73,470 matches
-
prin care trece. Înțeleg că ai vrea să discutăm și despre stres, dar deja vorbim de cîteva ore și cum amîndoi sîntem puțin obosiți, ar fi păcat să nu facem asta cu mintea limpede și fără grabă. E important să reținem din ceea ce am discutat astăzi, că atunci cînd oamenii trec prin situații dificile sau grave, dacă nu-și pierd Încrederea că oricînd se poate găsi o cale de rezolvare, tocmai această Încredere le va da și puterea de a rezista
Viaţa-i complicat de simplă by Gheorghe Bălăceanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91691_a_93569]
-
atât că n-ar fi putut întinde mâna să ia un bețigaș, dar îi era nespus de drag acest flăcăiandru isteț, ai cărui ochi îl umpleau de albastru. Când primi rămurica înflorită de jar, îl apucă de mână și-l reținu un timp lângă el. - Ce mai faci tu, Vișinel mo, știi să spoiești un cazan? - Cum să nu, bunule, ba încă cum! - Ei, bravo, bravo! înseamnă că am scăpat de toate grijile la bătrânețe, glumi el. Să deprinzi și meșteșugul
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3123]
-
de-a lungul săptămânii ce începea. Nuntașii petreceau, se veseleau, îmbrăcându-i pe protagoniști în hainele fericirii începutului de viață nouă. Deodată, Vișinel se ridică de la masă și o îndemnă și pe Voica să-l urmeze. Ina reuși să-l rețină câteva clipe și să-l întrebe: - Ești fericit, Vișinel!? În ochii ei se deslușeau câteva lacrimi gata-gata de a-i deconspira emoția de care era cuprinsă. - Sunt, mamă, sunt foarte fericit! La auzul acestui cuvânt, cel mai scump și mai
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3123]
-
tăcerea ca pe o poveste?” -îi spun. „-Toate n-au decît importanța că, la fel ca noi, există și vor pieri.” Don Juan de lîngă mine nu simte nici clipa de față. Și trebuie să o simți ca să o poți reține. Dar el e imun la fericire. N-a aflat-o, de aceea e sigur pe el. Își face bagajele și mă infior că vrea să plece tîrîndu-mă în spatele lui ca pe un rucsac. Nu-i drumul meu. „-Unde pleci, nebunule
Celsius : 41.1 by Victor Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/464_a_721]
-
speranță. Am fost un căutător cum e V. tînăr. Fără să-și dea seama, a pornit și el la drum printre umbrele stîncilor pe care trebuie să le urce cu grijă. Și îl descînt tandru căci, deși mă aude, nu poate reține pentru el nimic. „-Căutătorule, descoperi că, mister și evidență, totul se risipește la atingere. Simpla ta privire anulează lumea. Haosul natural te înconjoară. Și el e tot opera creației. Dar oamenilor, acesta le repugnă. Și-l preferă pe al lor
Celsius : 41.1 by Victor Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/464_a_721]
-
indiferentă. Puțin îi pasă planetei că el a avut un coșmar. Stă câteva clipe cu ochii la ecran. Ochii lui se plimbă peste anun țurile cu care s-a obișnuit. Și brusc, niște litere sensibil mai groase decât celelalte îi rețin atenția. Le-a mai văzut. Dar nu le-a dat importanță. Literele groase anunță titlul unui folder, în care s-au adunat câteva sute de mesaje. Iar titlul folderului e simplu. Un singur cuvânt. Nebuna. Rămâne câteva secunde cu privirea
Romantic porno by Florin Piersic Jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1344_a_2728]
-
părului ei. Sophia apasă butonul roșu. Stă. Nici nu s-a uitat cu atenție la numărul ăla. A privit ecranul telefonului doar o jumătate de secundă. N-a apucat să înțeleagă ordinea cifrelor. Memoria ei n-a reușit să le rețină. Merge spre ușa care dă în terasă. O deschide cu răbdare. Ușa nu scârțâie, probabil de frică să nu provoace un scandal. Zgomotele orașului intră distant în încăpere. Iese pe terasă și se apropie de balustradă. Mă țin după ea
Romantic porno by Florin Piersic Jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1344_a_2728]
-
odihnindu-mi brațele pe fierul forjat al balustradei, să privesc în voie apa, mai întîi chiar dedesubtul meu, neagră în umbra pilonilor, și apoi încetișor mai departe, unde devenea albastră și albă și începea să strălucească, pînă unde puteam vedea. Rețineam tot: șlepurile încărcate în drum spre centrul orașului, ori, dimpotrivă, întorcîndu-se după ce-și livraseră mărfurile magazinelor, viața pe locuințele plutitoare, drapelele vapoarelor mai mari, albiturile atîrnate la uscat, undeva la bord, un pescar aplecat peste undița sa și, în
by H. M. van den Brink [Corola-publishinghouse/Imaginative/955_a_2463]
-
poziționată în culoar. Acum este așa cum trebuie. Paralel cu celelalte bărci, la mijloc între balize. Îți porți degetele prin apă și arunci cîțiva stropi pe scaunul tău ca să te asiguri că nu vei aluneca pe el, în scurtă vreme. Îți reții pornirea de a duce o înghițitură de apă la buzele-ți uscate. Ți-ai uscat degetele din nou, cu grijă, ca să poți păstra strînsoarea pe vîslă. Ai potrivit opritoarele pe întinzător, în locașul pentru velatură. Totul este întins. Soarele arde
