73,470 matches
-
luminează albicios, la fel ca al salciei părăsite - acum câți ani? Moțăie tot mai amorțit, În scaun, Încercând să-și amintească, reușind să Întrezărească În fugă o fotografie mișcată, care se risipește În buimăceală și somn, când Încearcă să o rețină. Mereu autostrada fără sfârșit. Soarele orbitor de alb prin care trec femeia și bărbatul Îmbrăcați În negru: două siluete eterne, Încremenite, solemne. Și, profilându-se tot mai departe, În căldura orbitoare, silueta egal de stranie și egal de familiară pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
telefon al maicii starețe. Lasă-mi puțin timp să analizez această nouă variantă! poate voi merge aici, fiind și așa aproape de mine.Vai! Cum aveam să uit? Mă aflam În fața unei situații delicate. Alo! Alo! Doar câteva momente te mai rețin. Mă aflu Într-o oarecare Încurcătură... Te rog, ajută mă! Ce formulă de adresare este necesară În astfel de cazuri?. Știi prea bine că nu mă pricep la ritualuri religioase și, mai ales, la cele ortodoxe ( eu fiind catolică). De
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
și să citească n-ar putea să fie niciodată, spre exemplu, inginer silvic. în camera mare, cea mai mare încăpere din casă, mama exersa în fiecare zi câte o oră la pianul negru, lăcuit. Și ea voia ca eu să rețin numele bucăților: Aceasta era „La biserica din Frösö“. Aceasta - „Noapte de sfârșit de vară“. Iar aceasta era „Voiosul țăran“. Și acesta - studiul „Revoluție“. Adesea ședeam pe podea, cu cartea deschisă în fața mea. Din vremea celui de al cincilea an al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
și fără contur. Dar undeva într-o parte a lui Ioan era un om foarte bătrân, cu turban pe cap. Fața lui era precis conturată și el își ținea mâinile împreunate sub bărbie, ca și cum s-ar fi silit să-și rețină emoția. Poate că Iisus își adusese bunicul cu el. Și toți cei cărora Doré le permisese să fie în imagine puteau auzi foarte clar o voce puternică, de bas, din înaltul norilor - care, în treacăt fie spus, tocmai în ziua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
vorbească, și de fapt nu vrea să spună nimic, dar o face din greșeală. ― Pari un pic necăjită, observă Sophie. E totul bine? ― E bine, îi răspund, după care un suspin imens îmi scapă printre buze, înainte să-l pot reține. Cred că exagerez un pic, adaug, încercând să mă prefac. ― Chiar petreci extrem de mult timp la sală, îmi dă dreptate Lisa, poate ar trebui să renunți. Vreau să zic, nimeni nu trebuie să facă atât de multe exerciții, cum faci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
o mână se apropie de fața mea. Să mă fi mânjit de ruj? Oare îmi curge rimelul pe obraji? Am spanac între dinți? Redactorul-șef continuă: ― Jemima Jones, ești doar o umbră a femeii care erai înainte. Slavă Domnului! Îmi rețin chicotitul și zâmbesc cu plăcere, încercând să fiu nonșalantă, să par neimpresionată de faptul că în sfârșit a remarcat cineva, chiar dacă e vorba doar de redactorul-șef. ― Am slăbit un pic, atâta tot. ― Un pic? izbucnește redactorul-șef. Tânără doamnă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
nu e numai asta, spune el, și se apleacă în față cu un aer conspirativ. Arăți și destul de bine, nu-i așa? O, Doamne, simt cum roșesc, dar din fericire îi suprind privirea Geraldinei și văd că și ea își reține chicotelile, așa că roșeala trece. Geraldine încearcă să-și rețină chicotelile, dar de altfel ea zâmbește larg și pentru ce a făcut ea cu mânuțele ei, pentru că Jemima Jones chiar pare altă persoană. Ce-i drept, se gândește Geraldine, hainele ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
în față cu un aer conspirativ. Arăți și destul de bine, nu-i așa? O, Doamne, simt cum roșesc, dar din fericire îi suprind privirea Geraldinei și văd că și ea își reține chicotelile, așa că roșeala trece. Geraldine încearcă să-și rețină chicotelile, dar de altfel ea zâmbește larg și pentru ce a făcut ea cu mânuțele ei, pentru că Jemima Jones chiar pare altă persoană. Ce-i drept, se gândește Geraldine, hainele ei nu sunt ele prea șic. Numai că ea nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
