73,470 matches
-
din când în când la telefon. Un timp a fost amabilă, dar refuza să-l vadă. Apoi deveni arțăgoasă, n-avea răbdare să-l asculte, se scuza și întrerupea imediat convorbirea. A căutat în câteva cărți niște texte care îi reținuseră cândva atenția. Le-a dactilografiat și le-a înfipt cu ace în perete. Le citea zilnic, ajunsese să le știe pe dinafară. „Dacă cineva m-ar scutura de umăr, m-ar trezi și mi-ar spune: «Ascultă, omule! Tot ce-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
anagramă...? Basie se ridică. Terminase de mîncat și Începuse să-și pudreze mîinile. — Te preocupă cuvintele, Jim? — Puțin. Și jocul de bridge contractual. Am scris o carte despre asta. Basie se uită la el neîncrezător. — Cuvintele sînt mai importante, Jim. Reține cîte un cuvînt nou În fiecare zi. Nu ști niciodată cînd Îți poate fi de folos un cuvînt. Jim Își termină fiertura și, mulțumit, se rezemă cu spatele de peretele de metal. Nu-și putea aminti de nici una dintre mesele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
chiar un grup de bombardiere americane pe cerul de deasupra centrului de detenție. Un fluierat strident se din curte, de lîngă chioșcul de bilete. Sergentul japonez care conducea centrul de detenție făcea iar apelul. Jim observase că părea incapabil să rețină numele deținuților mai mult de o jumătate de oră. Jim Îl luă de mînă pe domnul Partridge și Împreună porniră În urma celor două femei eurasiatice. Un camion militar se oprise În fața intrării cinematografului, ale cărui ziduri Înalte de cărămidă ascundeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
a doua dintre aceste opoziții. Dar ea nu îl apropie oare de Gorgo? Tot așa cum statuia-stâlp îl apropie de Hermes. De la Hermes, zeu al răspântiilor din spațiul social, zeu al unei topografii ale cărei repere le jalonează, F. Frontisi-Ducroux nu reține decât prezența lui intimă, cotidiană și familiară. Dar nu-l neglijează cumva cu prea mare ușurință pe Hermes, călăuza sufletelor celor morți? Nu uită oare de răscrucile tragice ale destinului lui Oedip? Tragedia, „acest grandios ceremonial vizual” care „se desfășoară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
tot ceea ce-l înrudește pe Dionysos cu Gorgo (și cu Hermes, mesagerul împărăției morților)? Dionysos, zeu al inițierii, dar și al tulburărilor profunde, zeu al acelei mania care înseamnă revelație, dar și nebunie distructivă. La rândul său, Vernant 1 va reține, din Bacantele, figura unui Dionysos - simbol al unei amețitoare alterități: incarnare a celuilalt, el suprimă barierele dintre divin și uman, dintre uman și animalic, dintre lumea de aici și cea de dincolo. Este zeul care răstoarnă ordinea cotidiană și care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
viu; cel mai adesea însă, ceea ce oprește în loc fantoma este incapacitatea ei de a părăsi ceva de care fusese legată în timpul vieții - un copac, un râu, o câmpie -, iar această legătură nu se rupe deloc ușor. Forța unei experiențe trăite reține fantoma la hotarul dintre viață și moarte: violența unui asasinat, violența unei cumplite ofense, violența unei pasiuni (amoroasă, dar și pentru muzică ori pentru vânătoare). Căci nu numai amintirea sângelui vărsat, a unei morți brutale poate provoca apariția fantomei în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
trăite și consemnate. Întoarcerea fantomei este aici intim legată de fatalitatea istoriei. Într-adevăr, prezența spectrului lui Banquo în urma șirului de regi care defilează prin fața lui Macbeth îi certifică acestuia autenticitatea închipuirilor sale. Căci, atunci când îl zărește, nu se poate reține să exclame: „Now I see’t is true...”. Iar viitorul ia pentru el chipul acelei imagini multiplicate a lui Banquo, cel ce încheie cortegiul regilor, dintre care ultimul, al optulea, poartă o oglindă reflectând alți nenumărați regi, ca și cum apele oglinzii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
metafizic 1. Într-un text de la începutul anilor ’20, intitulat „Excursie psihică”2, Artaud vede esența magiei în biruința asupra morții. Magia, ne amintește el, constă în incantație. Or, spune Artaud, la origine - în Egipt, bunăoară -, incantația era destinată să „rețină sufletul la granița vieții”. Într-adevăr, egiptenii „cunoșteau cuvintele și forțele care puteau opri sufletul în drumul lui spre moarte. Extraordinara fascinație exercitată de magie asupra omului vine tocmai din această miraculoasă putere. Mai târziu, incantația a servit la supunerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
