73,470 matches
-
ca umbra de el și era beat criță; intrară apoi studentul, domnul cu pumnii, Zaliojev, care făcu plecăciuni în dreapta și în stânga, și, în sfârșit, se strecură și grăsanul cel mic de statură. Prezența doamnelor încă îi mai făcea să fie reținuți și se vedea că îi deranjează foarte mult, desigur, doar pentru moment, până la primul pretext de a țipa și a începe... Atunci nici o doamnă nu i-ar mai fi putut împiedica. — Cum? Și tu ești aici, prințe? întrebă distrat Rogojin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
care se dovedeau a fi de o precizie matematică. Când, în sfârșit, după ce ajunseră deja la mezanin, se opriră în fața ușii de la unul dintre bogatele apartamente din dreapta și generalul apucă mânerul clopoțelului, prințul era gata de-acum să fugă; îl reținu însă un amănunt bizar. — Ați greșit, generale, spuse el, credeți că sunați la Sokolovici, dar pe ușă scrie Kulakov. — Kulakov... Dacă scrie Kulakov, asta nu-mi spune nimic. Apartamentul e al lui Sokolovici și sun la ușa lui Sokolovici, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
caz nu în prezența Excelenței Sale. — Ah, generale, îl întrerupse Nastasia Filippovna de îndată ce el i se adresă cu această declarație, uitasem! Dar fiți convins că în legătură cu dumneavoastră am prevăzut totul. Dacă vă simțiți atât de jignit, nu insist și nu vă rețin, deși aș dori foarte mult ca tocmai dumneavoastră să fiți lângă mine acum. În orice caz, vă mulțumesc mult pentru amiciția și măgulitoarea dumneavoastră atenție, dar, dacă vă temeți... — Dați-mi voie, Nastasia Filippovna, strigă generalul într-un avânt de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
deloc cu politețea și solicitudinea pe care i le cunoștea el. IIItc "III" Trecuse de-acum de ora unsprezece. Prințul știa că, dintre Epancini, l-ar mai putea găsi în oraș numai pe general, care, deși puțin probabil, putea fi reținut de treburile de la serviciu. Se gândi că, poate, generalul îl va lua imediat și îl va duce la Pavlovsk, iar el ținea foarte mult să mai facă o vizită. Riscând să întârzie la Epancini și să-și amâne pentru a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a găsit unul care-i dădea pe el trei sute cincizeci de ruble, iar altul, Saveliev, Ivan Dimitrievici, neguțător, mare amator, a ajuns până la patru sute și săptămâna trecută i-a oferit chiar cinci sute lui frate-meu Semion Semionâci. L-am reținut pentru mine. — Păi e... e o copie după Hans Holbein 42, spuse prințul, reușind să vadă tabloul mai bine. Chiar dacă nu-s cine știe ce mare cunoscător, mi se pare că e o copie excelentă. Am văzut tabloul ăsta în străinătate și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
își pătă batista cu sânge. Boxerul era aproape speriat. — Eh, Antip! strigă el cu amărăciune. Și doar ți-am spus atunci... cu trei zile în urmă că, poate, nici nu ești cu adevărat fiul lui Pavlișcev. Se auzi o rumoare reținută de râs, doi-trei râdeau mai tare decât ceilalți. — Faptul enunțat chiar acum de dumneavoastră, domnule Keller, spuse repede Gavrila Ardalionovici, este deosebit de prețios. Și totuși sunt pe deplin îndreptățit, pe baza informațiilor celor mai exacte, să afirm că, deși domnul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
lua razna. M-ai înduioșat... Prințe! N-ai merita să beau ceaiul la tine, dar fie, rămân, deși nu-i cer nimănui iertare! Nimănui! Prostii!... De altfel, dacă te-am ocărât, prințe, iartă-mă - numai dacă vrei, desigur. Oricum, nu rețin pe nimeni, li se adresă ea, părând neobișnuit de mânioasă, soțului și fiicelor ei, ca și cum ei toți ar fi fost teribil de vinovați cu ceva față de ea; pot ajunge și singură acasă... Dar nu fu lăsată să termine ce avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ieșirea de pe terasă, unde căscă înciudat. — Gata, ajungă-ți, domnule! îi declară deodată Lizaveta Prokofievna lui Evgheni Pavlovici. M-ați plictisit de tot... — E târziu, spuse deodată Ippolit, ridicându-se îngrijorat și aproape speriat, privind zăpăcit în jur. V-am reținut prea mult; am vrut să vă spun... mi-am zis că gata... pentru ultima oară... a fost o fantezie... Se vedea că se înviora în rafale, din delirul aproape veritabil își revenea brusc, pentru câteva clipe, își amintea deodată pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
caut prilejul să vă întâlnesc, mult-stimate Lev Nikolaevici, de mult, foarte de mult, bâigui el, strângând extrem de tare, aproape dureros, mâna prințului. Foarte, foarte de mult. Prințul îl rugă să se așeze. — Nu, nu mă așez, mai ales că vă rețin. Vin altădată. Mi se pare că vă pot felicita pentru... împlinirea... dorințelor inimii. — Care dorințe ale inimii? Prințul se fâstâcise. Ca și multor altora aflați în situația lui, i se părea că absolut nimeni nu vede, nu bănuiește și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
