8,366 matches
-
paginile, iar Adriana își dădu seama că fata era dublura Angelinei. — Tăiați! strigă Tobias. Cât ai clipi Gilles se duse glonț la actriță și începu să-i răsfire părul cu degetele. Nu părea să observe că ea stătea sprijinită în coate cu capul dat pe spate de parcă ar fi fost în extaz. Câteva minute mai târziu, în exact același decor ca și înainte, a urmat o nouă rundă de strigăte “motor” și “acțiune!” Numai că, de data asta, tocmai când actorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
impresia de înțelepciune și experiență de viață, nicidecum că ar fi o problemă ce trebuie rezolvată la chirurgul estetician cu prima ocazie. Până și puloverul de pe el — o jachetă bleumarin veche de treizeci de ani, cu petece din piele la coate și nasturi din lemn — părea cumva mai inteligent decât puloverele pe care le poartă majoritatea bărbaților în ziua de azi. Stătea în prag, lângă pian, și se uita la ea într-un fel care întotdeauna îi dădea impresia că e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
cât de repede erau debarasate mesele. Era mai simplu să rămână acasă și să mănânce ce găsea prin frigider. Dar apoi își aduse din nou aminte. — Oh, Doamne, o să ai un copil! Izzie râse și o împunse pe Emmy cu cotul. — Așa e, nu glumeam pe chestia asta. Numai dacă mă uit la obrăjorii tăi de veveroi și-mi dau seama imediat, zâmbi Emmy. — Ticăloaso! — Vaco! Kevin ridică mâinile în semn că se predă. — Eu am plecat. Izzie, să închizi ușa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
papagalului. — Bună! strigă veselă, uitând de toate reținerile ei când deschise larg ușa clădirii și le văzu pe fete stând în prag. Era cald pentru luna octombrie, dar și mult fum. — Uau! Ce văd eu aici? Adriana o înghionti cu cotul pe Emmy și arătă zâmbind spre Leigh. — Ia fii atentă. Și ce să vezi, Leigh strivea o țigară cu piciorul în timp ce exhala ultimul fum. — Leigh! Ce s-a întâmplat? Te descurcai atât de bine! strigă Emmy. — Mă descurcam, bine spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
s-a întâmplat între noi s-a întâmplat în mod firesc. Amândoi am vrut. Ce-i rău în asta? — Ce-i rău în asta? sări ea pe un ton răutăcios, aproape aspru. Dar soția ta? Jesse se răsuci într-un cot aplecându-se asupra lui Leigh și o privi direct în ochi. — N-am de gând să-ți țin lecții și să-ți pun placa aia cu cât de mizerabilă e căsnicia noastră, că ea nu mă înțelege și că am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
nucă, mai aveați puțin și vărsați lacrimi amare. Patroane, două halbe la băieții, să le treacă Întristarea! Și pune-o pe aia cu În cabina de votare azi e mare sărbătoare, cetățeanul dă un vot, iar pe ei Îi doaren cot! Unu la zero pentru mine, v-am păcălit de v-au mers fulgii... De-asta Îmi place mie la cârciumioară, e distracție, e lumea veselă! 07.06.2009 Căldură mare, discuții mici Căldură mare, monșer, vorba lu’ nenea Iancu Caragiale
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
mici Căldură mare, monșer, vorba lu’ nenea Iancu Caragiale... Se topesc și fețele de masă, dragilor, iar noi suntem ca untul la soare a pufnit Sandu Șpriț, nemulțumit, de cum s-a așezat pe scaun, iar apoi i-a tras un cot lui Gore. Patronul ar trebui să ne pună la dispoziție și evantaie... Mânuite de hostese de-alea nurlii! Gicu stă Într-o rână și dă pe gât halbă după halbă, ca și cum s-ar teme că rezervele de bere ale cârciumii
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
de reacție pe care am avut-o, omul potrivit la locul potrivit, noroc cu mine, acu’ trebuie să dați de două ori câte un rând! Parcă ați fi copii, zău ășa, se mai uită și lumea la noi, Își dau coate străinii de cârciumă, că au apărut fețe proaspete. Ce exemplu dăm noi celor abia veniți În acest stabiliment al pierzaniei și al regăsirii de sine prin aburi de alcool? Vai de capetele voastre - seci, de altfel! -, Gore se crede paparáți
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
vrut să spui! Te-am citit imediat... Sandu Șpriț s-a așezat strategic Între Gore Și Gicu, În așa fel Încât să-i poată controla pe amândoi. Dacă va fi cazul - i-a anunțat de la bun Început - vă dau Și coate ca să vă reveniți, În ultima vreme v-ați luat-o În cap, nu mă mai Știți de jupân. Auzind replica lui Gicu, Sandu ÎȘi trage o palmă peste frunte. Gicule, dragule, complectările tale sunt exact ceea ce ne trebuie la această
