7,057 matches
-
apoi poziția contrară, care scoate în evidență elementele de ruptură dintre opera de tinerețe și cea mai târzie, se sprijină pe considerații care se impun atenției de la prima privire și au o forță de convingere căreia ne putem cu greu sustrage. Este, mai întâi, poziția autorilor care cred că opera de tinerețe reprezintă contribuția cea mai constructivă și mai importantă a lui Wittgenstein în filozofie. Mulți dintre aceștia sunt logicieni eminenți. O versiune deosebit de brutală a acestei poziții a fost formulată
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
rațiunii va fi, probabil, mai pregătit să se apropie cu o anumită înțelegere de ceea ce a încercat să facă Wittgenstein în ultimele două decenii ale vieții sale. Și aceasta deoarece va fi într-o poziție mai bună pentru a se sustrage influenței a două prejudecăți care blochează din capul locului posibilitatea unei bune lecturi a textelor reprezentative pentru filozofia lui mai târzie. Prima dintre ele este presupunerea că ceea ce ar distinge, în primul rând, gândirea lui Wittgenstein ar fi fost aversiunea
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
o tragedie.2 Despre Russell se va putea spune că a fost un raționalist sever, implacabil, nu în sensul că nu ar fi avut înțelegere pentru sentimente, credințe și tradiții, ci în acela că a suspectat încercările de a le sustrage examenului critic al rațiunii, încercări în care el vedea tot atâtea surse ale exclusivismului, intoleranței și fanatismului. La sfârșitul voluminoasei sale istorii a filozofiei, Russell observa că față de acel „vălmășag de fanatisme învrăjbite între ele“, care domină istoria intelectuală a
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
clar pentru tine Însuți, deoarece claritatea exprimării reproduce claritatea gîndirii: „Fii stăpîn pe subiect; cuvintele vor urma de la sine” (Cato). * „A fi Întrecut de către cineva care Îți este superior este o componentă a gloriei.” (P. Syrus) Nimeni nu se poate sustrage, bineînțeles, unui moment de recunoaștere lucidă a limitelor posibilităților sale psihologice, sau celui de recunoaștere a meritelor altora: „Să dăm Cezarului cele ce sînt ale Cezarului”. Este important să realizăm Însă comparații realiste, altfel, ele pot deveni periculoase: unii ajung
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
le suporți cu mîndrie În suflet. * „Cunoști numai pe cei ce te fac să suferi”. (J.W. Goethe) „Suferința” are rara calitate de a produce un proces de reversibilitate sufletească: făcîndu-i, de exemplu, cuiva o nedreptate, nu te vei putea sustrage realizării, cîndva, a unui proces empatic, prin care să Înțelegi ceea ce a simțit În sufletul său cel căruia i-ai produs răul respectiv. Și invers: răul care ți s-a făcut, te obligă să cunoști motivele care l-au determinat
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
din ea, cu atît mai generoasă devine.” (A. de S.-Exupéry). Aceasta este Însă soarta doar a „iubirilor” care au un sens spiritual, nu și a celor care urmăresc obținerea doar a unor plăceri pur senzoriale. * Nimeni nu se poate sustrage influenței chiar și a unui coeficient minim de vanitate: „Chiar și atunci cînd ai impresia că nu există absolut nici o vanitate, o descoperi totuși deodată, În forma ei cea mai subtilă: vanitatea modestiei” (E. Sabato). * „Nu avem dreptul de a
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
găsește rațiunea fundamentală într-o altă dificultate care trimite la accepțiunile multiple ale termenului de "cultură". Acestea pot fi distribuite în mod schematic în două familii de semnificații: aceea care desemnează operele și gesturile care, într-o societate dată, se sustrag urgentelor cotidianului și sunt supuse unei judecați estetice sau intelectuale; și aceea care vizează practicile comune prin care o comunitate, oricare ar fi ea, trăiește și reflectează raportul său cu lumea, cu ceilalți sau cu ea însăși. Prima clasa de
[Corola-publishinghouse/Science/84993_a_85778]
-
Dar mi-a și otrăvit viața când trăiam momente de Împăcare, arătându-mi că sunt vremelnice. Nu este mai puțin adevărat că „un om avertizat face cât doi”. Referitor la previziunile pentru anturaj, cel mai adesea este greu să te sustragi. Cine are un prieten de Încredere care e doctor va avea, normal, reflexul de a-i cere sfatul, fără să se gândească nici o secundă că diagnosticul sau părerea respectivului riscă să fie influențată de prietenia pe care i-o poartă
[Corola-publishinghouse/Science/1869_a_3194]
-
cele de o importanță deosebită, care ar trebui să aibă cu totul alt regim; d) greșeli în păstrarea și utilizarea resurselor sistemului. Discurile de orice tip, casetele, benzile sunt împânzite prin toată unitatea, prin toate birourile, putând fi folosite sau sustrase cu multă ușurință de alte persoane. Un suport din afară poate fi introdus printre cele deja existente, strecurându-se astfel și virușii distructivi. Hârtia de imprimantă (de regulă, cea care conține mici greșeli sau a doua copie a unei lucrări