al pietrelor, al obiectelor ce pot ucide fulgerător, al veșmintelor impregnate de animalitate, într-un cuvânt, a tot ceea ce slujește la a capta, dirija și deriva unele forțe” - la a capta și a deriva forțele naturii, dar și la a reține dublul, psyche-ul... Artaud se lansează aici într-o apologie a „unei lumi în care în orice formă dorm forțe ascunse”, „o lume în care piatra poate prinde viață”. E lumea spre care trebuie să tindă și teatrul, dacă se vrea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
va tulbura tihna”. „Arta” înțeleasă, desigur, în sensul occidental al termenului, ca pură fabricație estetică a unor efigii vide lăuntric, nelocuite de dublul lor. Abia odată cu dispariția acestei „arte” se va instaura acea magie legată de înfrângerea morții, capabilă să rețină sufletul la marginea vieții, să elibereze umbrele ce vor ieși la lumină desprinzându-se din strânsoarea pietrei, aidoma fantomei ce răzbate din mormânt dând la o parte dalele acoperitoare ori aidoma fantomei ce vine să însuflețească statuia. Teatrul și păgânismul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
în el. Mon cher Ianco, ai în fața ta pe Alexandra Marioritza, fiica lui Mihail Comnenul, cărturarul, pe care Luminăția Sa l-a primit de multe ori în casa asta. Iancu se înclină, luă mâna fierbinte a Marioritzei și i-o reținu căutându-i ochii, așteptând să-i întâlnească privirea ușor surprinsă, zâmbind apoi și așteptând tresărirea reflexului de încântare pe buzele ei, înainte de a i-o săruta fericit că putea oferi o mostră din galanteria deprinsă în timpul anilor de studenție petrecuți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
italiană, dar l-am descoperit într-un cântec cântat de o fată mare, anume adusă ca să-mi vegheze somnul, când eram mic și bolnav. Cânta ușor, ca pentru ea. Și sunetele veneau ca o boare prin întunericul odăii. N-am reținut decât acest cuvânt ciudat. Ori de câte ori îl auzeam, vedeam un copac mare, înflorit în zorii unei zile de primăvară în zarea dintre cer și pământ. Acum îl simt ca pe o inefabilă chemare dintr-un nebănuit tărâm al poeziei. Și poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
înainte de expirarea mandatelor lor. Cum era și firesc, țarul Alexandru ordonase imediat generalului Michelson să treacă Nistrul și să ocupe cele două principate. Așa începuse războiul ruso-turc, război menit să slăbească cele două imperii și, în același timp, să le rețină atenția de la adevăratele intenții ale împăratului Napoleon. Pentru asta, abilul său slujitor, Sebastiani, fusese răsplătit cu gradul de mareșal și ajunsese ministru. Ledoulx oftă. De-ar reuși și el măcar jumătate din ceea ce reușise prietenul său! De-ar fi și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
Luă o linguriță de miere și își linse buzele. Mmm! Desigur, aș putea să renunț la Bichon, dacă asta te deranjează atât de mult. Dar pun o condiție: promite-mi că vei vorbi cu acel pictor italian... Nu i-am reținut numele... Promite-mi că vei vorbi cu el și-i vei comanda două portrete. ― Două? ― Al meu și al tău. ― Bine, dar asta este o cheltuială enormă! Și ce nevoie avem noi acum de două portrete? ― Atunci... Atunci, dacă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
meu? ― Oh! Deocamdată nu am nimic în cap. Deocamdată sunt la stadiul în care încă mai studiez modelul. Privirea unică a pictorului o măsură încet de jos în sus și se opri ceva mai mult în dreptul ochilor ei. Da, voi reține privirea, expresia asta. Despre ce vorbeam? ― Ați spus că... veți reține privirea mea. ― Nu. Era vorba despre alegerea formei adecvate pentru un portret. Este un lucru extrem de important. Și vă spun asta pentru că, sub o aparență feminină, un model poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
stadiul în care încă mai studiez modelul. Privirea unică a pictorului o măsură încet de jos în sus și se opri ceva mai mult în dreptul ochilor ei. Da, voi reține privirea, expresia asta. Despre ce vorbeam? ― Ați spus că... veți reține privirea mea. ― Nu. Era vorba despre alegerea formei adecvate pentru un portret. Este un lucru extrem de important. Și vă spun asta pentru că, sub o aparență feminină, un model poate avea puternice valențe masculine sau invers, sub o aparență masculină, pictorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
cred că ați avut plăcerea asta, contesă. Persoana trăiește retrasă, dar, credeți-mă, se bucură de adorația multor bărbați. Numele ei este Alexandra-Marioritza Comnena. ― A, da?... Deci așa!... Ei bine, în cazul acesta, chiar am auzit de ea. Dacă am reținut bine, la fel se numea și amabila doamnă care a avut bunăvoința să ne trimită medicul ei personal, pe monsieur Guibert. Știți, soțul meu a avut... ― O mică problemă dureroasă, interveni Ledoulx, venind spre ei. Schimbă o privire cu pictorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