îmbrățișează, ba începe hodoronc-tronc să mă umilească și să-și bată joc de mine cu dispreț. Așa că o să fac să se vadă poalele redingotei, cu bună știință o s-o fac, he-he! La revedere, prințe, căci îmi dau seama că vă rețin și inoportunez, ca să zic așa, sentimentele cele mai interesante... — Dar, pentru Dumnezeu, ține-o tot în secret! — Cu pași ușori, cu pași ușori! Deși povestea era încheiată, prințul rămase aproape la fel de îngrijorat. Aștepta cu nerăbdare întrevederea cu generalul, care trebuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
aur, sub sticlă, a atârnat în salonul surorii mele toată viața ei, în locul cel mai vizibil, până când a murit în timp ce năștea... acum nu mai știu pe unde o fi... Dar... ah, Dumnezeule! E deja ora două! Ce mult v-am reținut, prințe! E impardonabil. Generalul se ridică de pe scaun. — O, dimpotrivă! bolborosi prințul. M-ați cucerit și... în sfârșit... totul a fost atât de interesant! Vă mulțumesc mult! — Prințe! spuse generalul, strângându-i iarăși dureros mâna și privindu-l pe prinț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
frisoane pe tot corpul; iarăși avea febră. Nu, nu o lua drept un copil! În ultimul timp, îl îngrozeau unele opinii, unele cuvinte de-ale ei. Câteodată i se părea că fata prea nu se pierdea cu firea, prea era reținută, și lucrul acesta îl speria. Ce-i drept, în ultimele zile se străduise să nu se gândească la asta, alungase gândurile grele, dar ce mocnea în sufletul acesta? Iată întrebarea care îl chinuia de mult, cu toate că avea încredere în sufletul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Filippovna îi era frică. Mai târziu, peste câteva zile, avea să-și aducă aminte că, în cursul acelor ceasuri febrile, aproape tot timpul i se năzăriseră ochii, privirea ei, îi auzise ca aievea vorbele, niște vorbe ciudate, cu toate că memoria lui reținuse prea puțin din zbuciumul acelor ore febrile și întristate. Abia de-și mai amintea, de pildă, că Vera îi adusese prânzul și el mâncase, dar nu ținea minte dacă dormise sau nu în după-amiaza aceea. Nu știa decât că începuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
o „ruptură” în practică și gândire, o „ruptură” care nu înseamnă o neglijare a ceea ce s-a făcut bine, ci o reevaluare a acesteia pentru a trece la un nou tip de organizare a vieții societale. Să descifrăm corect metafora Reținând formularea societatea condusă prin cunoaștere, va trebui să ne schimbăm radical viziunea despre dezvoltare. Viziunea și strategiile specifice societăților industriale „clasice” pun accentul pe producția nemijlocit „materială”, cercetarea și învățământul acționând „din afara” proceselor productive, ca „factori” capabili să stimuleze crearea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2349_a_3674]
-
reduce ponderea vârstnicilor este să se mărească ponderea copiilor, deci să se stimuleze creșterea natalității, adică să se sporească numărul de nașteri, făcând ca vârstnicii, chiar cu același efectiv numeric, să reprezinte mai puțin în totalul populației. E bine de reținut însă că, până la intrarea acestor copii suplimentari în grupa mediană de vârstă, presiunea întreținuților asupra populației mijlocii ar crește, deoarece la raportul de dependență al vârsnicilor (ridicat) se adaugă un raport de dependență al tinerilor (mai ridicat decât anterior). EMBED
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2349_a_3674]
-
și de generali ruși, și-a aranjat-o cu mobile moderne, căci portul european nu prea se potrivea cu divanele turcești late, pe cari oamenii să așterneau fără papuci. Vizitându-l odată după această metamorfoză, de abea mi am putut reține râsul intrând în odaia lui, unde am văzut vreo zece boieri fumând din niște ciubucuri lungi, însă șezând fiecare turcește lângă câte un scaun pe jos, dar cu jobenul pe cap și cu aripile fracului tăvălite pe dușumelele odăii! Cantacuzeno
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2349_a_3674]
-
familiei, ai neamului, cei trecuți în „lumea cealaltă”, cu care cei aflați încă în lumea viilor continuă să păstreze legătura. Moșii sunt totodată și protectorii de dincolo ai familiei și neamului. Proprietatea asupra pământului și subunitatea familială numită tiaglo Haxthausen reține trei caracteristici ale proprietății asupra pământului în satele devălmașe rusești: aceasta este colectivă, egalitară și temporară. „Poporul este pătruns de sentimentul că întreg teritoriul Rusiei (...) aparține indivizibil întregii națiuni și, în consecință, fiecărui membru al tribului și că Țarul, în
