8,653 matches
-
murdar din prima zi de școală: grăsanul Martinto. Fiindcă trecuse de anul pregătitor, primise cadou un toc rezervor, care Dumnezeu știe cum se spărsese În buzunarul interior al hainei și-i mînjise cămașa de sus pînă jos. Dar el era fericit, cocoțat pe un morman de nisip, provocîndu-i cu un băț În chip de spadă pe toți cei care treceau pe acolo, chiar dacă nu-i știa pe nume. N-avea probleme, lega și dezlega prieteniile cu aceeași ușurință cu care umplea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
puteau juca fotbal sub conducerea lui Morales și fără să se mai umple de noroi ca Înainte. „Și aveți grijă de closete!“ le-a poruncit. „Să nu mai scrieți pe pereți! Să nu uitați să trageți apa!“ Ei au rîs fericiți auzind de trasul apei, Gurmensido făcu o plecăciune veselă și Morales pufni În rîs, ascunzîndu-se după un pomișor. Maica stareță le prezentă pe noile măicuțe, dar cum erau multe anul ăsta nu le invită să le adreseze cîteva cuvinte copiilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
vrei tu, darling! Cum vrei tu. Dar dă-mi voie să am un stil de viață diferit de al tău; acceptă asta, Juan Lucas... o dată pentru totdeauna, darling. Tu dacă pornești cu Jaguarul tău imens spre clubul de golf ești fericit. Dar eu nu, darling, acceptă felul meu de viață... — Dar nici tu nu ești mai puțin fericită cînd vii cu Mercedesul tău imens la golf, deeeerling... Ți-am mai spus o dată: poți să-i dai Mercedesul lui Bobby; mie cumpără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
terase imaginare sau posibile grădini În care florile sînt mereu la apogeu, ca În revistele pe care le țineau În mînă sau pe genunchi; grădini și terase cu oameni care se plimbau zîmbind tot timpul și se vedea că sînt fericiți, poate fiindcă aveau părul blond ca Susan, poate fiindcă tocmai se Întorseseră de la golf și purtau cămăși de mătase ca Juan Lucas. Își petreceau ceasuri Întregi uitîndu-se pe fereastra care dădea În grădină, contemplînd terase și sufragerii ca ale unui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
camioneta. În fiecare zi se ducea s-o caute pe Peggy. Umplea camioneta cu prieteni de la Markham, Santa María, San Isidro; se adunau cu zecile și, Împreună cu fetele de la Villa María, San Silvestre sau Sophianum și chiar de la Chalet, plecau fericiți spre plaja de la Ancón, unde mulți dintre ei aveau o casă sau un apartament și unde Întotdeauna organizau o petrecere cu dans fie la Cazinou, fie acasă la Pelusita Marticorena (fiica lui Aránzazu, care a fost iubita lui Juan Lucas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
cît un salariu obișnuit și nu se devorau doar cu privirea pe afișele alea pe care le lipesc peste tot ca să te avertizeze asupra primejdiei cancerului. Nimeni nu era mai fericit decît Juan Lucas; ce-i drept, el era Întotdeauna fericit sau gata să meargă la golf; ori la una din moșiile lui, fiindcă-i plăcea să controleze el Însuși starea cailor de tracțiune sau de curse, desigur, ca un hobby și nimic mai mult; ori la un cocteil unde era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
-l pusese alături pe canapea conținea cămășile conașului și nu era un copilaș drăguț, cum credea Păsărica din autobuz, care În fond era singura ființă fericită. Și uite că, Într-adevăr, cel puțin acum hamalii nu aveau de ce să fie fericiți: Carlos, zîmbind ștrengărește pe sub mustață, opri automobilul În fața intrării principale a hotelului și trei băiețandri din personalul hotelului se repeziră cu un aer respectuos spre portiera Mercedesului, crezînd că era doamna și că o să le pice bacșișul de sfîrșit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
amabilitate, fără să reușească să adune la un loc tot ce vedeau, În afară de unul cu o mutră de trădător. Cei o sută de invitați se perindau prin fața lor, arhitectul la modă cu soția lui, o Susan puțin mai ștearsă, era fericit cînd Îi auzea că Întreabă cine e artistul care a făcut casa de cristal, le dădea lămuriri, nu avea destulă sticlă ca să facă atîtea case de cristal: ce era Facultatea de Arhitectură, o porcărie, ce era vocația și ce erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
