8,894 matches
-
Întunecată, avea șapte etaje, iar coșurile de fum erau aproape de trei ori pe atât. Din ea se desprindeau două tobogane, deasupra cărora tronau turnuri de apă. Acestea duceau la niște platforme de supraveghere și la rafinăriile alăturate, legate de niște coșuri mai puțin impresionante. Era ca o pădurice, de parcă semințele celor opt furnale mari ale Rouge-ului fuseseră purtate de vânt și acum zece sau douăzeci sau cincizeci de trunchiuri mai mici răsăreau din solul sterp din jurul uzinei. Lefty vedea acum șinele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
Nu-i În regulă. Nu-i În regulă, spuse cel Înalt. Noi Îi Încurajăm pe angajații noștri să obțină o ipotecă. ― Se străduiește. Între timp, cel mai scund intrase În bucătărie. Sălta capacele de pe cratițe, deschidea cuptorul, se uita În coșul de gunoi. Desdemona se pregătea să protesteze, dar Lina o opri dintr-o privire. (Și observați cum Desdemona Începuse să strâmbe din nas. În ultimele două zile simțul mirosului Îi devenise incredibil de ascuțit. Mâncărurile Încep să-i miroasă ciudat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
ceva În caiet. ― Așa? spuse bunicul meu. Cu un rânjet hidos, Își mișcă periuța de dinți În sus și În jos prin gura uscată. ― Așa. Foarte bine. Cel scund tocmai cobora de la etaj. Își deschise carnețelul și Începu: ― Numărul unu. Coșul de gunoi din bucătărie n-are capac. Numărul doi. O muscă pe masa din bucătărie. Numărul trei. Prea mult usturoi În mâncare. Cauzează indigestie. (Și acum Desdemona reperează vinovatul: părul bărbatului scund. Mirosul de briantină al acestuia Îi provoacă greață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
picioarele, bâțâindu-și un pantof din piele cu găurele. Lina și Desdemona se țin de mână, unite de un liant misterios. Cortina se ridică, stârnind suspine și câteva aplauze. Pe fundalul de carton erau desenate un vas cu aburi, două coșuri de fum imense și un fragment de punte, cu balustrada aferentă. O pasarelă se Întinde spre celălalt centru de interes al scenei: un cazan gri imens, cu un blazon pe care scrie: CREUZETUL ȘCOLII DE ENGLEZĂ FORD. Începe o melodie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
sofaua durdulie de culoare verde marin, ea Însăși o fată grăsuță, Îmbrăcată cu o rochie albă cu crinolină, tivită cu volane și cu mâneci bufante. Șosetele albe, scurte, aveau și ele volane. Îi aminteau lui Milton de mileul care acoperea coșul de gunoi din baie. ― Mamă, da’ știu că ai ceva insigne! spuse Gus Vasilakis. ― Milton mai avea nevoie de o singură insignă ca să fie Vultur Cercetaș, spuse Lefty. ― Care dintre ele? ― Înotul, spuse Milton. Nu pot să Înot nici mort
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
numai la Expoziția Mondială găsești ceva similar... Chiar privind prin ochii iertători ai unei fiice, trebuie să recunosc: tatăl meu n-a arătat niciodată bine. La optsprezece ani era Îngrijorător de slab, ca un tuberculos. Fața Îi era plină de coșuri. Avea deja pungi Întunecate sub ochii triști. Bărbia Îi era firavă, nasul supradezvoltat, părul dat cu briantină la fel de masiv și de strălucitor ca un tort de gelatină. Cu toate acestea, Milton nu era conștient de nici una dintre lipsurilor sale. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
apoi Într-o zi Milton veni acasă cu niște ancii noi de la magazinul de instrumente muzicale. Își atârnă haina și pălăria pe cuierul din hol, scoase anciile și făcu ghem punga de hârtie. Intrând În sufragerie, Încercă o aruncare la coș. Hârtia zbură prin cameră, atinse marginea coșului de gunoi și sări afară. Moment În care o voce spuse: ― Mai bine ți-ai vedea de muzică. Milton ridică privirea să vadă cine era. Și văzu cine era. Dar cine era nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
cu niște ancii noi de la magazinul de instrumente muzicale. Își atârnă haina și pălăria pe cuierul din hol, scoase anciile și făcu ghem punga de hârtie. Intrând În sufragerie, Încercă o aruncare la coș. Hârtia zbură prin cameră, atinse marginea coșului de gunoi și sări afară. Moment În care o voce spuse: ― Mai bine ți-ai vedea de muzică. Milton ridică privirea să vadă cine era. Și văzu cine era. Dar cine era nu mai era cine fusese. Theodora stătea Întinsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