drumul era liber. Privise printr-o crăpătură a ușii. Recunoscuse imediat Frantul și i se păruse că femeia semăna puțin cu Marioritza. Înclina să creadă totuși că nu era ea, pentru că, spre final, femeia îi pomenise Frantului despre plecarea acesteia. Reținuse exact cuvintele: „Frumoasa Marioritza a părăsit deja Bucureștiul. Singură”. Apoi adăugase ceva despre Guibert. Moment în care, după spusele aceleiași iscoade, Frantul venise până în dreptul ușii, răsucise cheia în broască și trăsese draperiile. Omul lui Babic coborâse scările, așteptase femeia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
greu absența Marioritzei. Prințul nu se mai îndoia acum, după cele relatate de omul lui Babic, că ea fusese iubita lui de taină. Cu siguranță, pictorul alergase la hanul în care trăsese Marioritza, într-o ultimă încercare de a o reține. Fără succes. Plecarea Marioritzei îi surprinsese pe toți cei care o cunoșteau. Lăsa un mare gol în urma ei. Îl resimțea și prințul. Dacă era sincer cu el însuși, trebuia să accepte că asta se întâmplase din momentul în care șoimarul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
viitor. O delegație de boieri divaniți se precipită spre el, oferindu-i o tabacheră din aur destul de grea, de altfel frumos lucrată, spuzită toată cu diamante, și un discurs în limba franceză, cam dezlânat și agramat, din care Marele Komandir reținu doar recunoștința lor fierbinte pentru gospodăreasca administrare a țării. Un bun motiv pentru o nouă cupă de șampanie. Intermezzo informativ: Despre falsa răceală a unui amiral, despre amărăciunea, dar și despre admirabilele lui speranțe cu totul și cu totul desprinse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
o mare trecere pe lângă acel... distrugător de lume. ― Cam așa ceva! acceptă Dante Negro și zâmbi într-un fel care atrase atenția interlocutorului. Mai văzuse cândva acel zâmbet, dar pe buzele unei femei. Pictorul plecă și prințul nu încercă să-l rețină. Scrisoarea rămăsese pe măsuță. O uitase sau o făcuse uitată? Într-o clipă, Manuc prefiră toate chipurile Marioritzei. Sub beteala porții de la casa domniței Ecaterina, stând acolo, sub ninsoare, pe jumătate ireală, dar atât de vie... Buzele ei brusc întredeschise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
și acest baston. Îți va da un aer cu adevărat neajutorat. ― Nu! Categoric, nu! Neputința îmi provoacă o greață insuportabilă. Doar știi deja asta! Nu, nu pot! Mai bine mor! ― Nicidecum, dragul meu Buona-parte di Ajaccio! Acest baston te va reține întotdeauna de la gestul tău preferat cu mâinile la spate, gest după care orice copil, crede-mă, l-ar recunoaște imediat pe dictatorul Europei. Naoleon izbucni în hohote. Râdea ca în vremurile bune de la Malmaison. ― Ai cap, nu glumă! Cap de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
rachetă țâșnită, ciocârlanul lasă o dungă cenușie, când se înalță înspre luceferi, ca să se scalde în pulberea lor. Cine râde face rău. Și lor li s-ar putea întâmpla de a nu mai dori nimic, de a nu mai putea reține nici o secundă pe loc, obosiți și dornici de liniște. „Numai câteodată, când privind înapoi, surâzând prietenește celuilalt „eu”, rămas la jumătatea drumului, iglița harnică a peniței mele, leagă ochiurile, împletește horbotele negre, lanț lângă lanț, colț lângă colț, - piciorușe încremenite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
ce i se așezase în poală. O pată mare, sângerie i se ivi pe pometul obrazului drept și stăruia acolo, în timp ce ochii ei cu retine sinilii, mă sfredeleau cu o expresie îndurerată. Buzele răsfrânte ușor înspre colțuri, schițau un plâns reținut cu greutate și o chinuitoare întrebare: „Ce ți-am făcut?” părea că mă întreabă Mariana. Și așa cum pisicul cafeniu îi dormita în poală, așezat și sprijinit cu lăbuțele de dinainte pe un genunchi acoperit decent de rochița ei albastră, cuvântul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
desprinsă din tulpina crescută în mine și smulsă acum din sufletul meu, ca dintr-un trup de lăcustă, cu stropul de sânge pe rana deschisă. O arunc cu privirile înainte, ca să nu o văd cum cade lângă călcâiul meu, și rețin pentru mine numai cele două lacrimi tremurate, ce au așteptat în genele Adei, ca să i le usuce soarele. În dimineața când urma să apară în fața judecății, trompetul Chihaia Gheorghe se îmbrăcase militărește. Era chipeș, feciorelnic, de statură mijlocie și tras
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]