8,218 matches
-
dar povestea e destul de plauzibilă, atâta timp cât nu răscolești prea adânc, și nu vreau să răscolesc prea adânc, vreau să-l cred. În ciuda faptului că încep să apară mai multe probleme cu această relație pe zi ce trece, vreau măcar să mă prefac că totul e roz. Uitați-vă doar la noi: arătăm atât de bine împreună, suntem cuplul perfect. ― Bine, spun eu, ridicând din umeri. ― Bine? spune Brad, și i se luminează fața. Asta înseamnă că sunt iertat? ― Cred că da. ― Doamne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
Scuze că a durat atâta, spune Simon, după care îi conduce în cameră pe cameraman și pe inginerul de sunet. ― Doamne, șoptește Ben, și-și duce mâna la inimă. Pentru o clipă, am crezut că ea este. ― M-aș putea preface, zice Simon, bosumflându-se și clipind din ochi. ― Dar unde e? întreabă Ben. De ce durează atât? ― Fițe de Hollywood, spune Simon, luând loc și turnându-și niște ceai cu gheață, după care continuă: sunt mai rele decât alea de la teatru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
va fi, pentru tot restul vieții mele. O săptămână mai târziu, încă încerc să învăț să trăiesc cu durerea. Sigur, afișez o față curajoasă, încercând să-mi continui viața. Nu mă mai duc la sală, dar ies cu Lauren, mă prefac că mă distrez, și apoi în fiecare dimineață când mă scol primul lucru la care mă gândesc e că ceva nu merge bine, ce e? Apoi îmi amintesc, și nori negri se coboară asupra mea, și gândurile astea nenorocite mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
să aștepte prea mult, fiindcă din dosul ușii de la bucătărie a apărut hangița, ca un fluture alb. Și fiindcă în han nu mai era nici un mușteriu, a venit glonț către el. ― Cu ce doriți să vă servesc? - a întrebat ea, prefăcându-se a șterge fața de masă cu șervetul ce îl purta pe braț. Ochii, însă, îl săgetau pe mușteriu ca două sulițe de foc. Lotrul a răspuns calm: ― Vreau o ulcică cu vin roșu, din cel din care bea bărbatul
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
pot fi de folos? ― Apoi, cu multe, jupâne. Da’ cel mai însemnat lucru ar fi ceva de mâncare și de băut de soi. ― Iaca a ieșit și Irinuța și te-a omeni ea cum ți-i vrerea. Lotrul s-a prefăcut că nu bagă de seamă că hangița s-a ivit în prag. ― Atunci, oi avea răbdare să aștept. Hangiul i-a poruncit nevestei cu ce să-l omenească pe musafir. Când lotrul l-a avut din nou în față pe
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
și s-a uitat atent la geamul luminat al casei. Prin perdeaua străvezie a văzut-o pe hangiță, care tocmai își scotea iia... Când trupul a rămas complet gol, drăcoaica s-a apropiat de geam și, ridicând brațele, s-a prefăcut a așeza perdeaua. Deodată a rămas cu profilul nemișcat... Doar o mână a celui mai desăvârșit sculptor ar fi putut modela asemenea minune!... Rotunjimea sânilor tresălta odată cu respirația, iar șoldurile, de o frumusețe desăvârșită, se profilau amețitor... După un timp
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
Să știi că ceva nu-i în regulă. Numai că... Prea îl văd eu pe mehenghiu’ ista venind la han. Are, n-are treabă, el îi hojma aici. Nu cumva...?” - și-a zis el. Așa că, în serile următoare... s-a prefăcut că bea vinul, dar cu grijă, să nu bage de seamă hangița, îl înlocuia cu altul. Cu gânduri negre, ședea treaz nopți la rând. Dar... toate erau la locul lor. Nimeni nu a dat târcoale hanului, iar Irinuța „dormea ca
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
așa. ― Nu te cred și pace. ― Păi cum să se întâmple ce crezi dumneata, dacă abia s-a stins zgomotul ușii trântite, că hangița a ieșit cu mătură și cârpă, ca să facă curat în încăpere. De fapt, mai mult se prefăcea, fiindcă privirea îi fugea mereu spre lotru. ― Halal bărbat! Să n-o altoiască pe șperlă deloc? ― Ar fi făcut-o poate, dar știa că dincolo de ușă se află primejdia. Primejdie care putea să se arate în fel și chip la
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
