73,470 matches
-
temperatură de -195 de grade C și apoi reactivizate prin impulsii electrice. 19. Simțeam capcana, dar îmi era egal. Am început să-i povestesc. Vorbeam totuși prudent, îmi măsurăm cuvintele. „Aș avea mai întâi o rugăminte“, am spus. „Să nu rețineți nici unul din numele pe care, eventual, aș putea să le pomenesc. știți cum e : spui un nume, ai și căpătat o rudă... Altminteri, vă asigur că purtătorii lor aveau o legătură cel mult culthurală, atât cu mama ta, cât și
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
adevăruri sau cum le zici dumneata, eu nu mai țin minte decât unul, pe care n-ai avut cum să-l cunoști, fiindcă n-a fost cazul. E singurul pe care ți-l pot comunica și te rog să-l reții : când ești foarte bătrân sau chiar ceva mai devreme, te p... pe tine. Ăsta e singurul adevăr pe care îl mai țin minte...“. „Dumneata, domnule Sima“, i-am spus, „joci cu mine un fel de joc care nu mi-a
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
am ajuns la spital fără pantofi și geacă, presupun că cineva s-a bucurat de aceștia. Mi-amintesc că bicicleta am lăsat-o în grija birtașului, deoarece eram destul de amețit pentru a ajunge cu ea acasă. în rest, nu mai rețin nimic din ce mi s-a întâmplat. -De aceea, te rog să treci pe la mine pe acasă și sămi aduci scurta și fesul maro, iar pantofii... și atunci se înroși tot. -Am înțeles, Radu. îți aduc tot ce mi-ai
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
bucură. într-adevăr, bucuria lui Andrei era mare. Asta se putea citi pe chipul său. -Și eu mă bucur să te văd, spuse Radu zâmbind. -îmi pare rău de ce ți s-a întâmplat, și eu am fost destul de băut, nu rețin cum ne-am despărțit, zise Andrei rușinat. -A trecut și asta Andrei, sper să n-o mai facem altă dată. -Naiba să mă ia dacă eu am mai pățit așa ceva, se enervă Andrei. -Cred că vinul cel cald ne-a
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
bună. Era înalt, blond, cu părul întodeauna tuns scurt, cu privirea și zâmbetul blând. Radu, rămas singur, deschise o carte pe care o avea la el, începând să citească. La un moment dat și-a dat seama că nu a reținut nimic. Gândul i-a rămas la cele spuse de Andrei în legătură cu Ramona. în sufletul lui simțea ceva pentru ea. Dacă nu i- ar fi rușine și nu s-ar jena în fața ei, ar vizita- o la spital. Ea merită acest
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
pe Ramona de o blândețe deosebită și o sensibilitate rară. De multe ori își făcea drum prin fața școlii, la ora când ea trebuia să plece acasă. Iar atunci când reușea s-o vadă, ar fi oprit-o însă, totuși, ceva îl reținea să o facă. Mereu se gândea la cuvintele tatălui său, de a se întoarce acasă iar o relație cu o fată de care s-ar îndrăgosti nu i-ar mai da suficientă libertate. Acum nu realiza sau nu vroia să
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
cuvinte abia înțelese de Ramona din cauza vocii lui aproape pierite. Lacrimile au început să inunde fața Ramonei, ea se aproprie de Radu și-l sărută pe față. în acel moment și el dădu drumul lacrimilor, care până atunci fuseseră reținute cu greu. După ce se mai liniști puțin, Radu întrebă trist: -Ramona, mă poți ierta? -Da, absolut, păcat că ți-ai făcut de lucru cu acea femeie, zise ea, mângâindu-l pe fruntea, pe care acum apăruseră două cute. Radu zâmbi
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
Muțumescu-ți, fata mea, dar nu-s decît un umil dascăl. Dar ce voiam să spun, fără altă tergiversare, preambul ori Înfloritură... Pe cît se pare, ceasornicarul, care În momentul arestării răspundea la numele artistic de Fetița cu Bigudiuri, mai fusese reținut În circumstanțe similare În două rînduri, consemnate În analele faptelor criminale ale chezașilor păcii. — Spuneți mai curînd ticăloși patentați, scuipă Fermín. — Eu În politică nu mă bag. Dar vă pot spune că, după ce bietul don Federico a fost dat jos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
a făcut zid, așa cum este cel pe care tocmai îl vezi. Treabă bine gândită, părinte. Din locul unde ne aflăm privesc în jur și nu prea departe pe Ulița Sârbească descopăr o bisericuță de lemn, cu înfățișare proaspătă. Bisericuța îmi reține atenția multă vreme. Bătrânul bagă de seamă și tălmăcește întrebarea mea nerostită. Asta-i bisericuța ridicată de banul Smucilă în 1705. Se numește chiar biserica Banu. Așa spune, părinte. Acum îmi aduc aminte de o danie făcută de poporănii de la