se uita pe furiș la Juan Lucas, care Încă nu o văzuse. Lastarria Însă o văzuse și se Întorcea mereu cu spatele la ea și avea grijă ca grupul În care se afla să nu se apropie cumva de mica lagună. Erau fericiți cu toții și vorbele lor se pierdeau În noapte, se risipeau printre melodiile care veneau din camera cu instalația stereofonică, Îi costase cît doi majordomi, pe care trebuiseră să-i concedieze, să le dea un picior În fund sau mai bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
și spatele complet plat. Dar Lastarria era dispus să-l ierte pentru toate pe uriașul care se uita la el de sus și-i Întinse bricheta din toată inima, parcă ajungea la stadion cu flacăra olimpică și era atît de fericit că istoricul Îl apuca de mînă și-l ajuta... Și-l ajuta mai departe și nu-i mai dădea drumul, se pare că Lalo avea mania de a Învîrti țigara Între buze și de a-și aprinde țigara la nesfîrșit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
să rămîi chior pentru totdeauna! Dar i se făcu milă și renunță să se mai arate supărată. — Darling, chiar dacă n-o să-ți vină să crezi, să știi ca Juan și cu mine sîntem foarte... Ernesto Pedro simți că următorul cuvînt: fericiți, avea o culoare portocalie și nu se potrivea de loc cu albastrul electric al pastilei și lumea se răsturnă iar cu dosul În sus, cu Monterrico cu tot. Îi trecu prin minte că trebuia să-și ia rămas-bun de la musafiri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
care clipeau În depărtare, fumau și fumul se Încolăcea În jurul lor, formînd arabescuri printre razele misterioase ale reflectoarelor ascunse, beau whisky și simțeau și chiar era adevărat, că pluteau pe o insulă deasupra lumii, Înaintau Dumnezeu știe Încotro și erau fericiți, Învăluiți Într-o culoare portocalie. Ultima turnantă Îl convinse că nimic n-o putea speria În seara aceea pe Susan. De mult nu mai avusese chef să gonească așa, ca un nebun, cu Jaguarul, dar niciodată nu se gîndise că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
chelnerul se retraseră cu spatele, patinînd pe gheață. — Noroc, spuse Susan, ridicînd cupa de șampanie; Bravo, draga mea! Noroc! — Thank you, darling. Julius, o să facă tot posibilul ca să-ți aducă chateaubriand cu oase. — Așa cum vezi, tinere, mama ta e foarte fericită În seara asta. — Cere o prăjitură pentru mine, Juan. Nu mi-e foame. Îți mulțumesc că vrei să terminăm mai repede, dar trebuie să așteptăm pînă mănîncă băiatul ăsta friptura. — Pot să rămîn eu cu el, dacă vrei... — Susan... De ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
erau frați, ce altceva ar fi putut fi? Se uită apoi la chelner, Înțelesese În sfîrșit și ghici și el: domnii erau frați, bineînțeles, ce altceva ar fi putut fi? ZÎmbeau, nu puteau să nu zîmbească tot timpul; tata era fericit cu costumul lui maro reiat și cu gulerul crem al cămășii de mătase, cu batista la buzunarul de la piept al hainei, asortată cu cravata, ce tînără e iubita mea și face să-mi crească acțiunile, dar dintr-odată se Întristă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
foc, la naiba cu focul, la naiba, pentru domnișorul, cum Îi plac domnișorului?... Julius Își stăpîni cu greu un nou căscat, Încercă să-l Înăbușe cu palma și le spuse că mai aștepta fiindcă erau Încă prea calde; ei erau fericiți, acum erau gata clătitele pentru domnișorul, focul Începea să se stingă, el făcu o strîmbătură, scutură din cap de parcă ar fi vrut să alunge o muscă și simți că-l prindea din nou somnul, cu căldura asta, dar trebuia mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
vezi de treburile dumitale și mîine așteptăm să vedem dacă ne pregătești o masă vrednică de faima dumitale. Abraham făcu o plecăciune unduindu-și tot trupul, se flamba de parcă un curent electric l-ar fi străbătut din cap pînă-n picioare. Fericit de complimentul lui Juan Lucas, rămase nemișcat, pe jumătate Întors, drept, cu fața-mbujorată și lingînd o Înghețată, așteptînd să mai primească laude de la stăpînul cel nou și fercheș. Juan Lucas fu cît pe-aci să-i trîntească un: ești dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
