73,470 matches
-
numit „octava Adevărului”. Fostul Mitropolit al Ardealului, Antonie Plămădeală și-l amintește ca pe „un continuu scandal al adevărului.” Un fost coleg de celulă, care își amintea cum a fost izbit cu capul de treptele spălătorului de la Aiud - de gardian - reținea șoapta lui spusă la ureche de părintele Daniil: „Multe se vor zice după ce nu voi mai fi... Orice vei auzi rău despre mine să crezi, că am fost un mare păcătos!” Cunoscătorii zic despre poetul Daniil: „A fost și a
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
pe cele trei categorii - texte epice propriu zise, alcătuind fondul masiv al volumului, texte lirice sau pseudo lirice în proză și o addenda conținând primele încercări literare în proză - publicate postum. Din cronologia vieții și a operei lui Vasile Voiculescu reținem și redăm ceea ce a făcut el în perioada 1916-1920, 6 ianuarie: 1916 - Numit șeful Spitalului Militar nr.6, cu ordin de plecare în Moldova; 1917 - Șef al Spitalului de răniți, transformat pe urmă în spital de contagioși din Bârlad
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
-i fi urmărit cronologic evoluția, de a fi formulat judecăți de valoare, relativă și absolută, situând-o în context național și universal, de a fi sesizat arta îmbinării elementelor tradiționale cu acelea moderne, dozându-și atent și cu respect argumentele. Rețin atenția conexiunile pe care le face cu proza lui Mihail Sadoveanu (asemănări și deosebiri) axată pe tema vânătorii și pescuitului, cu poezia tradiționalistă a lui Ion Pillat, cu lirica de inspirație religioasă aparținând lui Nichifor Crainic și Adrian Maniu, sau
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
activistului ajuns care nu-și mai recunoaște vechii prieteni când îi întâlnește, întâmplător, pe stradă. Până la focile din Groenlanda și bieții copii de pescari din Vietnam apar, în fața noastră, nenumărate ipostaze ale mizeriei și suferinței românești, care ne-ar putea reține atenția - și compasiunea. Iar dacă acestea n-ar fi doar declarative, teoretice, abstracte, ar fi ideal. Maica Tereza, supremul meu exemplu în materie de etică aplicată, mergea în cocioabele de leproși și îi mângâia cu mânuța ei zbârcită, de Sfântă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2180_a_3505]
-
inimii Dorei se accelerează în timp ce gândește : "Deci... Deci, el, al treilea din dreapta este tata... ". Și fotografia femeii cu o fetiță de mână relevă, după mărire și retușare, câteva detalii : femeia este cu adevărat frumoasă, dar nu frumusețea este cea care reține atenția, ci senzația de dârzenie pe care o inspiră chipul cu trăsături regulate, ochii enormi și privirea lor pătrunzătoare și în același timp misterioasă. Diminutivul numelui ei "Teo" ca și data "25 noiembrie 1948" sunt clare dar din ceea ce pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
fie o restricție, poate valva aortică... Asta spunea și medicul de la spitalul din Strasbourg. Mai devreme sau mai târziu va trebui probabil intervenit. Eu sper să fie cât mai târziu, timpul rezolvă multe. Ia să mai ascult. Respirați ! Adânc ! Așa... Rețineți respirația. Tușiți ! Da, cred că asta e. Din păcate nu avem la dispensar nici măcar un electrocardiograf. Se spune că am ureche bună, dar ea nu poate înlocui toată aparatura de care se servesc medicii acolo, la dumneavoastră. Ecograf, scaner, IRM
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
cine și în ce scop ? Nu știu până unde a ajuns Simion în cercetările lui, dar tare aș vrea să aflu adevărul despre moartea lui Eminescu a cărui tinerețe a fost atât de legată de aceste locuri, de Cernăuți. Am reținut bine numele de Ovidiu Vuia, neurologul de la Iași. Tot Ovidiu era și numele prietenului pe care tatăl tău și l-a făcut sub arme și în prizonierat, Ovidiu Frunză, a cărui soție Ana se trăgea din neamul nostru, din familia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
greu se mai putea afla ceva de urma lor de către puținele mame care îi doriseră sau de cele care își descopereau spiritul matern cu întârziere. Gerhard a făcut intervenții pe la mai marii lagărelor și a obținut aprobarea de a o reține pe Marina Pavlova în spital, dându-i responsabilitatea casei de copii. Alegerea a fost profitabilă nu atât pentru bebelușii cărora cunoștințele în filozofie ale Marinei nu le erau prea utile, cât pentru Minodora și Vasili. Nu numai pentru că Gerhard o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