câteva minute, cel mult. La drept vorbind, simt că ar fi un soi de înșelăciune. Presupun c-ar fi bine să merg să-l văd pe redactorul-șef și să-l întreb de concediu. ― Vrei să spui că ți-ai reținut bilet fără să verifici dacă e totul în regulă? Geraldine e îngrozită. ― Da. Nu a fost chiar una din prioritățile mele, având în vedere că aveam de slăbit un miliard de kilograme în trei luni. Am rezervat deja biletul, așa că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
apă Evian și un tub ce arată ca un spray de păr, după care o selecție de recipiente care arată exotic. Apa e clar pentru tine, s-o bei în avion. Orice ai face, evită alcoolul, te va face să reții și mai multă apă decât o s-o faci oricum. Tubul e un spray de apă Evian, pe care va trebui să-l folosești după cum urmează: Geraldine își dă părul pe spate și, cu o fluturare a mâinii, își pulverizează vaporii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
Bună, Brad! spune și cealaltă, ridicându-și privirea. ― Bună, Cindy, bună, Charlene. Aș vrea să v-o prezint pe JJ. ― Bună, JJ, spun amândouă într-un glas. Foarte încântate de cunoștință. ― Și mie îmi pare bine să vă cunosc. Îmi rețin un chicotit, pentru că, până la urmă, ce-ar putea fi așa grozav în a mă cunoaște? ― Deci tu ești JJ! spune deodată Cindy. O, Doamne, am auzit atâtea despre tine. Ți-am văzut poza. Uau, ești aici. ― Îhâm. Oare o să-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
spus și am zâmbit ca o pisică ce a primit smântână gândindu-mă la dinții lui albi și strălucitori, la cât de moale este părul lui și ce mușchi puternici are. ― Uau, normal că e. Dar nu mi-am putut reține oftatul: ― Știu, știu. Doar că mă gândesc că totul ar trebui să fie perfect, cred că mi-am închipuit că ne vom petrece tot timpul împreună, că vom face totul împreună. Încep să mă simt un pic singură, deși ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
el, simțindu-i mirosul, simțindu-i barba ușor nerasă cu obrazul, și-mi permit să mă simt mai bine. Brad îmi cuprinde spatele ușor, mișcându-și mâna încet în jos, până când alunecă între picioarele mele, iar eu nu-mi pot reține gâfâitul. Alunecăm jos, până pe podeaua bucătăriei: curând, micul-dejun a fost uitat, iar singurele sunete care se aud din bucătărie sunt șoaptele noastre și gemetele de plăcere. ― Chiar te iubesc, îi spun eu după aceea. Probabil că asta a fost cea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
de gelozie. În ultima scrisoare pe care am primit-o mi-a spus că el dacă nu mă poate avea, atunci n-o să mă aibă nimeni altcineva, și o să mă omoare. ― Și ce s-a întâmplat cu el? ― A fost reținut pentru un interogatoriu, și pentru prima oară, am reușit să dorm, după luni de zile. Dar va trece multă vreme până să ajung să trec peste senzația că sunt mereu urmărită, că trebuie să mă uit mereu peste umăr. Cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
că avem destul material, spune Ben. Am putea să încheiem prin a-ți ura succes. Și așa fac, iar Alexia își arată celebrul ei zâmbet și le mulțumește, iar ei se pregătesc să strângă. ― Mi-a făcut plăcere, spune ea, reținând un pic mai mult mâna lui Ben, când interviul a luat sfârșit, iar echipa a plecat din încăpere. Îmi doresc să fi avut mai mult timp. ― Ai fost minunată, o laudă Ben, tot încercând să-și dea seama dacă flirtează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
de treabă ca dumneavoastră” - am răspuns eu. Ne a pus de mâncare și o sticlă cu rachiu într-o desagă. „Păi, nu putem intra cu rachiul în unitate” - ne-am plâns noi. „Cel mai rău lucru e să vi-l rețină la poartă. Dar dacă o să le explicați de unde îl aveți, n-are să fie nici o supărare” - a vorbit omul, care făcuse și războiul. ― Cum îl chema pe gospodar? ― Moș Dumitru. Atât mai țin minte. Strașnici oameni! ― Și ați găsit dezertorul? ― Stați
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
că eram mulțumită cu apa mea, deși nu ăsta era adevărul. Apoi, dregându-mi glasul, m-am lansat în discursul prin care îmi ceream iertare și pe care îl exersasem îndelung. —Luke, îți mulțumesc că ai venit. N-o să te rețin prea mult, am spus repede. A trecut foarte mult timp, dar mai bine mai târziu decât niciodată, cel puțin sper că așa gândești și tu. Ce vreau să spun este că îmi pare îngrozitor de rău pentru durerea și nefericirea pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
