8,392 matches
-
mă întreb, în timp ce rostesc, pentru a treia sau a patra oară, singurele cuvinte pe care le stăpânesc cu siguranță în japoneză: "Totemo oishii desu. Arigato gozaimasu" (E foarte delicios. Mulțumesc mult). Realizez pe loc, oarecum surprins, că întrebările mi se topesc lin și că o pace deplină, un soi de țesătură emoțională fină, dar fermă pune stăpânire pe spațiul în care ne aflăm. Femeia în vârstă încetează să vorbească în dialect, ceaiul verde devine cea mai gustoasă licoare, demnă de potirele
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
soi de ghiveci care, după cum repetă japonezii, îți încălzește și trupul și sufletul. Dar iată că există cum altfel? niște dulciuri tradiționale care imită, cu o artă care te lasă cu gura căscată, cristale albe de zăpadă care ți se topesc în gură. Desigur că și peisajele de iarnă atrag, mai ales admirate din aburul fierbinte ale onsen-urilor, popularele și luxoasele izvoare termale în aer liber. Dar micul amănunt picant pe care nu mă îndur să-l trec sub tăcere, deși
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
timp, a uitat să mai existe. Nu am cronologie sau sunt cronofagă. Orele curg prin mine fără să lase nici măcar dâre lipicioase de melc. Un fluid vegetal îmi căptușește arterele. Nu pot ajunge la nici o întâlnire, pentru că întotdeauna ceasurile se topesc în jurul meu, scurgându-se în pielea invizibilului, așa cum au fost visate de un tablou, cândva. Big-bang-ul este doar un mit, carnea mea are parfumul divinității de dinainte de marele început. Dacă cineva mă întreabă în ce an s-a petrecut un
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
Lucrurile păreau a fi reintrat în normal în viața și n familia lor. Păreau, numai. Pentru că oamenii băgau de seamă că, pe zi ce trecea, Săndica avea tot mai multă paloare și suferință adunate pe chip. Și, parcă i se topea carnea trupului. Ajunsese mai firavă ca o umbră, toată lumea se întreba ce se întâmplă cu biata fată; devenise tot mai tăcută, tot mai mohorâtă, se înstrăinase de toți și de toate. Într-o zi, boala a fost mai tare decât
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
meargă fulgii, nu alta!” ... “Eu sunt poet, nu prozator.” “...Nu zău! Ne mai și înfruntăm, care va să zică!” ... “Nu, nu mă înțelege greșit, nu e vorba de înfumurare. Dar, “specialitatea” mea literară, ca să zic așa, e cuvântul cu sens rafinat, cu semnificații topite-n muzicalitatea versului. Nu pot, acum, să-mi arunc uneltele la coș și, de dragul unei realități searbede, anoste, să recurg la blitz-ul prozei. ...tic-tac, tic-tac, tic-tac, tic... “Măi, nu știu ce aveți voi, ăștia din învățământ, că parcă sunteți loviți cu
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
a scârțâit ușor. Un lătrat furios se năpusti într-acolo. Câinele se zbârli la vederea necunoscutului și se pregăti să-l apuce de pantalon. Însă, cu cât înainta spre poartă, mânia animalului față de străinul care pătrunsese neinvitat în ogradă se topea. Mirosul lui fin îi spunea că omul din fața sa e de-al casei, e unul din stăpâni. “Măi Grivei, voinicul tatei!” Iar când, de la bucătărie, l-au trimis pe ăla micu’ să vadă ce-i la poartă, puștiul a venit
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
te treacă absent, e perfect!... ...Naiv și sentimental. Incorigibil ce ești!” “Și mai sunt ceva, tot incorigibil: optimist” “Nu s-ar spune întrutotul. Dar că ești un copil mare, care crede că tot ce zboară se mănâncă, că toți se topesc de dragul și dorul tuturor, cu asta - da, sunt cu totul de acord. Vezi, tu, dragul meu soț, fiecare se preocupă doar de el și de-ale lui. Ce-i păsa lui Georgică de tine, chiar dacă nu te văzuse de o
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
nu, că el se duce la ntâlnire, da’ ne roagă să-i împrumutăm o umbrelă. N-avem că s-au rupt, s-au stricat. Nu-i nici o problemă, el pleacă așa, fără nimic, că pân’ la tramvai nu s-o topi. Pe la zece jumătate - unșpe, noaptea, desigur, vine Melinte ud ca un șobolan și nervos la culme. “Mama ei de ștoalfă” (că l-a făcut să bată drumul degeaba, da’, las’, că i-o face el, de nu i-o place
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