că femeile mai au în fiecare lunăăă?... „Ei! Și chiar nu se poate?” „Când se poate, se poate. Când nuuu... Nu.” „Atunci, când?” - a întrebat jandarul precipitat. „Peste o săptămână încolo”... - a răspuns Irinuța cu ultimele puteri. Arendașul s-a prefăcut că nu bagă de seamă discuția destul de aprinsă a jandarului cu hangița. „Am întrebat-o când se întoarce bărbatul ei, fiindcă v-ar prii o litrădouă de Grasă de Cotnari. Vi le aduc eu”. „Nici chiar așa. Om mai trece
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
de unde ar fi trebuit să încep ca s-o descriu cât mai fidel. Toate îl uram pe Paul, la fel de mult pe cât ne ura și el pe noi. Până și mama îl ura, chiar dacă nu voia să recunoască. Dar ea se prefăcea că-i plăcea toată lumea în speranța că, în felul ăsta, avea să mai urce câteva trepte pe scara către Rai. Paul era un snob care avea senzația că le știe pe toate. Purta același gen de pulovere ca tata și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
nu mă așteptasem la așa ceva din partea lui Luke Costello. Eram împreună de mai bine de șase luni. începusem chiar să cred că era o relație frumoasă. Mă străduiam din răsputeri să deviez undele de șoc și durere și să mă prefac, în fața lui Margaret și a lui Paul, că totul era bine. Dintr-odată, pe când alunecam în prăpastia unei amărăciuni care mă împietrea și îmi întorcea stomacul pe dos, Margaret a spus: —Rachel, trebuie să mergi acasă. Tata a plătit deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Ce zici, Rachel? m-a întrebat Margaret nerăbdătoare. Cum ți se pare? Firește, trebuia să protestez nițel. Nu puteam să recunosc că viața mea valora atât de puțin, încât puteam s-o abandonez fără să privesc măcar înapoi. M-am prefăcut că opun rezistență, dar nu erau decât vorbe goale. Era doar o farsă. —Ție cum ți-ar plăcea, am întrebat-o pe Margaret, dacă eu aș da buzna în viața ta și ți-aș spune „Haide, Mags, ia-ți la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
bărbații superbi care se învârteau pe-acolo, l-am urmat. Odată ajunse lângă ceilalți băieți, am fost nevoite să jucăm sceneta cu un irlandez întâlnește un alt irlandez în afara țării natale. Ceea ce însemna că, în primul rând, trebuia să te prefaci că n-ai știut că celălalt e tot irlandez. După care trebuia să descoperi că ai crescut la două minute depărtare sau că ai fost la aceeași școală sau că l-ai cunoscut pe celălalt când aveai unsprezece ani, într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Eram surprinsă că nu părea îngrijorat. —Ai la dispoziție ouă, lapte și brânză. Pește mănânci? Nu, am spus eu, cu toate că mâncam. Eram șocată fiindcă doctorului nu părea să-i pese nici cât negru sub unghie de situația mea. Billings se prefăcea a nu băga de seamă nedumerirea mea, deși era cât se poate de evidentă. —O să te descurci, mi-a spus el zâmbind. Hai s-o cunoști pe Jackie. Cine era Jackie? Femeia cu care vei împărți camera, a mai zis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
că probabil se așteptau să-i întreb toate chestiile astea. Probabil că se săturaseră deja de nou-veniții care strigau: —La o parte! Mă duc să mă bag în cada cu alge marine lângă personalități gen Hurricane Higgins! Așa că m-am prefăcut că nu-mi doream nimic altceva decât să stau cu ei și să beau ceai până la Judecata de Apoi. în felul ăsta, era imposibil să nu mă placă. M-am liniștit spunându-mi că oricum aveam să stau acolo două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Pe care o luasem cu mine doar fiindcă mi-o dăduse Luke, dar asta nu conta. Poate că-mi doream cu adevărat s-o citesc. Chiar și atunci când mi-am tras pătura îaspră, îmbibată cu un miros ciudat) peste cap, prefăcându-mă că am adormit, Chaquie tot n-a tăcut. Am încercat s-o ignor și să simulez un somn profund, cu o respirație regulată, dar ea a sărit alarmată: —Rachel, Rachel, ai adormit? Apoi, cum nu răspundeam, m-a zgâlțâit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
cineva - Luke, speram eu. Asta în cazul în care băieții nu împărțeau și altceva decât pantalonii de piele. Deci se trezise. Asta mi-a spulberat orice speranță de-a o șterge fără să-l deranjez. Dacă nu m-aș fi prefăcut a fi o mută cvadriplegică, mi-aș fi îngropat fața în mâini și aș fi plâns. Spre disperarea mea, am simțit un braț încolăcindu-se în jurul trupului meu gol și trăgându-mă de partea cealaltă a patului. Un comportament foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