până spre coapsă. Se simțea ciudat, de parcă i-ar fi venit să râdă, dar nu râdea. Se uita la vărul ei și Își zicea: ― Ce-ai de gând? Să te tot uiți așa la el, zâmbind Întruna? Încă mai are coșuri, dar se crede buricul pământului. De unde atâta tupeu? ― Bine, răspunse ea În cele din urmă. ― O.K., spuse Milton. Re diez. Ascultă. În acea primă zi au fost genunchii lui Tessie. În duminica următoare Milton i s-a furișat pe la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
fotografii de probă la dimensiuni mari erau prinse În perete, fiecare reprezentând peisajul industrial al unei uzine chimice. Julie pozase uzina dintr-o macara, așa că efectul pe care Îl percepea privitorul era acela de zbor pe deasupra conductelor șerpuitoare și a coșurilor de fum. ― Bine, e de-ajuns, spuse ea, Împingându-mă spre ușă. ― Stai! i-am spus. Ador uzinele. Sunt din Detroit. Asta e un fel de Ansel Adams pentru mine. ― Acum ai văzut-o, spuse ea, gonindu-mă afară, Încântată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
Woodward nimic nu părea nelalocul lui. Străzile erau goale. Toată lumea dormea Încă. Totuși, când a cotit-o pe West Grand Boulevard, a văzut o coloană de fum Înălțându-se În aer. Spre deosebire de toate celelalte coloane de fum care ieșeau din coșurile de prin oraș, aceasta nu se Împrăștia În smogul de fundal. Atârna aproape de pământ, ca o tornadă răzbunătoare. Se Învolbura și-și păstra forma Înfricoșătoare, hrănită de ceea ce consuma. Oldsmobile-ul se Îndrepta direct Înspre ea. Dintr-o dată apărură oameni. Oameni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
mașină aveam. 1970: modelul Eldorado, de culoare maro. 1971: limuzina roșie DeVille. 1972: Fleetwoodul auriu al cărui parasolar de la scaunul din dreapta se deschidea, dezvăluind o oglindă ca dintr-o cabină de vedetă (unde Tessie Își controla machiajul, iar eu primele coșuri). 1973: Fleetwoodul lung, negru, cu acoperiș bombat, care făcea să se oprească mașinile din jur, crezând că trece o Înmormântare. 1974: modelul „Florida Special“, galben ca un canar, cu două uși și acoperiș alb de vinilin, trapă și scaune maronii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
profilul, pe vremea aceea Încă armonios. Îmi pieptănam părul meu lung și, câteodată furam rimelul mamei mele ca să-mi fac ochii. Dar plăcerea mea narcisiacă era temperată din ce În ce mai tare de condiția respingătoare a iazului În care priveam. ― Iar Își stoarce coșurile, mă plângeam eu mamei mele. ― Nu face pe mironosița, Callie. E doar puțin... uite, Îl șterg eu. ― Scârbos! ― Las’ c-o să vezi tu când o să ai coșuri! țipa Capitolul Unsprezece de pe hol, rușinat și furios. ― N-o să am! ― Ba o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
din ce În ce mai tare de condiția respingătoare a iazului În care priveam. ― Iar Își stoarce coșurile, mă plângeam eu mamei mele. ― Nu face pe mironosița, Callie. E doar puțin... uite, Îl șterg eu. ― Scârbos! ― Las’ c-o să vezi tu când o să ai coșuri! țipa Capitolul Unsprezece de pe hol, rușinat și furios. ― N-o să am! ― Ba o să ai! Glandele sebacee ale tuturor secretă În exces când trec prin pubertate! ― Liniște! Amândoi! spuse Tessie, deși nu mai era nevoie. Eu mă liniștisem deja. Din cauza acelui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
aștepta, sărind din când În când În față băgând frica În mine, pentru că nu știam ce Înseamnă. Dar acum știam cel puțin un lucru: Capitolul Unsprezece era, Într-un fel, implicat În asta. Poate că așa se explicau nu numai coșurile, ci și celălalt lucru pe care Îl observasem În ultima vreme la fratele meu. La puțină vreme după ce Desdemona s-a retras la pat, Începusem să observ, În felul vag și abscons În care o soră Își urmărește fratele, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
răspunsuri neașteptate. Vocea lui Peter Quail e cu două octave mai jos decât luna trecută și el nu observă nimic. De ce? Zboară prea repede. Băieții Încep să aibă puf de piersică pe buza superioară. Pe frunți și pe nasuri apar coșuri. Cel mai spectaculos Însă e cum fetele devin femei. Nu mental și nici emoțional, ci fizic. Natura Își face pregătirile. Termenele limită cuprinse În codul speciei sunt atinse. Numai Calliope, În rândul al doilea, stă nemișcată, cu banca oareceum Înțepenită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
mi-l țin pe față? Poate că nu arătam ca Dorothy Hamill. Poate că Începeam chiar să semăn destul de tare cu sălciile noastre plângătoare. Dar părul meu avea și virtuți. Acoperea dinții Înveliți cu sârmă. Acoperea nasul de satir. Ascundea coșurile și cel mai important lucru - mă ascundea pe mine. Să Îmi tund părul? Niciodată! Încă Îl mai lăsam să crească. Visul meu era să trăiesc Într-o bună zi Înăuntrul lui. Imaginați-vă atunci cum eram la nefericita vârstă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