[Corola-publishinghouse/Science/2140_a_3465]
-
nimeni nu poate să-i „imite” semnătura. O semnătură digitală nu înseamnă și recunoașterea dreptului de proprietate asupra textului transmis, ci ea atestă faptul că persoana semnatară a avut acces la el și l-a semnat. Documentul poate fi și sustras de undeva. Totuși, atunci când semnarea este cuplată cu crearea documentului, semnătura poate oferi o probă evidentă a originii documentului. În această categorie intră fotografiile realizate cu camere digitale bazate pe chei private. În acest caz, proba este de necontestat. Așa
[Corola-publishinghouse/Science/2140_a_3465]
-
automată a datelor. În anii 1980-1981, se înregistrează cel mai mare nivel al furtului de circuite integrate din Silicon Valley, California, abundând piața cu astfel de componente, vândute ilegal. În 1982, crima anului a fost din domeniul spionajului industrial: hoții sustrăgeau secretele de fabricație pentru a câștiga, ulterior, piața. În 1983, escrocheria se află pe locul întâi, producătorii dezinformând cumpărătorii pe linia performanțelor produselor scoase la vânzare. În 1984, pe primul loc s-a situat încălcarea legilor referitoare la export, scoțându
[Corola-publishinghouse/Science/2140_a_3465]
-
accesului la ele. Una dintre cele mai interesante metode de testare și evaluare a securității unei rețele este metoda A & P (Attack & Penetration - atacă și penetrează) care se bazează pe un scenariu real de atac, incluzând capacitatea de a vizualiza, sustrage, modifica, distruge sau de a interzice accesul la informațiile companiei în calitate de „entitate din exterior”, care nu cunoaște operațiunile organizației, și de „entitate din interior”, consultant, auditor sau partener de afaceri. Aceste scenarii se aplică la nivelul Internet, intranet, extranet și
[Corola-publishinghouse/Science/2140_a_3465]
-
1983. Vorbiți-ne câte ceva despre familie. La părinții mei am fost patru copii: două fete și doi băieți. Împreună cu fratele meu Elias, care era deja avocat, am fost arestați în luna iunie 1941 pe motivul că am „încercat" să ne sustragem de la munca forțată la care erau supuși evreii. Precizez că, deși am avut numai 14 ani ( născut în 1927) am fost internați în lagărele Tg. Jiu (România), Vapniarka (Ucraina) și într-un ghetto situat pe malul Bugului. În anul 1944
Mari personalităţi ale culturii române într-o istorie a presei bârlădene 1870 – 2008 by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Science/1655_a_3098]
-
ea este o abatere față de norma socială, adică față de starea de normalitate a majorității. J. L. Borges în celebra nuvelă „Moartea și Busola” (Borges, 1999), punea explicația normalității în funcție de cauza majorității, recurgând la metafora „fântânei nebuniei”, ce tinde să se sustragă realității, cuibărindu-se în adâncurile inconștientului, ca metanoia, astfel încât regulile glisează, sunt schimbate peste noapte în mod nefiresc din nebunie în normalitate, din firesc în nefiresc, contra oricărei logici a bunului-simț. Împăratul din povestea lui Borges rămâne ultimul nebun sănătos
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
acestuia sunt diferite în ceea ce privește sfera somatică în raport cu sfera vieții sufletești, a ființei umane. Între normalitatea și anormalitatea biologică și cea psihică există o diferență calitativă importantă. Ființa biologică „asimilează” în mod automat factorii de mediu de la care nu se poate sustrage și de care depinde existența sa; pe când ființa psihică se „acomodează adaptativ” la evenimentele vieții trăite, conform unor strategii gândite conștient. În procesul de adaptare al ființei psihologice intervine conștiința reflexivă, educația, cultura, experiența de viață, aptitudinile etc. Față de aceste
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
multor persoane și nu a individului izolat. Situația este întotdeauna o întâlnire a omului cu lumea sa. Fiecărei situații îi este caracteristic faptul că ea decurge dintr-o situație anterioară ei, și că reprezintă ceva de la care nu te poți sustrage, ceva care nu poate fi evitat. În cazul situațiilor inacceptabile, individul adoptă diferite „conduite de evitare”: revoltă, contestare, histrionism, fugă etc. Orice situație se poate schimba. Ea este o realitate inevitabilă, dar concomitent și un orizont deschis către alte posibilități
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de dependență creează un tip special de legătură interumană, exprimat prin relația „medic - bolnav”, având în centrul ei interesul comun pentru boală. Evaziunea Unele boli au pentru bolnavi o funcție de evaziune, oferindu-le un mijloc eficient de a se putea sustrage de la propriile sale obligații pe care le percepe ca pe niște dificultăți. Evaziunea prin boală se manifestă, după Barker, prin următoarele aspecte: a) exagerarea simptomelor clinice morbide; b) dispoziție pesimistă a bolnavului; c) caracterul variant, inconstant, atipic al simptomatologiei clinice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