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2349_a_3674]
-
original) a început să opereze ca un extraordinar contrapunct nu numai la deodorante și reclame comerciale, ci la întâmplări romantice din Paris și la apariția unui monstru preistoric care a devastat New York-ul. [...] Încă nu pot fi sigur ce am reținut din acest flux neîntrerupt. Sunt sigur că am înregistrat câteva incidente care au avut loc în film și câteva personaje din reclamele publicitare presărate de-a lungul episoadelor peliculei în ceea ce a ajuns să mi se pară - peste toate aceste
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2349_a_3674]
-
alt tip de înlănțuire - anunțurile referitoare la programe ce urmează a fi difuzate, în aceeași zi sau chiar în alta ori sinteza știrilor. Această opțiune a fost îmbrățișată în condițiile intensificării competiției, când este important ca producătorii din audiovizual să rețină atenția publicului sau, așa cum se exprimă ei, să îl «prindă» pentru tot restul serii. Iar odată cu unificarea acestor două sau trei înlănțuiri diferite, ia naștere un nou tip de comunicare, care trebuie recunoscut ca atare.” (Williams, 2003, 91). Această înlănțuire
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2349_a_3674]
-
și nu putem privi spre viață decât întorcîndu-ne. Orice emoție dezinteresată, neasociată imediatului existenței, încetinește mersul inimii. Într-adevăr, organul timpului, care-i inima, ce-ar mai putea marca în amintirea veșniciei care e frumusețea?! Ceea ce nu aparține timpului ne reține respirația. Umbrele eternității, ce se apleacă de câte ori singurătatea este inspirată de un spectacol de frumusețe, ne taie suflarea. Ca și cum am pângări nemărmurirea prin aburii respirației noastre! Când toate lucrurile ce le-aș atinge ar deveni triste, când o privire furișată
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
viață. Avem destule vine prin care să urce adevărurile, destule vine în care plouă, ninge, bate vântul, apun și răsar sori. Și-n sângele nostru nu cad stele spre a-și recăpăta sclipirea? Nu-i loc sub soare ca să mă rețină și nici umbră să mă adăpostească, fiindcă spațiul devine vaporos în avântul rătăcitor și-n fuga nesățioasă. Ca să rămâi undeva, ca să-ți ai "locul" tău în lume, trebuie să fi împlinit miracolul de a te fi aflat în vreun punct
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
de le-ar apărea vreo idee la suprafața creierului ea s-ar sinucide din groaza de singurătate. Precum neurastenia este implicația organică a gustului pentru frumusețe, așa amețelile traduc înclinarea noastră spre absolut. Nu mai sânt obiecte care să te rețină, nici stâlpi de rezemat, nici bănci să-ți odihnești povara cărnii îngîndurate. Încheieturile ți se topesc și cazi în veșnicia anonimă a lucrurilor. Vinele, presimțind altă lume, nu mai adăpostesc mândria verticală, ci vestejesc spre absolut de bunăvoie. Iar sufletul
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
universală înregistrează numai popoarele ce nu se cruță, ce nu-și cumpănesc destinul, ci se îndreaptă triumfător și nemilos spre agonie. Primejdiile creației îndepărtează atât pe indivizi, cât și pe țări, - de spirit. Preferând sănătatea, se opun naturii. Florile își rețin mireasma ca să nu se usuce? Parfumul e istoria unei flori, precum spiritul a unui individ. - Popoarele care nu se ofilesc n-au trăit niciodată. Timpul e uneori așa de apăsător, c-ai vrea să-ți spargi capul de el. Devenirea
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
un plus de subiectivitate. Viața ca atare nu se petrece în inimă. Numai moartea. De aceea-i ea fenomenul cel mai subiectiv - deși mai universal decât viața. De-aș avea mai multă statornicie în Dumnezeu! Ce resturi de viețuire mă rețin în El ca eu? Dac-aș putea lipsi în mijlocul Lui! Norii albi și nemișcați ce împînzesc cerul nebuniei... Privind adesea lipsa de nuanțe sumbre, cenușiul deschis al înălțimilor, îți pare că ai proiectat pe bolte umbrele stătute ale creierului și
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
fecundă. Autodisprețul presupune totuși un amar și o nemîngîiere, care configurează specific România. Când te gândești la celelalte țări mici, care n-au făcut nimic și se complac în inconștiență sau într-un orgoliu vid, nejustificat, atunci nu-ți poți reține admirația pentru luciditățile României, căreia nu-i e rușine să-și bată joc de ea însăși, să-și scuture neantul în autodispreț sau să se compromită într-un scepticism dizolvant. S-ar putea ca odată conștiința laturilor negative ale României
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]