de aparatura electrocasnică în cele două forme precedente: obiecte nomade îexpresie pe care am introdus-o în 1985, cu mult înainte ca acestea să apară, și care, de atunci, a intrat în mai multe limbi), dispozitive miniaturizate în stare să rețină, să stocheze, să trateze și să transmită informația - sunete, imagine și date - cu o viteză foarte mare. De ce „obiecte nomade”? Așa cum s-a văzut, nomazii transportă dintotdeauna obiecte în stare să-i ajute să suporte vicisitudinile călătoriei; primul dintre acestea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2225_a_3550]
-
a nimic? Își bătu cu degetul arătător nara. Puah, se strâmbă Nina, scuturându-se de repulsie, în semn că ei îi mirosea tare. Nu vă înțeleg, izbucni fata, și oricum nu vă cred, izbucni fata și nu-și mai putu reține lacrimile. Eu nu știu ce fel de oameni sunteți, le reproșă. Se amuzară amândoi copios de argumentele lichide, fierbinți ale Carminei. Alexe se îndreptă alene către sertarele lui blestemate, trase de mânerul metalic al unuia dintre ele, începu să trieze plicurile mari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
cu amenințări, o sâcâială continuă, agasantă, o tensiune menținută zi de zi la aceeași cotă deși observa bine că fata i se împotrivea, îi scăpa din mână, se închidea în ea, devenea alunecoasă imposibil de controlat. Din acea perioadă Carmina reținea doar sentimentul presant al meselor de seară, stacojiul din obrajii tatălui, vorbele mamei: Da,mai taci odată, moară hodorogită, ho! Ei trei în jurul mesei, aburul ieșind din mămăligă, bolul alimentar care înainta cu greu de-a lungul esofagului. N-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
tonalității îți vibrează timpanele. Ar fi bine dacă ar muți, așa, dintr-odată, presupuse absurd inginerul în timp ce migălea cu măiestrie la aparatele sale. Și doar citește destul de mult, ori de câte ori are puțin timp liber, dar e vinovată, draga de ea că reține numai amănuntele neesențiale? Cu o seară înainte, după ce citise o revista literară i-a spus: Știi că Rebreanu avea încă de tânăr părul înspicat? De parcă nu mai fusese altceva bun de reținut din tot textul lecturat. Marcu este calm și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
liber, dar e vinovată, draga de ea că reține numai amănuntele neesențiale? Cu o seară înainte, după ce citise o revista literară i-a spus: Știi că Rebreanu avea încă de tânăr părul înspicat? De parcă nu mai fusese altceva bun de reținut din tot textul lecturat. Marcu este calm și binevoitor și cei doi soți se înțeleg excelent. Bărbatul are chef de dragoste în mod reflex de fiecare dată când mănâncă chiftele, folosește ea o combinație trăsnet, afrodiziacă și, fie că i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
superficialitate sufletească, câtă goliciune mai zace în băiatul acesta al meu, de ce o fi oare așa, nu-și dă seama că nimic din ceea ce se întâmplă acum nu se mai repetă? Vor trece zilele și anii și el n-o să rețină nimic important din ce se petrece în jur, e o crimă să treci cu nepăsare pe lângă oameni și copaci și să nu vezi nimic, să nu simți nimic, să nu te oprești asupra lor măcar o miime de secundă. De ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
o încercare de a relua totul de la capăt. Gândiți-vă bine e așa ușor să fiți împreună sau să nu fiți împreună, au trecut totuși niște ani, voi le dați cu piciorul, chiar nu mai e nimic care să vă rețină? E drept, nu aveți copii, ați fost prea ocupați cu studiile, prea ambițioși ca să vă gândiți că scopul dragostei poate fi și altul, nu-i așa, nu doar o descărcare de simțuri, un copil v-ar fi făcut mai responsabili
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
să fie atentă, să nu se joace cu ridicolul. Ceainăria era goală. Își alese o masă lângă fereastră, în bătaia soarelui numai așa se justifica prezența ochelarilor mari. Își aminti de-o carte citită mai de mult, nici nu mai reținea numele autorului era vorba de o femeie cu un defect la un picior care ațâțase un bărbat, pe urmă fugise din calea lui mimând disperarea, fugise, urcase un deal, cu agilitate, cu prețul unor eforturi nespuse, bărbatul o urmărea, îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
vânzătoarea, una grasă, brunetă, nu se mai afla la tejghea. Plecase în încăperea anexă. El își încreți pielea ochilor, o cercetă printre pleoape ca printre două pliuri. Rosti insinuant: Deci, mai fusese cineva în cofetărie. Probabil, mai fusese, n-am reținut. Nu mi se părea deloc important să observ cine este în cofetărie. Deci, cine fusese? Ritmul întrebărilor, se întețea, era clar, începea din nou tangajul. Vâltoarea indignării îi luă din nou suflul. Cu ce drept o chestiona? El o privea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
