71,250 matches
-
oferită de integrarea europeană. În Franța, ei dezvoltau noi abordări atât cu privire la evoluția economică cât și la politica socială care va avea consecințe profunde pentru politica teritorială și administrativă. Când generalul de Gaulle a devenit prim-ministru în 1945, a înființat așa-numitul Commissariat Général du Plan, Jean Monet fiind primul director. Monnet a folosit această instituție pentru a crea un sistem de planificare națională inspirat de, dar în același timp, diferit de planurile sovietice. Principala diferență era că modelul francez
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
acum probleme serioase de poluare, reducerii utilităților gospodărești și traficului congestionat din capitală, dar și privarea provinciilor de mult necesara dezvoltare economică. Acestea au dus la politica de descentralizare industrială care s-a bazat pe încurajarea companiilor industriale de a înființa fabrici în orașele provinciale precum Lyon, Rennes, sau Lille.25 Gândirea economică din timpul acestei perioade era dominată de teoria "polului de creștere". Această gândire postula că încurajarea "polilor de creștere", adică orașele mari și mici dinamice, va crea efecte
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
importante ale statului republican. Totuși, în ciuda acestei opoziții, reformiștii au avut elanul și puterea de a merge mai departe cu reformele. Au trebuit să se facă unele compromisuri pentru a-i liniști pe opozanți. De exemplu, în timp ce propunerea de a înființa guverne regionale alese prin vot a fost adoptată, departamentul a fost păstrat, în ciuda complexității politico-administrative pe care acesta o implica. Acesta este, de fapt, un aspect al istoriei administrative a Franței care îi surprinde pe observatorii din exterior ce tind
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
pe observatorii din exterior ce tind să-i considere pe francezi drept purtători ai unei tradiții intelectuale carteziene mai raționalistă. În practică, se pare că nu sunt capabili să reprime instituțiile deja existente, în momentul în care altele noi sunt înființate, astfel provocându-se situații dificile. Acest fapt este cunoscut sub numele de de millefeuille institutional français, după numele prăjiturii foetaj "millefeuille", care conține multe straturi de cremă și foi care se intrepătrund. Al doilea compromis important, de asemenea legat de
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
putere în mod efectiv (vom examina acest aspect mai în amănunt într-un capitol ulterior). Puterea de a ridica și de a colecta anumite resurse fiscale precum vinieta pentru vehicul (vignette automobile) a fost, pâna la urmă, transferată. Statul a înființat și un sistem de donații compact (Donation générale de décentralisation) care a conferit autorităților locale o autonomie mai mare decât sistemul precedent de alocare a fondurilor speciale. Alte resurse care au fost transferate includeau câteva dintre serviciile teritoriale de stat
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
și conducerea tuturor instituțiilor dintr-o municipalitate. Consultare asupra contractului de planificare (contrat de plan) guvernare centrală-regiune. Dezvoltarea economică Carta intermunicipală pentru dezvoltare zonală și infrastructură. Zone Orizontul de acțiune al municipalității Dezvolarea infrastructurii și mediul înconjurător Oportunitatae de a înființa un program de ajutare a dezvoltării facilităților din zonele rurale. Menținerea acelor servicii esențiale locuitorilor din zonele rurale. Propunere sau acord asupra creării de zone cu patrimoniu urban și arhitectural. Acord asupra creării de rezervații naturale. Porturi și canale maritime
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
care afectau o zonă mai largă decât propriile granițe precum transportul, mediul înconjurător sau politica urbană. În timpul anilor 1950, creșterea dezvoltării economice postbelice a considerat de primă necesitate crearea de noi structuri ale autorităților locale, iar, în 1955, s-au înființat syndicats mixtes, care uneau municipalitățile, departamentele și agențiile locale.17 Următorul pas a fost să creeze în 195918 sindicatul inter-municipal ce avea la bază propuneri multiple (SIVOM syndicat intercommunal à vocation multiple) care putea duce la îndeplinire mai multe sarcini
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
noua lege nu a fost implementată în totalitate.26 Prefecții nu au ales să asocieze în mod obligatoriu acele municipalități care nu își doreau acest lucru ci, în schimb, au ales calea tradițională a cooperării voluntare. În general, chiar dacă structurile înființate de legea din 1992 au fost o realizare importantă în rezolvarea problemei fragmentării municipale, tendința este mai degrabă de a adopta o abordare minimalistă decât de a le exploata la maximum. Mai mult, legea din 1992 nu s-a atins
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
