7,100 matches
-
realului"77. Drept soluție este "demistificarea ce propune acceptarea ideii certitudinii incertitudinilor"78, lansată de poetă. Astfel, "cu rădăcini în poezia urâtului a lui Arghezi, în discursul liric din poezii ca Știu, Puritatea, Elegie de dimineață și Intoleranță este promovat frumosul uman, obținut cu prețul renunțării la așa-zisul frumos artistic. Acesta din urmă este o aparență ce nu se identifică cu adevăratele trăiri ale ființei umane"79. Găsindu-se aici "prima capodoperă a Anei Blandiana (parabola dramatică Torquato Tasso)"80
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
-i port lauri vina?/ tot ce ating se preface-n cuvinte/ Ca-n legenda regelui Midas/ Aș vrea să adun vorbele toate-ntr-un loc,/ Să le aprind, să dezbrac lumea de ele,/ dar s-ar scoroji trupul lumii asemenea/ Frumosului prinț cu piele de porc din poveste.// O dată cu ele ar arde și lumea lipită/ Pe partea interioară a cuvintelor, ca-ntr-un album.../ Nu știu eu oare desparte sau nici nu se poate desparte/ Lumea de lumea cuvintelor mele de-
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
obosit) Aproape în fiecare volum al autoarei există câte o artă poetică, în care Ana Blandiana găsește prilejul să își exprime concepția cu privire la poezie și la creația literară. Într-o societate în care totul pare să fie interzis, mai ales frumosul, menirea artistului pare să fie una foarte dificilă, munca pentru a răzbate la lumină, reușind totodată să își apere propriile idei, părând a fi una sisifică aproape: Am obosit să mă nasc din idee,/ Am obosit să nu mor -/ Mi-
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
spună nimic,/ Pregătindu-mă doar/ Pentru mai aspre și mai lungi învieri". Deconstrucția canonului universal se realizează și prin intermediul ochiului întors spre interior imagine romantică asemănătoare ochiului de greier. Autoarea, neputând suporta universul sufocant care o înconjoară, dominat de persecuția frumosului, a culturii, a sufletului și chiar a spiritualității, hotărăște construirea unei noi realități, interioare. Asemenea unui poet maudit ea trăiește în afara și contra societății, totodată, închiderea către lume, presupunând, de fapt, o deschidere către sine: "Ca și cum însăși lumina/ Ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
trupului sau degradarea materială este aceeași degradare pe care o realizează stropii de ploaie din poezia Anei Blandiana. Alegoria mioritică moarte nuntă direcționează întreaga simbolistică a poeziei Ilenei Mălăncioiu către un tragism absolut, în care totul, până și binele și frumosul sunt supuse pieirii: Să bem vinul de nuntă, mirele a murit,/ Mireasa a murit și ea,/ Nuntașii toți/ Sunt morți și în pământ am simțit/ Cum hora miresei se învârtea.// Taci, mireasă, nu mai plânge/ Că a venit mirele tău
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
să supraviețuiască într-o epocă de răni de toate tipurile care pornește pe calea asumării riscului de a-și jertfi viața pentru binele civic. Poezia capătă, în consecință, o valoare etică, alături de cea estetică, poetul nefiind doar un deținător al frumosului artistic, ci și un purtător al stindardului de pace. Spiritul colectiv al poeziei face din creatorul ei un continuu căutător de soluții de salvare pentru omenire. În cele mai multe cazuri, soluția este sacrificiul de sine, uneori dus la extrem, precum exilul
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
pus răspunsurile și visele în pliculețe... Cînd îmi ridic și eu poalele și mă prostituez în această generală pornografie, vii aici și-arunci cu ouă clocite într-un biet cabotin de tranziție?! Nu-i frumos, Mona! Iubita mea, nu-i frumos! (după o pauză în care pare că reconsideră ceea ce a spus, rîde conciliant) Hai. că am glumit! Sper că nu m-ați luat în serios! Hai, groparule, tu dormi? Groparul: Da..., de fapt stau numai cu ochii închiși... te văd
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
bucată de pînză, dar cade...) Da, cu ce vă mai servim... Altul la rînd. Ora-nchiderii, vă rog...! (după o pauză, ieșind din exercițiul comercial) Sigur că ești tu... Ești, într-adevăr, foarte frumos... Foarte frumos...! Ca o durere de frumos... Nu trebuia să te deranjezi... să bați atîta drum... atîta timp... să-mi aduci jumătatea aia... Nu era nevoie... Vin eu după ea, Ovidiu... (Ovidiu pleacă spre fundul scenei; Octav se ridică, își pune, ca pe o mantie, bucata de
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
P. doi: Te sinucizi cam des... și în multe feluri... Gh. P. unu: D-le, ideea asta cu sinuciderea nu mi-a venit bine niciodată... mă strînge la gît... Adică de ce să-i fac eu morții un cadou atât de frumos... și talentat ca mine?...! Las-o, d-le, să muncească dacă mă vrea...; să inventeze, acolo, o boală ca lumea..., un accident inedit..., să-mi găsească o moarte personală... Așa că o aștept cu răbdare, cu frică, ce-i drept, da