ai mai făcut? m-a întrebat el. Totul a fost în regulă la muncă miercuri? Eu am fost dat peste cap toată ziua. Am râs politicos și o clipă am cochetat cu ideea de a închide și de a mă preface ca se întrerupsese legătura. Luke mi-a povestit ce făcuse săptămâna aia și eram sigură că-mi simțea nerăbdarea abia ascunsă sub o politețe forțată. Răspundeam în aceeași manieră precaută, excesiv de politicoasă, în care îmi răspunseseră și mie bărbații care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
genul „Am orgasm“, pe care chitariștii o afișează în permanență. Din fericire, Luke nu a încercat să mă convingă că am putea să ne întâlnim ca simpli amici. Bărbații trecuți în categoria Greșeli se foloseau adesea de stratagema asta. Se prefăceau că nu-i deranja că le spusesem că se ducă dracului și mă asigurau că se mulțumeau cu o prietenie platonică. De obicei mă simțeam destul de vinovată ca să accept să mă întâlnesc cu ei. Și, înainte să-mi dau seama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
așa am ieșit în frigul de-afară. Copacii se legănau sub vântul puternic, iar părul îmi biciuia fața. Pe când înotam împreună printr-un petic de iarbă înnoroiată de vreo patru metri pătrați, mă întrebam ce-ar fi dacă m-aș preface că alunec și dacă, atunci când Chris s-ar apleca să mă ajute, l-aș trage peste mine și... înainte să apuc să trec la fapte, am ajuns la o căsuță. M-am năpustit înăuntru, urmată îndeaproape de Chris, care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
explodat pur și simplu înlăuntrul meu. Incapabilă să mai suport, am început să scotocesc prin geantă în căutarea Valiumului. Asigurându-mă că taximetristul nu știa ce fac, am ridicat pe furiș capacul și am scos vreo două pastile. în timp ce mă prefăceam că-mi masez fața, mi le-am îndesat în gură. După care am așteptat să-mi treacă frica. La ce număr vrei s-ajungi? l-am auzit pe asasinul meu întrebându-mă. Când m-am uitat pe fereastră, mi-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
stare mizerabilă. Având în vedere că n-am la dispoziție nici un fel de drog, ciocolata o să mă facă să mă simt mai bine. E grozavă, nu-i așa? am reușit să spun. Am surprins-o pe Celine rânjind în timp ce se prefăcea că era ocupată cu lucrul ăla de mână pe care-l avea tot timpul cu ea atunci când ne spiona. Incapabilă să mă abțin, am luat un baton cu fructe și alune care era așa de mare c-ai fi putut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Asta-mi spui tot timpul, a mormăit ea. —Of, te rog, am implorat-o eu, nu-mi mai strica bucuria și hai să ieșim. Mi-a ajuns toată săptămâna asta în care ne-am jucat de-a „Hai să ne prefacem că tocmai l-am întâlnit pe bărbatul viselor mele“. De obicei, atunci când Brigit și cu mine n-aveam nici o lețcaie și simțeam nevoia de distracție, ea începea să-mi povestească cum tocmai îl întâlnisem pe bărbatul viselor mele, după care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
făcându-mi cu ochiul și ademenindu-mă cu hârtia lui roșie și strălucitoare. Tânjeam după el cu fiecare centimetru din trupușorul meu grăsuț. Eram obsedată de el. — Când crezi c-o să-l mănânci? o întrebam pe Margaret încercând să mă prefac că nu-mi pasă. încercând să mă prefac că nu simțeam c-o să mor dacă Margaret nu zicea că-l mănâncă în următoarele cinci minute. A, nu știu, îmi răspundea ea cu nonșalanță, ca un monstru obsedat de control ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
hârtia lui roșie și strălucitoare. Tânjeam după el cu fiecare centimetru din trupușorul meu grăsuț. Eram obsedată de el. — Când crezi c-o să-l mănânci? o întrebam pe Margaret încercând să mă prefac că nu-mi pasă. încercând să mă prefac că nu simțeam c-o să mor dacă Margaret nu zicea că-l mănâncă în următoarele cinci minute. A, nu știu, îmi răspundea ea cu nonșalanță, ca un monstru obsedat de control ce era. — Da? ziceam eu cu o nonșalanță întunecată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]