73,470 matches
-
târziu, duceam Manuscrisul În camera noastră, unde petrecea noaptea Înainte de a fi pus la loc, dimineața, În același seif, prin mijlocirea aceluiași ofițer. Un ritual care o Încânta pe Șirin. Atât de mult Încât Îmi făceam o datorie din a reține fiecare detaliu, ca să-l repet, a doua zi, fără nici o abatere. Astfel că, În cea de-a patra seară, deschisesem Manuscrisul la pagina unde, pe vremea sa, Khayyam scrisese: Întrebi de unde ne vine suflarea de viață. Dacă ar trebui rezumată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
urmei, sunt cam, da, cam două ore bune de atunci, zice Lucy. Pe puțin! Deci, dacă nu e aici, e un picuț ciudat. Se face că îmi aruncă o privire îngrijorată. Sau poate a avut vreun accident? Poate a fost reținut în... Zürich parc‑ai zis, nu? Mă uit la fața ei încrezută și disprețuitoare și mi se suie tot sângele în cap. — A venit, spun înainte de a mă putea opri. Urmează o tăcere înmărmurită. Lucy și domnișoara de onoare se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
prea puțin. Să întârzii cu patru ore e... de neiertat. Clatină din cap. Mă uit la el ca în transă. Aproape că începusem că cred că Lucy are dreptate și că Luke nu există decât în imaginația mea. — Ai fost... reținut? zic într‑un final. Un tip a avut atac de cord. Avionul și‑a schimbat ruta... Se încruntă. Dar ți‑am lăsat mesaj pe mobil imediat ce s‑a putut. Nu l‑ai primit? Îmi înșfac telefonul, dându‑mi seama cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
la acești patru pereți. N‑am ieșit deloc astăzi îmi dau subit seama. — Nici eu n‑am mai avut testul ăla video, spun într‑un final. Serios? zice Luke, dar glasul îi sună sec și neinteresat și nu îmi pot reține o mică fulgurare de resentiment. — Nu vrei nici măcar să știi de ce? zic, apucând strâns de franjurii unei perne. Urmează o pauză, apoi Luke spune, a în urma unui vizibil efort: — De ce? — Pentru că nimeni nu mai e interesat de mine. Îmi dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
pe cei de la Daily World să te fotografieze cu obiectivul de distanță? — Nu. — Tu i‑ai sunat și le‑ai oferit un material în exclusivitate despre obiceiurile tale, propunându‑le și câteva variante de titluri defăimătoare? — Nu. Nu‑mi pot reține un mic chicot. — Deci. Mă privește întrebător. Totul e din vina ta pentru că... — Am fost naivă. Ar fi trebuit să‑mi dau seama. Trebuia să... mă aștept la asta. Am fost o proastă. — Ai avut ghinion. Ridică din umeri. Poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
mai puțin. Ca toată lumea. ― Numai că fiecare primește mai mult decât noi, rectifică Brett. Această propoziție constituia un tur de forță. Dar n-avu nici un efect asupra căpitanului. N-avea timp de nimicuri și jocuri de cuvinte. Indicatorul galben îi reținea întreaga atenție și-i stârnea curiozitatea. ― Ceilalți merită mai mult decât voii doi la un loc. Mergeți să vă plângeți trezorierului Companiei dacă doriți! Acum ieșiți de-acolo. ― Să ne plângem la Companie, murmură Parker către Brett care ieșea din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
mai departe. Iar regretul, iată o noțiune necunoscută lui Tezeu. Memoria sa? Cum curge apa pe marmura fîntînilor vechi fără să lase nici o urmă. Zeița Mnemosyne nu-i produce neplăceri ca altora. El se retrage din orice Încearcă să-l rețină și se leapădă de orice nostalgie. Nu se lasă prădat de timpul care trece. Fiecare plecare a sa azvîrle nisipul adunat În clepsidră. Firește, nimic nu se poate clădi pe un asemenea gest, oricîte justificări și-ar găsi Tezeu... (...O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
semnificație dăm termenilor și dacă voi ști să mă bucur suficient de ideea că același munte e scăldat dimineața de lumină pînă la limita morții unde, desigur, orice stîncă se oprește. Și iată paradoxul. Sisif nu trebuie să dorească să rețină stînca În vîrf. Unica lui speranță e ca stînca să se rostogolească din nou. Atunci are dreptul să coboare iar și să urce iar muntele. Mi-l Închipui, chiar, apropiindu-se de vîrful muntelui cu teama că stînca va rămîne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
lui, În care mă recunosc mai repede decît În mînia cîntată de Homer... Făcînd această mărturisire, las În seama altor zile orice vanitate. Afară e o după-amiază Înaltă, plină de soare și amețită de vegetația care crește. Totuși, ceva mă reține și mă păstrează lucid. În clipa cînd Holderlin, acest mare poet al soarelui, s-a prăbușit În tenebrele nebuniei, a murit, probabil, ultimul suflet elin. Nu mai putem crede ca el În stafiile fericite ale Eladei, dînd la o parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