brațele ridicate, era de neuitat măicuța fotbalistă, Întotdeauna grozav de veselă și de drăguță. Apoi maica stareță plecă luînd pușculițele și cutiile cu bani de hîrtie, ÎÎÎÎÎÎÎc, icni ea, gata să cadă cu atîta greutate În brațe și ei erau fericiți fiindcă se prefăcuse că era gata să cadă cu atîta greutate În brațe și maica Mary Joan sări s-o ajute și ieșiră Împreună din clasă. „Ușurel, le spuse măicuța fotbalistă Închizînd ușa. Puteți să vorbiți, dar fără gălăgie“ și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ceva la repezeală; pe urmă au plecat cu toții cu camioneta. Juan Lucas a preferat să-l lase pe Carlos să conducă, ca să poată opri la intrarea principală a aeroportului și pe urmă să caute un loc de parcare. Au ajuns fericiți la aeroport. „Ăsta e“, spuse Bobby arătînd spre un avion caro cobora. Julius se uită la ceasul lui de mină să vadă cît e ora, ăsta trebuie să fie. „Ți-l amintești pe fratele tău?“ Îl Întrebă Susan, luîndu-l de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
un hohot de rîs general, atunci nu merita osteneala să fie spusă. Lester se simțea foarte bine Între Puicuța și Vlăjganul. Petrecere tipic peruviană. La Lima. Cu tot hazul local. Și pe deasupra tradus În engleză. Lang al IV-lea era fericit. Bău o gură de whisky și ceru să-i mai aducă unul, În timp ce Vlăjganul și-i bea pe-al lui dintr-o singură Înghițitură, lăsînd iar gheața să cadă la fund ca s-o zăngăne și să ceară repede one
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
În cinematograf, care constă În Întîlnirea unor haidamaci Într-un bar și distrugerea rînd pe rînd a tuturor instalațiilor luxoase În timpul celor cîteva ore de Încăierare; acolo, pentru cucerirea vestului, iar aici, fiindcă sînt mîndru că-s peruvian și-s fericit. Vlăjganul, Încercînd să se ascundă, hohotea pe Înfundate văzînd cum compatriotul lui Îi făcea mîna zob, prietenește, lui Lester. Trebuia să pui la socoteală faptul că Viceregele mergea pe treizeci de ani, iar Lester, deși era mai voinic, Încă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
vino, mi-e indiferent, n-o să Încep acum să plîng fiindcă plec pentru un an sau doi. Bobby stărui. Și Juan Lucas, care tocmai Își luase revanșa În fața campionului de data trecută, zise bine, dar numai astă seară. „Acum ești fericit“, se gîndi Santiago, uitîndu-se la frate-său, dar, În pofida tuturor așteptărilor, Bobby nu zîmbi și nici nu se arătă bucuros, preferă să-și păstreze zîmbetul pentru diseară, avea și el tactica lui, Învățase repede lecția asta. — Nu, nu merg cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
niciodată. În schimb, viața cu care se obișnuiseră cu toții dispăruse. Pentru totdeauna, deși nici unul nu își dăduse seama pe moment. Ironia este că, inițial, Ashling fusese chiar încântată de faptul că orele de masă nu mai erau respectate. A fost fericită că nu se urlă la ea când și-a pătat bluza de iarbă. Dar, odată cu trecerea timpului, chiar și ea putea vedea că hainele pe care trebuia să le îmbrace erau murdare. Veselia a făcut loc nesiguranței. Ceva nu este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
ca maimuțele. Shane își amintise de Lisa. Cum ar fi putut să uite singura persoană care se purtase frumos cu el în primele luni? Dacă ar putea să le dea pe fete la o parte de pe biroul său, ar fi fericit să scrie scrisoarea. Și toată lumea era de acord că articolul lui adusese o prospețime și o exuberanță pe care rockerii bătrâni nu aveau cum să le obțină. Lisa nu se putea opri din zâmbit: cel mai sincer zâmbet din lume
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
tendința ei de a dramatiza pierderea unui cerceă prieten. I-a dat o rețetă cu cel mai mic dozaj. —Provizoriu, spuse el, scriind ceva pe spate, ar trebui să faci și terapie. El era proterapie. Dacă oamenii vor să fie fericiți, să facă și eforturi în sensul ăsta. Odată afară din cabinet, Ashling spuse: —Pot să merg acasă acum? Monica nu reușise să o ducă la doctor decât cu taxiul. Hai cu mine până la farmacie și apoi ne întoarcem. Fără vlagă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
ceea ce a urmat - șocul realizării a trecut și nu a mai părut atât de îngrozitor. Poți lua fata din casa de la țară, dar nu poți scoate casa de la țară din sufletul fetei, își spusese ea, aproape râzând. Nu era tocmai fericită din cauza asta, dar nici nefericită. Imediat după, simțise nevoia de a fugi. Dar această nevoie a părăsit-o și, în schimb, a fost înlocuită cu aceea de a se întoarce la rădăcini. Abia aștept să te văd, Lisa. M-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]