8,373 matches
-
pricipalele funcții ale cercetării este să înțeleagă principalele forme de dominație și să imagineze o ordine mondială dedicată diminuării inegalităților materiale. Această poziție critică față de politica mondială nu mai poate fi catalogată simplu "marxistă", în sensul perimat de utilizare a paradigmei producției pentru analizarea inegalităților de clasă. Cu toate acestea, ea poate rămâne fidelă "spiritului marxist" prin combinarea analizei empirice a formelor dominante de putere și inegalitate cu o viziune morală a unei ordini mondiale mai drepte. Această abordare critică poate
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
în evidență a ceea ce Foucault numește "regula imanenței" între cunoașterea statului și cea a "omului". Argumentul lui Ashley (1989a), simplu spus, este că "arta modernă a guvernării statului este arta modernă de a guverna omul". El caută să demonstreze că "paradigma suveranității" dă naștere simultan la o anumită dispoziție epistemologică și la o anumită relatare a vieții politice moderne. Pe de o parte, cunoașterea este considerată ca dependentă de suveranitatea "figurii eroice a omului rațional care știe că ordinea lumii nu
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
folosirea conceptului de hegemonie. Prin "hegemonie" Ashley (1989b: 269) înțelege nu "o ideologie sau o matrice culturală dominantă", ci "un asamblu de practici normalizate și subtile, identificate cu un anumit stat sau cu o societate ... ce este privit ca o paradigmă practică a subiectivității și comportamentului politic suveran". "Hegemonia" se referă la proiecția și circulația unui model "exemplar", ce funcționează ca un ideal regulator. Caracteristicile distinctive ale modelului exemplar nu sunt, bineînțeles, fixate, dar ele sunt condiționate istoric și politic. Statul
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
ce fac posibilă o astfel de explicație și costurile ce decurg dintr-o astfel de abordare. Ce se pierde prin adoptarea unei perspective centrate pe stat? Și, mai important, ce aspecte ale politicii mondiale omite o astfel de abordare? Dincolo de paradigma suveranității: regândirea politicului Una dintre implicațiile centrale ale postmodernismului este că paradigma suveranității ne-a sărăcit imaginația politică și ne-a restrâns înțelegerea dinamicii politicii mondiale. În această secțiune vor fi prezentate încercările postmoderne de a dezvolta un nou limbaj
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
o astfel de abordare. Ce se pierde prin adoptarea unei perspective centrate pe stat? Și, mai important, ce aspecte ale politicii mondiale omite o astfel de abordare? Dincolo de paradigma suveranității: regândirea politicului Una dintre implicațiile centrale ale postmodernismului este că paradigma suveranității ne-a sărăcit imaginația politică și ne-a restrâns înțelegerea dinamicii politicii mondiale. În această secțiune vor fi prezentate încercările postmoderne de a dezvolta un nou limbaj conceptual pentru reprezentarea politicii mondiale dincolo de termenii statocentrismului, pentru a regândi conceptul
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
atrage atenția asupra multitudinii de erori și interacțiuni produse de globalizare, ce trec dincolo de frontierele statale. Înseamnă, de asemenea, a acorda atenție multitudinii de activități politice, economice și culturale ce produc o "deteritorializare" a vieții politice moderne; activități ce destabilizează paradigma suveranității. Argumentul acesta folosește în mare măsură lucrările filozofice ale lui Gilles Deleuze și Felix Guattari (1977, 1987). Ei au dezvoltat un nou concept de limbaj ce a fost folosit de teoreticienii postmoderniști ai relațiilor internaționale pentru a înțelege modul
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
