7,087 matches
-
XVII-lea și al XVIII-lea apar bolile de pletoră (apoplexia, obezitatea, guta). Epoca Romantică este legată de proliferarea ftiziei, „febra somatică”, dar și de începutul utilizării drogurilor stupefiante (eteromania, opiomania, hașișul) ca o expresie a evadării omului în „universurile imaginare”. Secolul XX schimbă complet modul de viață, felul de a gândi și de a acționa al omului, dar, odată cu acestea, și formele de manifestare ale sănătății și bolii. Apar noi forme de suferință, în majoritatea lor legate de „stilul de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
relatând un punct de vedere catastrofic pentru propriul destin. 5) Tipul victimizat este bolnavul care manifestă o stare de regresiune psihică datorită bolii, motiv care-l face să se considere o „victimă” a unor situații nefericite de viață, reale sau imaginare, la care se adaugă nevoia de a fi compătimit și ocrotit. 6) Tipul revoltat este discursul narativ al bolnavului care având conștiința bolii sale, o refuză, caută explicații, soluții, luptă ca să se desprindă de suferință. 7) Tipul fabulativ reprezintă un
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
suferință. 7) Tipul fabulativ reprezintă un tip de narațiune clinică deosebit de bogat, colorat și care se schimbă frecvent. Este tipul de discurs al bolnavilor care-și construiesc o veritabilă „istorie personală” a propriei suferințe, complicată și încărcată cu o producție imaginară morbidă, neverosimilă, fantasmatică, în scopul de a atrage atenția asupra lor, de a fi mereu în „prim-plan”, de a fi „interesanți”. Modelele de „narațiune a suferinței” mai sus descrise corespund de fapt unor „tipologii structurale” specifice ale bolnavilor mintali
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
fapt, în conformitate cu tendințele personale ale bolnavilor sau, mai exact, ale persoanelor respective. În această privință trebuie făcută diferența între limbajul mitomanilor care este prin excelență un „limbaj fabulistic” și limbajul simulanților care este un „limbaj de acoperire”. Primul relatează situații imaginare ireale, pe când cel de-al doilea relatează tulburări sau trăiri imaginare. Primul urmărește să prezinte o realitate schimbată în conformitate cu tendințele bolnavului, pe când cel de-al doilea urmărește să convingă interlocutorul de existența unor tulburări imaginare sau inexistente; fiind conștient de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
respective. În această privință trebuie făcută diferența între limbajul mitomanilor care este prin excelență un „limbaj fabulistic” și limbajul simulanților care este un „limbaj de acoperire”. Primul relatează situații imaginare ireale, pe când cel de-al doilea relatează tulburări sau trăiri imaginare. Primul urmărește să prezinte o realitate schimbată în conformitate cu tendințele bolnavului, pe când cel de-al doilea urmărește să convingă interlocutorul de existența unor tulburări imaginare sau inexistente; fiind conștient de acest fapt, o face în scopul realizării unor interese personale. Tot
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de acoperire”. Primul relatează situații imaginare ireale, pe când cel de-al doilea relatează tulburări sau trăiri imaginare. Primul urmărește să prezinte o realitate schimbată în conformitate cu tendințele bolnavului, pe când cel de-al doilea urmărește să convingă interlocutorul de existența unor tulburări imaginare sau inexistente; fiind conștient de acest fapt, o face în scopul realizării unor interese personale. Tot în această categorie se înscrie și „limbajul suferințelor imaginare” din cursul ipohondriei, limbaj care, spre deosebire de cel „inventiv” al simulanților, este relatarea unor suferințe inexistente
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
tendințele bolnavului, pe când cel de-al doilea urmărește să convingă interlocutorul de existența unor tulburări imaginare sau inexistente; fiind conștient de acest fapt, o face în scopul realizării unor interese personale. Tot în această categorie se înscrie și „limbajul suferințelor imaginare” din cursul ipohondriei, limbaj care, spre deosebire de cel „inventiv” al simulanților, este relatarea unor suferințe inexistente, dar de care bolnavul este ferm convins că sunt reale. A treia categorie o reprezintă limbajul bolnavilor psihici care relatează în mod curent stările lor
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
abat de la „formele clinice” stabilite de ordinea clasificărilor medicale, cu complicații, cauze necunoscute sau modalități atipice de evoluție clinică; c) Cazuri ilustrative, mai rar întâlnite, care stârnesc curiozitatea și interesul științific al medicilor prin raritatea și ineditul lor; d) Bolnavii imaginari, pentru care acuzele clinice nu au nici un fel de fundament organic-somatic sau fiziologic, fiind de fapt o „stare de spirit” maladivă în care aceștia se complac, sau, din punct de vedere psihanalitic, o „regresiune”; e) Simulanții sunt persoanele care în
