8,226 matches
-
ale lui Reinhard Lange erau în mod sigur de ajuns ca să-i asigure nerușinatului lor autor o excursie într-un KZ, unde să aibă pieptul plin de triunghiuri roz. — Dr. Lanz Kindermann ăsta, am zis eu citind numele de pe plicul mirosind a parfum de lămâie. Ce anume știți, de fapt, despre el? — A fost o perioadă când Reinhard a fost încurajat să se lase tratat de homosexualitatea sa. La început, a încercat diverse preparate pe bază de hormoni, dar s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
general, răspunse Strunck. Poate ne spune Gunther dacă aceasta este sau nu arma. Am găsit-o într-o pungă de hârtie, la un loc cu cămașa. Îmi dădu un Walther PPK. Mi-am apropiat de nări capătul țevii și am mirosit uleiul de armă. Apoi am manevrat încărcătorul și am văzut că pe țeavă nu era nici măcar un glonț, deși magazia era plină. Apoi am tras siguranța. Inițialele lui Bruno erau îngrijit scrijelite pe metalul negru. — Da, e arma lui Bruno
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
mustață, se uită în sus la noi de pe scaun și zâmbi nervos când am intrat în birou. — A, Herr Becker, zise el. Poftiți, poftiți. Ați adus și un prieten cu dumneavoastră, excelent. Nu era prea mult loc în camera care mirosea a mucegai. Teancuri înalte de cărți și reviste înconjurau biroul și dulapul cu dosare. Am luat o revistă și am început să o răsfoiesc. — Bună, Helmut, chicoti Becker luând o alta. Mormăi satisfăcut când dădu paginile: Asta e grețoasă, râse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
astfel de oameni în vremurile astea. Așa cum zic eu mereu, oamenii n-o să vrea să-și pună degetele lângă sobă dacă se prind că ai ciorba la fiert pe ea. Evona Wylezynska era o poloneză cu părul tăiat scurt, care mirosea vag a ulei de Macassar și cu un decolteu periculos ca o crevasă. Deși era doar mijlocul după-amiezii, era îmbrăcată cu un neglijeu din voal de culoarea piersicii peste un furou asortat din satin gros și încălțată cu papuci cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
Alex. Ca să nu mai zic de numărul de pasageri pe care mi s-a cerut să-l car. Era rândul meu să privesc cu înțeles spre Becker. Am îndepărtat apoi degetele Evonei de pe gâtul meu și le-am sărutat amical. Miroseau a săpun cu iod și zău că există afrodiziace olfactive mai bune decât ăsta. Fetele Evonei intrară încet în cameră, ca o trupă de cai de circ. Unele purtau numai furou și ciorapi, dar majoritatea erau dezbrăcate. Ocupară poziții în jurul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
se practică deja, în mod neoficial, un soi de omoruri din milă. M-am aplecat înainte și mi-am masat fruntea: — Pe tine te ia vreodată durerea de cap? Pe mine mă ia. Mirosul este cel care o declanșează. Vopseaua miroase foarte urât. La fel și formaldehida din morgă. Dar cel mai rău e în locurile împuțite de pișatul în care dorm bețivii care transpiră rom. Ăsta e un miros pe care mi-l pot aminti în cele mai rele coșmaruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
în păstrare. Mi-am arătat insigna celor doi bărbați care păzeau bariera și mi-am continuat drumul. După colț, Deubel m-a întâmpinat la jumătatea drumului. — Ce avem? am zis. — Cadavrul unei fete într-un cufăr, domnule. După cum arată și miroase, se află acolo de ceva vreme. Cufărul era la biroul de obiecte lăsate în păstrare. — Profesorul a ajuns? — El și fotograful. N-au făcut prea mare lucru, doar s-au uitat la ea. Am vrut să vă așteptăm pe dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
unei clădiri cu patru niveluri, apartamentul avea un balcon mare din fier forjat în fața unui glasvand mic, vopsit în maro, și nu unul, ci trei luminatoare pe tavanul din salon. Era un loc spațios, aerisit, mobilat și decorat cu gust, mirosind puternic a cafea proaspătă, pe care tocmai o făcea. — Îmi pare rău că trebuie să vă fac să treceți din nou prin asta, i-am spus. Vreau doar să mă asigur că nu ne-a scăpat ceva. Ea oftă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
