73,470 matches
-
cursuri, spune Liliana încet, dar cu ciudă. Voiai să mă auzi vorbind; semănam la glas cu o doamnă de la voi. Mi-ai spus chiar și cum o chema: Teona! Ochii lor, goliți de orice expresie, mai au putere să se rețină un timp scurt. Mihai e primul care-și pleacă privirea. Liliana face la fel. Apoi pornesc alături. Ziceam că ea are dreptate, oftează Liliana. Ajungi să fii iubit ca o alternativă a fricii. Pătrunzi în sufletul celor apropiați ca într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
împreună cu el. Brațul drept al lui trece peste pieptul femeii ca o bară de protecție, încleștîndu-și degetele în laterala metalică. Palma stîngă lunecă peste buclele umezite de norii traversați și se oprește la ceafă, cu degetele desfăcute, gata s-o rețină. Stau așa, nemișcați, respirînd apăsat, ca într-o încleștare. Deasupra prăpastiei celei mari, Liliana închide ochii strîns, șoptind o chemare. Sărutul lor e mai degrabă un alint, sau o amăgire, să treacă timpul. Zgomotul roților de la ultimul stîlp îi fac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
cîteva rînduri. Pînă la urmă a acceptat. Din dorința de-a mai călători. Poate și cu gîndul abia încolțit că... Dar la coborîrea din autobuz, în centru, nu-l mai întîmpină nimeni. E dimineață și n-are chef să-și rețină loc la hotel. Merge direct la combinat. Îi stă în gînd să se certe cu cei de acolo. După ce că le-a rezolvat problema filtrelor, îi mai fac și greutăți! Mereu l-au pisat cu chemări: să vină Vlădeanu! În sfîrșit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
rezolvat problema! Da! confirmă directorul. Dar cererea de brevet pentru obținerea benzilor perforate a semnat-o Adriana Barbu. Ba te-a trecut coautor. Ce naiba, domnule! rîde cel de-al patrulea bărbat din rîndul gazdelor, adresîndu-se lui Mihai, despre care acesta reține că a fost prezentat ca șeful serviciului Asimilări. De cînd ești acolo în combinat, n-ai găsit și dumneata un metru pătrat de slană și-o damigeană cu palincă ?!... Toți izbucnesc în rîs. Chiar și Mihai, și o face cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
mare cu cît ea e provocată de gestul dumneavoastră, de-a dreptul surprinzător. Ce să spun? Că refuz bani, acum, înaintea sărbătorilor de iarnă?... Toți rîd, încălzind și mai mult atmosfera. Se beau cafele și se discută. La despărțire, Oșanu reține o clipă mîna lui Mihai într-a sa: Ce zici de-un pește la un restaurant cu specific? Mihai tresare. Apoi, ca să-și mascheze reacția, refuză categoric: Trebuie neapărat să-mi revăd niște prieteni scriitori, să... Își ia un rămas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
ei", i-a retezat femeia începutul exclamației ce-i scăpase, mai ales că Mihai o știa pe Teona în spital. I s-a spus că e așteptat pe platforma din fața combinatului, într-un Mercedes alb. Apoi, femeia l-a mai reținut, măsurîndu-l îndelung cu privirea. "Mă întreb ce-a găsit sora mea la tine!" s-a mirat ea. "Doamna Teona a găsit la mine ceea ce-a găsit și acest domn la dumneavoastră", i-a replicat Mihai. Bărbatul a izbucnit în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
revine el imediat asupra celor convenite. Vă sun eu pe la prînz. Mi-ați spus că ați terminat cumpărăturile. Iar unt și cacao v-am luat eu. Am o problemă la Uniunea Scriitorilor, minte Mihai. Rămas singur, deschide televizorul, dar nu reține mare lucru din ce vede. E marți; piesa de teatru care se transmite a citit-o în manuscris; autorul îi este prieten. La sfîrșitul transmisiei îi dă telefon și-l felicită. Aflînd că-i în București, prietenul insistă să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
detestat întotdeauna oamenii care știu cu precizie ce vor. Uneori, chiar și pe mine! Sîntem maturi, Violeta. Atunci, trebuia să stai naibii cuminte acasă! Violeta pornește încet spre ușă. Atît de încet că pare să aștepte mîna care s-o rețină. "Curaj!" strigă cineva în sufletul lui Mihai. Dar nu se poate mișca. Siguranța femeii l-a nemulțumit. Aude liftul. Apoi, prin perdeaua de nylon, o vede cum a oprit un taxi cu un gest necugetat, parcă ar fi vrut să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
