7,696 matches
-
ulterior, prin pierderea produsă, de castrare. Frustrarea este, În primul rând, de natură psihologică, dar poate fi și morală, sau și una și alta, În același timp. Același lucru se poate spune și despre situația castratoare pe care victima o resimte. Frustrarea victimei va fi condiția unei traumatizări afective și morale, pe care acesta o va resimți, În mod dureros, multă vreme. Frustrarea și actul xxxx vor constitui o experiență psihomorală traumatizantă, care poate marca chiar psihobiografia acestei persoane. Prejudiciul poate
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
fi și morală, sau și una și alta, În același timp. Același lucru se poate spune și despre situația castratoare pe care victima o resimte. Frustrarea victimei va fi condiția unei traumatizări afective și morale, pe care acesta o va resimți, În mod dureros, multă vreme. Frustrarea și actul xxxx vor constitui o experiență psihomorală traumatizantă, care poate marca chiar psihobiografia acestei persoane. Prejudiciul poate declanșa reacții psihice dintre cele mai diferite din partea victimei, dezvoltări patologice sau chiar stări nevrotice. Psihotraumatismul
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Frustrarea și actul xxxx vor constitui o experiență psihomorală traumatizantă, care poate marca chiar psihobiografia acestei persoane. Prejudiciul poate declanșa reacții psihice dintre cele mai diferite din partea victimei, dezvoltări patologice sau chiar stări nevrotice. Psihotraumatismul frustrării sau situația castratoare sunt resimțite de aceasta În mod dureros, ducând la tulburarea echilibrului psihic al personalității. Pot apărea reacții de protest, depresii, stări de anxietate, tulburări psihosomatice. Dar, dincolo de această gamă destul de largă, variată, de tulburări, se notează suferințe morale care afectează persoana și
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
este impresia penibilă că ai pierdut ceva, că-ți lipsește ceva, fie că ai făcut ceva reprobabil, care ar fi putut dăuna altora sau chiar ție. Orice regret este ecoul psihologic și moral al unui eșec pe care individul Îl resimte ca pe o pierdere personală de diferite tipuri (acțiune, comunicare, conduită etc.Ă. În sensul acesta, se poate admite că, din punct de vedere psihologic, regretul este fie consecința unei situații castratoare, fie chiar spectrul permanent al unui complex de
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
desprinde durerea morală de suferința morală. Ele sunt asociate, nu au nici un caracter medical, ci sunt expresia unei apăsări a persoanei care vine dinspre conștiință. În felul acesta, induc o neliniște, o suferință interioară care afectează Eul. Durerea morală este resimțită ca o stare de apăsare interioară, cu caracter difuz ca localizare, ceva simțit, dar, cu toate acestea, incert. Suferința morală este secundară durerii morale. Este o trăire a neliniștii și incertitudinii, a sfâșierii interioare a ființei. Persoana care suferă din
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Adeziunea și imitarea unor modele negative sunt mai ușor asimilate și interiorizate de către copil sau adolescent. Imitarea nu cere efort. Ea este rapidă și oferă sentimentul unei eliberări și depășiri a vârstei. Este o ieșire din rigorile educației, care este resimțită ca un ansamblu de factori frustranți și represivi. Imitația este legată de libera alegere. Ea nu implică obstacole și poate fi făcută cu ușurință; În plus, favorizează o reușită imediată. Imitația presupune nici un fel de răspundere, nefiind un comportament personal
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Înclinat către invidie, ură, distrugere, Rău de conștiința pervertită. Este semnificativ faptul că aceste două conștiințe sunt destul de greu de separat Între ele. De multe ori, suntem Înclinați să admitem că, de fapt, conștiința este duală, dualitate pe care o resimțim ca pe ceva structural În ființa noastră, așa cum afirmă despre sine Faust. Doctor Faust, omul plenar, resimte această dualitate a naturii sale ca pe două tendințe opuse, contrarii, dar care totuși alcătuiesc ființa sa: conștiința morală a virtuților intelectuale și
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
destul de greu de separat Între ele. De multe ori, suntem Înclinați să admitem că, de fapt, conștiința este duală, dualitate pe care o resimțim ca pe ceva structural În ființa noastră, așa cum afirmă despre sine Faust. Doctor Faust, omul plenar, resimte această dualitate a naturii sale ca pe două tendințe opuse, contrarii, dar care totuși alcătuiesc ființa sa: conștiința morală a virtuților intelectuale și conștiința pasiunilor inimii. Dacă pentru Faust lucrurile par a fi mai clare, ele se complică În cazul
