73,470 matches
-
începutului, de sfârșit ca împlinire, de sfârșit în spațiu (extremitate), de sfârșit în timp sau de sfârșit ca punctul suprem la care poate ajunge o activitate (culme, perfecțiune). Acestea sânt cele patru linii semantice ale radicalului *per- pe care le reținem pentru analiza noastră. Este și limita aici (peras), și parcursul între limite (poros), resimțit ca depășire a unui obstacol și ca pășire dincolo (peran), și este, în sfârșit, experimentarea (peira) limitei, "încercarea" ei, care îmbrățișează toate celelalte momente și le
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
de pericula, iar poros, mișcarea către limita vizată și totodată drumul ca substrat material al acestei mișcări, devine strategia depășirii obstacolului care desparte de limită și o transformă în "dincolo", în obiect al încercării, al limitei de atins. Trebuie să reținem că în scenariul peratologic căruia încercăm să-i trasăm contururile "dincolo" nu înseamnă pășirea în regiunea situată în afara limitei, ci limita însăși introdusă în sistemul proiectiv al călătoriei. Limita este țărmul celălalt, regiunea situată "de partea cealaltă" în raport cu țărmul de pe
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
un fel de a te pierde în cultura care nu se vertebrează ierarhic, și îi obligi mai târziu pe alții să facă operă de scafandru pentru a te recupera și a te scoate la suprafață. Totuși, din marii secunzi am reținut lucruri esențiale, și vorba pe care voiam să o pun pe frontispiciul școlii mele, "nu se știe cine dă și cine primește", o am din Un mendiant ingrat a lui Léon Bloy. Vouă nu vă lipsește nimic ca să faceți treabă
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
pentru a ne povesti ziua de lucru. În felul acesta, din "gelatinoasă", ziua capătă un contur și se vertebrează. Astă-seară, Noica ne-a prezentat cartea lui Weisgerber, lingvist de școală humboldtiană, Die geschichtliche Kraft der deutschen Sprache (1949). Nu am reținut nimic interesant (decît că poporul german nu s-a născut pe baza unei unități politice sau geografice, ci a uneia de limbă). Andrei ne-a citit apoi cele șase pagini scrise în cursul zilei, despre călătoriile în Italia și peisajul
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
aduce câte ceva din corespondența ultimelor zile: articolul unui tânăr din Sighișoara, o scrisoare de la Emil Cioran etc. Ne citește articolul. Cînd scrii o carte trebuie să ai o idee, însă când scrii un articol trebuie să ai mai multe idei." Rețin din scrisoarea lui Cioran din 22 dec. 1980: "Le six septembre tu m'écrivais: "J'ai l'espoir secret qu'on réinventera l'Europe..." De loin, cette perspective est concevable; non de près. Dans mes accès d'optimisme, je mise
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
în mod deosebit încheierea delațiunii care, pe neașteptate, pierdea "tonul principial" și cădea într-un amestec de mahala cu ură. Izbucnirea avea în ea ceva oarecum uman, lăsând să se străvadă un năduf, o furie care nu mai putuse fi reținută și care, totodată, schimba registrul stilistic al paginii, adăugîndu-i o notă de familiaritate nepotrivită cu modul de adresare cuvenit într-o asemenea ocazie. Propoziția neașteptată suna cam așa: Și și-a mai pus și poza în ziar, să nu cumva
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
privințele, cam cu zece ani mai târziu. De aceea sânt mereu în urma vârstei pe care o am, adică sânt mereu tânăr. 24 aprilie Merg să văd, montată, emisiunea făcută în chinuri, cu Eugenia Vodă, în urmă cu două luni. A reținut 50 de minute din cele trei ore de discuție de atunci. "Am vrut să vă umanizez, să scot deasupra chipul dumneavoastră ascuns, să vă trag jos de pe podiumul social." Nu știu dacă a reușit. Poate în mai mare măsură aș
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
schimbe priviri complice, nevenindu-le să creadă că anii adolescenței lor bucureștene pot să năvălească atât de convingător peste ei. Sîntem toți trei pe muchia dintre lacrima nostalgică și râs, pentru că muzica e insinuantă, iar versurile sânt pe alocuri, uluitoare. (Rețin, la un moment dat, portretul femeii care zdrobește inimile tuturor bărbaților: "șarpe cu trup de felină".) Și totuși, nicăieri, nici cea mai mică urmă de vulgaritate. "Gabriel, îmi spune Virgil după ce terminăm audiția, cum mai pot eu, după un cadou
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