cremele cu mirosuri dulci, de Îți venea să le mănânci. Am Încercat și aparatul facial cu aburi. Îți puneai fața În conul de plastic și te lovea rafala căldurii. Mă feream de cremele grase, de teamă să nu-mi apară coșuri. De când Capitolul Unsprezece plecase la colegiu - acum era deja În anul al doilea - aveam baia numai pentru mine. Acest lucru se vedea clar În dulăpiorul de baie. Două aparate de ras Daisy rozalii stăteau În picioare Într-un păhărel, lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
Rex Reese stătea cu o marijuana În gură. Rex purta pantaloni scurți și o cămașă cu monogramă, sfâșiată la umeri, ce-i dezvăluia pielea bronzată. Pe gâtul de dansator de flamenco avea un semn roșu: o pișcătură de insectă, un coș pe cale de vindecare. Își Închise ochii ca să inhaleze adânc, Împreunându-și genele prelungi. Părul Îi era gros și uleios ca o blană de vidră. În cele din urmă deschise ochii și-i pasă țigara Obiectului. Spre surprinderea mea, ea o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
piciorul pe placă, dând mușchiul la o parte cu pantoful de tenis, până când m-am plictisit de asta. Era deja aproape de prânz. Golful era acoperit de un cer albastru, senin. Dincolo de deal simțeam prezența orașului Petoskey, fumul de la sobele și coșurile de acolo. Pe malul apei iarba devenea mlăștinoasă. M-am cățărat pe dig și m-am plimbat Încoace și-ncolo, ținându-mi echilibrul. Mi-am Întins mâinile lateral și am pășit țanțoș, În stilul Olgăi Korbut. Dar nu puneam prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
marmură, stătea gârbovit un individ al cărui soi Îl știam bine. Era unul dintre puștii care stăteau În pasaj, borfașii fără adăpost de care mă țineam departe. Avea gluga de la pulover trasă pe cap, Încadrându-i figura congestionată, plină de coșuri. ― Îmi pare rău, am spus. Băiatul se aplecă În față și-și apropie fața de a mea. ― N-ai niște mărunt? Întrebă din nou. Insistența lui m-a deranjat. Așa că m-am Încruntat la el și am spus: ― Și eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
prea mult legănat de șolduri și fluturat de păr În aerul dislocat de Carmen. Avea un chip drăguț, de naiadă: la suprafață o fetiță, dedesubt un băiat care-și ținea respirația. Uneori, de la hormonii pe care Îi lua, Îi ieșeau coșuri. Doctorul ei (foarte solicitatul doctor Mel din San Bruno) trebuia să-i schimbe tot timpul dozajul. Singurele trăsături care o trădau pe Carmen erau vocea (care-i rămăseseră răgușită, cu tot estrogenul și progestinul) și mâinile. Dar bărbații nu observau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
până la orizont, cu case cu olane roșii risipite printre plopi și carpeni, cu pașnice curți dimoviene, cu, în zare, magazinul Victoria și, deja începînd să pâlpâie, reclama rotundă, albastră GALLUS, înlocuită abia anul ăsta cu PEPSI. Urât, provincial, cu niște coșuri cenușii de termocentrală hiperdeparte, orașul "real" mă jignea, îmi scuipa în față o flegmă cenușie. Cenușiu, cenușiu avea să-mi fie destinul literar, căci unora li se dăduse Viena, iar mie plictisul ăsta fără limite. Din cauza asta nu-mi ieșea
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
bea cu criticul la masă, e discreditat cel de care se tem cei mai mulți. Și care va continua să-i silească pe autorii incomozi, cei care strică jocurile, să plece, să dispară oriunde, după buna noastră tradiție. Pui ziarele la primul coș și te juri că nu mai dai banii altădată pe ele. Dar le vei cumpăra totuși mereu și mereu. E și acesta un masochism. Iți zgândări rana, tragi de coaja de pe ea. Cei care vor să-ți facă rău vor
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
basm oriental, mai cu seamă însă o lume a toleranței fără sfârșit. Aceștia sânt Balcanii mei primordiali, care formează și azi substratul lumii sud-dunărene: biserica peste drum de moschee, străduțe 224 încîlcite străbătute de turci pe măgăruși, de bulgari cu coșuri de legume, de sârbi și aromâni mânând din spate cârduri de oi, de greci în fustanele. De cădii care împart dreptatea după criterii de neînțeles și totuși miraculos de eficiente. Dacă pentru Igov prototipul omului balcanic este Bay Ganyo Balkanski
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]