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
Îndrăgostit de el. Ia puneți-o pe-aia a lui Daminescu, Și m-am Îndrăgostit de tine, Sandu Șpriț e la a doua tinerețe și se mută În pat cu Boc. Sandu Își duce mâna la tâmplă și pune un cot pe masă. Seamănă cu un filozof autentic, măcinat de grijile lumii. Poate chiar ale Întregului univers. Fruntea ridată transmite că este măcinat de lupte interioare care nu dau semne că se vor sfârși curând. Habar nu aveți, bă... Boc e
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
pe față are Întipărită o expresie nefericită. Mușcă dintr-un mic, după ce l-a tăvălit bine prin muștar și a presărat sare grunjoasă pe el. Ca să alunece mai ușor, duce halba la gură. În acel moment, Gicu Îi dă un cot, iar Gore e cât pe ce să verse bunătate de bere. Șterge câteva picături ajunse pe pantaloni și bombăne: Gicule, ți-am mai spus că ai apucături de neam prost, strici cheful omului exact atunci când se simte mai bine. De
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
cât pe ce să verse bunătate de bere. Șterge câteva picături ajunse pe pantaloni și bombăne: Gicule, ți-am mai spus că ai apucături de neam prost, strici cheful omului exact atunci când se simte mai bine. De ce-mi dai coate și nu zici pe limba ta ce-ai de spus? Fiindcă noi, aici, iar Sandu poate să confirme, suntem În capitala patriei, În buricul târgului, nu În mediu rural. Mediul rural e cu moromeți. Și cu balegă. Și cu cotcodăcit
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
aruncă ziarul pe masă, apoi ridică mâna, precum cicliștii din Turul Franței și cere beri. Multe beri, patroane, o arteziană de bere, dacă se poate. Ne topim! Ne prăpădim! Și tămâioasa lu` Sandu, că i-a ieșit limba de-un cot! Câine de pripas pari fără tămâioasă, Sandule! Sandu Șpriț zâmbește. Dragilor, după cum se poate observa, intemperiile Își fac de cap. Vijeliile sunt pe noi, iar aceste momente de caniculă vor fi urmate, inevitabil, de furtuni Îngrozitoare. Copaci căzuți, canale care
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
În ziua următoare, Rambert, ajuns primul la întâlnire, citea cu atenție lista celor morți pe câmpul de onoare. Câteva minute mai târziu, doi bărbați s-au apropiat, l-au privit cu indiferență, apoi s-au dus să se sprijine în coate de parapetul aleii și păreau în întregime absorbiți de contemplarea cheiurilor goale și pustii. Aveau amândoi aceeași statură, erau îmbrăcați la fel, cu pantaloni albaștri și tricouri bleumarin cu mâneci scurte. Ziaristul s-a îndepărtat puțin, apoi s-a așezat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
să părăsească încet sala, mai întâi în liniște, așa cum se iese dintr-o biserică după slujbă sau dintr-o cameră mortuară după o vizită, femeile strângându-și rochiile și ieșind cu capul plecat, bărbații conducându-le și ținându-le de cot, ferindu-le să se lovească de strapontine. Dar, încetul cu încetul, mișcarea s-a precipitat, șoaptele au devenit exclamații și mulțimea a început să curgă spre ieșiri și s-a îngrămădit în fața lor ca să sfârșească prin a se înghionti între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
fi contemplând vreo furnică, sunt sigur! Furnica, uf!, unul din cele mai ipocrite animale! Nu face decât să se vânture de colo-colo, făcându-ne să credem că muncește. E ca puturosul ăla, care merge în pas alergător, împungându-i cu coatele pe toți câți îi ies în cale, și nu mă-ndoiesc că n-are nimic de făcut. Ce să facă, dom’le, ce să facă, ce treabă are el! E un trântor, un trântor ca... Nu, eu nu sunt trântor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