fire de păr alb. Julius Îi punea mereu aceeași Întrebare și ea nu știa niciodată cum să-i răspundă: — La oamenii săraci, indiciul de mortabilitate e mai mare decît la oamenii bogați și fără griji. Julius nu Înțelese nimic, dar reținu fraza probabil În subconștient, fiindcă Într-o zi, cu șapte ani mai tîrziu, Îi veni pe buze la fel, cu greșelile ei cu tot, pe cînd se plimba cu bicicleta pe aleile Clubului de Polo. Abia atunci o Înțelese. Înseamnă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
puși pe glume, adeseori Își dădeau coate sau se băteau cu palma peste dos, făeîndu-l să se clatine pe cel care urca. Aceste incidente se soldau desigur cu Înjurături de mamă sau altele și mai cumplite pe care Julius le reținea fără să-i poată califica totuși pe oamenii aceștia drept niște ticăloși. Îi vedea cum se opintesc, goi pînă la brîu, strigîndu-se cu nume incredibile, porecle cum nu auzise niciodată la școală: Îi ziceau Păzește-caii unui negru numai pielea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
sfîrșitul anului totul o să intre În regimul normal. Dar la madame Nanette i-au spus că Sonia Încă nu se Întorsese și că acum știau cu siguranță că n-o să se Întoarcă pînă la vară, cineva se pare că o reținuse În sud, Bobby blestemă În gînd, dar tovarășii de petreceri cu care se Înhăitase Îl convinseră curînd că Sonia nu era floarea cea mai Înmiresmată din bordel și că putea să petreacă niște nopți grozave cu bănetul pe care-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
de dorința de a se descurca bine, Ashling s-a așezat pe fotoliul din mijlocul camerei, cu fața la bărbatul care stătea în capul mesei lungi. —Jack Devine, directorul pentru Irlanda, va veni în curând, explică el. Nu îmi imaginez ce îl reține. În primul rând, spuse, întorcându-și atenția către CV-ul ei, ar trebui să îmi spui cum se pronunță numele ăsta al tău. —Ash-ling. Ash ca la țigări 1 și ling, care rimează cu sing. —Ash-ling. Ashling. Bun, pot pronunța
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
-se cumva vinovat, Ted confirmă, dând din cap. Ashling a căzut într-o muțenie absolută. Deși spera să nu fi fost așa, știa că Clodagh va fi la număr, pentru că sâmbăta stătea Dylan cu copiii. Ashling își înjura memoria, care reținuse toate detaliile pe care i le spusese Dylan despre cei doi porumbei. I-ar fi fost mai bine dacă nu știa nimic. Dar era irezistibil, ca atunci când te joci cu coaja unei răni. Într-o tăcere monumentală, își imagina cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Oricum, un scop de neatins. Dormise cu geamul deschis. Era una din ultimele zile ale verii meteorologice. Prefera anotimpurile meteorologice celor astronomice: poți evita astfel să te pierzi În istoriile privind solstițiile și echinoxurile. Datele verii meteorologice sînt ușor de reținut: trei luni complete, iunie, iulie, august, și cu asta basta. Nu-ți complici existența, iar el nu ținea deloc să și-o complice pe a lui Încă și mai mult. Nu e comic să te trezești gîndindu-te că atingi fundul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
de la școală, Îmi trînteam ghiozdanul pe unde se nimerea și dădeam buzna În biroul tatei. Trebuia să-i povestesc ce Învățasem În ziua respectivă, să discut cu el și, Împreună, să despărțim grîul de neghină. Uneori mama Încerca să mă rețină. După ea, tata avea de lucru. Ba chiar ar fi cerut să nu fie deranjat de nimeni. Înțelegeam că unii tați pot fi deranjați de fiii lor, era de ajuns sa mă gîndesc la neajutorații notorii din clasa mea, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Caleașca de aur, filme pe care le văzusem de mai multe ori decît ei, datorită tatei.) CÎnd mașina se oprea În fața cinematografului, eram Întîmpinați de echipa completă. Tata dădea mîna cu ei. I se spunea: „După film, desigur, vă mai reținem printre noi. Vă place mîncarea de vițel cu sos alb? Se face Într-o oră și jumătate, cît ține un film bun!“. Tata era nevoit să spună iarăși că ar fi acceptat cu dragă inimă, dar că venise Împreună cu fiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Nobel pentru literatură cu cîțiva ani mai Înainte, ceea ce mi se părea pe atunci cea mai serioasă referință. Auzisem spunîndu-se despre cărțile lui că erau la Index, un privilegiu În comparație cu care premiul Nobel pălea brusc. Din explicațiie date de tata reținusem că, dacă voiau să citească o lucrare pusă la Index, catolicii erau nevoiți să-i ceară voie papei. Cum mă mulțumeam doar să frunzăresc acest soi de lucrări, nu era nevoie, decisesem eu, să-l deranjez pe Sfîntul Părinte doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