valoare virtuțile, calitățile... P: Cine mă oprește acum? Z: Trebuie să recunoști că nu e totuna, pentru tine, ca scriitor, să-ți folosești pana zi de zi, ori să te pierzi în chestii anodine, fără orizont, făcând mereu același lucru, topindu-te printre niște indivizi care-ți sunt net inferiori și cu care, la urma-urmei, nu ai nici în clin, nici în mânecă. Bănuiesc că unii dintre ei, dacă nu cei mai mulți, sunt de-a dreptul îndobitociți, cretinizați. Presupun că toți, sau
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
cu vădită uimire, dar, contrar cursului firesc al vieții, încornoratul îl felicită, îl cinstește pe vinovat și îi strânge mâna la plecare ca unui adevărat prieten. Cuplul se reface, bărbatul își iartă nevasta, dar aceasta, nu peste mult timp, se topește din picioare... Povestea are mari înțelesuri, mitul păcatului originar capătă aici alte conotații. În altă parte, o poveste asemănătoare se termină în chip tragic. Într-o pagină este prezentat un coleg, proaspăt pensionar, în alta un dialog cu un prim-
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
de la frate-miu, îmi pun fesul albastru închis, îmi vâr mâinile în buzunare și ies din discotecă înaintea ei, pă șind afară, în noaptea rece care a cuprins toată co muna Vultu rești din județul Vaslui. Fulgii de nea se topesc pe sprâncenele mele prea groase, pe nasul prea lat, pe buzele prea crăpate de frig; ninge de o săptămână, iar afară, la minus cinci grade, la unu noaptea, mă stră du iesc, stânjenit în mod vizibil, să încep o timidă
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
mă înveselească și să-mi dea speranță. Coborâm. Aș vrea să nu urc dealul din fața mea. Ninge, iar mirosul îngrozitor de viu al tinerei bipede blonde mi-a rămas întipărit în minte. Mirosul morții, par să gândească fulgii care mi se topesc necontenit pe față. Alunec și cad de două ori până la poartă. În cabină, un paznic cu ochi mici și mototoliți se încălzește la un reșou și ascultă teatru radiofonic, pe undele lungi ale postului de radio Iași. — Bună seara, a
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
dorit să fac amor mult și n-am noroc. Doar zâmbetul ei era la fel și ziua, și noaptea. Îi plăcea mai ales să o mângâie în timp ce se îmbrăca, privindu-se în oglindă, să se vadă împreună în oglindă, se topea ca un bulgăre de ceară sub mâinile lui. Dar nu aveau nimic în comun. Existau atracție și simpatie, dar n-a vorbit nici unul de vreun sentiment, ascunzându-se fiecare în parte, ea mai ales, atunci când își scotea ochelarii și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Când și-a dat jos paltonul și a rămas într-o rochie verde sur strânsă pe trup, a văzut cât de mult se schimbase, era mai planturoasă, sânii cândva mici se umflaseră, amestecul de fetiță și femeie de pe vremuri se topise într-o femeie cu un aer pierdut, obrazul neted cu hașuri fine, ochii înfundați conturați de cearcăne pronunțate. Dârzenia trecuse în gesturi leneșe, încete și prelungite. Sau poate era o mască totul. Au continuat jocul-hărțuială până în clipa în care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
un gol. Până dimineață mai e mult. Până la trenul de la miezul nopții mai e mult. N-are cui telefona. N-ar suporta să se ducă la un cinematograf. Dintr-o plimbare nu s-ar alege cu nimic, ar veni acasă topit de căldură și cu aceleași gânduri. Nu poate sta singur, numai cu gândurile lui. Își aprinde o țigară, iese pe balconul-terasă, privește lumea. Îi vine ideea să-i telefoneze Sultanei Ștefănescu, nu se gândește mult, caută numărul în agendă, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
pe care șerpuiesc, după știința pictorilor de moschei, fireturile de metale scumpe, cu sânii răsunând de zbaterea podoabelor înmănunchiate în sfere și apoi în linii subțiri și lungi, iar în mâna ei ușor întinsă înainte, oglinda cu ramă de argint topit în chip de crengi înflorite de măceș și păsări și frunze de laur în ghirlande, unde se privea, blând și nedumerit, licornul. Și povestea câte și mai câte, întâmplările, născocirile care curgeau pe acolo pe unde se răsfrângea, limpede și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
urmă Iuliu Sofronie voia să-și continue șirul de bancuri și de măscări. M-am aplecat să scot un album și l-am auzit pe Vlad Dumitrescu fredonând încet, acoperit de glasurile celorlalți. Am simțit o căldură, cum mi se topește inima și nu-i mai puteam vedea pe ceilalți sau aș fi vrut să ies de acolo mai repede. Am renunțat să mă mai uit la cărți, mi-am umplut din nou paharul burduhănos și am băut zdravăn, în vreme ce priveam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