cînd l-am întrebat pe Liuță. De ce l-ai căutat? Așa. Voiam să afli că exist. Spui totul cu răutate, Violeta. De ce-ai lăsat-o pe Teona să se întoarcă la soțul ei? De ce n-ai încercat să-l reții pe Iftimie? Între cei doi se instalează brusc o tăcere lungă, în care doar privirile lor se întretaie uneori. Spune-mi, Violeta, șoptește Mihai cu privirea în jos, de ce-ai venit direct în cameră la mine acum? Să vezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
există femei proaste, că nu condiția materială și nici funcția definesc pe aceea care ți-a întins mîna cu delicatețe... Cînd l-am pus pe Iftimie să se intereseze de tine, eram hotărîtă să te caut eu! Dacă nu mai rețin răspunsul dat de Iftimie, păstrez vie însă amintirea nopții cînd mi l-a dat... Am jurat c-o să mă răzbun, să-l fac să-mi stea în genunchi. Și l-am făcut! Dar jocul m-a prins și pe mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
iar fața i-a devenit de ceară. Violeta... încearcă Mihai un gest de atingere, lăsîndu-se pe călcîie lîngă fotoliul ei. Nu mi-am dorit decît să te reîntîlnesc, Mihai... se aude vocea stinsă a Violetei, în timp ce palma stingă a ei reține degetele bărbatului în atingerea obrazului. Voiam de la viață o singură răsplată, pe care să i-o fur: o zi cu tine. Dar nu pentru că-mi ești drag sau... din alte motive. Nu! Voiam să retrăiesc amintirea zilei cînd am fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
s-a luminat de-a binelea, iar strada s-a umplut de oameni, face un pas înapoi, pînă lîngă masă și-și toarnă un pahar cu vin. Îl bea ca pe apă și se reîntoarce la fereastră. Spectacolul străzii îi reține privirea. Ar vrea să uite toată întîmplarea cu Violeta și, pentru asta, își toarnă iar un pahar. Starea de beție îl face mai neliniștit. Ba chiar îl apucă teama o teamă stranie, ca-n nopțile copilăriei, cînd stătea singur în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
palma altei mîini. Degetele se strîng domol, cu delicatețe. Obrazul fetei se umple de plăcere, buzele se dezlipesc, gata să șoptească chemarea, în vreme ce ochii ei caută iar spre stînga. În racord cu privirea fetei, imaginea pornește de la degetele ce se rețin, lunecă de-a lungul unui braț gol, trec peste gîtul împodobit cu un șirag de perle albe, contrastînd cu pielea bronzată, adunîndu-se în scobitura dintre sîni. La volan, o femeie de 30-35 ani, cu ochi mari și negri, care par
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
murmură. Îmi pare rău că mă grăbesc! încearcă Săteanu o scuză. Te-aș fi invitat să mergem undeva, să ne clătim gura cu-o țuică... Mai bună ca la Sînzieni nu va fi niciunde, surîde Mihai trist. Mîinile lor se rețin o clipă în plus. Apoi, se despart. Mihai o ia în sens invers. La prima stație, urcă în troleibuzul care îl duce pînă lîngă hotel. Intră în Gara de Nord, telefonează acasă și spune că mai rămîne o zi, pentru roman. Ana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
neputința. Încearcă un surîs trist, întregit de oftat: E drept, Doris, te-ai grăbit cît ai putut, dar, în privința tînărului de la telefon, visat de tine, ai întîrziat cincisprezece ani... Se privesc lung, fascinați de puterea cu care ochii lor se rețin reciproc. Îmi pare rău! șoptește Mihai. Și mie! clatină femeia din cap. Sărbători fericite! A fost ca un blestem. În cîteva rînduri, lui Mihai i-au revenit în amintire vorbele mamei, spuse de sărbători, cînd munca nu mai contenea: "parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
a doua zi, la prima oră. Dar ieri dimineață, cînd a ajuns la combinat, Mihai a aflat că Mateianu a plecat peste noapte la București, cu treburi urgente. A vrut să se întoarcă acasă. Trecînd însă prin secție, a fost reținut ba de-o problemă, ba de alta toate minore, la urma urmei, dar care l-au scos din albia gîndurilor sale. Și-a dat seama de asta și a rămas pînă la sfîrșitul programului, hotărît să-și întrerupă concediul. Mateianu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
și iese. În urma ei, Mihai depășește cu greu momentul de derută. Se așază în fotoliu ca un drumeț obosit, făcîndu-și de lucru cu ceașca de cafea. Observă cum Simona vrea să se ridice: Te rog, mănînci ceva? Nu, mulțumesc! o reține. Sigur? Sigur! Schimbul de replici a fost scurt. Liniștea care se așterne din nou e și mai apăsătoare. Tic-tac-ul pendulei de pe hol devine obsedant. Cred că ți-a spus regizorul, n-am decît obiecții mărunte la scenariu, sparge Simona atmosfera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
