7,594 matches
-
o dată, la întoarcerea în Paris și-a petrecut întreaga călătorie stând întins pe podeaua caleștii. Deși trupul nu-l mai ajuta, mintea i-a rămas alertă până în ultima secundă, având un orar de lucru foarte încărcat: supraveghea toate ministerele, coordona diplomații francezi în străinătate, pregătirea diplomatică a regelui pentru momentul când va trebui să guverneze singur. Starea de sănătate se înrăutățea tot mai mult, însă și-a acceptat moartea cu demnitate. A rămas lucid, curajos, stoic și realist până la final. Pe
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
condus la eliberarea sclavilor creștini, iar suportul oferit de Genova Spaniei a fost aspru pedepsit de Ludovic: orașul a fost asediat, iar după capitulare dogele Genovei a fost umilit, trebuind să prezinte scuze oficiale lui Ludovic. O altă dovadă de diplomație a fost comentată în lucrarea apocrifă a marchizului Charles Auguste la Faré: Mémoires et réflexions sur les principaux événements du règne de Louis XIV sur le caractère de ceux qui y ont eu la principale part (1644-1712), Rotterdam, 1716. în
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
încredere reciprocă, onestitate reciprocă, sinceritate reciprocă, compasiune; • ascultarea atentă a celuilalt; ascultarea empatică reciprocă; • reacția amânată, cumpătată; • dorința și capacitatea de dăruire; • inițiativă pentru dezvoltarea relației, pentru depășirea impasurilor; • a ști că putem spune întotdeauna ce avem de spus (cu diplomație, cu grijă pentru partener, asertiv); • timp dăruit/oferit partenerului. Prin problemele și căutările ei, cartea de față și-a propus să aducă în prim-plan: a. importanța relațiilor interpersonale pentru prosperitatea și împlinirea/fericirea vieții noastre personale; b. prioritara preocupare
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
a ne lua angajamentele esențiale"; el cere vigilență, luciditate și mai ales coerență (Salomé, 2002, p. 121). Potrivit autorului francez, "a exista în plan relațional înseamnă a ieși din definirea sinelui pe care celălalt încearcă să ne-o impună, cu diplomație și uneori cu multă ... dragoste și interes" (2002, p. 124). Drept consecință, să nu ne lăsăm înlănțuiți în imaginea pe care ne-o atribuie și în care ne constrânge celălalt. Să "spargem" imaginile care nu ni se potrivesc, care ne
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
o privire la nivel individual. În acest sens am reconsituit o seama de cariere ale titularilor unui doctorat la Universitatea Liberă, pentru a vedea în ce măsură specializările și diplomele obținute i-au ajutat în cariera profesională sau în succesul public. Printre diplomații de la Bruxelles s-au numărat oameni politici de prim rang, precum Vasile Conta (cunoscut și ca filosof, jurist, om politic, ministru etc.), Alexandru C. Cuza (profesor de economie la Universitatea din Iași și membru titular al Academiei Române), primarul Bucureștilor, Emanuel
[Corola-publishinghouse/Science/84993_a_85778]
-
au debarcat de 180 de ori, fie pentru a proteja viața și bunurile cetățenilor americani, fie pentru a pedepsi sau a răsturna un guvern ostil, uneori în scopuri umanitare, de exemplu în ajutorul victimelor unui cutremur. (4a) Aflați în slujba "diplomației războiului", ofițerii au fost "vârful de lance al imperialismului american în Caraibe", scrie Robert Moskin în cartea sa despre istoria Corpului de Marină. (4b) Au luptat, după cum o spune și imnul lor, "de la palatul lui Montezuma până la malurile din Tripoli
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
al activității instituționalizate documentate în Unipolar Politics. Afirmația potrivit căreia principalele puteri se aliniază SUA după sfârșitul Războiului Rece sugerează că tendințele din sistemul internațional sunt invers decât cele anticipate de realiștii structurali. America s-a folosit cu succes de diplomație pentru a pacifica alte puteri și a le convinge de caracterul benign al dominației sale. În loc să balanseze împotriva Americii, alte state majore îi acceptă dominația pentru că o percep drept relativ neamenințătoare. Acest fapt se reflectă în trei tendințe. Mai întâi
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Astfel înțeleasă, nu este necesar să definim cultura kantiană drept un sistem de securitate colectivă parțial și limitat în spațiu, așa cum o face Wendt. O putem privi mai curând ca un sistem foarte dezvoltat al balanței de putere, în care diplomația concertată depinde de recunoașterea reciprocă a egalității de statut între principalele state. Aceasta poate fi considerată o progresie firească a afirmației lui Doyle, potrivit căreia respectul față de legitimitatea reciprocă și egalitatea suverană se află în centrul uniunii pașnice liberale. Un
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
pot să meargă pe aceste sârme fără să cadă, și descoperă că "ordinea contemporană este stabilă deocamdată, dar parcursul va fi în continuare dificil" (Kapstein și Mastanduno, 1999, p. 6). Factorul critic care determină durabilitatea ordinii curente va fi abilitatea diplomației principalelor puteri. Din această perspectivă, autonomia de acțiune dobândită de state este compatibilă cu coexistența, probabil pentru o perioadă nelimitată de timp, a unei diversități de strategii ale statelor importante. În modelul liberal, dinamica socializării generată de ordinea internațională liberală