by H. M. van den Brink [Corola-publishinghouse/Imaginative/955_a_2463]
-
cine se află dincolo de care fațadă. Poate unde nu conta. În vilele monumentale din prelungirea parcului, lămpile fuseseră deja aprinse. Am mers mai departe, pe stradă. Lumina nu durase mai mult aici decît în parc, dar căldura, da. Pietrele o reținuseră mai bine decît iarba și copacii. Granitul cenușiu al scărilor și al aleilor către intrări, mai ales, încă radiau căldură. A răsunat un clopot de biserică. Am privit în sus spre turle. Era opt și jumătate. M-am oprit în dreptul
by H. M. van den Brink [Corola-publishinghouse/Imaginative/955_a_2463]
-
vîslească mai puternic și mai lung decît mine. De cîte ori punea mai multă putere, barca ieșea din curs și cîrmea încetișor înspre țărm. Vina mea. Dar el răspundea de curs. Așa că era și a lui. Poate că uneori se reținea cînd își potrivea bătaia după a mea și, astfel, avea un surplus de energie. Singura cale de a reduce acest risc era de a încerca cu îndîrjire să fac tot ce-mi stătea în putere, să nu mă relaxez niciodată
by H. M. van den Brink [Corola-publishinghouse/Imaginative/955_a_2463]
-
lunii septembrie, tot într-o sâmbătă, s-a dus din nou acasă, la părinți, cum obișnuia. Duminică seara, când ea se întorcea la spital, ca de obicei, nu a mai venit. În sinea mea, mi-am spus că părinții au reținut-o acasă și că va pleca a doua zi de dimineață. Dar a trecut ziua de luni și tot nu a apărut. A venit și ziua de marți, când directorul m-a chemat să mă întrebe de Dora. I-am
Pensionariada by Corneliu Văleanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91844_a_92866]
-
au păduchi. Pe lângă DDT-eu se mai folosea pentru păr gazul lampant, spălatul și fierberea obiectelor de îmbrăcăminte cu leșie, adică apă clocotită trecută prin cenușa din vatră și apoi strecurată prin leșier, o pânză care lăsa să treacă doar apa, reținând cenușa. După război, veneau prin sate și școli echipe de deparazitare. Aveau un aparat ca o stropitoare de pomi în care puneau DDT. Stropitoarea avea o tijă cu care pompa și ți-o introducea pe sub cămașă, prin haine, îți stropea
Pensionariada by Corneliu Văleanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91844_a_92866]
-
venit, spuse ea. — Sal’tare, pretenare, făcu Șam. Cu cât se bucură de mai mult succes, cu-atât mai abitir imită accentul cockney al mediului din care se ridicase. Salutului sau îi lipsea însă afecțiunea reală, iar zâmbetul îi era reținut, ca acelea schimbate între prieteni la o înmormântare. Într-o mână ținea un ziar făcut sul, cu care se bătea nervos pe pulpa. Purta o pereche de blugi curați, impecabil calcați, un sacou larg, de piele întoarsă, si o bluză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1918_a_3243]
-
lua în seamă. — Tocmai am facut o sauna, zise Adrian. — Ce drăguț, veni răspunsul glacial al lui Eleanor. — Ce s-a întâmplat cu mașina? se interesa Adrian. Nu știu, răspunse Eleanor. Probabil a rămas fără benzină. Așa cred. Fanny își reținu un zâmbet. Adrian îi surprinse privirea și surâse complice. Am zis ceva caraghios? întreba Eleanor. — A, nu, doar... Nu contează, o liniști Adrian. N-ar strică să mă-mbrac, spuse Fanny. Scuzați-mă, adaugă ea și ieși pe ușă de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1918_a_3243]
-
unui anchetator. Apoi pufni în râs, amuzat de perplexitatea care se așternu pe fața lui Carol, cărui nu i venea să-și creadă urechilor... E un fel de jurnal, continuă Filip. Un aide-mØmoire. Memoria mea e slabă și selectivă. Nu rețin decât unele lucruri, câteodată inutile, în schimb pe altele le uit instantaneu, de parcă n-ar fi existat. E o formă instinctivă a memoriei de a nu se supraîncărca. Și atunci mă ajut de memoria hârtiei. La ce dracu ți-e
Cutia cu bătrâni by Andrei Oișteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/824_a_1749]
-
întregii activități publicistice a neobositului, talentatului și împătimitului cercetător al presei noastre românești. Notă. Simplă coincidență? Poate... sau omul, în mod involuntar face exact ceea ce trebuie pentru un anumit moment al existenței sale?? Sâmbătă, 6 octombrie 2007, fără să fi reținut cu exactitate data de 6 octombrie 1407 ca dată aniversară a atestării orașului Dorohoi, puneam punct acestei scurte prezentări... O oră mai târziu primesc un telefon de la prof. Vasile Fetescu - om al meleagurilor evocate - prin care mă anunța că DOROHOIUL
