7,964 matches
-
cunoștințele mele. Eu pot astăzi să descopăr în știința mea despre lucruri ceea ce nu bănuiam ieri, căci arta este mare dar spiritul omului pătrunde mereu mai departe...” Savel nu degeaba a învățat pe de rost această rugăciune în care, pe lângă profunzimea reflexiei descoperă și axiologia atributelor medicinei care înainte de a fi artă, știință, filosofie, este psihopedagogie. De acest adevăr, Prof. Dr. Cristina Ionescu a ținut seamă în cercetările sale când a scris această istorie a medicinei. 49Amintiri însângerate Din această
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
care distrug originalitatea, creativitatea prin care orice popor își asigură eternitatea, intrarea și rămânerea în lume, în viață, în viitor. Ce poate fi mai sigur, mai însuflețitor, ca acest adevăr din centrul existenței noastre creștine? Aici și numai aici înțelegem profunzimea, universalitatea lui Mihai Eminescu, a creatorilor, eroilor, martirilor, sfinților români, a sensului afirmării noastre legitime în concertul națiunilor, popoarelor ieșite din subistorie, dornice să îmbogățească, prin zestrea lor, patrimoniul cultural universal. Stări sufletești pline de semnificații Să-i facem loc
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
spațiu carpatin. Ovidiu Papadima nu se oprește să adauge: “ca și Nicolae Paulescu, autenticul descoperitor al insulinei (pancreatinei NP), savantul Victor Papilian a fost dublat permanent de creștinul care își mărturisea public credința. Cursul său universitar era un model de profunzime și amănunțime științifică”..., fapt ce confirma aserțiunea că religia este etajul superior al științei căreia-i deschide drum peste orice dubii, neprevăzut, incertitudini, abis... Papadima îi făcuse o cronică la romanul său: În credința celor șapte sfeșnice, text pe care
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
mare, ca și inimile ctitorilor, ce au lăsat peste paginile prăfuite de istorie pecetea credinței lor. Talentul și măiestria, migala și răbdarea artistului izvorâtă din belșugul de taină, pace și evlavie al sufletului, acestea m-au minunat la Mănăstirea Secu. Profunzimea credinței artiștilor de odinioară, dorul lor după frumusețea cea negrăită își găsesc reflexul și strălucirea în lucrul mâinilor lor, care săvârșeau totul cu sfințenie, cu pasiune, ca pentru veșnicie, ca pentru Dumnezeu, pe Care îl slăveau. Talantul lor s-a
Bucurii sfinte în glasuri din cetate by Ierodiacon Hrisostom Filipescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/462_a_1113]
-
decapitarea precisă a unui segment politic. Tiberius, „așa cum arunci bucăți de carne dulăului ca să prădezi casa“, își câștigase siguranța aruncându-i la optimates, unul după altul, pe capii partidului advers. Lenta epurare fusese condusă cu mare pricepere și mersese în profunzime, încât partidul de populares nu avea să-și mai revină vreodată. Și nu avea să aibă parte nici de istorici care să vorbească onest despre asta. Acum erau imposibil de evitat capcanele pe care optimates, vicleni, le puneau în calea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
în Revista de istorie și teorie literară, nr. 1-2, an. XXIV, 1989). Istoricul literar ieșean vede în B.-P. un „boier și bădăran” animat de plăcerea negativistă a scandalizării, un estet vicios, exasperat de minoratul sentimental, monoton și lipsit de profunzime al poeziei/artei autohtone, pe care spera să o deprovincializeze prin contactul cu modernitatea franceză și să o promoveze în afara țării. Despre cei mai mulți dintre artiștii plastici menționați mai sus, B.-P. a scris prezentări și cronici de artă destul de avizate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
Retorismul energic, viril”, vervos și extravertit, care îi plăcuse, de la bun început, chiar și lui I.L. Caragiale, este o marcă temperamentală și o punte de legătură între apetitul novator al unui „muntenism” plebeu și fervoarea bătăioasă a futurismului. „Minusul de profunzime acuzat de Lovinescu în formula „simbolismului mai mult exterior și mecanic” apare, în perspectiva istoriei literare, ca un paradoxal cîștig pe calea coagulării unei atitudini „moderniste” față de limbaj, care își va reliefa ponderea reală la un Adrian Maniu sau Ion
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
nuanță clasicizantă: „Aș putea răspunde d-lui Barzun (...) că arta e interpretare, cristalizare, stil, dar mi-am propus să nu polemizez și să fac cunoscut cititorilor această școală. Fără îndoială, așteptăm ceva mai bun de la dînsa; ea ne-a promis «profunzimea maselor», «ansamblul», în sfîrșit orchestra. Și ceea ce scrie d-l Barzun nu e poezie”. Printre principiile noii estetici opuse simbolismului și moștenitorilor săi sînt enumerate „desființarea versului liber“ („ultima rămășiță a simbolismului”), dramatismul (opus lirismului), multiplul (opus unilateralului), poliritmia (opusă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
