70,637 matches
-
în Spania diferea; un anumit grad de acces la resurse; de la o comunitate la alta, accesul la resurse diferă. Cea mai mare diferență, invocată de toate politicile sociale pentru persoane defavorizate, este diferența între comunitățile rurale și cele urbane. Resursele constând în servicii, locuri de muncă, venituri, posibilități recreative și condiții de locuit sunt net diferite, comunitățile rurale fiind caracterizate printr-un acces scăzut la resurse. Comunitățile, atât sub aspectul resurselor, cât și al dificultăților, funcționează în cadrul dat de condițiile politice
VIOLENTA, TRAUMA, REZILIENTA by ANA MUNTEANU, ANCA MUNTEANU () [Corola-publishinghouse/Science/804_a_1761]
-
Acestea sunt asociate cu deciziile de politici publice luate la nivelul unor instituții reprezentante ale statului român, ca fiind justificate exclusiv prin performanța pe care o prezintă pentru constituenții acestor instituții. Problema agregării unei acțiuni colective formate la acest nivel constă În capacitatea de a regla caracteristicile relației dintre ceea ce produce administrația și structurile acesteia, astfel Încât orice demers să poată fi cât mai ușor asociat cu expresia unei voințe politice corespunzătoare. În această perspectivă, politicile publice nu sunt exclusiv apanajul administrației
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
În ce măsură putem folosi instrumentele instituționale pe care le avem la dispoziție pentru a realiza cât mai eficient un proces al politicilor publice. Studiul conține două părți. Prima cuprinde o serie de clarificări cu privire la conceptul de politică publică. Partea a doua constă În analiza modalităților concrete, dar privite la un nivel foarte general, prin care politicile publice pot fi furnizate eficient. Se va dovedi că rolul central În cadrul acestei furnizări Îl dețin instituțiile, ca formă generală de interacțiune umană. Însă, deși eficiente
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
care delimitează continuumul formelor concrete de guvernare (Finer, 1970). Astfel, la un pol avem tipul ideal de guvernământ, „Statul Puternic” În era „Marii Guvernări” (Pierre și Peters, 2000, p. 25), iar la celălalt pol avem tipul ideal de guvernanță, care constă Într-o rețea de actori coordonați societal și care se autoorganizează (Schout și Jordan, 2005). Aceste rețele sunt considerate nu doar ca influențând politicile guvernamentale, ci preluându-i acestuia din urmă atribuțiile (Stoker, 1998, p. 23). Conform lui Eberlein și
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
cetățean are un drept egal de decizie asupra mersului lucrurilor 1. O teorie democratică se justifică prin recunoașterea faptului că există bunuri ce Îi afectează pe toți membrii comunității mai degrabă similar decât diferențiat 2. Procesul politic specific democrației va consta, prin urmare, din agregarea acțiunii colective a cetățenilor În vederea furnizării de bunuri și politici publice. Întrebarea fundamentală este cum poate fi realizată cu succes această acțiune colectivă. Un aspect esențial al problemei este că standardul de evaluare e dat de
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
cetățeanul, nu pot fi clientelare În nici un fel. Altfel, sunt politici publice eșuate. Caracterul unui bun de a satisface preferințele cetățenilor este acela de a fi public. Putem spune că acea politică a fost reușită doar dacă finalitatea unei politici constă În furnizarea unui bun sau serviciu public. Miza acestui studiu va fi tocmai aducerea În discuție a unor trăsături generale ale formei de interacțiune socială ce urmărește furnizarea de bunuri și servicii publice, respectiv a rolului administrației publice În raport cu această
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
de către un agent, ale cărui intenții și preferințe sunt transpuse În acțiunea guvernamentală. Interesul autocratului este ca suma obținută din colectarea taxelor să fie mai mare decât cheltuielile realizate pentru a furniza bunuri și servicii. Stimulentul autocratului În furnizarea acestora constă deci În oportunitatea de a obține profit În urma taxării pentru asigurarea lor. În acest caz, singura amenințare ce l-ar putea opri pe autocrat să-și maximizeze profitul (de exemplu, crescând taxele cât mai mult și oferind servicii cât mai
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
median. Aceste concluzii sunt valabile doar În cazul În care sunt permise subvenții și suma impozitelor depășește suma costurilor guvernamentale pentru furnizarea de bunuri. În cazul În care una dintre aceste condiții nu este Îndeplinită, atunci interesul votantului median va consta În obținerea unui nivel al impozitelor cât mai mic, corelat cu un nivel al beneficiilor obținute În urma acestora (de exemplu, prin intermediul bunurilor publice furnizate de guvern). Guvernământul democratic generează beneficii mai mari decât cel autocratic În orice situație. Însă mult
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
din urmă tipar psihologic-comportamental? În cazul pieței, agenții de succes sunt cei care Întrunesc caracteristicile agentului rațional egoist. Cei ce nu vor reuși să concretizeze oportunități pe piață vor falimenta sub presiunea selectivă a competiției. Diferența față de cazul agenților publici constă În faptul că mecanismul de selecție este intrinsec dinamicii de interacțiune specifică pieței. Totuși, tocmai această caracteristică structurală ne arată În mod clar că furnizarea de bunuri și servicii publice nu va face niciodată parte din motivația antreprenorilor privați de