impactul diferiților actori non-statali și ale unor fluxuri și deplasări care nu pot fi controlate de stat, asupra instituției politice a suveranității. Termenii centrali aici sunt reteritorializarea și deteritorializarea (Patton 2000; Reid 2003). Primul este asociat cu logica totalizatoare a paradigmei suveranității, sau "forma-Stat", cum se exprimă Deleuze și Guattari, a cărei funcție este definită de procesul de capturare și trasare a frontierelor. Cel din urmă, deteritorializarea, este asociat cu extrem de mobila logică a nomadismului a cărei funcție este definită de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
cetățeni, constitutiv statului modern, nu trebuie să creeze un privilegiu al revendicărilor cetățenilor asupra celor ale umanității (Walker 2000: 231-2). Regândirea problemelor de identitate și comunitate politică fără a ne lăsa pradă opozițiilor binare însemnă a contempla viața politică dincolo de paradigma statelor suverane. Însemna a lua în serios posibilitatea nașterii unor noi forme de identitate și comunitate politică, forme ce nu se bazează pe excluderea absolută și distincții spațiale între aici și acolo, sine și celălalt (Walker 1995a: 307). Connolly lansează
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
promova toleranța și multiculturalismul în cadrul și dincolo de granițele statului. Promovând o afirmare activă a alterității, acest spirit ar rezista logicii statului suveran, de teritorializare și captură. Etica postmodernă Postmodernismul pune următoarea întrebare: ce s-ar întâmpla cu semnificația eticii în afara paradigmei subiectivității suverane? Există două variante legate de etică ce se dezvoltă ca urmare a reflecțiilor postmoderne asupra relațiilor internaționale. Una dintre ele contestă descrierea ontologică pe care se bazează argumentele etice tradiționale. Ea avansează o noțiune de etică ce nu
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
a relațiilor internaționale, cele privind legătura cu raționalismul, cele privind chestiuni de metodă și legătura dintre constructivism și teoria critică. Începând cu anul 2000, primul dintre aceste dezacorduri a dispărut. Neorealiștii și raționaliștii încă mai cer codificarea constructivismului ca o paradigmă teoretică, capabilă să genereze ipoteze testabile și propoziții de tipul legilor. Dar printre constructiviști, centrul de greutate s-a îndepărtat de stilul wendtian de teoretizare, chiar dacă Wendt a continuat să producă o teorie inovativă și provocatoare (a se vedea Wendt
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
absolute", 13 "cea de-a treia dezbatere", 235 "ciocnirea civilizațiilor", 115 "cultura anarhiei", 274 "etica discursului", 148 "fundaționism minimalist", 213 "idealism empiric", 226 "interdependența complexă", 208 "internaționalizarea statului", 170 "mâna invizibilă", 89, 90 "metodologie interpretativă", 223, 227, 231 "moralism", 67 "paradigma comunicării", 148 "paradigma producției", 142, 148 "paradigma suveranității", 180 "problema națională", 140 "realism științific", 43, 221 "revoluționar", 103, 121 "stare de urgență", 193 "teoria discursivă a moralității", 148 "viața nudă", 192 Absolutism, 109, 216 actori dominanți, 26 actori non-statali, 200
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
de-a treia dezbatere", 235 "ciocnirea civilizațiilor", 115 "cultura anarhiei", 274 "etica discursului", 148 "fundaționism minimalist", 213 "idealism empiric", 226 "interdependența complexă", 208 "internaționalizarea statului", 170 "mâna invizibilă", 89, 90 "metodologie interpretativă", 223, 227, 231 "moralism", 67 "paradigma comunicării", 148 "paradigma producției", 142, 148 "paradigma suveranității", 180 "problema națională", 140 "realism științific", 43, 221 "revoluționar", 103, 121 "stare de urgență", 193 "teoria discursivă a moralității", 148 "viața nudă", 192 Absolutism, 109, 216 actori dominanți, 26 actori non-statali, 200, 217, 240 adevăr
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