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI Vol. II by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/547_a_741]
-
Cu panerul de cărți. Ți-amintești ? ! Ecouri scurte, Și târgul brumat. Monoton, Împușcături de vânătoare. * SINE DIE Nu trebuie Să-ți spui gândurile Dacă regreți Trecute scrisele rânduri. Șadă mintea-n Neant Din câte veacuri zvonesc, Nimic a nu mai reține Din multe ce se vorbesc. Nu este, și nici n-a fost; Trec zile șirag. Orizont suspect, Și metafizic prag. * STANȚĂ LA VIN Amici e ora Când vinul Ne-a făcut suspecți. Cadențe De târziu orologiu. Dacă a mai fost
Plumb. Cu voi. Scântei galbene. Stanțe burgheze by George Bacovia [Corola-publishinghouse/Imaginative/295560_a_296889]
-
mine". "Niciodată". Se smucește și intră în clădire cu dorința s-o înghită pământul. Își susține licența ca prin vis. Profesorul se străduiește din răsputeri să o pună în valoare, dar strălucirea studentei de la cursuri nu mai e nicăieri. E reținută și zgârcită la vorbe. Toți profesorii o notează excelent, doar conducătorul științific nu-și mai recunoștea studenta de care se îndrăgostise în taină. Pasiunea care electriza aerul din jurul ei, vraja cuvintelor, strălucirea ochilor, îndrăzneala ideilor, toate astea nu mai erau
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
ce revărsa anemic o șuviță tulbure și călduță de trascău, la o distanță considerabilă de tortura travaliului și de agitațiile țigăncii: Muierilor le e frică de nălucile șotioase, care se arată în casele pustii..., a fost sublinierea sa. Gigel-ciobanul nu reținuse și o addenda emisă de Kalia: muierilor le era și mai frică de medicul înveșmântat în alb, ca o stafie, bărbat școlit, dar neputincios în a cunoaște misterele nașterii, a cărui neștiință medicală socialistă se poticnise, evidențiindu-se, pe când încerca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
părând destul de cherchelit și de dispus la flecăreală, ca orice ipochimen afumat, ce umblă hoinar prin cârciumi, se așezase la aceeași masă cu el, din localul aproape pustiu. Nu iradia în jurul său nici un dram de primejdie, mai ales fiindcă Mircea reținuse (de la cei bătrâni, știutori ai adevărului: Nu e de glumit cu brațul înarmat al Partidului) că ăia cu Ochi-albaștri nu râd niciodată. Ori, în flagrant contrast la respectiva aserțiune, afabilul personaj izbucnea, adesea, în hohote atât de nestăvilite, bătându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
militare pentru Orientul revoluționar. Cu brațele așezate cruciș pe sâni, acestea stau mai întâi și privesc la tânăra cu fusta hărtănită, de sub care se dezgoleau apărând rotulele ei bronzate și rotunde, la muncitorul-bărbat, lat în spate, care se canonește să rețină în poziția cu spatele la saltea, pe una dintre bestii. Cinstitele femei, fără să se dispună la analize temeinice, la despicarea firului în patru sau la divagații de reflecție, își scapără imaginația, care li se aprinde pălălaie, închipuindu-și că tocmai muncitorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
în vestoane cărămizii de la recepție, cât și păroasele gorile din apropiere îl tratară cu dispreț, luându-l peste picior și recomandându-i în batjocură: Ar fi fost necesar, domnu', să dați de dimineață un telefon, aici, la recepția hotelului, ca să rețineți cameră. Al'dată, așa se procedează! Mâniindu-se pe dâmbovițenii cu vestoane cărămizii, autorii prețioaselor indicații, cu privire la un incert viitor, precum și pe gorilele păroase ce aruncau actuale căutături ironice, Vladimir medită cu voce tare: Auzi, colo: să dau telefon! Orice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
care opri mașina chiar în dreptul necazului și disperării lui: Domnule, doriți un loc la un hotel, asta e sigur. Deci, stimate domnule, vă rog să veniți cu mine! Dintr-o ancestrală precauție de provincial și de bețiv, Vladimir încercă să rețină numărul mașinii și figura-i comună de șmenar de pe Dâmbovița. Însă taximetristul clandestin îl zori prin ninsoarea care nu mai contenea în noapte: Haideți, urcați, domnule Ferdinand! Pe mine mă cheamă Vladimir și nu Ferdinand, dacă vrei să știi. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
Mai trebuie să știi că acest cântec se numește Gândurile sunt libere și că de fapt e un lied al studenților germani, care se avântau pe baricadele Revoluției din 1848. Continuând să rotească paharul de whisky în palme, Vladimir, care reținuse de la Melanie că prenumele său nu era de fapt decât un cognomen, o variantă slavizată a numelui Waldemar, din țările saxone, încercă să ghicească: Frumoasa mea doamnă, permite-mi să întreb: ești evreică, ori nemțoaică? Își luă o pauză pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