înainte de a-și duce mâna la tocul armei. În spatele lui, Korsch își ducea încet mâna la propria-i armă și își ținu mâna pe trăgaci până când Deubel își puse pistolul Walter PPK pe biroul meu. L-am ridicat și am mirosit țeava, urmărindu-i fața ca să descopăr vreun semn că știe că Bautz fusese omorât de un pistol cu un calibru mai mic. — Împușcat, hmm? zâmbi el. — Executat, mai degrabă, am zis. Se pare că cineva i-a băgat un glonte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
să fiu tentat să văd dacă influența mea pe lângă Heydrich merge atât de departe încât să-ți pot zbura curu’ afară din Kripo. Deubel rânji batjocoritor: — Ești un prostănac, zise el. Și, după ce se uită la Korsch până când respirația lui mirosind a băutură îl obligă pe acesta să se întoarcă, Deubel ieși clătinându-se afară. Korsch scutură din cap: — Nu mi-a plăcut niciodată nemernicul ăsta, zise el, dar nu credeam că e... Își clătină din nou capul. M-am așezat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
niciodată încredere în cineva care e fericit să facă treaba pe gratis. Asta e ceea ce ați învățat ca detectiv particular? — Nu, e ce-am învățat ca un bun om de afaceri. Dar de vreme ce ai menționat asta, nu-mi place cum miroase treaba asta: un detectiv particular care încearcă să găsească o școlăriță dispărută și apoi refuză onorariul. — Rolf Vogelmann? Dar el n-a găsit-o. — Dă-mi voie să-ți spun ceva. În vremurile astea, o grămadă de oameni dispar în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
19 Sâmbătă, 29 octombrie — Credeam că o să vă placă ideea. — Nu sunt sigur că nu-mi place. Dă-mi doar o secundă să mai rumeg la ea. — Doar nu vreți să se învârtă undeva numai așa, de-amoru’ artei. El o să miroasă rahatu’ ăsta în câteva minute și n-o să se apropie de ea. Trebuie să pară natural. Am aprobat din cap fără prea multă convingere și am încercat să-i zâmbesc fetei de la BdM pe care o găsise Becker. Era o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
german“ - așa s-au exprimat la radio. Ei da, eram furios, dar nu era nimic spontan în asta. Avusesem toată noaptea ca să-mi adun furia. O noapte în care auzisem ferestre spărgându-se și strigăte obscene răsunând pe stradă și mirosisem fumul clădirilor în flăcări. Rușinea mă ținuse în casă. Dar în dimineața care pătrunse senină și însorită prin draperiile mele am simțit că trebuia să ies afară și să arunc eu însumi o privire. Nu cred că voi uita vreodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
pe fereastră și am golit pe mine ceea ce mai rămăsese din sticlă. Asfaltul fugea și în același timp fugea mirosul zăpușelii și al mării care era deja aproape. Am lăsat volanul și mi-am apropiat mâinile de față ca să le miros. Căutam o urmă a cruzimii mele, Angela. Am găsit doar un miros de rugină, poate cel al scării. Am scuipat pe el. Am scuipat pe cutele vieții mele, ale bunăstării mele, ale inimii mele. Apoi mi-am frecat mâinile una
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
mă reobișnuiesc cu bărbatul pe care credeam că îl cunosc și care se pierduse într-un pahar de vodcă la o mizerabilă chemare, topindu-se ca și cuburile acelea murdare de gheață. Mi-am apropiat mâna de gură să-mi miros răsuflarea. Nu, nu mirosea a alcool. — Ciao, iubitule. Elsa își lăsă mâna pe umărul meu. M-am întors și am sărutat-o imediat. Sărutarea mea căzu rău, fără să nimerească buzele. Era în cămașa din pânză topită, sub țesătura căreia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
pe care credeam că îl cunosc și care se pierduse într-un pahar de vodcă la o mizerabilă chemare, topindu-se ca și cuburile acelea murdare de gheață. Mi-am apropiat mâna de gură să-mi miros răsuflarea. Nu, nu mirosea a alcool. — Ciao, iubitule. Elsa își lăsă mâna pe umărul meu. M-am întors și am sărutat-o imediat. Sărutarea mea căzu rău, fără să nimerească buzele. Era în cămașa din pânză topită, sub țesătura căreia se ghiceau sfârcurile înnegrite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
a pierdut simțul orientării. Gata, acum apăs pe claxon, îl fac să-i sune în oasele spinării. Dar mă gândesc deja la mama. Și ea își luase carnetul de conducere târziu, își făcuse un cadou. Urca în mașinuța ei care mirosea a ceară de lustruit mobila și se ducea cine știe unde. Cu paltonul din stofă în brăduleț bine împăturit pe scaunul de lângă ea. Conducea exact ca femeia din fața mea, strângând prea tare volanul, de parcă i-ar fi fost frică să n-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