din compuneri - neincluse în volum - gen „Criza sacîzului“ (cu observații de efect: „Neputința de a îmbogăți literatura unui instrument e cea mai rea prevestire pentru resursele lui”), verva și rafinamentul lui Costin își dezvăluie, la o lectură atentă, subtilități și profunzimi care exclud deopotrivă epigonismul și lipsa de personalitate, făcînd din el unul dintre cei mai interesanți și mai rafinați autori ai avangardei românești. „Poemele-definiție” grupate în revistă sub titlul ironic de „Științe naturale“, iar în volum - sub titlul altfel „didactic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
și condescendent comentariu despre mutarea la București a revistei Viața românească, apoi cu o recenzie elogioasă despre Isabel și apele diavolului a congenerului Mircea Eliade. Recenzia venea să contracareze atacurile din Gîndirea, pledînd - cu solidaritate entuziast-amicală - pentru originalitatea, exotismul și profunzimea problematică a romanului. Eliade însuși va fi prezent ulterior în paginile Contimporanului cu o proză scurtă („Visul“, în nr. 78), într-o perioadă în care Vinea se arată tot mai preocupat de onirism, divinație și alte marote comune deopotrivă suprarealiștilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
să privească „de sus” literatura. Perspectiva sa favorită este, prin excelență, una la „firul ierbii”, atentă la „notele diferențiale” și la imanența operei. Admirația constantă și progresivă față de poezia lui Ilarie Voronca, susținerea ei consecventă (dincolo de unele rezerve de parcurs), profunzimea comentariului despre Urmuz, observațiile fine despre Exerciții pentru mîna dreaptă... de Jacques G. Costin și Paradisul statistic de Ion Călugăru, disponibilitatea față de rafinamentul imagistic și umorul intelectual din volumele lui Stephan Roll și Sașa Pană vin, pe de o parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
poet lettre” format la școala simbolistă. Artistul din Perpessicius mediază accesul critic în intimitatea acestui tip radical novator de literatură. Acolo unde alții văd mai ales dizarmonia și fronda superficială, el sesizează, atent și comprehensiv, armonii compoziționale și note de profunzime. Un critic interbelic de poezie „nouă” și un apologet urmuzian: Lucian Boz Rolul de asimilatori și diseminatori al unor critici „de plan secund” în impunerea avangardei literare românești nu trebuie ignorat. Un caz relevant este cel al lui Lucian Boz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
primul critic autohton care a văzut în Urmuz un creator de prim-plan. El s-a numărat de la bun început printre apologeții urmuzieni, autorul lui Algazy & Grummer apărîndu-i ca un indice absolut de modernitate, un „precursor” comparabil, prin destin și profunzime exploratorie, cu Rimbaud și Eminescu. Seria de comentarii critice publicate, în primăvara anului 1930, în Facla despre inaugurarea, la București, a unei „Săptămîni a poeziei” conține un fragment hagiografic elocvent: „În această săptămînă a Poeziei, cine își va aduce aminte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
măcar, de neasemănat. Eu zic să lăsăm timpul să treacă. Și, dacă, prin ani, ceva se va schimba, vom vedea, vom analiza și vom acționa în consecință. Vrei-nu vrei, colegele i-au acceptat concluzia. La suprafață, doar, nu și în profunzime,în inimi și-n suflete. Situația conflictuală, tot mai accentuată, l-a determinat, pe băiat, ca, din anul următor de învățământ, să se mute la o altă școală. Din aceeași localitate. Măsura s-a dovedit a fi salutară, nu,însă
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
societate; apoi, l-au și cocoțat, pe creaca de foarte sus,în apropierea piscului răspunderilor socio-politice ale momentului. Și el, prostul, crezându-se, cu adevărat, deștept, a luat totul în serios, până la un punct; punct, controlat, cu severitate și în profunzime, de către conducătorii manipulați de vârfurile mafiei politice locale a momentului. în felul acesta, s-a ajuns, ca, totul, să fie în mâinile acestui, autointitulat, Hoțelea Mijlociul. De ce, măi nălucule, Mijlociul? Pentru că, și sub mine, și sub atâția alții, asemeni mie
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
iotă din ce făceau și fac. Totul trecea, și trece, prin capul și prin urechile lor, ca o apă, după a cărei evacuare, nu rămâne nimic: persoana de la pupitru seamănă cu una de la valț. Totuși, gândi Zâna, în străfunduri,în profunzime, e o diferență, o diferență colosală. În mai mare măsură, tehnologia de azi, performantă, duce la tâmpinizare, decât cea din trecut. Oamenii au intrat,în timpul actual, gata îmbătrâniți; epuizați, dea gata: istoria, doar, să-i înghită, pe cei mai mulți trecându-și
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