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
buzelor și a obrazului lumină Să nu le uiți o veșnicie! Și cum privirea și-o Înclină Ce cald prin inimă te ia”. Margareta și Mefistofel sunt personaje complementare: virtutea morală și pulsiunile primare, neelaborate. Ca și Faust, care-și resimte dubla natură interioară, la rândul său, Sf. Pavel spunea: „Nu binele pe care-l doresc, ci răul pe care nu-l doresc, Îl fac”. Este același sentiment al dublului care este resimțit În planul conștiinței - oscilația Între bine și rău
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
pulsiunile primare, neelaborate. Ca și Faust, care-și resimte dubla natură interioară, la rândul său, Sf. Pavel spunea: „Nu binele pe care-l doresc, ci răul pe care nu-l doresc, Îl fac”. Este același sentiment al dublului care este resimțit În planul conștiinței - oscilația Între bine și rău, Între sus și jos, pe care atât Sf. Pavel, cât și Faust le trăiesc ca pe o dramă a neliniștii sufletești interioare În raport cu valorile morale. Este lupta permanentă Între tentația răului și
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
medico-psihobiologice, iar patologia psihomorală după criterii psihologice și morale, Împrumutându-și metodele de a studia obiectul sau fenomenul din sfera științelor umane și, În primul rând, din morală și filosofie. Cele două patologii sunt complementare. De fapt, orice tulburare este resimțită de bolnav ca o schimbare a binelui În rău, iar suferința are și o importantă latură morală, dincolo de cea psihologică sau somatică. Există, din acest motiv, un punct comun În care ele se Întâlnesc: conștiința. În sfera conștiinței, alteralitatea este
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
planul conștiinței persoanei umane. Persoana le simte și trăiește În interioritatea sa, dincolo de experiența propriu-zisă a nebuniei, considerată ca boală psihică. Suferința psihomorală transferă problemele alteralității În planul conștiinței. În acest caz, alteralitatea, ca schimbare a naturii persoanei umane este resimțită sub două aspecte, care vizează atât spațiul, cât și timpul trăit interior de către individ: durerea și anestezia. Deși sunt În primul rând, senzații legate de experiențe perceptive, durerea și anestezia, prin modificarea simțului interior, devin teme ale conștiinței persoanei. Astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
-mă complet de ei. Există Însă și situația În care ceilalți, apropiați mie, dispar, pleacă, sau Încetează de a mai fi. În cazul acesta, comunicarea mea cu celălalt sau cu ceilalți se rupe, se suspendă, iar eu meu această ruptură resimte În mod dureros, ca pe o pierdere a ceva care i-a aparținut. Cazul cel mai ilustrativ este reprezentat de moartea celuilalt, de care eu am fost legat. Renunț moartea celui apropiat ca pe un fapt dureros, Întrucât el, cel
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
care a fost, pleacă din mine fără a se mai Întoarce vreodată, iar eu nu-l pot ajuta cu nimic. El dispare din câmpul meu perceptiv, rămânând numai În memoria mea, pe care conștiința o reactualizează. Durerea morții lui este resimțită prin faptul că el a rămas interiorizat persoanei mele, fără Însă a-l mai putea avea ca o prezență activă, ca pe o persoană fizică, În exteriorul meu. În acest moment, eul meu Își va pune problema propriei sale morți
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Acest gând generează grija, ca sentiment de durată și angoasa, ca sentiment acut al gândului morții mele. Dar acest gând se raportează la moartea mea fizică, pe care eu o leg, o raportez la perisabilitatea ireversibilă a corpului meu, o resimt, o intuiesc, ca pe o separare a persoanei mele, prin despărțirea trupului de suflet. Eu nu mă pot imagina fără trup, pentru că, În acest caz, nu aș mai avea la ce să mă raportez În mod concret, obiectiv, prin urmare
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
o Întâlnim În filosofia existențialistă a lui K. Jaspers, pentru care moartea este o situație-limită, o problemă a conștiinței. În sensul acesta, el vorbește despre sentimentul sufletesc și moral al fricii de moarte despre care vine din spectacolul morții celuilalt, resimțit ca o ruptură a comunicării, ca o despărțire definitivă. În ceea ce privește moartea mea, aceasta nu mai contează pentru mine, Întrucât „nimeni nu-și trăiește (În planul conștiinței saleă propria sa moarte”. Filosofiile de obediență existențialistă se recunosc În gândirea lui S.