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
că trebuie să existe o coerență Între preferințele acestora și seturile, calitatea, cantitatea și distribuția bunurilor publice furnizate. Această coerență ar urma să fie asigurată de mecanismele democrației reprezentative. Supoziția operațională pe care o propun este că scopul politicilor publice constă În (și numai În) furnizarea eficientă 3 a bunurilor publice. Între antreprenoriatul politic și administrație există o relație de tip antreprenor-manageri, iar, În sens economic, constituenții tratează, de fapt, cu o singură entitate: statul, ca furnizor de bunuri. De aici
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
ai bunului public și electori ai antreprenorilor). Se știe că eficiența politicilor publice este rezultatul interacțiunilor care se desfășoară În contextul organizării politice și instituționale În cadrul a două procese, unul Între constituenți și furnizorul de bunuri publice (statul) și altul constând În furnizarea economică a bunului, care se desfășoară Între antreprenorii politici și administrație. Aceste trei categorii de actori sunt distinse prin seturile diferite de stimulente cu care sunt confruntați și, implicit, prin mediul instituțional În care activează. O schemă simplificată
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
cetățenii (cum ar fi administrațiile financiare), ori al birourilor Autorității Naționale de Protecție a Consumatorilor -, fie organizația respectivă este singura ce are voie să vândă bunul respectiv către public (monopol)1; cazurile cele mai evidente sunt birourile a căror activitate constă În a da aprobările necesare pentru multe activități sau Întreprinderi. În timp ce aspectul monopsonului va fi discutat În următoarea subsecțiune, poziția de monopol În furnizarea unor bunuri publice presupune imposibilitatea constituenților de a alege Între alternative, ei neputându-și exprima sancțiunea
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
compensează o agenție (individ, organizație etc.), pentru ca ultima să realizeze anumite acte care sunt utile principalului (dar costisitoare pentru agent) și În condițiile unei lumi caracterizate de asimetrie informațională, incertitudine și risc, apare o problemă de tipul principal - agent care constă În diferența de obiective și de control asupra procesului exercitat de către cele două părți, În raport cu motivațiile lor opuse. În timp ce obiectivul principalului În această relație este realizarea acțiunii În cauză și minimizarea costului, scopul rațional al agentului constă În maximizarea diferenței
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
principal - agent care constă În diferența de obiective și de control asupra procesului exercitat de către cele două părți, În raport cu motivațiile lor opuse. În timp ce obiectivul principalului În această relație este realizarea acțiunii În cauză și minimizarea costului, scopul rațional al agentului constă În maximizarea diferenței dintre compensație (costul pentru principal) și costul propriu. Măsura În care reușește această maximizare reprezintă nivelul rentei extrase. Renta este facilitată de către asimetria de informații, ce permite agentului să exercite Întotdeauna un control superior celui al principalului
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
drastice ca urmare a schimbării persoanei sau grupului aflat la guvernare, deși există un nivel semnificativ al incertitudinii privind performanța noilor aleși), regimurile democratice variază mult În ceea ce privește posibilitățile efective de a detecta și sancționa blatul. În primul rând, aceste posibilități constau În gradul de monitorizare pe care principalul Îl poate aplica agentului (de exemplu, existența unor legi ale transparenței informațiilor din sectorul public contribuie mult la acest aspect, ca și organizațiile civice de tip watch-dog). Deși se află În superioritate numerică
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
exemplu, existența unor legi ale transparenței informațiilor din sectorul public contribuie mult la acest aspect, ca și organizațiile civice de tip watch-dog). Deși se află În superioritate numerică, principalul se confruntă cu o problemă de acțiune colectivă de ordinul doi, constând În efortul de participare a constituenților la monitorizarea agentului. Superioritatea ultimului, În termeni de informație, control și acces la mecanisme represive, impune, nu de puține ori, costuri prohibitive acestei acțiuni colective. În al doilea rând, acuitatea sancțiunilor pe care principalul
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
cu totul altfel stă acest aspect În relația dintre antreprenorii politici și administrație (a doua relație de tip principal - agent), care va fi tratată mai pe larg: În acest caz, elementul de asimetrie față de relația dintre electori și antreprenorii politici constă În faptul că nu mai există o „superioritate” numerică a principalului față de agent, ci dimpotrivă. În cazul relației politic - administrație, principalul se află În minoritate numerică față de agenți, iar centralizarea monitorizării și sancționării induce structura ierarhică de comandă și control