mezo" de guvernare 1, Franța are două: departamentul, creat în timpul Revoluției Franceze, și marele său rival, regiunea, care a luat naștere, cu mare dificultate, din umbrele labirintului instituțional francez. Fiecare instituție are partizanii ei: "departamentaliștii" și "regionaliștii"; fiecare instituție este înființată printr-o anumită percepere a statului francez și a felului în care teritoriul acestuia ar trebui organizat. "Departamentaliștii" provin din iacobini și cred în unitatea și indivizibilitatea Republicii, în timp ce "regionaliștii" se aseamănă mai degrabă cu girondinii și cred în necesitatea
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
regiunilor, dar, într-o cuvântare de la Lyon din 1970, el le descria ca "avant tout une union des départamentes" ("în primul rând o uniune a departamentelor").7 Această prioritate oferită departamentului în favoarea regiunii a fost reflectată în legea care a înființat noile agenții publice regionale (EPR établissements publics régionaux) în 1972, care susținea că aceste agenții își vor exercita funcțiile "dans le respect des attributions des départamentes et des communes" ("respectând funcțiile departamentelor și comunelor) și își vor putea întocmi planurile
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
unor programe de dezvoltare economică. Unele dintre ele reprezentau menifestări nostalgice față de Franța Vechiului Regim. Este interesant că au existat multe încercări în timpul primilor ani ai secolului al XX-lea, de a introduce o legislație în cadrul Adunării Naționale pentru a înființa consilii regionale.15 În 1910, primul ministru Aristide Briand, a gîndit că este necesar să "superposer à l'organisation départamentale une organisation régionale, en groupant les départaments en raison de l'affinité de leurs intérêts, notamment dans le domaine économique
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
de reconstrucție și reconstruire a fundamentelor economice și politice ale statului-națiune francez. Expansiunea economică și creșterea statului bunăstării sociale în timpul les Trente Glorieuses a fost dirijată de la centru, Paris, și condusă de elitele administrative școlite de École Nationale d'Administration, înființată de către de Gaulle în 1945, și de École Polytechnicque, înființată în timpul Revoluției, în 1794 și îmbunătățită de Napoleon în 1805. Elitele care au ieșit din aceste grandes écoles, cunoscute ca énraques și polytechniciens, întruchipau spiritul și valorile Republicii unice și
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
statului-națiune francez. Expansiunea economică și creșterea statului bunăstării sociale în timpul les Trente Glorieuses a fost dirijată de la centru, Paris, și condusă de elitele administrative școlite de École Nationale d'Administration, înființată de către de Gaulle în 1945, și de École Polytechnicque, înființată în timpul Revoluției, în 1794 și îmbunătățită de Napoleon în 1805. Elitele care au ieșit din aceste grandes écoles, cunoscute ca énraques și polytechniciens, întruchipau spiritul și valorile Republicii unice și indivizibile și erau destinați să contureze administrația și politica publică
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
politice pe insulă, și care a continuat până astăzi.26 Totuși, în ciuda acestor pericole de radicalizare, guvernul celei de-a Patra Republici a continuat cu programul de regionalizare. În 1955, comisarul adjunct (commissaire adjoint) al Planului Național, M. Vergeot, a înființat un comitet pentru a trasa granițele unei noi organizări regionale a teritoriului francez din perspectiva dezvoltării economice și a planificării.27 Nu a fost o sarcină ușoară întrucât existau diferite moduri în care aceasta putea fi realizată: un singur model
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
Partidul Socialist (PS) și Partidul Socialist Unit (PSU), toate au adoptat abordări diferite.37 În cadrul PS, au coexistat iacobinmismul tradițional al grupărilor precum Centrul de Studii, Cercetare și Educație Socialistă (CERES Centre d'étude, de recherche et d'éducation socialiste), înființat și condus de Jean-Pierre Chevènement, regionalismul moderat al indivizilor ca Gaston Deffere și prim ministrul Pierre Mauroy, și regionalismul mai radical al lui Le Pensac și Santoni. Diversitatea opiniilor atât din cadrul stângii cât și al mișcărilor regionaliste ajută la explicarea
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
Nu este surprinzător, dat fiind faptul că, încă din secolul al XIX-lea, au construit feude locale puternice în zone precum Nord, Pas-de-Calais și Marsilia. Pe de altă parte, socialismul revoluționar, reprezentat de Partidul Comunist Francez (PCF Parti Communiste Français) înființat în 1920 de membrii SFIO (majoritatea la Congresul de la Tours) care au sprijinit Revoluția Bolșevică din 1917 din Rusia, era reprezentat de iacobini mult mai extremiști. Aceasta se datorează eroului Lenin care a fost un mare admirator al lui Robespierre
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
republicanismul democratic. Astăzi, există câteva partide care pretind epitetul gaulist. Cel dominant este Union pour un Mouvement Populaire (UMP fostul RPR Rassemblement pour la République), partidul președintelui francez Jacques Chirac însă acesta este contestat de Rassemblement pour la France (RPF) înființat de Charles Pasqua, și de Mouvement pour la France (MPF), condus de Philippe de Villiers și înființat pentru a promova votul contra în cadrul referendumurilor asupra Tratatului de la Maastricht din 1992 și care era activ în opoziția față de ratificare, prin referendumul