îl făcea, aspră și infantilă, tulbure și melancolică: fața unei curve. Croncăni ceva, poate o înjurătură, în timp ce o lăsam să dispară în oglinda retrovizoare. Era. În noaptea aceea era. Ușa se deschise încet, câinele ieși pe prag, veni să mă miroasă, să dea din coadă între picioarele mele și păru să mă recunoască. Italia era acolo în fața mea, cu mâna foarte albă sprijinită de ușă. Am împins-o înăuntru cu trupul meu. Poate dormea, pentru că gura ei era mai puternică decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
de înțeles că era mai bine să mă întorc înăuntru. Apa îmi curgea pe gulerul puloverului. Am zâmbit. — It’s okay, am strigat. A zâmbit și el. Era tânăr, dar avea pielea feței însemnată de meseria aceea de vânt și mirosea a alcool. Ridică brațele spre cer. — God! God! și se îndreptă spre proră. O pasăre s-a așezat pe neașteptate lângă mine, n-am văzut-o venind. Penele de o culoare murdară, între gri și verde, picioarele palmate strânse împrejurul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
cei de la care cumpăram alimentele sau ziarele, pierdeau puțin din amabilitatea lor. Doar un bar rămânea aproape gol, o baracă cu un acoperiș de iută și câteva mese risipite pe plajă. Se afla aproape de vărsarea râului în mare, unde apa mirosea urât și din această cauză pe plajă nu era multă lume. Proprietarului i se spunea Gae, un bătrân tânăr cu un trup de Christos, acoperit doar cu un pareo spălăcit. Îl descoperisem în vara aceea întâmplător, în timpul unei plimbări până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
-o să coboare la restaurant. Aveam chef să o privesc în mijlocul lumii care ne credea străini. Coborî cu întârziere. Se îndreptă în grabă spre o masă din fundul sălii, lângă ușa de sticlă care dădea spre altă sală. Comesenii mei miroseau a vin și a invidie profesională. Manlio sosise doar în dimineața aceea și era sătul deja. Îl făcea harcea-parcea pe un cercetător american, un guru al farmacologiei alternative. Disprețuia inspirând fumul țigării. Bricheta de aur se afla lângă șervețel. Eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
din hol și am auzit vocile care proveneau din salon. M-am strecurat în baia de serviciu și mi-am spălat fața înainte de a merge acolo. Ciao, ciao, ciao. Lovituri pe spate, sărutări. Adieri de parfum, șuvițe de păr, respirații mirosind a vin și a țigări. Stau sprijinit de bibliotecă, Manlio este în fața mea. Vorbește despre orice. Despre bărci, despre Martine, care se află din nou în clinică pentru dezintoxicare, de o sutură abdominală întinsă ca un funduleț de copil care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
au apăsat, pernele deranjate, pahare peste tot, scrumiere pline de mucuri. Elsa și-a scos deja pantofii: — Frumoasă petrecere. — Da. Mă ridic și culeg o scrumieră. Nu pune mâna pe nimic, se ocupă mâine Gianna... — Arunc doar mucurile, să nu miroasă. Merge în cameră, se demachiază, își ia cămașa de noapte. Eu rămân în fața televizorului în mijlocul cimitirului aceluia de pahare murdare. Mai târziu mă culc la locul meu, mă sucesc de câteva ori și rămân apoi lungit pe o parte. Mama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
pașii mei grăbiți. Mă îndepărtez de spital, ca un hoț cu o pradă indecentă. O iau pe strada care duce până la o cafenea pe care o cunosc. Mă urmează pe scara în spirală până la etaj, într-o sală goală care miroase a fum stătut. Se așază lângă mine, foarte aproape. Mă privește, apoi nu mă mai privește, apoi mă privește din nou. — Te-am așteptat. — Scuză-mă. Te-am așteptat mult. De ce nu mi-ai telefonat? Nu răspund, n-aș ști
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
și expresia chipului care nu-mi lasă nici o portiță de ieșire. Ar trebui să-i spun de Elsa, dar astăzi n-am chef de șocuri afective. Mă obosește să stau cu ea, lipit de masa asta, este prea puțină lumină, miroase a fum și mai sunt și peștișorii aceia uitați acolo ca niște confeti de la un carnaval terminat. Pe neașteptate începe să plângă în hohote, se aruncă la gâtul meu, cu buzele și nasul ude. Nu mă părăsi. O mângâi pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]