7,594 matches
-
efendi a început tratativele cu Raymond Verninac de Sainte-Maure, trimisul extraordinar al Republicii Franceze pe lângă Poartă Otomană, la începutul lunii noiembrie 1795. Lipsa de apetenta a Porții Otomane de a se aventură într-o întreprindere de genul celei preconizate de diplomația franceză, de constituire, firește, sub egida ei, a unei foarte cuprinzătoare coaliții europene 70, în care să fi intrat Poartă Otomană, Franța, Suedia, Danemarca, Prusia, Spania și Olanda, s-a manifestat din nou, în punctul de vedere exprimat de reis
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
în stadiul "d'alliance éventuelle", sintagma inserata, așa cum am menționat, în cuprinsul celui de al treilea articol. Ea nu a mai fost urmată de alte tratative, care să o fi făcut operativă, deoarece prevederile ei nu acopereau obiectivul urmărit de diplomația franceză, în speță, de Verninac, anume acela de a angaja Poartă Otomană "à des armements et à des demonstrations serieuses contre leș deux Cours Impériales", adică Austria și Rusia 93. La rândul ei, Poartă nu s-a grăbit să ratifice
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
Știrea a fost primită, totuși, cu multă satisfacție de divanul otoman, de vreme ce "par là îl est quitte des vives sollicitations de la Republique Françoise tendant à armer la Porte contre l'Empereur"110. Totodată, Poartă Otomană suporta, cu stoicism, și presiunile diplomației franceze vizând determinarea ei să atace Rusia. În acele împrejurări, rezistența otomanilor era justificată nu numai de faptul că un război cu Rusia ar fi însemnat, după convingerea lor, și unul cu aliata acesteia, Austria, ci și de o importanță
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
this new threat"137. Ele au fost încununate de succes, datorită expediției franceze în Egipt, dar tratatul de alianță defensivă în discuție a fost departe de a fi stabilit raporturile Rusiei cu Imperiul Otoman pe baze reciproc avantajoase, așa cum pretindea diplomația rusă. Un prim argument în acest sens îl constituie faptul că noua alianță defensivă confirmă atât Tratatul de la Iași, din 9 ianuarie 1799, cât și toate celelalte acte bilaterale incluse în acestă, deci, inclusiv Convenția din anul 1784, prin care
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
o cale către Europa, care să-i asigure securitatea, tot prin intermediul unei alianțe, dar îndreptată nu împotriva Rusiei, ci împotriva Franței. Așa se explică demersul Porții care a propus Rusiei demararea negocierilor pentru reînnoirea tratatului de alianță din anul 1799. Diplomația rusă s-a grăbit să fructifice dispoziția cercurilor conducătoare otomane, astfel că trimisul extraordinar și ministru plenipotențiar Andrej Jakovlevich Italinskij a fost mandatat, cu puteri depline, să demareze și să finalizeze tratativele. Între obiectivele urmărite de Rusia se află, de
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
tulburate de zvonurile care circulau referitoare la posibilitatea ca Austria să fi fost recompensată cu Principatele Române, pentru pierderile teritoriale suferite în urma încheierii păcii de la Pressburg 171. Deși Crimeea rămânea, totuși, o fată morgana pentru otomani 172 și împotriva opoziției diplomației britanice și a celei ruse această din urmă, sprijinită în cercurile conducătoare otomane de familiile fanariote filoruse, Moruzi și Ipsilanti la sfârșitul lunii februarie 1806 sultanul Selim al III-lea i-a recunoscut lui Napoleon Bonaparte titlul de împărat și
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
raportul lui Nils Gustaf Palin, din 10 ianuarie 1807, în loc. cît., doc. nr. 60. 185 Loc. cît. 186 Cf., loc. cît., doc. nr. 62, anexă 1. Situația Imperiului Otoman s-a agravat, însă, datorită atitudinii Mării Britanii. Cum perspectiva că diplomația franceză să fi reușit să determine Poartă Otomană să încheie mult așteptată alianță ofensiva cu Franța a sporit, după pacea impusă de această din urmă Austriei, la Pressburg, la 26 decembrie 1805, a determinat diplomația engleză să intre în alertă
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
Mării Britanii. Cum perspectiva că diplomația franceză să fi reușit să determine Poartă Otomană să încheie mult așteptată alianță ofensiva cu Franța a sporit, după pacea impusă de această din urmă Austriei, la Pressburg, la 26 decembrie 1805, a determinat diplomația engleză să intre în alertă. Pentru a contracara o asemenea perspectiva, și-a întețit intrigile în rândul cercurilor conducătoare otomane, încercând să câștige cât mai mulți aderenți pentru partida antifranceză. Totodată, nu a ezitat să amenințe cu o posibilă intervenție
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