un cuvînt care se potrivește mai bine, Într-adevăr, unor cărți de rugăciuni decît unor imobile. Predica era Întotdeauna unul din momentele importante. Surorile mele și cu mine aveam un orator favorit, abatele Delval. Ne venea tare greu să ne reținem hohotele de rîs chiar și atunci cînd aborda subiecte grave, cum ar fi moartea sau iadul. Își puncta fiecare dintre fraze Înălțîndu-și brațele și făcînd să-i tremure mîna. Ai fi zis că, așa cum stătea cocoțat În amvon deasupra credincioșilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
și pentru iubirea mea care Împărtășea durerea cu soția mea. S-a Întîmplat la fel ca pentru Avraam. Dumnezeu a trimis un Înger spre a opri sacrificiul. Ne lăsa Împreună cu recunoștința noastră infinită“. După părerea mea, Îngerul acela era penicilina. Rețin că tata se simțise „desprins de toate, ușurat, liber“ În momentul În care era convins că eu am să mor. Textul lui Începea astfel: „Pe masă, termometrul apăsător. Și medicul acela care nu mai venea!“. Comentariul unui critic al epocii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
da greș (sau că voi reuși?), turnam documentare pentru televiziune. Am crezut că inventez ceva nou, ceea ce numeam „documentarul deturnat“, adică filmul artistic deghizat În film documentar. Am turnat pentru televiziunea bavareză un film despre Richard Wagner, În care nu reținusem din viața lui, decît ceea ce mă făcea să mă gîndesc și la mine: problemele financiare și aventurile - mai pusesem și de la mine În legătură cu femeile, atribuindu-i lui Wagner legături care semănau cu ale mele, Într-o perioadă În care sora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
le-am ținut minte pentru că Maureen anula Încontinuu pentru ei Întîlnirile pe care mi le fixa mie. La telefon, tata se arătase sceptic: „Nu turnînd emisiuni cu femei-copii ai să realizezi filmul pe care lumea Îl așteaptă de la tine“. Nu reținusem decît fraza asta care mă agasase, dar el totuși mă și Încurajase și felicitase. Remarca lui acidă despre femeile-copii nu viza decît să-mi interzică să mă culc cu una sau cu alta din acele domnișoare răsfățate de care Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
oară cînd am recunoscut că aveați dreptate Împotriva mea! Curajul ăsta e profitabil: mă ajută să nu fiu sigur de mine, să nu stăvilesc adevărul care se lămurește Înlăuntrul meu. Ceea ce nu Împiedică certitudinea, nici afirmațiile, nici țipetele, după cum știți“. Rețin faptul că a nu fi sigur de tine Însuți nu Împiedică certitudinea, noțiunea căreia Îi este consacrat paragraful următor. Nu e sigur de el dialogînd cu copiii lui - mi-ar fi putut-o arăta -, dar o manevră de repliere e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
clovn nu trebuie să fie sentimental. — Ești de acord cu Torti și Colet? Vedeam că așteaptă să-l aprob. Colet mi se părea cam facil. Acasă, asta ar amuza Întreaga familie, dar ideea mea era mai bună. Nu știu ce m-a reținut să i-o propun. Aș fi vrut să ne numim „Franz și François“. Am decis să-i fac plăcerea: — Tu vei fi Torti, iar eu Colet, e bine așa? Numărul nostru a avut mare succes În vara următoare petrecută la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
cînd Îmi recitisem scenariul. Dar scrierea acestor pagini cu atîta ușurință mă făcea să mă simt calm, fericit, stăpîn pe emoțiile mele. Nu pentru multă vreme! Vorbisem despre martingală și supramartingală cu un chelner de cafenea care studiase teoria probabilităților. Reținusem că un jucător care caută să-și amelioreze șansele prin alegeri avantajoase, de pildă prevăzînd momentul cînd se va opri, Își face iluzii și se va simți mereu frustrat. „Toate teoriile sînt categorice“, conchisese fostul chelner de cafenea. „Nu există
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Cannes. Mi-a redat curajul: “Bine, dar informatorul dumitale ți-a ascuns teoria speranțelor condiționate! Ar trebui să-ți vorbesc despre variabilele aleatorii. Dacă ții să te servești intuitiv de matematici În munca dumitale de creație artistică, mulțumește-te să reții faptul că există o variabilă aleatorie care servește drept speranță În raport cu ducerea la bun sfîrșit a proiectului dumitale“. Venisem la Cannes ca să isprăvesc un scenariu și, la Început de septembrie, plecam de acolo cu primele capitole ale unei cărți! Înainte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]