7,087 matches
-
consultă alți medici și tot așa în continuare. Studentul în medicină, care la primele „întâlniri” cu „bolnavii”și cu „lecturile de patologie” își „descoperă” lui însuși suferințe de tipul celor „văzute” sau „citite”, începând să se adreseze medicilor pentru „acuze imaginare”, copiate prin imitație. Persoane frustrate, cu eșecuri, situații conflictuale sau persoane singure, cu un psihic labil, care „somatizează” aceste psiho-traume considerându-se bolnave și care consultă medicii pentru „acuze” în spatele cărora se află situații conflictuale de viață. Bolnavi conștiincioși care
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
cât mai puțin. Bolnavii aceștia așteaptă ca medicii „să le vorbească despre boala lor”. Ei „așteaptă” acest lucru pentru a-și justifica în fața conștiinței și a expectațiilor lor, „convingerea că sunt în mod real bolnavi, că suferința lor nu este imaginară. Este foarte importantă „atitudinea” medicului și „indicațiile” pe care acesta le va da bolnavului său. Este preferabil să se dea un diagnostic decât să i se spună bolnavului că „nu are nimic”. Aceasta va crea suspiciuni noi și crescute din partea
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
celor iatrogene, individul construiește suferințele într-o manieră auto-sugestivă sau hetero-sugestivă. Condiția esențială, primară este însă reprezentată de „terenul”, respectiv „tipul de personalitate” al bolnavului respectiv, așa cum a fost caracterizat mai sus. Pe aceste considerente, aceste „suferințele induse” sau „suferințele imaginare” sunt manifestări care se încadrează în sfera psihopatologiei. Suferințele „imaginare” sunt expresia unei „personalități fragile” ușor de influențat prin inducție sugestivă sau prin imitație. Această categorie de indivizi se întâlnesc în două „condiții patogenetice”: fie că „imită” suferințe văzute la
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
hetero-sugestivă. Condiția esențială, primară este însă reprezentată de „terenul”, respectiv „tipul de personalitate” al bolnavului respectiv, așa cum a fost caracterizat mai sus. Pe aceste considerente, aceste „suferințele induse” sau „suferințele imaginare” sunt manifestări care se încadrează în sfera psihopatologiei. Suferințele „imaginare” sunt expresia unei „personalități fragile” ușor de influențat prin inducție sugestivă sau prin imitație. Această categorie de indivizi se întâlnesc în două „condiții patogenetice”: fie că „imită” suferințe văzute la alții, printr-un mecanism de transfer simpatetic, fie că suferă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
cele mai sus prezentate că iatrogeniile reprezintă un domeniu absolut original, interesant și cu particularități proprii în sfera patologiei medicale generale. El cuprinde acuze somatice, psihice, psihosomatice sau combinate. Deși această categorie de „bolnavi dificili” considerată de regulă ca „bolnavi imaginari”, acuzând suferințe sine materia, sunt evitați sau tratați superficial de medici, ei reprezintă o tematică extrem de importantă asupra căreia și psihopatologia este invitată să reflecteze. Iatrogeniile sunt patologii, suferințe reale, numai dacă acceptăm suferința ca pe o experiență sufletească interioară
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
acestuia. Să le analizăm în continuare. Tablourile clinico-psihologice Așa cum spuneam deja mai sus, prin tablouri clinico-psihologice înțelegem totalitatea manifestărilor, cu caracter atitudinal, elaborate de bolnav ca o reacție subiectivă trăită față de existența unei boli sau a unei suferințe, reale sau imaginare, sau chiar în absența acesteia. În toate aceste situații, persoana bolnavului acționează fie automat și inconștient, fie voluntar și conștient, la elaborarea acestor manifestări, care fie că „diminuează”, fie că „încarcă” o stare patologică existentă deja, fie că aceasta este
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
tablourilor clinico-psihologice” În cadrul tablouri clinico-psihologice întâlnim un mare polimorfism de manifestări pato-mimice, după expresia lui Dieulafoy, ale bolilor. În marea lor majoritate, acest tip de manifestări, face apel la bolile existente, dar sunt și situații în care sunt „inventate” afecțiuni imaginare, neobișnuite sau cu un caracter absurd. Este fenomenul de patoplastie (E. Dupré, E. Régis). Care sunt tematicile „tablourilor clinico-psihologice”? Teoretic, toată patologia. Există însă și în acest domeniu anumite reguli. Vom prezenta, în continuare, afecțiunile cele mai frecvent întâlnite în
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
care-l deține sau către care tinde. Orice persoană este tentată să „vadă” numai anumite aspecte ale vieții personale; pe unele să le „uite”, pe altele să le „scoată în evidență” și, în plus, să mai „adauge” „elemente biografice” inexistente, imaginare cu scop corectiv sau de compensare, supraevaluare etc. În felul acesta se constituie, în paralel cu biografia reală un mit biografic sau un roman biografic individual. Filozofia existenței și a persoanei a adus importante contribuții la analiza psiho-biografică a persoanei
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