peste întreaga încăpere cu calm, ca o fugă de confruntare. Glasul lui se aude încet, constatînd cu tristețe: Cam dificil să mă cunoască, pentru că abia reușesc s-o fac eu... Vrea să se îndrepte spre ieșire, dar mîna Simonei îl reține: Te rog! Ina s-ar bucura nespus să-i dai un autograf. Mihai înțelege că se grăbea spre ieșire tocmai pentru că-i era teamă de o nouă întîlnire cu fetița, în prezența căreia s-a simțit debusolat. Cînd o vede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Mateianu, dar prea se întărește coaliția nonvalorilor împotriva valorii! Mihai observă iar o reacție neplăcută a lui Oșanu; știe că și el a întins coarda. Un restaurant cu circuit închis nu-i niciodată loc bun de discuții... Ochi lor se rețin îndelung, înfruntîndu-se. După un timp, Oșanu cedează primul, surîzînd, nu fără o urmă de tristețe în glas: Hm! Ca să vezi... Uitîndu-mă acum la tine, mă gîndesc că vreodată, la o adică, s-ar putea găsi cineva care să facă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
clipe în șir locului, privind cu aviditate totul. Mereu m-am întrebat cum va fi arătînd camera de naștere a unor personaje... Bun venit! îi întoarce Mihai gestul de alintare a obrazului, semn că a redevenit stăpîn pe sine. Doris reține palma lui și o strînge cu putere. Apoi schițează un gest de apropiere, întîmpinîndu-i îmbrățișarea. Te rog! se retrage ea, scuturîndu-se ca de friguri, să-și alunge amețeala. Am primit medicamentele cu avionul de aseară și-am plecat de-acasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
a pierit cheful de scris. Privește mereu ceasul și socotește cîte ore mai sînt pînă la lăsarea întunericului. N-ar vrea s-o știe pe Doris înnoptînd prea mult la volan. Dar nici nu se simte în stare s-o rețină. Situația lui Dinu și vestea că Teona a știut de fetiță i-au răscolit sufletul, iar acum și-l simte tot mai tulbure cu fiecare clipă care trece. Îl încearcă uneori părerea de rău că n-a lăsat-o pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
oprește mașina dincolo de stația de autobuz de la bifurcație. Chiar nu vrei să te duc acasă? Nu. Autobuzul mă lasă lîngă bloc. Mihai privește ceasul și oftează un "mda" mulțumit, pentru că mai are de așteptat doar cîteva minute. Te rog! îi reține Doris mîna cînd se zărește în depărtare autobuzul. Vreau să-l iei pe următorul... Mihai se îndeasă în scaun, întors către Doris. O vede cum încearcă să se ascundă parcă, lăsîndu-și bărbia în piept, în timp ce palmele ei ridică gulerul hainei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Azi, cînd prietenul tău ți-a vorbit de Teona și de femeia de la institut, Simona, cu care ai o fetiță, am înțeles că jocurile sînt deja făcute. Eu nu am loc. Și, de altfel, cred c-am venit prea tîrziu. Reține totuși că, deși nu fac parte din joc, și nici nu ne complacem în sfera lui pur și simplu, vreau să nu-ți rămîn indiferentă. Pentru că nici tu nu-mi ești. Chiar și din gară dacă ai să mă suni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
în mînă gospodăria cînd ai timp!... arată Ana cu plăcere spre masa întinsă în bucătărie. Obosiți de orele petrecute afară, la săniuș, Adrian și Cristina abia au așteptat să termine de mîncat și să se culce. Nu i-a mai reținut nici măcar invitația lui Mihai de-a gusta din sticla cu vin adusă din cămară. Cînd am făcut curat săptămîna trecută, voiam s-o arunc, își amintește Ana. Văzînd-o așa ambalată și ceruită, credeam că ai adus vreo soluție pentru gîndacii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
a secerat, așa cum o descrii tu pe cea a strămoșului vostru, haiducul. Ca hipnotizată, m-am uitat tot filmul în direcția aceea. La sfîrșit, voi nu mai erați și mi s-a făcut ciudă; o ciudă absurdă, care mi-a reținut gîndurile mult timp. Cînd ne-am cunoscut în fața vitrinei cu obiecte de cristal, eu te știam deja. Te știam de mult, de cînd ai venit prima oară în oraș, parcă ți-am mai spus... Mihai s-a rezemat de tocul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]