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de regulă în cazul stărilor de excitație euforică din cursul crizelor maniacale, în beția alcoolică, dar în special în cursul delirurilor. c) Fabulația este tulburarea psihopatologică constând în construcția de evenimente semnificative și în credința bolnavului în realitatea acestor evenimente imaginare elaborate de el. d) Mitomania este construcția imaginară a bolnavului prin care acesta modifică sau înlocuiește voit realitatea existentă în virtutea tendințelor proprii. Mitomania este normală la copil care nu poate să facă încă o diferențiere netă între produsul imaginației sale
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
din cursul crizelor maniacale, în beția alcoolică, dar în special în cursul delirurilor. c) Fabulația este tulburarea psihopatologică constând în construcția de evenimente semnificative și în credința bolnavului în realitatea acestor evenimente imaginare elaborate de el. d) Mitomania este construcția imaginară a bolnavului prin care acesta modifică sau înlocuiește voit realitatea existentă în virtutea tendințelor proprii. Mitomania este normală la copil care nu poate să facă încă o diferențiere netă între produsul imaginației sale și perceperea și explicarea sau înțelegerea, realității externe
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
facile, a posturii capului, sau a gesturilor de a iniția sau modula interacțiunea socială, c) absența activității imaginative, cum ar fi interpretarea rolurilor de adulți, a unor personaje fantastice sau a animalelor, lipsa de interes pentru narațiuni referitoare la evenimente imaginare; d) anomalii marcate în producerea vorbirii, incluzând volumul, înălțimea, accentul, viteza, ritmul și intonația; e) anomalii marcate în formarea conținutului vorbirii, incluzând uzul stereotip și repetitiv al vorbirii; f) deteriorare marcată în capacitatea de a iniția sau susține o conversație
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
se notează următoarele tipuri clinice: anxioși ipohondriaci, fobici ipohondriaci (nosofobici) și isterici ipohondriaci. b) Ipohondria psihotică sau ipohondria delirantă este un delir de interpretare la care se pot asocia uneori halucinații. Bolnavul acuză si descrie, cu o certitudine ireductibilă, afecțiuni imaginare, inexistente în realitate (tumori, infecții, prezența unor corpi străini în organism etc.). Uneori tulburarea poate lua aspectul sindromului Cottard (delir sistematizat de negație, enormitate, imortalitate, transformare corporală). Sindromul ipohondriac este legat și de o anumită „predispoziție” de tip constituțional a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
transformare corporală). Sindromul ipohondriac este legat și de o anumită „predispoziție” de tip constituțional a bolnavului, axate pe imaginea de sine, o permanentă preocupare legată de starea sa de sănătate, anxietate și insecuritate. Adesea în această grupă sunt incluși „bolnavii imaginari”. Sindroamele confuzionale Acest grup de manifestări psihopatologice a fost inițial descris de Delasiauve și ulterior de Chaslin. E. Regis s-a ocupat în mod deosebit de etiologia acestuia, aducând importante completări la datele anterioare. Tratatele clasice de psihiatrie, recunosc chiar o
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de alții, ușor de manipulat, datorită sugestibilității lor crescute. 10) Psihopații astenici În această, categorie intră persoanele care au un randament scăzut, o capacitate de concentrare redusă și memorie slabă. Ei sunt foarte atenți la corpul lor descoperind adesea suferințe imaginare, de factură ipohondriacă. Acuză insomnii, migrene, tulburări cardiace, respiratorii, digestive sau menstruale. Clasificarea psihopatiilor propusă de K. Schneider este dominată de o notă psihologică privind „anomaliile caracteriale” ale personalității, iar pe de altă parte de consecințele morale și sociale ale
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
considerând-o ca pe un exemplu de investire obiectuală și de regresiune narcisică. Ipohondria reprezintă grija exagerată a unei persoane privind starea de sănătate personală în plan fiziologic, somatic sau psihic. Din acest punct de vedere, ea este o „boală imaginară” în cursul căreia individul „inventează” o suferință de care se simte, sau crede că este atins. Ipohondria poate fi un simptom al unei nevroze structurate (isterică, fobică, obsesivă), focalizând neliniștea din cadrul unei nevroze de angoasă. Ea poate lua însă și
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
utilizate de toxicomani, J. de Ajuriaguerra propune următoarea clasificare: a) Droguri magice, capabile de a induce forme particulare de beție, stări onirice și de extaz, veritabile noi experiențe sufletești și somatice, iluzii sau halucinații, stări de derealizare și depersonalizare, călătorii imaginare în timp și spațiu etc. b) Droguri psihostimulante, care antrenează o diminuare a stării de oboseală, o senzație de creștere a energiei personale și a activității, o stare de excitație euforică. c) Droguri ce reduc starea de tensiune psihică, de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
formelor de suicid, după criterii psiho-culturale, considerându-le ca „forme particulare de comportament”: a) Sinuciderile refugiu, în care acestea au caracterul unor conduite de fugă în prezența, unui pericol, în care intră: fuga, doliul, pedeapsa legată de culpabilitatea reală sau imaginară. b) Sinuciderile agresive, ca forme de agresivitate sublimată, orientată împotriva altuia, sau „proiectată” asupra unei alte persoane sau a unui obiect: răzbunare, crimă, șantaj, apel suicidar. c) Sinuciderile jertfă, ca formă de autorenunțare la propria sa existență, având semnificația unui