din cea de a patra Coaliție antifranceză, în urma victoriilor împotriva acesteia de la Jenă și Auerstaedt, din 14 octombrie 1806, urmată de instituirea blocadei continentale, prin Decretul de la Berlin, emis de Napoleon I, la 21 noiembrie același an, au impulsionat demersurile diplomației engleze. În noile împrejurări, ambasadorul englez la Istanbul, Charles Arbuthnot, a reafirmat necesitatea prezenței unei flote engleze în Dardanelle, "pour que la Porte ne changea pas encore une fois de Système" (s. Ven.C.)188. Totodată, pentru a nu agită
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
lor juridic în sistemul politic otoman, atrăgându-i atenția, în context, "qu'il ne se mêlait point de la nomination des Gouverneurs en France" (s. Ven.C.)224. Reticentele Porții Otomane, abandonarea proiectului rus de diversiune în Dalmatia, au determinat și diplomația suedeză să renunțe la demersurile sale de a o atrage în coaliția antifranceză care se dovedise "și difficile à former"225. Implicarea inițială a Suediei i-a determinat, totuși, pe otomani să fie atenți, în continuare, la evoluția raporturilor lor
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
spațiu, cel al bazinului Mării Negre și, trecând prin Strâmtori, al celui al Mării Mediterane. Detensionate, la sfârșitul secolului XVIII, ca efect al progreselor înregistrate de revoluția franceză, ele au intrat într-o nouă criză, ca urmare a necesității resimțită de diplomația rusă de a se alinia blocadei continentale, instituită de Napoleon Bonaparte, la 21 noiembrie 1806, pentru a putea promova, cu mai mult succes decât până atunci, politica să orientala. Strânsă interdependenta a acestor două componente ale politicii externe a Rusiei
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
Între rivalii săi cei mai redutabili din rândul Marilor Puteri care i-au contestat pretenția de leader nu numai al sistemului politic din Nordul Europei, ci și al problemei orientale, a fost Franța. Deși, oricât de paradoxal ar părea, tocmai diplomația ei a fost cea care a înlesnit Rusiei realizarea unor importante obiective ale politicii sale orientale, îndeosebi. Explicația acestei flagrante inadvertente trebuie căutată, însă, în înseși contradicțiile din politica orientala și din cea nordică atât a vechiului regim, cât și
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
cel republican și cel imperial, aflate mereu în căutarea unor soluții cu ajutorul cărora să rezolve numeroasele și complicatele probleme cu care a fost confruntata Franța atât pe Continent, cât și în afara lui3. Principalul obiectiv pe care și l-a propus diplomația revoluției l-a constituit evitarea pericolului că provinciile europene ale 3 Paradoxul a fost sesizat și reținut, ca atare, de diplomația europeană. Una din împrejurările în care s-a manifestat a fost criză din raporturile ruso-turce din anii 1784-1786 care
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
a fost confruntata Franța atât pe Continent, cât și în afara lui3. Principalul obiectiv pe care și l-a propus diplomația revoluției l-a constituit evitarea pericolului că provinciile europene ale 3 Paradoxul a fost sesizat și reținut, ca atare, de diplomația europeană. Una din împrejurările în care s-a manifestat a fost criză din raporturile ruso-turce din anii 1784-1786 care a fost, totuși aplanata. Daniel Dolfin, ambasadorul Veneției la Viena, nota, într-un raport din 25 noiembrie 1796, ca "l'avenimento
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
Tocmai în acest scop se preconiza revigorarea vechiului sistem francez de alianțe continentale, cunoscut în istorie sub denumirea de "Barrière de l'Est", abandonat de vechiul regim, cel puțin în mod oficial, în anul 1756. Deoarece, acesta trebuia, în viziunea diplomației franceze, să constituie "vârful de lance" al politicii Franței față de Rusia, principala să concurență la supremație în Europa Orientala. Iată pentru ce constituirea, în jurul Franței, a unei largi alianțe formată din Turcia, Polonia, Suedia și Danemarca a devenit o preocupare
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
constituie "vârful de lance" al politicii Franței față de Rusia, principala să concurență la supremație în Europa Orientala. Iată pentru ce constituirea, în jurul Franței, a unei largi alianțe formată din Turcia, Polonia, Suedia și Danemarca a devenit o preocupare constantă a diplomației Republicii Franceze. Or, în această ordine de idei, este de reținut faptul că includerea Danemarcei printre virtualii membri ai amintitei alianțe era motivată de necesitatea evitării că ea să fi fost integrată în sfera de influență a Rusiei, caz în
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
declanșat de Napoleon la 24 iunie 1812, stessi ideali e per una comune vittoria, non possono più ignorarsi l'un altro nè credere di poter costruire îl proprio avvenire în un isolamento egoistico e assoluto" (s. Ven.C.) (cf., ibidem). diplomația britanică, condusă de Henry Robert Stewart Castlereagh, unul din cei mai înverșunați dușmani ai împăratului francezilor, și-a propus ca obiectiv imediat "eliberarea" Europei, având ca element central constituirea unei mari coaliții antifranceze, în care rolul de leader să-i
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