cu rufe murdare, se supuse supliciilor intrării în aeroport și ale controalelor de rutină, trecu prin poarta de scanare a buzunarelor cu mărunțiș și a bagajelor cu posibile fleacuri contondente de terorist. Din toate câte le avea asupra sa, își reținu lângă el doar maleta-diplomat, cu teancurile nederanjate ale pachetelor de milioane. Nu întârzie să se convingă de faptul că pasagerii cursei aviatice erau, ca de obicei, o gloată de mârlani, ce se buluceau în salonul aparatului de zbor, precum calicii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
se înfioră de crețuri fine, care se scurgeau spre poale. Delegații și-ar fi păstrat cumpătul, dar, copleșiți de emanațiile spaimei, își încordară picioarele sub ei gata-gata să se răsucească pentru a rupe rândurile de privitori din spate. Ighemoniconul îi reținu la timp. Meterezul de furnici se opri deodată, la un neștiut semnal și încremeni brusc, în atmosfera consistentă, ca într-un crepuscul translucid de chihlimbar. Întreaga linie salută vioi și o mie de cimpoaie detunară, acompaniind un marș șugubăț al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
la periuță. Mă duce gândul la copaci. Roșu și vișiniu. blugii Nu-mi place să mă îmbrac în verde sau roșu. Și deși nu-mi place albastru, blugii mă reprezintă. Albaștrii și negrii. Dar aici nu am, mi-au fost reținuți și păstrați în magazia penitenciarului. Blugii nu se admit aici. bărbieritul de vineri Mă bărbieresc la săptămână. Mă tai cam deosebit. Am ritmul meu preferat, dar e lumina proastă, bec de 25 de Wați. Vineri seara, după baie. Înainte, mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
urechi și când s-au apropiat, au constatat că era fanfara poliției - cu uniformele lor bleumarin cu șnururi albe la epoleți. Erau așezați pe două rânduri și cântau marșul „Kuwai-gawa“. — Ce de lume! Până și Takamori părea surprins. Apoi îi reținu privirea ceva din fața grupului. — Tomoe, privește acolo! Unei tinere, cu siguranță actriță, îmbrăcată după ultima modă și cu un buchet de flori în mână, i se făceau fotografii din toate direcțiile. În jurul ei erau vreo patru-cinci bărbați, reporteri probabil. — Crezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Shibuya, era atât de obosit, încât i se închideau ochii. „Takamori-san, Tomoe-san, bonne nuit“, le spuse el în gând. Înainte să se culce, a trebuit să meargă la toaletă. A pășit încet pe coridor și o scenă ciudată i-a reținut atenția. O japoneză deschisese fereastra de la capătul coridorului și era pe punctul de a sări. Era femeia care intrase în hotel împreună cu bărbatul care semăna cu generalul Tōjō. Văzându-l pe Gaston, a început să dea-ndărăt, speriată. La picioarele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Oglinda zilei“, care prezenta fapte neobișnuite. Takamori citi: „Luni seară, un străin care se afla într-o mașină oprită de poliția din Meguro, cu ocazia unui control de rutină, i-a întins polițistului un fundoshi.“ Această primă frază i-a reținut imediat atenția lui Takamori. Tomoe îl privea pe fratele sau, care stătea pe burtă și citea cu atenție articolul. — Nu crezi că-i vorba de Gaston? întrebă ea. — Ia stai!... Luni seara? — Alaltăieri. Din articol reieșea că străinul era într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
și mai tare acum. Gaston era mult mai înalt decât cei doi japonezi. Au dat toți trei colțul și au intrat pe o alee. Gaston ar fi trebuit să tragă de timp. Dacă ar fi fost inspirat să-i mai rețină pe Endō și pe Kanai în cafenea încă cinci minute, i-ar fi văzut pe Tomoe și Ōkuma trecând pe acolo. Ei au luat-o pe strada care lega edificiul Nikkatsu de Owarichō. Ea se mai oprea să se uite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
cu tristețe. — Las-o baltă, Gaston! Oamenii de pe stradă se întorceau și-i priveau ciudat, dar fetei nu-i mai păsa de ce gândea lumea. Uitând complet de sine, l-a apucat pe Gaston de haină și a încercat să-l rețină: Nu pleca, te rog. Nu știi... Zău că nu știi... — Ba știu, răspunse el blând. Știu. — Ce știi? Știu că viața-i tare grea. Tomoe, sunt tare slab... Toată viața mea a trebuit să fiu atent. E o problemă... Din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]