235 "ciocnirea civilizațiilor", 115 "cultura anarhiei", 274 "etica discursului", 148 "fundaționism minimalist", 213 "idealism empiric", 226 "interdependența complexă", 208 "internaționalizarea statului", 170 "mâna invizibilă", 89, 90 "metodologie interpretativă", 223, 227, 231 "moralism", 67 "paradigma comunicării", 148 "paradigma producției", 142, 148 "paradigma suveranității", 180 "problema națională", 140 "realism științific", 43, 221 "revoluționar", 103, 121 "stare de urgență", 193 "teoria discursivă a moralității", 148 "viața nudă", 192 Absolutism, 109, 216 actori dominanți, 26 actori non-statali, 200, 217, 240 adevăr, 182 alegere rațională, 36
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
nu ne dăm seama decât În momentul În care Începem să reflectăm asupra specificului acestor fenomene psihice). Μ Faptul că determinarea naturii unui lucru nu se poate face decât prin raportarea lui la alte lucruri este dovedit și de următoarea paradigmă: „Orice gând trebuie interpretat prin alt gând” (acest lucru este Însă Încurajator pentru efortul nostru de cunoaștere, deoarece stadiul cunoașterii noastre prezente va fi determinat Întotdeauna de nivelul cunoașterii noastre anterioare; altfel spus, cu cât o cunoștință anterioară este mai
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
dând o iluzie a transparenței. Cărțile interioare sunt cele care fac schimburile de opinii despre cărți atât de dificile, iar În lipsa lor, obiectul discursului ar putea deveni unitar. Ele fac parte din ceea ce În lucrarea mea despre Hamlet am numit paradigmă interioară, adică un sistem al percepției realității atât de singular, Încât e imposibil ca două paradigme să intre Într-o comunicare reală. Sfera discuțiilor despre cărți ajunge discontinuă și eterogenă datorită existenței cărții interioare și a delecturii. Ceea ce luăm drept
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
atât de dificile, iar În lipsa lor, obiectul discursului ar putea deveni unitar. Ele fac parte din ceea ce În lucrarea mea despre Hamlet am numit paradigmă interioară, adică un sistem al percepției realității atât de singular, Încât e imposibil ca două paradigme să intre Într-o comunicare reală. Sfera discuțiilor despre cărți ajunge discontinuă și eterogenă datorită existenței cărții interioare și a delecturii. Ceea ce luăm drept cărți citite este o adunătură heteroclită de fragmente de texte, refăcute de imaginația noastră și fără
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
manifestare foarte sumbră a poeziei subversive care, desigur, deschide un viitor spațiu analitic. Trebuie să reținem că: deconstrucția canonică a poeticității realizată de marii reprezentanți ai Generației 60, cea a neomodernismului literar, scoate în evidență o particularitate esențială a acestei paradigme și anume aceea de a fi fost un puternic antidot estetic la acțiunea sterilizantă a literaturii proletcultiste, idee importantă, subliniată cu insistență în carte. Ana Blandiana, al cărei har a fost unanim recunoscut, rafinată, subtilă și sensibilă, în interiorul neomodernismului, a
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
care să aducă arta ei în zona unei deconstrucții canonice, pe care au realizat-o, de fapt, și marii reprezentanți ai generației șaizeciste, generație aflată sub oprimarea sterilizantă a literaturii proletcultiste, ceea ce scoate în evidență o particularitate esențială a acestei paradigme literare și anume aceea de a fi un puternic antidot estetic la acțiunea sterilizantă a dogmatismului comunist. Neomodernismul, curent atașat acestei generații, însă atât de puțin studiat și căruia i se acordă o atât de mică importanță, a reprezentat, în
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
și de profunzime ideatică. Generație etică și estetică totodată, marcată de nume precum: Nichita Stănescu, Marin Sorescu, Ana Blandiana, Ioan Alexandru, A. E. Baconski, Ileana Mălăncioiu, Generația '60 este atașată curentului neomodernist, recunoscut drept curent de tranziție între două mari paradigme: modernismul și postmodernismul. Având șansa de a uza atât de uneltele modernității, cât și de cele ale începutului de postmodernitate, reinstaurând, totodată, ceea ce europenii promovează încă din modernitate, și anume afectul, s-ar putea spune că rolul neomodernismului este unul