acolo, nu-i văd eu purtând uniformele încă două ore după terminarea cursurilor. Eu unul știu că abia așteptam să ajung acasă ca să-mi lepăd costumul de elev. N-am spus că erau în uniformă. Nu știu cum erau îmbrăcați. Nu am reținut. Erau adolescenți ca vârstă, am presupus că sunt liceeni, ce altceva să fi fost? Altcineva? Altcineva? Nu înțeleg. Cine mai era? Acolo în cofetărie? Doamne, Dumnezeule, ai un fix. Parcă mai fusese o femeie, nu mai știu bine. Ea pleca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
cred că sunt câțiva ani buni, de regulă drumul meu e strict delimitat între serviciu și casă, astăzi, ce s-o fi întâmplat cu mine, uite, n-am habar. Poate că aveți alte treburi pe aici și eu v-am reținut din drum, îmi cer iertare pentru îndrăzneală, domnul meu, vedeți, spuse apoi, așa se petrec dramele într-un scurt moment de inconștiență. Desigur că vi s-a părut ciudată invitația mea, nici nu vă cunosc bine și, apoi, dacă aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
cum își scoate seara ceasul de la mână. Mica fâșie de piele, cedând cu timpul, în contact cu pielea lui vie, cu firișoare de păr. Își spunea în sinea ei, mulțumită, că fusese inspirată în ziua aceea, la tribunal, când îl reținuse. Atunci nu știa cu precizie ce o atrăsese la el. Acum era altceva. Acum îi plăcea la el nodul cravatei puțin deformat, colțul manșetei îndoit, știa că acolo unde o fi locuind el nu există o femeie cu care să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
vizita niciodată, acele zile aparțineau fără discuție Larisei, exista un consemn nescris și ea, Carmina, avea permisiunea să plece. Privea cu atenție în jur, pe stradă, în tren, știa că va trebui să-i relateze totul pas cu pas, uneori reținea instantaneu și amănunte ale vestimentației oamenilor, se specializase, ce bizar începuse să se comporte! În compartiment căuta un loc printre persoane inofensive, femei, copii, bătrâni, ocolea orice prilej care o plasa în vecinătatea vreunui bărbat, se temea că Ovidiu o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
alta, întinzând grațioasă gâtul, înălțând sprâncenele, împingând în față pieptul abia înmugurit, ca imediat să se apropie la câțiva centimetri de suprafața oglinzii, să se studieze cu atenție și supărată să scoată limba la propria ei figură iar oglinda să rețină aburul gurii ei și să-i ascundă chipul în ceață. Pe urmă teancul de poze color, Ovidiu, Fana, Sidonia, Trofin, o mulțime de alte fețe necunoscute, povara grea a crizantemelor ținute în brațe ca un snop de spice. Totul urmase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
să vrea să înainteze mai departe. În timp ce, oprită la recepție cerea cheia, i-a trecut prin minte că nici măcar nu știa cum îl cheamă pe bărbatul care avea s-o urmeze în cameră, desigur avea un nume dar nu-l reținuse... Îl întâlnise pe Trofin cu totul întâmplător. Era încălțat cu pantofi albi, sport, avea un mers foarte degajat, mișcări spontane: nu semăna deloc cu omul îmbrăcat în pijama, cum îl văzuse ea deseori, care-și târâia de colo, colo, papucii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
Șireturile aurii erau trase prin sute de inele metalice minuscule. Pe sub déshabillé-ul nu mai lung de vreo treizeci de centimetri, printr-un material subțire și gri ca grafitul, se vedea o cămașă de noapte de culoarea mierii. Mișcările ei erau reținute și relaxate În același timp și, chiar dacă abia ne cunoscuseră, mi se părea pur și simplu captivantă. — Dora, adăugă, fără să aștepte vreun răspuns. I-am zâmbit Într-un fel pe care Îl considera corespunzător, atingându-i cu buzele unghiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
Capitolul șaptesprezece Iarna trecută Anton s-a mutat, destul de neașteptat, din pensiunea Andersen undeva aproape de Dora. Dacă aveam noroc, poate că Încă dormea. Ieșind de la secție, am tăiat-o drept Înainte prin scuar, Îndreptându-mă spre Stadtbahn, dar am fost reținut de un grup de oameni de la intrare. Mi-am lungit gâtul ca să văd ce-a provocat agitația și am descoperit un vânzător de Înghețată italian cu spatele la perete, Înconjurat de oameni care rânjeau, Împingându-se. Cu mișcări iscusite, râcâia fulgi lucioși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]