Călător... prin vâltoarea vremii(călătoria continuă) by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/561_a_770]
-
e o altă poveste, despre care mai bine să nu mai vorbim... Mă bucur că ați avut satisfacția de a vă vedea amintirile, trăirile vieții așternute pe hârtie. Am admirat extraordinara dvs. memorie a atâtor nume pe care le-ați reținut, date exacte. Este demn de admirat. Încă o dată, primiți felicitările mele și stima mea. Vă îmbrățișez cu multă prietenie - Marietta. Abia la 10 mai răspundeam acestei misive de suflet. Dragă doamnă Marietta. Mi-ați făcut o enormă bucurie. Eram în
Călător... prin vâltoarea vremii(călătoria continuă) by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/561_a_770]
-
Crăescu - pe care i-am cunoscut cu ocazia celor patru vizite făcute în Franța. Probabil că toți se aflau într-o dispută și tocmai de aceea Mariana mă întreabă dacă știu cine a dat foc Bibliotecii din Alexandria. N-am reținut numele solicitat, totuși, i-am dat o serie de informații privind data când a avut loc această abominabilă crimă asupra culturii din Antichitate. Am primit și alte telefoane. La masa de prânz am fost, ca de obicei la zile mari
Călător... prin vâltoarea vremii(călătoria continuă) by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/561_a_770]
-
ieri am avut o zi relativ calmă, astăzi încă de la ora 730 au venit meșterii care-mi vor pune tablă pe magazie. Ei lucrează cu spor, dar eu trebuie să fiu lângă ei. Dau telefon lui S. Coloșenco să-mi rețină „Academia Bârlădeană”, fiindcă nu voi participa din cauza căldurii, cu mare risc pentru mine. Nu trece mult și Sergiu își face apariția cu mașina, lăsându-mi cinci exemplare ale revistei. Ca amintire pentru mai târziu i-am dat lui Sergiu porthartul
Călător... prin vâltoarea vremii(călătoria continuă) by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/561_a_770]
-
Respectele mele, domnișoară. — Iertați-mă că vă întreb. — Nu face nimic. — Mi-ați putea spune care este numele dumneavoastră? Nu-mi amintesc să fi făcut prezentările în seara aceea. Și mi s ar părea cel puțin ciudat să nu fi reținut numele persoanei care l-a cunoscut atât de bine. — Dar eu nu am nici un nume. Eu sunt naratorul. Credeam că v-ați dat seama până acum. Nu, n-am știut... Vera îl privi încurcată, neînțelegând rolul acestuia în povestea lor
Soarele răsare din televizor by Carmen Dominte () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1323_a_2718]
-
se întâmplă când auzim spunându-se că timpul vine dinspre viitor către prezent. Uneori lipsa de sens poate fi indiferentă, ca atunci când se ratează uzul firesc al cuvintelor (într-un enunț de felul: „timpul se extinde“). Alteori însă ea ne reține mai mult decât am crede și ne tulbură profund. Este ceea ce se petrece în fața unui poem ce amână la nesfârșit sensul univoc, deși te atrage în lumea stranie a cuvintelor sale. Acestea se îndepărtează enorm de uzul lor obișnuit, precum
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1175]
-
da o descriere completă a rizomului. Primește doar descrieri locale, fiecare dintre ele tinzând <ref id="39">Ibidem, p. 53</ref>. Mai neobișnuit încă, . Destule elemente, așadar, ce distanțează acest tip de labirint de celelalte două amintite mai sus. Să reținem că un asemenea labirint manifestă deja o formă de temporalitate. Este dinamic, se modifică întruna și face loc unor conexiuni contradictorii. Se poate reface continuu și complet (). Este fantastic acest lucru, căci nu mai avem în față o schemă înghețată
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1175]
-
daimonice, nici muritoare și nici nemuritoare, nici pământești și nici celeste. Toate acestea vor fi lăsate deoparte, fie ca simple posibilități abstracte, ireale, fie ca imagini bizare ale minții. Însă există și o altă situație ce ar trebui să ne rețină acum. Gândirea care se contrazice pe sine poate privi ea însăși cu atenție acest fapt aparte. Ea poate înțelege că faptul ca atare nu se datorează neapărat unei insuficiențe. Nici încălcării grave a unor reguli logice. Este posibil să fie
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1175]
-
a ceva absurd. Filozofii la care se referă Cicero vorbesc serios și cu destulă gravitate, cel pu țin așa ne lasă a crede. Să amintesc, într-o paranteză, un episod din lumea modernă. După ce observă că Montaigne însuși a fost reținut de afirmația lui Cicero, Pascal o rescrie pentru sine (Cugetări, VI, 363). Probabil o consideră elocventă pentru maniera duplicitară în care gândesc oamenii, mai ales filozofii. Acest lucru îl îndreptățește să spună, într-o altă însemnare, că omul este un
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1175]