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
de postmodernitate, fiind considerat fie perioadă de sfârșit a modernității, fie perioadă de început a postmodernității, Ioana Em. Petrescu fiind cea care va încerca o oarecare "ordonare" cronologică, prin adoptarea celei din urmă poziții. Incluzând neomodernismul în prima parte a paradigmei postmoderne, autoarea are ca argument central limbajul, ca mijloc de construire a unor noi realități. Având drept punct de plecare studiile acestei autoare, ne-am propus, pe parcursul acestui studiu, un demers care să aibă drept prim obiectiv stabilirea unei legături
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Alastair Fowler, din Kinds of Literature (1982), punctează că "schimbarea gustului literar poate adeseori să se datoreze reevaluării genurilor reprezentate de operele canonice"27. Vorbim, de asemenea, în cadrul acestui tip de canon, epistemologic, și despre un canon general, raportat la paradigma culturală, și unul individual, raportat la autor ("propriul canon al unui autor canonic îi creează acestuia tradiția"28). Referindu-se la creatorii de canon, același Luigi Bambulea vorbește despre o anumită contribuție a acestora la dezvoltarea canonului, însă nu și
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
al Doilea Război Mondial, iar modernismul este estetica acestei perioade. În literatura română, fenomenul postmodern ia amploare dupa 1980, respectiv 1990, 2000. De asemenea, postmodernismul poate fi văzut ca mutație survenită în conștiința umanității, dar și ca o modificare a paradigmei culturale a momentului. Postmoderniștii modifică fundamental chiar conceptul de literatură, care se extinde, acum, dincolo de spațiul pur beletristic, inducând și genurile nonficționale (jurnal, corespondență, literatură de popularizare) și literaturile noncanonice (literatura minorităților naționale, cea pentru femei etc.)"76. Scriitorul postmodern
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
sau chiar de kitsch, autorul nu menționează însă perioada de tranziție a neomodernismului, care cumva și-ar găsi rolul temporal printre unitățile menționate de acesta. Este nevoie, desigur, de precizarea rolului neomodernismului de a readuce în discuție tradiția, de care paradigma modernă se îndepărtează: "În ultimii aproximativ o sută cincizeci de ani, termeni precum modern, modernitate și, mai recent, modernism, ca și o seamă de noțiuni înrudite, folosite în contexte artistice sau literare, au fost pătrunși din ce în ce mai mult de sensul relativismului
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
luptă directă de opoziție cu acesta. O idee majoră pe care insistă Călinescu și, ulterior, Cărtarescu, în al său studiu despre postmodernism enunțat mai sus, se referă, însă, la atenția specială acordată de către acesta limbajului, care unește, astfel, cele două paradigme literare (modernitatea și postmodernitatea), atenuând puțin presupusa divergență, esteticul devenind canon pentru întreaga modernitate. Deconstrucția canonului structural sau, cu alte cuvinte, desființarea elementelor de prozodie "clasică", unanim recunoscută și acceptată, în favoarea versului alb, a unei rime, măsuri și ritm neregulate
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
categoriei individualului. Transferat din arhitectură în studiile literare, fără a i se fi clarificat, însă, sfera de semnificații, termenul de postmodernism prezintă toate dezavantajele (dar și toate avantajele) unei atari indecizii conceptuale"82. Ioana Em. Petrescu, vorbind despre cele două paradigme culturale, de bază: modernism și postmodernism, include neomodernismul în marea paradigmă a postmodernismului, considerând-o perioada de acomodare, de tranziție a postmodernismului, care, cronologic, își are locul, în prima parte a acestuia. Neomodernismul ar fi integrat, astfel, postmodernismului, desigur, aducând
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]