etc. Acestea reprezintă aspectul pozitiv al bolii. 6) Modelul substractiv este opusul modelului aditiv. În cazul acesta bolnavul nu suferă de „ceva care este în plus”, în corpul său ci de „ceva care este în minus”, care „i-a fost sustras” și care trebuie să-i fie restituit. Aceasta poate fi exemplificată prin următoarele: „mi-am pierdut memoria”, „mi-am pierdut judecata”, „mi-a dispărut somnul” etc. Toate acestea reprezintă aspectul negativ al bolii. 7) Modelul malefic consideră boala ca reprezentând
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
morți inevitabile și care apare mult mai greu de suportat de către individ decât moartea pe care și-ar putea-o produce singur. e) Suicidul moral, este cel care se raportează la o datorie eroică de la care individul nu se poate sustrage decât cu prețul dezonoarei. f) Suicidul-elecție apare ca o stare psihică particulară caracterizată printr-o atracție irezistibilă a individului către moarte, dar care pentru ceilalți apare de neînțeles, ca un act absurd. Teoria sociogenezei suicidului a fost emisă de E.
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
urmare a unor acte ale acestuia, fie că este vorba de intenții imorale, fie că este vorba de acte reprobabile moral, fie că este vorba de acte morale care trebuiau să fie făcute, dar de la efectuarea cărora individul s-a sustras sau a refuzat ca să le facă. Orice suferință psiho-morală este consecința unui act de vinovăție. A unui act sau serii de acte de care Eul personal este direct responsabil. Răspunderea față de actele comise are întotdeauna un caracter de „durere sufletească
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
care caută să o evite într-o manieră sublimată, tocmai apelând la aceste domenii „explicative” ale „pseudoștiințelor”. În sensul acesta, atmosfera opiniei publice pare a fi o vastă panoramă onirică care cuprinde întreaga societate și căreia nu i se poate sustrage nimeni. Expansiunea nevoilor culturale generată de „cultura de masă” este favorizată de două grupe de factori: prelungirea duratei de școlarizare și complexitatea formării profesionale, dezvoltarea distracțiilor, a divertismentului. Civilizația distracțiilor, a petrecerii „timpului liber”, a „distracțiilor libere” sau „divertismentului” este
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a „modelor” pe toate planurile: limbaj, conduită, vestimentație, imagine corporală, stil de viață. În aceste circumstanțe viața socială devine un vast spectacol o combinație de imagini în care sunt angajați toți membrii societății și de la care nimeni nu se poate sustrage, decât cu riscul de a se autoizola sau de a se considera marginalizat. Un rol esențial în acest proces de înlocuire a valorilor cu forme lipsite de conținut, revine modelelor publicitare, impuse propagandistic, ca soluții exemplare și pe care masele
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Nu suntem convinși oare că există o realitate o constrîngere, o logică economică și tehnologică care determină întreprinderile să nu poată să nu fie într-o competiție din ce în ce mai acerbă la scară planetară? Toată lumea trebuie să participe, nimeni nu se poate sustrage războiului dintre întreprinderi, războiului economic mondial. Imposibil. Inventînd "realitatea economică", omul modern s-a condamnat la un război total, permanent, fără sfîrșit. Profituri enorme și licențieri masive, spălare de bani, mită, miniștri cumpărați, exploatarea copiilor, poluarea planetei, complicitatea cu regimurile
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
a pune și mai multe limite în acțiunea omului? A denunța realitatea, adică adevărul, nu înseamnă a acționa împotriva libertății umane? Istoricii, economiștii, sociologii, psihologii acționează împotriva libertății umane, fără să o elimine total. Ei vorbesc despre oameni care se sustrag "marjelor de manevră", jucînd jocul între limitele impuse de structurile economice și sociale. Ei înlocuiesc ideea de libertate, imprecisă, în viziunea lor, cu cea de "marjă de libertate", pe care o consideră mai realistă și, în orice caz, mai științifică
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
ei. De altfel, studiul limbajului, al facultății omenești de a comunica, pornește, din punct de vedere filozofic, cu o dificultate de principiu: explicarea originii limbajului (și a limbii), chestiu-ne apreciată de mulți gînditori ca fiind o falsă problemă, întrucît se sustrage oricărei posibilități de abordare științi-fică4. Nici evoluția facultății de a comunica nu acceptă o explicație, fie ea oricît de generală și de abstractă. De aceea, denumirea filozofia limbii este mai acceptabilă, fiindcă termenul limbă poate însemna și "limbă în general
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]