exaltat adesea peisajul mineral, dar e absurd să duci oroarea de moarte și de confuzie pînă la ura față de arbori, ca Baudelaire. Anteu Puțin interesează cît de puternic era acest gigant care pînă la Heracles n-a avut rival. De reținut e doar faptul că-și reînnoia puterea de cîte ori atingea pămîntul și că Heracles l-a biruit numai avînd ideea să-l țină suspendat În aer. Mă simt pe plaja goală ca un barbar convertit la religia mării. Cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
curente ale artei). Dar nu e și strămoșul lui Socrate? Alcibiade n-are deloc sentimentul că ar aduce vreo injurie filosofului, comparîndu-l În Banchetul lui Platon cu Marsyas. Masca silenică, adaugă el, acoperă la Socrate o inimă divină; Însă de reținut e faptul că filosoful producea asupra celor ce-l ascultau aceeași impresie ca și muzica abilului cîntăreț sfîșiat de Apolo. Nu el-, ci judecătorii săi reprezintă clasicismul. Turbulentul Socrate e un spirit baroc. Cum și sfinxul e un animal baroc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
-și amintească, și să urce Împreună cu Sisif. Dar acest echilibru este tot atît de sterp pe cît este de sigur. Ianus este inepuizabil, dar rob. Fața sa Întoarsă spre trecut nu se poate apleca asupra mormintelor pentru că reversul ei o reține, după cum nici obrazul Îndreptat către viitor nu se poate apleca să atingă un vis. Fiecare dintre cele două fețe devine pentru cealaltă e formă de captivitate. Consecința obrazului dublu este această paralizie, arătîndu-ne că nu putem avea o dublă credință
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
sîngereze În urma păsării răstignite În zbor. Întorcîndu-ne la lucidul Poussin, să ne amintim că el știe, Într-adevăr, cum să construiască temple din arbori. Peisajul mediteranean are Însă o melancolie secretă pe care penelul rațional al pictorului francez n-a reținut-o. Și de ce am uita că lumea clasică e plină În aceeași măsură de zei și de monștri? De lucruri logice și ilogice? De eroi ca Tezeu și de galeriile labirintului? De discipolii lui Socrate și de judecătorii lui? Un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
face decît să le dezvăluie... (...Întreg universul Încape sub aripile unui fluture, cu condiția ca acesta să zboare fericit În soarele de amiază. Din nefericire ne dăm seama că timpul trece fără Întoarcere tocmai cînd vrem mai mult să-l reținem. Adevăratul dar de nuntă nu era cutia pe care mi-a adus-o Pandora, ci frumusețea femeii care zîmbea și aștepta lîngă mine să aflu ce mi-au trimis zeii. O priveam și nu-mi păsa ce voi găsi În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
viața: o savurează aproape zilnic. Vă spun așa, că suntem prieteni, deși nu-i frumos să bârfești, dar am impresia că Fatima a început să devină dependentă de lichior. — Potasiu ziceți? se miră Lionel, complet aiurit de povestea portăresei. Am reținut. Să vedem cum fac rost. La revedere, madame Agnès. Mulțumesc pentru pont. — Pentru puțin. La revedere, domnule Lionel și, vă rog, nici o vorbă despre năravul Fatimei: e o femeie respectabilă. Sau, mă rog, a fost. Lionel iese pe ușă și
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
anonim. — Pardon? e contrariat profesorul în fața unei cereri atât de insolite. — Cât mai anonim. — Anonimul venețian? se agață chirurgul de un fir de pai. — Anonimul anonim, spune decis Lionel. Profesorul se lasă să cadă, greu, pe scaun. — Domnule... n-am reținut exact... — Frunza, îl ajută Lionel. — Exact. Deși trecem printr-o criză economică gravă, deși suntem cunoscuți în branșă drept cei mai veroși chirurgi, totuși n-am ajuns atât de jos, încât să vă fur banii din buzunar. Față mai de
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
fața de masă imaculată. — Deci, au năvălit în apartamentul femeii. Și, ce crezi? Au dat foc, înțelegi? Au dat foc, dacă poți să-ți imaginezi. Fiindcă iubea animalele, auzi! Fiindcă avea pisici sau câini sau cine mai știe ce avea. Reține pretextul, procedeul, si mai ales numele femeii, adresa. Înțelegi, înțelegi? Și cutare, care se pretinde reprezentant al Consiliului popular al sectorului... auzi, în complicitate cu instigatorii, locatari ai blocului. Faci legătura, nu-i așa, înțelegi legătura? Soția îl privea fix