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Gh. P. doi: Ce păcat...! Gh. P. unu: Da tu ce-ai fi vrut? Să se ridice în picioare în fața ta, în fața celorlalți...?! Merită cineva o asemenea sinceritate..., o asemenea gravă mărturisire?! Gh. P. doi: Poate că nu..., dar ce frumos ar fi fost! (urlat) Ce frumos! Gh. P. unu: Dar..., dacă mă gîndesc bine, poate s-au ridicat... Gh. P. doi: Ce vrei să spui?! Gh. P. unu: Poate că s-au ridicat..., cum să-ți spun, în ei..., pe
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
dublă: Ce dracu', mă, nu te poți stăpîni cît de cît...? Obiectiv nr.: Păi nu, că nu m-am dus pentru..., mi-am aranjat puțin părul; n-ai auzit că o să ne dea pe post? Sursa dublă: (îl privește amuzat)...Frumosule! Reporter 2: (către Dosar nr.) Dumneavoastră de ce sînteți aici? Dosar nr.: Păi... îmi citesc dosarul... Reporter 2: Dar am auzit că îl citiți de ani de zile... De ce?! Dosar nr.: Ca să mă conving dacă ce scrie în dosar e adevărat
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
timp pentru a dezgropa originea acestor trei dimensiuni solidare ale viziunii despre literatură din ultimele decenii. Avem aici enumerate, pe scurt, clar dar fără o anume metodă elementele esteticii romantice: geniul creator, liber, arta ca exercițiu dezinteresat, liber și el, frumosul ca scop În sine și, astfel, separarea crescîndă a artei „Înalte” de societate și de public. Apoi, din perspectivă sociologică: artistul trece din solda unui mecena În cea a publicului - liber - din care Își ia un anumit segment, conform mai
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
pare prima lui eroare. „Realismul socialist, arta „poporului”, literatura de propagandă cer menținerea unei relații puternice cu realitatea Înconjurătoare și, mai ales, supunrea față de obiectivele politice ale momentului, Împotriva oricărei proclamații de autonomie artistică și a oricărei căutări solitare a frumosului” scrie Todorov la pagina 66. Or, dincolo de comandamentele politice, menținerea unei relații puternice cu realitatea mi se pare salutară În Încercarea de a deturna arta de la drumul propriei distrugeri. Avangarda era antidemocratică prin excelență, numai În reluare, În varianta pop-art-ului
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
antidemocratică prin excelență, numai În reluare, În varianta pop-art-ului american ea revine În societate, mai degrabă ca s-o dezamăgească, dar cu un scop totuși nobil: pentru a o convinge că arta nu trebuie gîndită ca activitate pusă În slujba frumosului, ci ca libertate pur și simplu, ca libertate de a denunța orice urmă de idealizare. Asta face și literatura franceză publicată de editura Minuit În anii 1980, poate În primul rînd prin Jean Echenoz: arată că literatura se află În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Memoriile unui tînăr țicnit, o carte pe care o termini În două ore cu tot cu pauzele publicitare de rigoare, este o narațiune scrisă intenționat indiferent, aparent repede, al cărei protagonist face pe mimul În piața publică și În disprețul amatorului de frumos. Marc Marronnier e un cronicar monden care se-mbată criță, dar nu se droghează prea tare, care se Îndrăgostește subit dar scurt, care călătorește buimac fără să vadă nimic. Singura motivație a actului scriptural o reprezintă, se pare, jocurile cu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
total această dimensiune.”. Acest diagnostic pus “literaturii postmoderne” este Însă departe de a da seamă de diversitatea formelor ei și, astfel exprimat, Își ratează obiectul: conținutul conceptelor de valoare și adevăr se modifică (adevărul nu se mai confundă, platonician, cu frumosul, de pildă, valoarea nu se mai cuantifică În termeni de conformitate normativă etică și estetică), Însă nu putem postula dispariția lor dintre scopurile literaturii - În nici un caz - și tocmai permanența lor Între finalitățile actului scriptural Îi conferă literaturii bruma de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cabina de sticlă aflată În centrul imensei discoteci (monada supremă care face sistemul - mulțimea din discotecă mișcată de muzică - inteligibil?), astfel că naratorul/ea abandonează studiile. Totul - construirea unei noi identități - funcționează perfect pînă cînd naratorul/ea se Îndrăgostește de frumosul/a A*** : ace(a)sta moare, iar cel/cea care relatează Își dă seama că, pînă la experiența erotică cu A***, nu cunoscuse alteritatea: tema oglinzii: „CÎnd să iasă din cabină, A***, din ușă, Întorcîndu-se spre mine, mi-a aruncat