În acest caz sinuciderea capătă semnificația unei acțiuni salvatoare, de eliberare. 4) Existența pasională Acest model de existență patologică este caracteristic persoanelor cu tulburări delirante sau delirant-halucinatorii. Existența lor se derulează diferit de cea reală. Ei trăiesc într-un univers imaginar, universul ideilor delirante și al experienței halucinatorii. Acțiunile și conduitele acestora se ordonează conform cu experiența delirantă. Pasionalismul pentru ideile lor, dorința de a le transpune în practică, de a le substitui realității, fac ca viața acestora să aibă un caracter
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
fobii, conduite de violență, acte delictuale. În planul gândirii colective se notează proliferarea pseudoștiințelor (ocultism, magie, astrologie, bioenergie, radiestezie) care vor mobiliza, într-o manieră de tipul contagiunii psihice, întreaga opinie publică. Este cultivat interesul pentru miraculos, necunoscut, pseudo-descoperiri fantastice, imaginare, toate acestea fiind corelate simbolic cu angoasa, pe care caută să o evite într-o manieră sublimată, tocmai apelând la aceste domenii „explicative” ale „pseudoștiințelor”. În sensul acesta, atmosfera opiniei publice pare a fi o vastă panoramă onirică care cuprinde
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
un individ la altul prin inducție sugestivă sau prin imitație. Coprolalie: limbaj grosolan, indecent, vulgar. Criză: schimbare bruscă de atitudine, comportament, cu caracter emoțional-afectiv zgomotos, de scurtă durată și intensitate variabilă, de regulă reversibilă. Culpabilitate: sentiment de vinovăție real sau imaginar trăit cu intensitate de bolnav. Degenerescență: degradare progresivă a personalității, psihic și somatic, cu caracter ereditar, constituțional, dând impresia unei regresiuni la formele ancestrale de evoluție. Déja vu: falsa impresie sau iluzia patologică de „a recunoaște” lucruri, fenomene, persoane, situații
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
traumatice) au o cauză exterioară persoanei bolnavului. Extaz: stare paroxistică particulară în cursul căreia bolnavul pierde contactul cu realitatea, nu mai comunică, simțindu-se transportat într-o altă realitate impenetrabilă, inaccesibilă și care exprimă o stare de beatitudine. Fabulație: producție imaginară, narativă, ireală, fantezistă, de regulă tematică, neconformă cu realitatea, ilogică, traducând o dispoziție constituțională de alterare a adevărului. Fetișism: perversiune sexuală în care plăcerea erotică este deturnată asupra obiectelor aparținând unor persoane de sex opus. Fobie: frică nejustificată sau repulsie
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
e mai grea decât marea (Tălmăciri din lirica veche a Irlandei), îngr. trad., pref. Mihail Stănescu, București, 1974; Eternă bucurie-i frumusețea (Antologie de poezie britanică), îngr. și pref. trad., Cluj-Napoca, 1977; Ultimele sonete închipuite ale lui Shakespeare în traducere imaginară de V. Voiculescu - Shakespeare’s Last Sonnets as Fancied in an Immaginary Romanian Translation by V. Voiculescu, ed. bilingvă, îngr. trad., cu ilustrațiile traducătoarei, București, 1982. Repere bibliografice: Perpessicius, Opere, XI, 202-203; Nicolae Manolescu, „Poeme”, CNT, 1969, 51; Veronica Porumbacu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289925_a_291254]
-
ani mai devreme, i-a schimbat viața și i-a înrîurit opera. Se vor fi petrecut lucrurile chiar așa? Poate. Opera lui Pessoa cuprinde, pe lîngă texte pe care le-a semnat cu numele său, numeroase scrieri ale unor autori imaginari. A creat trei alter-ego principali: Alberto Caeiro, Ricardo Reis, Alvaro de Campos. Aceste texte trebuie înțelese ca replici ale unor personaje din piese de teatru inventate de el, explică poetul portughez. Cel de-al patrulea mare autor e un pseudonim
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
Istoria, nu cea care a fost, ci cea care ar fi putut să fie după cum își închipuie el, fără să ne avertizeze nici asupra erorilor voluntare, nici asupra scopului său." Construită în cinci tablouri, istoria amestecă fapte reale și fapte imaginare. Metoda folosită de ucronist constă în "a înlocui, într-un punct O al seriei reale a evenimentelor trecute și, din acel moment și în alte puncte, direcția reală Oa a traiectoriei istorice cu direcția imaginară OA a acestei traiectorii." E
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
amestecă fapte reale și fapte imaginare. Metoda folosită de ucronist constă în "a înlocui, într-un punct O al seriei reale a evenimentelor trecute și, din acel moment și în alte puncte, direcția reală Oa a traiectoriei istorice cu direcția imaginară OA a acestei traiectorii." E vorba de mici invenții și de mari ipoteze. Ucronistul inventează, de exemplu, faptul că un senator roman îi trimite o scrisoare împăratului Marc-Aureliu, eveniment care schimbă cursul istoriei "reale". Ipoteză impor-tantă: călugărul își închipuie că
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