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
reluă, iritată: „La ora când scriem aceste rânduri, apartamentul cutare... din strada cutare... arată ca după bombardament, incendiu, cataclism“... Dolofana asistentă Ortansa se roti spre doctor, fără a se uita la vizitatoare. Își țuguie buzele groase, date cu roșu uleios. Rețineți, a fugit de acasă! Victima doarme pe la prieteni și pe la rude, așa scriu ăștia la gazetă. Victima se teme de repetarea agresiunii... Nu se înțelegea dacă știrea aparținea tot textului sau era o completare personală. Poftim, unde am ajuns! Parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
Profesorul scotea pe nări flăcări și ghirlande, își perfecționa acrobațiile, glumele în doi peri, calambururile, mojiciile simpatice, poantele neglijente, arogante. O întâlnise cândva pe stradă, ce faci Irina, parcă așa te cheamă, chiar așa dom’ profesor, nu bănuiam că îmi rețineți numele. Domnișoara aproape arhitectă Irina Ira îl urmase câțiva pași, destui, pe o stradă la stânga, încă una, fierbând de furie. Tânărul profesor Anatol Dominic Vancea Voinov, maestrul snob al rebelilor de provincie, un fel de ciudățenie clasicizată a orășelului!... Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
alt număr. M-am ramolit, oi fi notat numărul doamnei Radovici. Care nici nu mai e doamnă, e iarăși Irina. Irina, iarăși Irina.“ Peste jumătate de oră, detectivul repetă încercarea. Nu mai are ziarul în față. Pierduse ziarul, bineînțeles, dar reținuse numărul. Oare îl reținuse? Memoria lui Tolea era ca Tolea însuși. Doamna Veturia Gafton nu prea putea fi auzită și nici de văzut nu era ușor să fie văzută de către vecinul Vancea. Absența micuței doamne stăruia, ca o permanență codificată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
ramolit, oi fi notat numărul doamnei Radovici. Care nici nu mai e doamnă, e iarăși Irina. Irina, iarăși Irina.“ Peste jumătate de oră, detectivul repetă încercarea. Nu mai are ziarul în față. Pierduse ziarul, bineînțeles, dar reținuse numărul. Oare îl reținuse? Memoria lui Tolea era ca Tolea însuși. Doamna Veturia Gafton nu prea putea fi auzită și nici de văzut nu era ușor să fie văzută de către vecinul Vancea. Absența micuței doamne stăruia, ca o permanență codificată, tainică. Iar când apărea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
singur. În fiecare stație se rup alte fragmente, se reface altfel aderența. Între cotul vecinului din stânga și broboada femeii din față se deschise o fantă telescopică, în care se leagănă, în ritmul vehiculului turmentat, icoana de madonă populară. Retina Vancea reține chipul de porțelan alb, privirea rănită, genele lungi, zbatere de fluturi negri. Ar vrea să se miște, s-o vadă, să întregească imaginea, să-i vadă brațele, bustul, gâtul, dar nu i se oferă decât acest medalion irizat, halucinație. Uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
teatru, așa, ca la ștrand? Fără să știi la ce piesă, ce regizor, ceva cumva, acolo. — Ei, și tu, acum! Național, deci piesă națională. Ca la Comedia Franceză, unde... — Mă rog, nn-ar fi motiv să te încrunți. N-o să te rețin... mai ai timp, de altfel, putem face câțiva pași împreună. Doar ne vedem rar, la treizeci de ani... pacea de treizeci de ani... ha ha... să știi că da. Războiul nostru de treizeci de ani. O viață de om, dom
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
interzice piesa asta, interzice țara, domnișoară. Nu putem crede toate zvonurile. Ne luăm după toate aceste... cum să fie ultima, cum ocazie pierdută? Nicidecum. Piesa, vreau să zic, e clasică. Clasică, domnișoară! — Tocmai! Aglomerație de public, domnule... și nu mă rețineți, am treabă. V-am spus: nu avem bilete. Regret, nu pot face nimic. Aveți ghinion, regret... Spectatorul nu se mișcă de la ghișeu. Casierița îl ignora, pregătită să-i reteze orice nouă întrebare. Clientul nu mai avea chef de întrebări, deși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
Tavi tresări, înălțând, trufaș, capul. Mâna maternă coborâse însă deja, la timp, pe grumazul său puternic, lucios. — A suferit din cauza ei. L-a tulburat. L-a mușcat... ce să mai ocolim cuvântul. N-a mai scăpat. Un tânăr extrem de sensibil, reține. Un tânăr deosebit! Tavi n-a fost dintotdeauna ceea ce s-a tot silit apoi să pară, chiar să devină... Tavi ridică din nou privirea neagră. Mâna ocrotitoare îl calmă, însă, prompt. A comis și gesturi regretabile, recunosc. Nu era doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]