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În Întuneric a profilului generos al femeii-soție și reciclarea cu mai puțin reflex lucid a unor șabloane literare notorii de pe diverse paliere iubirea imposibilă, misterul aparentului vid provincial, abisalitatea ființelor dezechilibrate, finețea și pudibonderia scripturală pe scurt, o cultură a frumosului de rit vechi. Acum, se știe totuși că unii poeți francezi de top și foarte intrepizi În urmă cu douăzeci de ani sînt mult mai interesați și dotați intelectual decît mulți romancieri de azi, foarte răsfățați de o piață literară
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
unde semnificațiile sînt adunate În fascicule, În buchete: cititorul nu este inivitat să culeagă flori de pe un cîmp, ci i se oferă buchete gata ambalate. Romanul realist francez este aproape Întotdeauna un astfel de buchet care conține În mod intențional frumosul și adevărul. Atunci cînd nu se Întîmplă neapărat așa, cititorului nu i se oferă decît libertatea de a-și selecta flori pentru buchet În funcție de un tip (sau arhetip) de destinatar: Madame Bovary, de pildă. Citez aproximativ din cronica scrisă de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
social-politice. Transcrierea poetică a realității, a angajării victorioase a socialismului, ca urmare a libertății sociale, a însemnat pentru poeți descătușarea conștiințelor, dar entuziasmul nu a putut suplini lipsa de informare estetică, lacunele culturale. Se constată o anume insuficiență în receptarea frumosului, de aceea realizarea estetică, mai ales în creația poetică a tinerilor, lasă mult de dorit. Un rol important, în acest sens, l-a avut critica, care și ea cerea fotografierea realității, cerea poezii cu temă care să servească, să ajute
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
de moarte organică a lumii, provocată de cataclismul atomic, dar și fenomene sociale terifiante în formule alegorice: foamea, mizeria,lăcomia, ura, minciuna, perversitatea... Gândind cosmogonic universul poetului, descoperim zone și elemente ale urâtului, similare morții, și zone și elemente ale frumosului, similare celeilalte dimensiuni a lumii, fața permanentă a luminii, a proliferării, a ceea ce rămâne nemuritor, susținute de un întreg arsenal de sentimente supreme: bine, adevăr, rațiune, echilibru, speranță și credință în biruințele omului. Eugen Jebeleanu aduce în poezie o anumită
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
îndrăgostit de dragoste. Volumele de elecție adună ceea ce este valoros și reprezentativ în creația poetului. Poetul cântă suita de anotimpuri, ornamental, rafinat și fantezist, cu implicații realiste, cu aspirații spre purități. Aude timpul respirând într-o atmosferă de legendă, de frumos și magie, de clar-obscur în care fecioarele sfinte, prea feminine, privesc din somn cu ochii închiși pe zări. Finețea culorilor, puritatea formelor, lumina delicată, miraculosul creștin inserat cu subtilitate amintește de pictura neoimpresioniștilor. Linia și culoarea lui Andrițoiu dau efecte
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
aceea mai încearcă senzația de ardere în contact cu universul la temperaturi pasionale: Totul este eu însămi/ Dați-mi o frunză care să-mi semene". Fără să fie expresionistă în realizarea tehnicii imagistice, este sedusă de stările-limită: răul și binele, frumosul și urâtul, râsul și plânsul, purul și impurul: "Caut începutul răului/ cum căutam în copilărie marginile ploii". Dragostea îmbină atracții senzuale și materne: Numai iubirea dintre părinți și copii/ E sămânță/ Iubitul meu este fiul meu/ De aici răsare totul
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
istorică"): înseamnă a te sedimenta în straturi succesive calchiind forme temporale (și temporare) ale existenței tale. Măsura frumuseții unor peisaje este dată și de gradul pregătirii pentru ele. Asta nu înseamnă că frumusețea se află în receptor, ci că receptarea frumosului de către o persoană depinde de gradul ei de "pregătire" (nu doar teoretică) pentru a recepta ceva ca fiind frumos. Altfel spus, frumusețea reprezintă o posibilitate particulară de întâlnire cu lucruri sau fapte. * Forțând o ordonare, pot identifica următoarele forme de
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
la anumite sensuri în contexte aglomerate cu semnale haotice (de exemplu anumite tipare geometrice pentru văz, unele armonii pentru auz etc.), fie stimularea unor plăceri ce-și au geneza în "comportamentul corect evolutiv". Dintr-o perspectivă metafizică putem observa că Frumosul își are geneza în zona Binelui. Mă simt mai apropiat de teoria inteligent design-ului decât de cea creaționistă, în special pentru fundamentele explicative pe care le găsesc în teoria evoluționistă. Teoria inteligent design-ului reușește să împace (deocamdată) abordarea
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]