special noi forme de gîndire) imaginația radicală este "cea care face posibil ca orice ființă pentru sine (...) să-și creeze o lume proprie în care se așează ea însăși." Această imaginație precede și făurește realitatea: "pentru că există imaginație radicală și imaginar instituant există pentru noi "realitate" pur și simplu și realitate specifică." Viul este imaginație. Orice specie animală își creează o lume, dar rămîne prizoniera acesteia. Omul e un animal unic, pentru că e deschis: e capabil în orice moment să-și
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
construcție 138. În aceste condiții, sarcina filozofiei, în general, și a filozofiei limbii, în special, este de a ridica acest văl, prin deconstrucția acestor structuri simbolice 139. Ca atare, dacă toată cultura constă din crearea de către spirit a unor lumi imaginare, scopul filozofiei nu poate fi acela de întoarcere la originea și înapoia acestor creații, ci de înțelegere a pricipiului lor de formare și de cunoaștere a lor140. Cercetarea modului de evaluare a limbajului de-a lungul timpului, îl duce pe
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
care în primul rînd numele etnic 248 -pe care și-l conferă o comunitate sau care îi este atribuit de alte comunități (învecinate)antrenează evaluarea de către conștiința vorbitorilor 249. De acest aspect evaluativ al conștiinței lingvistice ține și așa-numitul imaginar lingvistic 250, care ar cuprinde observațiile ce reflectă imaginile pe care le au locutorii despre propria limbă și despre limbile altora. Aceste imagini pornesc de la anumite convingeri și pot genera atitudini concretizate în opinii privind originea și caracterul limbii, valorile
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
trimit la realități materiale. Acest tip de nume este caracteristic pentru limbajul filozofic, dar și pentru unele limbaje științifice, îndeosebi pentru cele ale științelor cu un accentuat profil teoretic. Între numele substantive și numele abstracte s-ar putea situa numele imaginare, a căror referință (entitate denumită) este un produs al fanteziei, deci nu o construcție logică, ci o construcție în care elemente ale realității sensibile se află într-o combinare neobișnuită, ireală. În cazul numelor abstracte, caracteristice limbajului filozofiei, indicarea ostensivă
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
postularea implicită a unor așteptări fictive din partea alocutorului, așteptări care să poată fi contrariate. Or, expresiile CI de care ne-am ocupat sunt promovate în discursul public, în special cel mediatic, care-și asigură audiența apelând la conflict, real sau imaginar ("Good news, no news"); acest tip de discurs fiind și cel mai influent, tendințele pe care le manifestă au cele mai mari șanse să se generalizeze. 1 Vezi GALR II: 767−777; Stati (1990). 2 Utilizăm distincția tip/ocurență (engl.
[Corola-publishinghouse/Science/85001_a_85787]
-
se sprijină pe ipoteza subiacentă, greu de susținut, că trăim într-o lume fără repere axiologice, în care toate alegerile sunt echivalente. Ori, dacă ar fi așa, alegerea între variantele de acțiune nu are sens, decizia devine arbitrară, iar libertatea imaginară. Respingând această interpretare, nu putem însă să nu menționăm că ea surprinde, totuși, un prim grad al libertății: libertatea implică puterea voinței umane de , a pune între paranteze automatismele impulsurilor, de a nu accepta pasiv să dea curs oricăror solicitări
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
capacității voinței de a nu se supune unor determinări necesare, extrinseci, și de a-și impune suveranitatea absolută. Orgoliul voinței umane de a se erija în cauză primară și a desconsidera determinismul, se plătește scump, cu prețul convertirii unei libertăți imaginare într-o dependență absolută față de necesitate. Desigur, omul este liber, cum spunea Arthur Schopenhauer , să vrea ceea ce vrea, dar el nu este liber să facă orice vrea. Dacă atunci când își elaborează proiectul, alegând voluntar una sau alta din posibilitățile de
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
a insuficienței rezultatelor sale, măsurate prin raportare la însemnătatea și dificultatea obiectivului pe care îl urmărește. Dar și conștiința cât de important este totuși să facă ceea ce este în stare să facă în această privință. Prin descrierile unor situații adesea imaginare care abundă în multe dintre însemnările lui Wittgenstein, cititorul devine mai conștient de impulsuri și înclinații spontane ale gândirii sale. Însușirea remarcabilă a acestor descrieri este că ele sunt în măsură să arate că asemenea impulsuri și înclinații nu sunt
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
a ceea ce noi resimțim în mod subiectiv. Nu putem descrie decât fapte. O descriere a propriilor noastre trăiri, nu a faptelor, este imposibilă, și anume imposibilă din punct de vedere conceptual. Este ceea ce Wittgenstein ne face să „vedem“ prin situațiile imaginare pe care le descrie, cum ar fi aceea în care pretindem 292 GÂNDITORUL SINGURATIC că un lucru care poate fi văzut de o singură persoană (cărăbușul din cutia noastră) poate să primească un nume și poate să fie descris. Prin
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]