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
se confruntă. În anii 1990, Germania a manifestat o tendință tot mai accentuată de a recurge la forță militară în afara NATO în schimbul unor câștiguri substanțiale în termeni de influență. Oficialii germani au realizat acest fapt în lumina punctelor slabe ale diplomației lor în conflictul din Golf și în primele etape ale crizei din Iugoslavia. În consecință, în prima jumătate a anilor 1990, guvernul german a demarat un proces gradual de ajustare a participării în instituțiile multilaterale. După Războiul din Golf, guvernul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
își menține îngrijorarea privind apariția unei grupări UE în interiorul NATO, și succesiunea operațiunilor sub comandă UE și sub comandă NATO (Hyde-Price, 2001, p. 198). Neorealiștii ar putea pe bună dreptate să aprecieze că aceste dificultăți diplomatice reflectă tensiuni emergente în diplomația germană, precum și apariția unei structuri internaționale multipolare, în care America și principalii ei aliați europeni urmăresc obiective conflictuale. Din această perspectivă, Germania se folosește de cooperarea europeană în domeniul apărării pentru a-și urmări interesele în mod separat de cadrul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
și acordul NATO-Rusia sunt slabe sub aspect instituțional, și pot fi privite în cel mai bun caz ca încercând să reducă divergențele fundamentale dintre interesele Germaniei în cadrul NATO. În mod similar, deși Germania a participat la intervenția în Kosovo, în diplomația anterioară crizei Germania a pus accent pe realizarea unei înțelegeri negociate, iar în timpul conflictului a menținut legături diplomatice apropiate cu Rusia (Hyde-Price, 2001, pp. 158-159). Din nou, neorealiștii ar putea interpreta acest fapt ca reflectând slăbirea legăturilor atlantice ale Germaniei
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Rusia (Hyde-Price, 2001, pp. 158-159). Din nou, neorealiștii ar putea interpreta acest fapt ca reflectând slăbirea legăturilor atlantice ale Germaniei și apariția unei constelații multipolare de interese în ordinea de securitate europeană. Interpretării neorealiste îi putem supune și aspecte ale diplomației economice a Germaniei începând cu 1989. Rolul Germaniei în cadrul GATT până la mijlocul anilor 1990 a dezvăluit tensiuni între obligațiile față de Franța, ca partener cheie în integrarea europeană, și angajamentul față de ordinea economică internațională generală. Franța și SUA au intrat într-
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Stevens-Strohmann, 1993, p. 41). Politicienii germani păreau dispuși să suspende imperativele Bundesbank atunci când miza o reprezentau interesele naționale vitale, dar nu și când era vorba despre interesele altor membri ai MRS. Așadar, în sprijinul revendicărilor neorealiste, există dovezi potrivit cărora diplomația comercială și financiară a Germaniei a devenit mai asertivă și mai axată asupra propriilor interese decât în trecut. În ceea ce privește diplomația economică a Germaniei în interiorul UE, Heilbrun sugerează chiar că Germania își pierde interesul față de adâncirea integrării cu Franța, și încearcă
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
nu și când era vorba despre interesele altor membri ai MRS. Așadar, în sprijinul revendicărilor neorealiste, există dovezi potrivit cărora diplomația comercială și financiară a Germaniei a devenit mai asertivă și mai axată asupra propriilor interese decât în trecut. În ceea ce privește diplomația economică a Germaniei în interiorul UE, Heilbrun sugerează chiar că Germania își pierde interesul față de adâncirea integrării cu Franța, și încearcă, în schimb, să realizeze hegemonia asupra Europei de Est. Heilbrun sugerează că: Germania folosește lărgirea UE ca un mijloc de
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
suverane ale noului stat german. Astfel, Katzenstein concluzionează că, în timpul negocierilor din jurul unificării, "garanțiile politice care puteau fi oferite de Kohl și Genscher indicau că ... conducerea politică vest-germană ... internalizase norma cooperării internaționale pașnice" (Katzenstein, 1993, p. 76). Mai mult, în diplomația din perioada unificării, Germania a reafirmat și și-a adâncit considerabil sprijinul pentru NATO și alte instituții de securitate euro-atlantice. Termenii în care gândeau politicienii germani sugerează că faptul că s-au folosit de NATO în această perioadă a reflectat
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
NATO, aceste adaptări procedurale au făcut ca Germania să se expună la costurile și riscurile crescute asociate cu implicarea militară în afara granițelor. De asemenea, Germania a încercat să preia responsabilități în domeniul securității, prin promovarea cooperării în interiorul UE. În termenii diplomației sale economice, Germania afirmă tot mai mult că participarea sa asimetrică la finanțele UE trebuie să se schimbe. Cu toate acestea, în timp ce tiparele costurilor și beneficiilor Germaniei variază în funcție de aria tematică, tendința de bază rămâne aceeași. Germania cere tot mai