erau sacramentale, căci Augusto nu prea primea vizite acasă. Întră la el în birou, luă un plic și scrise pe el: „Domnișoarei doña Eugenia Domingo del Arco. Personal.“ Și apoi, în fața filei albe, își rezemă capul în ambele mâini, cu coatele pe masa de scris, și închise ochii. „Să ne gândim mai întâi la ea“, își spuse el. Și se strădui să surprindă în întuneric strălucirea ochilor ce-l târâseră după ei la noroc. Încercă un timp să-și reprezinte figura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ce înseamnă să iubești... — Mi se pare, mătușă, că vorbești ca te afli-n treabă... — Ce știi tu ce-nseamnă să iubești, fetițo? — Dar dacă iubesc pe altcineva... — Pe altcineva? Pe trântorul ăla de Mauricio, pe care-l doare-n cot de toate? Asta numești tu iubire? Ăstuia-i zici tu altcineva? Augusto și numai Augusto e salvarea ta. Atât de fin, atât de bogat, atât de bun...! — Tocmai de-aia nu-l iubesc, pentru că e atât de bun cum zici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
vedea, în loc să scadă în intensitate, se intensifica. Și ajunse să descopere situații insuportabile. — Du-te, du-te, Liduvina, pentru Dumnezeu! Du-te, lasă-mă singur! Hai, du-te! - îi spunea el odată servitoarei sale. Și de îndată ce ea plecă, își rezemă coatele pe masă, cu capul între palme, și-și zise: „E de groază, chiar de groază! Mi se pare că, fără să-mi dau seama, încep să mă îndrăgostesc... până și de Liduvina! Bietul Domingo! Fără doar și poate. Ea, în ciuda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
sfredelitoare ce par a străpunge ținta și-a trece dincolo de ea, îmi contemplă apoi portretul în ulei care-mi prezidează cărțile, culorile îi reveniră în obraji, își trase răsuflarea, își veni în fire, își recăpătă stăpânirea de sine, își rezemă coatele de masa mea și, cu capul în palme și privindu-mă cu un zâmbet în ochi, îmi spuse: — Fiți foarte atent, don Miguel..., nu cumva să vă înșelați și să se-ntâmple exact pe dos de cum credeți dumneavoastră și-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
locuri: holda de peste vale, dumbrava de la Căcăcioasele, livada de sub cer, pășunea de la cruce. Pădurea era obștească. Mă uit acum la personajul de un jalnic pitoresc, senatorul Lupu. Ăla cu restituția forestieră. Țăranii actuali taie tot ce mișcă, îi doare-n cot dacă o să cadă malul peste ei. Restituțio forestier o să lase Transul fără silvă. Da’ cui îi pasă? Uneia ca mine, care își amintește cum se refugia în pădure la ciuperci și mure? Eram tare mândră vara. Până la 14 ani am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
le povesteam câr-Mâr prietenilor din grupul nostru și din care mă trezeam dimineața în transpirații reci. Unul din vise era așa: un activist de la CC mă întreba: vrei să-ți arăt cum s-ar putea schimba istoria? Mă prindea de cot și traversa cu mine o livadă cu meri înfloriți, dar totul era colorat în nuanțe sepia. La capătul livezii vedeam o piață mare. În mijlocul ei, un ring de box, foarte înalt. Pe ring, Ceaușescu, Ceaușeasca, microfoane și un alt activist
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
Europa Liberă: „Dacă se va construi Casa Comună a Europei, ei o să-i lipsească o fereastră: România”. Eu una priveam fascinată harta de pe chelia lui Gorbi. Îmi era groază că sub țeasta lui noi suntem absenți, că-l doare-n cot ce se întâmplă în lagărul cu robi amărâți de lângă ei. Era absolut paradoxal, și totuși nu era. Să aștepți mântuirea de rău de la cei care ți-au băgat cândva mortu-n casă. Gorbi era un fel de Stalin pe dos. Maestrul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
care punea pâinea pe cartelă, tăia lumina și apa caldă și îi făcea pe părinții mei să stea ore întregi la cozi interminabile, iar pe tatăl meu îl făcuse „procurator”, adică aducător de alimente, dar pe mine mă durea în cot. Parcă era vorba de găinile din Bangladesh! Aveam prieteni, femei de iubit, cărți de citit, iar când nu-mi ajungeau pentru chefuri banii din vânzarea cartelei, săpam gropi în cimitir. O groapă - 600 de lei! Seara mă urcam cu picioarele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
-mi ia un curs azi? Dar voi unde mergeți sâmbătă? Tu ce-ai priceput, bă, din filmele lui Tarkovsky? Cine-mi dă niște bani împrumut? Dezbracă-te că nu-ți fac nimic... Până am terminat școala, m-a durut în cot de socialism. Eu eram vesel și destrăbălat, iar socialismul, vizibil doar prin ochean. Mergeam seara în cimitirul central, beam palincă, dădeam foc la un badog de prenadez, ne puneam vestoanele pe cap și expiram adânc. După un sfert de oră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]