strâns de-o parte și de alta a gâtului, apoi îi lasă să cadă. Întorcând capul în partea cealaltă, oftează cu ochii închiși. Ascultă, în picioare, cu pantofii roz și picioarele albe oglindindu-se în parchetul de culoare închisă. În profunzimea lemnului se zăresc umbrele de sub fustă. Cuprinzându-și fruntea cu mâna liberă, zice: — Mona. Nu ne putem permite să pierdem exclusivitatea asta. Dacă or să construiască altă casă, e foarte posibil să dispară definitiv de pe piață. Apoi tace din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1905_a_3230]
-
de ani de experiență într-o singură cameră. Și deschide stația de interceptare a poliției. Iau hârtia. E o adresă, cu dată și oră. Stația de poliție zice: „Unitatea Bravo-nouă, cod 914, la clădirea Loomis Place, unitatea 5D, vă rog.“ — Profunzimea mistică a acestei cunoașteri nu poate fi dobândită într-o viață de om, zice. Își ia sendvișul și îndepărtează din nou folia. — A, zice, și să aduceți și ceva cald de mâncare, ce vă place dumneavoastră, dar fără carne. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1905_a_3230]
-
valurile unei mări pe care ai reinventat o. liniște acum, te rog. începe expoziția în care creația nu s-a născut. se naște încet, odată cu punctele de pe conturul mâinii în mișcare. privește cum bătrânii surâd și tinerii ascultă, privind atenți profunzimea bulgărilor de făină, rostogoliți în imagini printre tușe de culoare. amintirea grâului devine incertă iar pâinile nemodelate sfredelesc timpul imaginii de dincolo de gând. artistul așteaptă nașterea lor, cu mâinile înfipte adânc în buzunarele făinii. un cui bătut în peretele de
Confluenţe poetice. Antologie de poezie by Relu Coţofană () [Corola-publishinghouse/Imaginative/271_a_1216]
-
o fire descurcăreață, iar atunci când era pusă în situații dificile făcea față cu brio. Uneori mă certa și îmi spunea lucruri care nu-mi plăceau, iar mai târziu ochii îi jucau în lacrimi, însă, privind-o, îmi dau seama de profunzimea sentimentelor ei. De multe ori urma pașilor mei este dublată de tălpile ei și râsul ei devine ecoul râsului meu. Această „femeie” e ca o pânză aurie învăluită în jurul inimii mele, care îmi dă putere și înțelepciune. Când era mințită
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
una din zile! aș fi răspuns cu incertitudine. Drumul este o încercare, dar și o măsură a inefabilului și a cutezanței firii. Mi-am făcut o mulțime de prieteni cu ocazia acestei călătorii, pentru că numai drumul face posibilă cunoașterea în profunzime a celor de lângă tine și, în fapt, cunoașterea de sine. Am ascultat cu răsuflarea tăiată istoriile celor pe care i-am întâlnit, le-am visat visele și m-am recunoscut în fiecare dintre ele. De multe ori, istorisirile lor derulau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
iar din față, ca și cum o figură cunoscută i-ar fi aținut calea, și s-a angajat cu ea într-o conversație complezentă. Dintotdeauna, oglinzile îi rețineau chipul, oriunde se ducea. Petrecea minute îndelungi în fața lor, privindu-se cu intensitatea și profunzimea unui sentiment constant, ce nu putea fi calificat decât iubire. De cele mai multe ori, schița câte un mic gest, studiat, grațios, vaporos, nonșalant, și oglinda îi răspundea pe măsură: de dincolo gestul survenea dilatat, șarjat sau exacerbat, adesea încetinit. De data
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
4 Mama nu știe absolut nimic de relația mea cu Maurizio. Asta pentru că nu-mi urmărește e-mail-ul și nici nota de plată la telefon. Maurizio este singurul secret pe care mi-l pot permite în raport cu ea. (Respiră în floare în profunzime. Apoi face o pauză și reia.) Floarea pe care o țin în mână este de la el. Nu moare niciodată, e mereu la fel de proaspătă și strălucitoare ca soarele de pe cer. (Arată cu mâna spre soarele spălăcit ce dintr-o dată e iluminat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
și pe motive de trading. Era vorba de ziarista mea, prima și ultima mea iubire. Nu făcuse niciun secret în fața lumii din relația mea intimă cu ea. În plus, a declarat că Maimuța Makonde, pe care a cunoscut-o în profunzime, nu știe mai multe despre ea însăși decât orice muritor de rând rătăcit în această lume; dacă creația lui a început înainte de pântecele mamei sale, dacă spiritul e nemuritor și se poate reîncarna oricând în maimuță, dacă Dumnezeu ne-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
îmbrățișa cu amicul ei de școală, cum se ridica și obiectivul se muta pe umbrela retrasă sub scaun, ce-și arăta subtil doar mânerul către lume. Pe măsură ce înainta pe culoarul autobuzului, perspectiva se schimba; la început, umbrela se zărea în profunzime, apoi corpul ei sfredelitor în aceleași culori se retrăgea tot mai mult sub scaun până la dispariția lui totală, moment în care se spărgea și coșmarul. Dar urmau altele și altele și ea înțelegea că numai consumarea, arderea și repetarea lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]