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
la sprijinirea cadrelor de cooperare deja stabilite. Realizarea acestor ajustări oferă Germaniei o platformă stabilă de pe care să-și continue rolul activ în dezvoltarea cooperării internaționale într-o multitudine de chestiuni, și o încurajează să se implice mai mult în diplomația asociată procesului de împărțire a responsabilităților. Astfel, Germania joacă un rol central în consolidarea structurilor multilaterale regionale și globale. În prezent, Germania reunificată are ocazia fără precedent de a se desprinde definitiv de trecutul tulbure. Acest proces nu este simplu
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
și a 13 miliarde de dolari pentru eforturile aliate, acordate în câteva tranșe. Potrivit lui Lincoln, această reacție a avut loc pentru că "Japonia ar fi fost aspru criticată de Statele Unite, dacă nu ar fi făcut nimic". Americanii au etichetat drept parazitară "diplomația cecurilor" practicată de Japonia, în timp ce aceasta a acuzat SUA de nerecunoștință (Inoguchi, 1993, p. 253; Lincoln, 1993, p. 233; Sasae, 1994, p. 30). În conflictul din Golf, lipsa unei contribuții militare din partea japonezilor a dus la dispute cu SUA. Totuși
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
interesele lor se vor îndepărta gradual. Apoi, va slăbi inevitabil alianța dintre SUA și Japonia, existentă în timpul Războiului Rece. Totuși, cele mai semnificative tensiuni în relațiile SUA-Japonia din intervalul 1989-1999 au apărut la sfârșitul anilor 1990, în timpul crizei financiare est-asiatice. Diplomația japoneză de la sfârșitul anilor 1990 a dezvăluit fisuri în relațiile cu SUA. Reacțiile americanilor și japonezilor la criză au fost foarte diferite. Tokyo a favorizat inițiativa de creare a unui Fond Monetar Asiatic, finanțat în cea mai mare parte de
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
în Asia de Est ar putea fi interpretate în sens favorabil predicțiilor neorealiste. În general, există tendințe semnificative care susțin o evaluare neorealistă a strategiilor Japoniei între 1989 și 1999. Tensiunile au apărut mai întâi la începutul anilor 1990, când diplomația prin cecuri a Japoniei din timpul Războiului din Golf a fost aspru criticată de puterile aliate, și când Japonia a intrat într-o dinamică regională a armelor cu China. La sfârșitul anilor 1990, disputele dintre SUA și Japonia au ajuns
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
fondat în 1994, pentru discutarea chestiunilor de securitate relevante pentru regiunea Asia de Est (Mak, 1998, p. 116). Numărul membrilor este mare, incluzând India, UE și SUA, Japonia și China. Japonia a avut un rol important în stabilirea ARF. Obiectivele "diplomației preventive" ale instituției sunt modeste, și ARF este criticat pentru că este vulnerabil, mai ales față de China (Segal, 1998, p. 325). Cu toate acestea, instituționaliștii au putut afirma că sprijinul Japoniei față de ARF arată că angajamentele ei generale îi temperează reacția
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Japonia va fi legată de comportamentul militar chinez, s-a dovedit a fi lipsit de conținut (Heginbotham și Samuels, 1999, p. 195). Un astfel de comportament contrazice puternic esența predicțiilor neorealiste despre comportamentul Japoniei în sistemul internațional după Războiul Rece. Diplomația economică a Japoniei ridică probleme la fel de semnificative pentru predicțiile instituționaliste. Afirmațiile instituționaliste trec cu vederea relațiile economice dificile ale Japoniei cu statele industrializate, precum și semnificația gaitsu. După cum s-a menționat, acest fapt este vizibil în relațiile comerciale ale Japoniei cu
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
identificate de Van Wolferen în 1990 ca fiind atât de durabile. Astfel de evoluții au implicații importante pentru viabilitatea strategiilor realiste mercantile ale Japoniei. Citând precedentul Veneției din secolul al XV-lea, Heginbotham și Samuels afirmă că folosirea abilă a diplomației ar putea ajuta Japonia să prospere în urmărirea axiomelor realiste mercantile (Heginbotham și Samuels, 1999, p. 208). Într-adevăr, Tadokoro identifică gradul ridicat al sprijinului intern japonez pentru o poziție "conservatoare", ai cărei susținători se opun schimbării poziției actuale a
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
vezi și Tadokoro, 1994, p. 1013). Totuși, interpretarea instituționalistă a schimbărilor interne din Japonia întâmpină o limitare crucială: susținerea unei strategii a puterii civile oferă direct avantaje conservatorilor care se opun schimbării fundamentale din politica externă japoneză. După cum notează Pyle, diplomații postbelici au pus accent pe angajamentul față de scopurile internaționaliste, ca pretext pentru preocuparea lor reală față de naționalismul economic (Pyle, 1996, p. 122). Într-adevăr, prezentarea unei imagini mai respectabile pentru lumea din afară face parte din diplomația realistă mercantilă. Oficialii
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]