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
Populaire (UMP fostul RPR Rassemblement pour la République), partidul președintelui francez Jacques Chirac însă acesta este contestat de Rassemblement pour la France (RPF) înființat de Charles Pasqua, și de Mouvement pour la France (MPF), condus de Philippe de Villiers și înființat pentru a promova votul contra în cadrul referendumurilor asupra Tratatului de la Maastricht din 1992 și care era activ în opoziția față de ratificare, prin referendumul Constituției Europene din 2005. Chiar dacă UMP pune accentul pe importanța statului central francez, partidul este deschis atât
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
o respingere a valorilor republicane cheie precum egalitatea, fraternitatea și libertatea, dar și îmbinarea pozițiilor rasiste și xenofobe. Printre mșcările și partidele de dreapta ne-gaulistă, există multe care momentan sunt grupate sub stindardul Union pour la Démocratie Française (UDF), uniune înființată în 1978 de Valéry Giscard d'Estaing, la acea vreme președinte al Republicii, acum condusă de François Bayrou. Grupările din interiorul UDF conțin atât dreapta clasică cât și pe cei care îmbină poziții centriste, incluzând ceea ce a mai rămas din
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
1959, după schimbarea regimului în cea de-a Cincea Republică, generalul de Gaulle, într-o ordonanță, a păstrat sistemul reprezentării proporționale, dar numai pentru acele municipalități de peste 120000 de locuitori, în timp ce restul s-a reîntors la sistemul majoritar. Sistemul actual, înființat prin două legi31 (inspirate de o lege dată în 1923 în Italia în timpul guvernării lui Mussolini) înaintate spre sfârșitul anului 1982 ca parte a reformelor de descentralizare, a fost, după părerea prim-ministrului de la acea vreme, Pierre Mauroy, o încercare
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
am observat într-un capitol precedent, consilierii regionali erau aleși printr-un colegiu electoral care era format din deputații și senatorii din regiune, primarii din marile orașe, reprezentanții celorlalții primari și reprezentanții consiliilor departamentale 41. Sistemul electoral al noilor regiunii, înființat în 198542 pentru a fi folosit la alegerile din 1986 și apoi în cele din 1992 și 1998, a avut drept model pe cel folosit la alegerile din 1986 pentru Adunarea Națională. Acesta era un sistem cu liste incluse și
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
prefectoral: între mit și realitate Administrația publică franceză este un paradox. Pe de o parte, există mitul "o Republică unică și indivizibilă" care ne-ar face să credem că toată viața locală este controlată de către statul central prin sistemul prefectoral înființat de Napoleon I. Howard Machin, în lucrarea sa The Prefect in French Public Administration, descrie cum textele legislative care descriu rolul prefectului au contribuit la stabilirea acestui mit al prefectului atotputernic care impune voința guvernului central asupra autorităților locale și
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
să transforme Franța dintr-un "stat unitar centralizat" într-un "stat unitar descentralizat", după cum s-a menționat în schimbarea Constituției din 2003.36 Toate acestea înseamnă că a existat o schimbare de regim în Franța? A evoluat a Cincea Republică înființată de către de Gaulle într-un altfel de stat? S-ar putea merge prea departe, iar reformele ar putea însemna pur și simplu, faptul că retorica "reformei de stat" este folosită de elitele administrative și politice franceze ca o modalitate de
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
care Franța, ca și alte state moderne, a trebuit să-l ducă la îndeplinire ca răspuns la circumstanțele schimbătoare ale economiei, societății și a noilor forțe politice care apar.39 Deja, în 1945, École Nationale d'Administration (ENA) a fost înființată de Michel Debré pentru a produce un grup de administratori bine antrenați, capabili să răspundă la provocările adaptării administrației la aceste circumstanțe schimbătoare.40 Chiar dacă absolvenții ENA (énarques) întruchipau o abordare a administrației tipic franceză, nu erau imuni la ceea ce
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
separat, procesul de descentralizare va fi fortificat prin oferirea unei forțe de muncă profesionale și calificate autorităților locale, și, în același timp, prin îmbunătățirea statutului administratorilor locali. Totuși, cele trei servicii au o anumită unitate și egalitate de vreme ce au fost înființate de aceleași legi, din 1983 și 198451, care asigurau faptul că administratorii locali aveau aceleași condiții de statut, remunerație și perspective de carieră ca și cei de la nivel național.52 Mai mult, administratorii se pot muta de la o ramură la
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]