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
poliției în combaterea și sancționarea fermă a agresorilor și în reparațiile efective, morale și materiale față de victime (Banciu et al., 2002) Printre factorii care potențează diversele forme de criminalitate violentă se pot enumera, de asemenea, sărăcia populației și dificultățile economice resimțite de o serie de indivizi, lipsa de educație a oamenilor, imoralitatea și violența instaurate în societate, consumul frecvent și excesiv de alcool, influența nefastă a unor anturaje sau grupuri stradale, dezorganizarea familiei etc. (Rădulescu, 1998). Studiile și cercetările efectuate în diverse
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
cultură al agresorilor, ca și de o integrare deficitară a lor în familie, profesie sau comunitate. 3. Factorii de personalitate sunt implicați, de multe ori, în comiterea delictelor cu violență, comportamentul agresiv fiind adesea consecința unor stări de frustrare individuală resimțite de anumite persoane. 4. Consumul de alcool, care precedă în multe situații acțiunea violentă, reprezintă o condiție (ocazie) criminogenă favorizantă. 5. Între mobilurile urmărite de agresori, cele mai frecvente sunt jaful, răzbunarea, gelozia (în cazul omorurilor și al tâlhăriilor), satisfacerea
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
în casa socrilor, cu care declară că se înțeleg foarte bine. Au căutat un sprijin și l-au găsit în acest fel. De aceea, multe sunt casnice și dependente din punct de vedere material de soț, dar nu par să resimtă această situație ca pe un fapt negativ. Multe fete au plecat din centrul de plasament cu teama că nu se vor putea căsători și nu se vor putea realiza pe acest plan din cauza mediului de proveniență. Unele au relatat și
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
tipuri de situații : ● A fost stigmatizat de societate din cauza emblemei instituționalizării. A fost primit cu neîncredere în familia soției și din cauza etniei (rrom), însă în prezent este considerat un membru al familiei, prejudecățile fiind depășite. ● Devenind adolescent și adult, a resimțit negativ această perioadă, fiind marginalizată pentru că a fost crescută în casa de copii. Nu a fost și nu este afectată de faptul că a crescut la casa de copii. Nu crede că cineva vreodată a tratat-o altfel din acest
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
rezidențial: un mediu de tip „cazon”, marcat de violență, mai ales în raport cu cei nou-veniți sau de vârstă mai fragedă, dar, totodată, un mediu care, prin protecția pe care o oferă, rupe contactele cu societatea reală. De aici, șocul acuzat și resimțit de majoritatea subiecților în momentul părăsirii instituției. În absența unui suport social, tinerii apelează la soluțiile care le stau la îndemână: căsătorie rapidă (în special fetele), muncă „la negru” și în afara calificării pe care o dețin, locuire în condiții improvizate
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
cu fond greu. „Setea de nou”, prezentă în fiecare, stimula (observație valabilă și azi) o activitate care, cînd o privești atent, constați că nu-i decît o „semiplagiere universală”. „Duioasă contradicție!”, exclamă el. Ceea ce spune Bacovia în „Zborul cărților” era resimțit, în acel timp, și de alții. în „Scena” (2, nr. 38, 12 februarie 1918, p. 2) am întîlnit, de pildă, un scurt „Răspuns” (dacă pornea de la o întrebare reală sau era numai un pretext, nu știu) care, prin idei, seamănă
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
avut Bogdan Amaru, poet mort tînăr și sărac, iar mai aproape de noi, Alexandru Vona și Mircea Popovici, care ulterior s-au revizuit. Cert, renunțarea la scris aparține (cel mai adesea) genului de hotărîri provizorii și reversibile. Lipsa stimulentului moral a resimțit-o acut, desigur, și Bacovia, însă n-a renunțat la scris și nici nu și-a negat - cum s-a dedus - valoarea unora din operele sale. Nu știu să-i fi rămas ceva prin reviste. Deși - cum am menționat - i-
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
De vînt se clatină copacul -/ Și simt fiori de nebunie.// O umbra mormăind pășește.../ E om... atît, și e destul -/ Și acum ne-om gîtui tovarăși:/ El - om flămînd, eu - om sătul”16). Fiorul e uneori, ca mai sus, trăit, resimțit ca un șoc, alteori e doar imaginat, sugerează, direct sau indirect, un regret („Parfumul rozelor ude,/ Tomnatic suspin,/ în zori, în tăcutele trude,/ Te cheamă pe tine, puțin.// O tristă poemă de foi/ îmi spune-o poveste de noi.../ Adio
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
masca de timid, Bacovia era un senzual cu o „vitalitate” robustă, cum mi-a dat a înțelege Agatha, soția sa6). Cel mai adesea, privea femeia ca parte a unei posibile perechi. Ce căuta el în „iubire”? înaintea tandreții - voluptatea, deși resimțea și lipsa celei dintîi. în intimitate („Mai spune s-aducă și ceaiul,/ Și vino și tu mai aproape...”) avea ca arrière pensée ideea de seducție și de posesiune. Apropierea îl face îndrăzneț și impetuos. O frază din romanul său antum
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]