adezive, o duzină, de prelungitoare în formă de cupă ale unuia dintre aparate: șase pe cap și pe figură, celelalte pe gât, pe umeri și pe partea de sus a spatelui. Gosseyn băgă de seamă că nu era singurul curios din cameră. Ceilalți doi bărbați, Hardie și monstrul se aplecaseră înainte. Ochii albaștri și cei galbeni bruni luceau cu o sclipire avidă. Fata se ghemuise în fotoliul ei, cu genunchii strânși sub bărbie, una dintre mâini ducând țigara la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85122_a_85909]
-
Gosseyn se ridică, tremurând încă sub influența ultimei emoții. Prescott avea un surâs nervos. ― Nu-i așa că ești mulțumit c-ai luat antidotul acela? ― îl întrebă el. Am introdus niște Drae în aparatul de condiționare a aerului și tu ești singurul care... Se întrerupse brusc:) Ce-i? Am ajuns prea târziu? Diagnostică rapid. Din întâmplare, privirea lui Gosseyn se îndreptase spre corpul inert al Ameliei Prescott, care zăcea pe podea în apropierea giganticului Thorson. Într-o clipă memoria îi reveni. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85122_a_85909]