următoare îmi priveam paharul în care se mai clătinau numai câteva picături de băutură și mi s-a părut că gândul dinainte nici măcar nu fusese al meu, am știut că nu fusese al meu când l-am simțit cum se topește în căldura care reizbucnise brusc în măruntaiele mele. După aceea n-am făcut decât să mă uit la ecran fără să mai știu ce vedeam și să-mi duc paharul des la buze. Cred că m-au întrebat de câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
scuturat scurt de frig, s-a ghemuit la pieptul lui o clipă, speriată, și a vrut să se întoarcă acasă. A insistat să-l țină de braț tot timpul, mergea lipită de el, privind semeț trecătorii cu capul sus, fulgii topiți pe obrazul ei și picăturile de ploaie alunecau în dâre amestecate cu fard, dar nu-i păsa. Andrei Vlădescu și-a zis că n-ar străluci într-atâta chipul ei dacă n-ar fi fericită. L-a luat cu ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
balconul sălii de Întrunire. Kimura se Întorcea spre Îngrăditura de sîrmă. Cerceta suprafața canalului și mănunchiurile de trestie de zahăr sălbatică. Rațiile sărăcăcioase din anul precedent - paznicii japonezi fiind aproape la fel de prost hrăniți ca și deținuții lor britanici și americani - topiseră ultimele urme de grăsime adolescentină din brațele lui Kimura. După o recentă criză de tuberculoză, fața lui dură era umflată, ca a unui hamal. Doctorul Ransome Îi atrăsese În mod repetat atenția lui Jim să nu mai poarte armura kendo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
el personal mergea duminica dimineața la slujbele de la biserică. Cicatricea de pe fața lui mai era Încă roșie, iar doctorul - semn rău - era ocupat cu tava lui de ceară topită. De cîte ori era obosit sau supărat pe Jim, doctorul Ransome topea cîteva lumînări și scufunda pătrate de pînză veche În lichidul fierbinte, apoi le atîrna să se răcească. Cu o iarnă Înainte, făcuse sute de asemenea panouri cerate pe care deținuții le folosiseră ca să Înlocuiască geamurile sparte. Deși orele lui de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
de pe picioarele lui Jim erau infectate și, dată fiind alimentația săracă, n-aveau să se vindece niciodată ca lumea, dar deasupra Încheieturii mîinii drepte era o ulcerație de mărimea unui bănuț, plină de puroi. Doctorul Ransome mută tava cu ceară topită de pe lampa cu lumînare. Puse să fiarbă o lingură de apă Într-un vas de metal, apoi stoarse și curăță ulcerația cu o bucățică de vată. Jim se supuse fără să protesteze. Își formase singura lui legătură strînsă la Lunghua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Crăciun. Jim se ridică și atinse grăunțele de gheață, bucățele de aur alb răspîndite În iarbă. LÎngă el, trupul domnului Maxted era Înveșmîntat În lumină, fața lui cenușie fiind brăzdată de curcubee În miniatură. Dar, În cîteva secunde, grindina se topi pe pămînt. Jim așteptă să audă avionul, sperînd că acesta ar putea lansa o altă cascadă de grindină, dar cerul era gol dintr-un capăt În celălat. CÎțiva prizonieri de pe stadion stăteau Îngenuncheați pe iarbă, mîncînd grindină și vorbind unii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
puțin de un kilometru depărtare, o Întindere de urzici și trestie de zahăr sălbatică, plină cu butoaie de combustibil și fuselaje de avioane abandonate. Printre cozile ruginite ale avioanelor, putea vedea pista de aterizare de ciment, suprafața ei albă aproape topindu-se de căldură. Stadionul rămăsese În urma lui. Drumul era un meridian pustiu care Înconjura o planetă părăsită de război. Jim urmă bordura de iarbă, călcînd printre saboții rupți și hainele zdrențuite lăsate de prizonierii britanici pe ultimii metri ai marșului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
nebun ai lucrat. 29. Mîna mea este destul de tare ca să vă fac rău, dar Dumnezeul tatălui vostru mi-a zis în noaptea trecută: "Ferește-te să spui o vorbă rea lui Iacov!" 30. Dar acum, odată ce ai plecat, pentru că te topești de dor după casa tatălui tău, de ce mi-ai furat dumnezeii mei?" 31. Drept răspuns, Iacov a zis lui Laban: Am fugit, fiindcă mi-era frică, gîndindu-mă că poate îmi vei lua înapoi fetele tale. 32. Dar să piară acela
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]