cerul senin. Multe filtre „Sky Light” blochează și radiația UV. Filtrul de atenuare este obținut dintr-o sticlă optică, colorată în diferite nuanțe de gri, și are rolul de a capta o parte din lumină, cu particularitatea că trebuie să rețină în mod egal toate culorile. Filtrul de polarizare este folosit atât în fotografia alb-negru, cât și în cea color, având rolul de a bloca lumina polarizată. Este alcătuit din două plăci de sticlă ce cuprind o folie de plastic în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2019_a_3344]
-
aruncat pe scaunul șoferului ca să telefoneze la salvare și lui Katy la serviciu. A dat omul telefon și apoi am așteptat acolo sprijinit de mașină să vină salvarea. Cred că deja începusem parțial să-mi pierd cunoștința să nu mai rețin scurgerea timpului fiindcă mi s-a părut că a venit foarte repede. Și acum ca prin vis îmi amintesc mașina ceea albă trasă lângă trotuar, îmi mai amintesc de o targă pe care au scos-o niște oameni din mașină
Amintiri din sufragerie by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83874_a_85199]
-
ai zădărât vreun frate, un cumătru de frate, sau mai știu eu, apăi nene, vine după tine cu toată familia- n păr, și cu zmeii de la DNA, și nu se lasă, până nu se răzbună. Ceea ce este interesant și de reținut, e că nici prințesele nu se plâng de el. Nici una nu se plânge în vreo poveste “mamă, ce nasol era la zmeu, ce profita el de mine, împotriva voinței mele!” ? Pe naiba. În privința asta tac toate, chitic! Probabil zmeul avea
Amintiri din sufragerie by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83874_a_85199]
-
seară și până acum. Cristian Toma dădu încet ocol camionului. Privi în jur cu atenție, examinând amănunțit cabina și apoi se apropie de peridoc. Nu căuta nimic anume, pur și simplu încerca să-și facă o imagine generală și să rețină orice detaliu care i-ar fi putut da vreun indiciu asupra celor petrecute acolo. Trunchiurile brazilor uriași stivuiți în semiremorcă, răspândeau un miros puternic de rășină care se ames teca cu un ușor iz de motorină și cauciuc. Avea în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
arătă de loc mulțumit de explicația dată de Cristian: Și totuși... Bine agent, îl întrerupse Toma, să ne imaginăm că lucrurile s-au petrecut așa cum spui tu. Șoferul și-a abandonat camionul și a pornit spre oraș. Te rog să reții că încă nu știm de ce a plecat de lângă mașină. Am presupus că aceasta s-a defectat și nu a mai putut pleca de acolo dar, după cum ai văzut și tu, motorul a pornit fără probleme, deci nu putem lua în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
șmecherii cu cozorocul la spate. Costi avea una la fel. De unde știi? E trecut în descrierea pe care o făcu maică-sa cu privire la hainele cu care fu îmbrăcat în ziua când dispăru. Sigur? întrebă Cristi. Își făcea reproșuri că nu reținuse acest detaliu dar Pop îl enervase atât de tare cu teoria, încât pur și simplu nu mai dăduse atenție acestor detalii din dosarul șoferului. Fără doar și poate. Hai să ne apropiem, să vedem despre ce este vorba! spuse Cristian
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
decisese să o apuce pe acolo, raționamentul său se bazase pe presupunerea că drumul forestier mergea drept pe coasta muntelui, urmărind linia de nivel. Cu două zile în urmă, în mașina poliției împreună cu Vasilică Pohoață trecuse pe acolo dar nu reținuse asemenea detalii. Atunci nu se gândise la așa ceva. Mai mult, neaflându-se la volan, nici nu-l interesase pe unde merg. Tot ce își amintea era că drumul urca în munte și avea o mulțime de viraje și serpentine. Nici măcar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
ei. Îi spusese ceva înainte de a pleca la drum. Îl rugase să fie ascultător și să aibă răbdare cu Moș Calistrat. Gândurile care îl frământaseră până mai adineauri dispă ruseră ca prin farmec. Mintea i se golise, acum încerca să rețină tot ce-i spunea bătrânul. Se apropiară de puntea improvizată și Calistrat păși pe ea. Trunchiul gros se arcuia sub greutatea bătrânului, dar acesta nu părea să bage de seamă. Fără să pregete nici un moment, Toma îl urmă imediat ce acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]