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
În termenii prescriși, ar fi nevoie fie ca C1=c1+ r1 (astfel Încât să scadă cererea), fie ca C2= c2+ r2 (astfel Încât să scadă oferta). Pentru a rezolva problema, modelul clasic trebuie să Încerce să genereze C2= c2+ r2. O variantă constă În Încercarea de a crește c2. Există mai multe posibilități de a face acest lucru (Înăsprirea sancțiunilor, flexibilizarea concedierilor etc.). O variantă mai interesantă care este uneori Încercată constă În adăugarea la c2 a unor costuri suplimentare impuse de nerespectarea
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
clasic trebuie să Încerce să genereze C2= c2+ r2. O variantă constă În Încercarea de a crește c2. Există mai multe posibilități de a face acest lucru (Înăsprirea sancțiunilor, flexibilizarea concedierilor etc.). O variantă mai interesantă care este uneori Încercată constă În adăugarea la c2 a unor costuri suplimentare impuse de nerespectarea unor norme morale ale societății. De exemplu, poate fi Încercată promovarea unei ideologii care să susțină prezumția de bună-credință acordată funcționarilor aflați În situația respectivă. Uneori, acest cost moral
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
unei ideologii care să susțină prezumția de bună-credință acordată funcționarilor aflați În situația respectivă. Uneori, acest cost moral este Întărit, de pildă, prin jurăminte oficiale depuse la angajare. Funcționalitatea unei asemenea prezumții operaționale este Însă minimă: În timp ce comportamentul individual natural constă În urmărirea propriului interes (definit În cel mai larg sens posibil), prescripția formală a conduitei funcționarilor publici le cere acestora un efort, pentru ca, În anumite cazuri, să se depărteze de linia propriului interes pentru a atinge obiectivele dictate de scopul
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
de constituire și menținere a unor noi forme de acțiune colectivă, În scopul capturării unor beneficii comune pentru toți cei afectați (Ostrom, 1965). Efectiv, orice entitate organizațională sau individ Își poate, În principiu, asuma un astfel de rol social, care constă În asumarea riscurilor Întreprinderii necesare furnizării bunului public, inovarea căii de rezolvare a problemei și managementul parțial al organizației (vezi Ostrom, 1965, p. 3). Antreprenorii publici, ca și cei privați Încearcă să construiască Întreprinderi care să supraviețuiască și să crească
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
fie observată și este mult mai probabil ca mecanismele de corecție instituțională să funcționeze. Fragmentarea clasică a autorității este orizontală, Între puterea legislativă, executivă și juridică. Fragmentarea verticală a autorității, de inspirație federală, Între comunități locale, autorități regionale și centrale constă În echilibrarea atribuțiilor diferite ale acestor niveluri În raport cu tipurile de bunuri publice furnizate. Probabil cel mai recent exemplu de succes este cazul Spaniei, care, după o lungă perioadă „centralistă”, a instituționalizat relațiile local - regional - central pe aceste principii. Dar fragmentarea
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
tehnică a elaborării unei politici, iar În faza de implementare intervin foarte puțin sau chiar deloc. 1.2. Modelul nivelurilor de analiză În Încercarea de a explica deciziile europene, Peterson (1994) le grupează În trei niveluri de analiză. Primul nivel constă În deciziile istorice, care se iau la nivelul supersistemic, dincolo de procesul obișnuit al politicilor UE. Acest tip de decizii „modifică procedurile legislative ale Uniunii, rebalansează puterea instituțiilor UE. ș...ț De obicei, aceste decizii se iau În timpul summit-urilor UE
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
sunt cele În care se negociază tratatele, neofuncționaliștii consideră că cele mai importante sunt perioadele dintre tratate (Garrett și Tsebelis, 1996). Pentru Haas, guvernarea este o problemă de management, și nu una de opțiune ideologică (Rosamond, 2005). Al doilea nivel constă În deciziile de aprobare a politicilor (policy setting), care au loc la nivelul sistemic, după ce a avut loc procesul formal de formulare de politici la nivel UE. Principalii actori sunt Consiliul de Miniștri și COREPER, iar raționalitatea din spatele acestor decizii
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
procesului politic (Dowding, 2000), aflat În strânsă legătură cu elaborarea de politici. Majoritatea autorilor care folosesc analiza instituțională pentru a explica procesul decizional european combină, de fapt, elemente ale analizei instituționale cu teoria alegerii raționale. Al treilea nivel de analiză constă În deciziile de rutină referitoare la formularea și implementarea de politici. Aceste decizii se iau la nivelul subsistemic. Actorii principali sunt: Comisia, Secretariatul Consiliului, comitetele și actorii privați, iar raționalitatea acestora este, În primul rând, tehnocratică, apoi administrativă și, uneori
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]