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Toți oamenii din jurul său devin „urmăritori ostili”, care nu fac altceva decât să-l supravegheze. Acest delir poate fi întâlnit, de regulă, în schizofrenie. 4) Delirul erotic Este impresia delirantă a bolnavului de a fi iubit de persoane reale sau imaginare. El apare și se dezvoltă în sfera relațiilor erotice și este mai frecvent la femei decât la bărbați. Bolnava se crede iubită de un anumit bărbat care însă nu lasă să se vadă acest lucru. În general, aceste persoane nu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
sunt următoarele: supraaprecierea propriului Eu, o părere sau convingere absolută în dreptatea proprie, convingerea că este frustrat în drepturile sale, luptă îndârjit împotriva celorlalți, persoane sau instituții, sau chiar împotriva întregii societăți, pentru obținerea „drepturilor” sale, chiar dacă acestea sunt absolut imaginare, proiectarea asupra lumii și a societății considerate „nedrepte și ostile”, a propriilor sale probleme, o luptă permanentă pentru stabilirea dreptății și a spiritului de justiție. În configurarea acestui tip de delir au o mare importanță structura personalității și „încărcătura genetică
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
2) Grupa ipohondriacilor Pentru Boisier de Sauvage, aceasta reprezintă „o boală cronică în care bolnavul își imaginează că este în pericol de moarte datorită faptului că prezintă palpitații ale inimii, eructații, barborisme sau alte suferințe, mai mult sau mai puțin imaginare, variabile și fără o origine precisă”. Ipohondriacii sunt persoane „vaporoase”, bolnavi imaginari. În cadrul acestei grupe Gilbert-Ballet distinge următoarele forme clinico-psihiatrice: Mica ipohondrie se manifestă ca o preocupare exagerată a individului în fața unor suferințe minore ale sănătății sale. Se manifestă ca
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
în care bolnavul își imaginează că este în pericol de moarte datorită faptului că prezintă palpitații ale inimii, eructații, barborisme sau alte suferințe, mai mult sau mai puțin imaginare, variabile și fără o origine precisă”. Ipohondriacii sunt persoane „vaporoase”, bolnavi imaginari. În cadrul acestei grupe Gilbert-Ballet distinge următoarele forme clinico-psihiatrice: Mica ipohondrie se manifestă ca o preocupare exagerată a individului în fața unor suferințe minore ale sănătății sale. Se manifestă ca o atenție și neliniște exagerate, dar poate fi corectată de o explicare
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
delirante în relație cu „boala” sa, cu numeroasele sale boli de care acest individ crede că suferă în mod real. Ipohondriacul auto-terapeut este persoana care nu are încredere în nimeni cu excepția propriei sale persoane. Acesta se auto-tratează pentru diferite „boli imaginare” după rețete proprii pe care le inventează și le autoadministrează. 3) Grupa inventatorilor și autodidacților Sunt destul de frecvente cazurile în care paranoicii își manifestă tendințele și tematicile lor delirante, în sfera culturii sau a cercetărilor intelectuale de ordin științific. În
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
frustrare anterioară, care a dus la formarea unui complex de inferioritate raportat la sexualitate. În cazul erotomaniei bolnavul cultivă convingerea că este iubit sau că iubește o persoană anumită, fie că este vorba despre o persoană reală sau de una imaginară. Această persoană însă, dacă există în realitate, nu are nici un fel de legături reale cu bolnavul, sau nici măcar nu îl cunoaște personal. Erotomania este impresia delirantă de a fi iubit. Asocierea erotomaniei cu gelozia este o situație frecvent întâlnită la
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
halucinațiilor bolnavului. Parafrenia expansivă se dezvoltă pe fondul unei stări de exaltare maniacală, în care notăm prezența unui delir sistematizat de tip megalomaniac, erotic sau cu temă mistică. Parafrenia confabulatorie este caracterizată din punct de vedere psihopatologic prin relatări delirante imaginare extrem de bogate ale bolnavului respectiv, la care sunt asociate prezența halucinațiilor. Parafrenia fantastică este forma clinică ce cuprinde idei delirante extravagante, incoerente, la care se asociază multiple halucinații. Referindu-se la psihozele delirante cronice, Ch. Nodet distinge trei aspecte psihopatologice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
reacție somatica al persoanei umane la factorii stresanți, precum și, în mod invers, modalitatea de „manifestare somatică” a unor suferințe psihice sau „somatizarea” acestora în unele cazuri de nevroze. Sunt la fel de bine cunoscute manifestările psihice ale unor suferințe somatice, reale sau imaginare. Concluzia care se desprinde este că „emoția are efectul unei reacții a organismului la o situație” (P. Sivadon). Ea apare ca „o tensiune de apărare” a organismului față de agresiunile externe ale acestuia. Existența patologiei psihosomatice deschide o nouă perspectivă „modelului
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]