de critica acestuia privind natura ideologică a abordărilor liberale dominante ale politicii și economiei în secolul al XIX-lea. Carr considera că aceeași critică poate fi aplicată "utopicilor", după cum îi denumea el. Războiul a clătinat încrederea celor care credeau în diplomația clasică și care credeau că folosirea forței era uneori necesară pentru a menține echilibrul puterii. La izbucnirea Primului Război Mondial, puțini au crezut că acesta va dura mai mult de câteva luni, și mult mai puțini încă au anticipat dimensiunea catastrofei iminente
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Primului Război Mondial, puțini au crezut că acesta va dura mai mult de câteva luni, și mult mai puțini încă au anticipat dimensiunea catastrofei iminente. Preocupările privind costurile umane ale războiului erau legate de ideea larg răspândită că vechea ordine internațională, cu diplomația sa secretă și cu tratatele sale secrete, era în mod clar imorală. Încrederea în necesitatea unei "rupturi" față de vechea ordine încuraja opinia conform căreia studiul istoriei era un ghid imperfect pentru modul în care statele ar trebui să se comporte
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
neconceput în mod rațional" (Mueller 1989) . Pacea lungă dintre statele industrializate ale lumii este cauza unui optimism profund pentru liberali precum Fukuyama și Mueller, care sunt siguri că am intrat deja într-o perioadă în care războiul, ca instrument al diplomației internaționale, devine demodat. Dar dacă războiul a fost un factor important în construcția națiunii, precum au argumentat Giddens, Mann și Tilly, faptul că statele învață să își țină în frâu tendința spre violență va avea și importante consecințe pentru formele
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
o lume anarhică. Recentele conflicte din Balcani, din Asia Centrală și din Golful Persic toate implicând puteri industriale importante reprezintă un semnal de alarmă că perioada post-Război Rece rămâne instabilă și sugerează că războiul nu și-a pierdut din eficacitate în diplomația internațională. Niciunul dintre acestea nu este un conflict între statele democratice, dar ele nu sunt mai puțin importante pentru menținerea ordinii mondiale. Acestea și alte lupte în așa numitele "state eșuate" precum Afganistan, Somalia și posibil Indonezia și Papua Noua Guinee subliniază
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
considerau că realismul a fost nejustificat de pesimist cu privire la fezabilitatea unei schimbări radicale și a dat dovadă de lipsă de imaginație politică. Realiștii considerau că liberalii internaționaliști erau optimiști naivi cu privire la șansele unei noi ordini mondiale bazate pe domnia legii, diplomație deschisă și securitate colectivă, și considerau că ideile lor erau periculoase pentru că ele distrăgeau atenția de la principala sarcină a politicii externe, aceea de a asigura securitatea și supraviețuirea statului. Violența anilor interbelici și tensiunile particulare ale erei bipolare au asigurat
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
să impună constrângeri privind utilizarea forței și să aducă civilitate în relațiile lor externe. O problemă interesantă este dacă unele societăți naționale sunt mai înclinate decât altele să valorizeze societatea internațională și să aibă grijă de instituțiile acesteia, care includ diplomația, dreptul internațional și practica echilibrării puterii militare a statelor care aspiră să impună legea altora. Autorii Școlii Engleze argumentează că societatea internațională poate fi multidenominațională și poate include state cu diferite culturi și filosofii de guvernare. O sarcină centrală a
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
dreptul internațional și practica echilibrării puterii militare a statelor care aspiră să impună legea altora. Autorii Școlii Engleze argumentează că societatea internațională poate fi multidenominațională și poate include state cu diferite culturi și filosofii de guvernare. O sarcină centrală a diplomației, în viziunea lor, este să găsească un teren comun între state care sunt radical diferite și au adesea suspiciuni reciproce. După cum susținea Wight (1991: 41-2) împotriva liberalilor de inspirație kantiană, ei nu se lasă convinși de aceia care cred că
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Revoluționariștii sau kantienii sunt acuzați că nu au recunoscut dificultatea pe care o au statele de a înainta împreună în aceeași direcție normativă. Așadar, Școala Engleză trebuie să fie preocupată în continuare de modul în care puterea brută sau absența diplomației prudente poate anula progresul limitat care s-a făcut; și că mai trebuie să fie interesată dacă există semne că statele fac progrese în crearea unei societăți internaționale mai drepte. Dezvoltarea gândirii Școlii Engleze referitoare la drepturile omului este fascinantă
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]