70,637 matches
-
poate fi gravă, cu șoc, MSOF, CID; mortalitatea este de până la 25% [60]. Tratamentul de elecție este amfotericina B, în doză cumulată de 40 mg/kg [35]. Pacienții HIV-pozitivi prezintă de obicei recăderi la întreruperea tratamentului; de aceea protocolul terapeutic constă în 500-1000 mg de amfotericină B ca inducție, apoi itraconazol 400 mg/zi toată viața (sau fluconazol, itraconazol) pentru prevenția recăderii. Ca terapie de salvare pentru cazurile neresponsive este propus posaconazolul 800 mg/zi suspensie orală [54]. ASPERGILOZA Aspergillus este
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by Claudiu Nistor, Adrian Ciuche, Teodor Horvat () [Corola-publishinghouse/Science/92105_a_92600]
-
imunologic, pacientul poate dezvolta de la o infecție pulmonară asimptomatică până la infecția fulminantă, fatală. Aspergilomul Reprezintă colonizarea și dezvoltarea fungilor la nivelul unei cavități pulmonare preexistente comunicante la nivelul arborelui traheo-bronșic; fungii se dezvoltă și formează micetomul sau aspergilomul. Evoluția bolii constă în dezvoltarea și creșterea miceliilor în pereții cavității pulmonare, pe care de regulă nu îi depășesc; în schimb produc necroza pereților și desprinderea straturilor interne, formându-se astfel un „ghem” (sau mai multe) de aspect maroniu, cenușiu, roșiatic sau gălbui
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by Claudiu Nistor, Adrian Ciuche, Teodor Horvat () [Corola-publishinghouse/Science/92105_a_92600]
-
infiltrate pulmonare migratorii (imagistic), eozinofilie și titruri crescute de anticorpi anti-Aspergillus; se pot asocia manifestări de sinuzită alergică. Poate fi diagnosticată ca o complicație a astmului bronșic (10% din cazuri) sau a fibrozei chistice (25% din cazuri) [12]. Tratamentul clasic constă în corticoterapie. Există studii care prezintă răspuns favorabil la tratamentul antifungic (itraconazol, voriconazol). Aspergiloza alergică devine boală chirurgicală atunci când se complică prin apariția bronșiectaziilor. Opacitățile pulmonare care nu cedează la tratamentul medicamentos impun diagnosticul diferențial în primul rând cu neoplasmele
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by Claudiu Nistor, Adrian Ciuche, Teodor Horvat () [Corola-publishinghouse/Science/92105_a_92600]
-
pulmonare care nu cedează la tratamentul medicamentos impun diagnosticul diferențial în primul rând cu neoplasmele pulmonare [35]. Aspergiloza pleurală Este rară și apare ca urmare a extensiei pleurale a aspergilozei pulmonare; poate fi uni- sau bilaterală. Tratamentul este medicamentos și constă în terapie antifungică. Tratamentul chirurgical este indicat pentru aspergiloza pleurală complicată cu empiem, cu sau fără fistulă bronho-pleurală; se practică drenajul pleural. Tratamentul chirurgical trebuie aplicat numai pacienților simptomatici [44]. COCCIDIOIDOMICOZA Coccidioidomicoza este o boală infecțioasă supurativă granulomatoasă cu sediu
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by Claudiu Nistor, Adrian Ciuche, Teodor Horvat () [Corola-publishinghouse/Science/92105_a_92600]
-
Când tratamentul antifungic al abceselor osoase nu este eficient se impune debridarea chirurgicală. Blastomicoza genitourinară produce frecvent prostatită și orhiepididimită; prezența lor indică infectarea și a altor organe [35]. Diagnosticul se confirmă din lichidul prostatic. Tratamentul în blastomicoza diseminată extrameningeală constă în azoli per os, cu păstrarea amfotericinei B ca rezervă pentru cazurile neresponsive sau cu evoluție nefavorabilă. Afectarea sistemului nervos central apare în 5-10% din cazuri și se manifestă ca meningită sau abcese. Diagnosticul impune aspirația lichidului ventricular, deoarece prin
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by Claudiu Nistor, Adrian Ciuche, Teodor Horvat () [Corola-publishinghouse/Science/92105_a_92600]
-
pacienților cu mucor-micoză pulmonară este de aproximativ 56% [40]. MONOSPOROZA Este o micoză pulmonară rară produsă de Pseudallescheria boydii (Monosporium apiospermum). Aceasta se localizează la nivelul parenchimului pulmonar afectat de altă boală: cavernă tuberculoasă, chiste, bronșiectazii; uneori formează micetom. Tratamentul constă în administrarea de miconazol; amfotericina B este ineficientă. Rezecția chiurgicală este recomandată pacienților cu leziune pulmonară cavitară sau pentru diagnosticul de excludere a unui cancer bronho-pulmonar [40]. PARACOCCIDIOIDOMICOZA Este o infecție granulomatoasă cronică rară produsă de Paracoccidioides brasiliensis, fung saprofit
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by Claudiu Nistor, Adrian Ciuche, Teodor Horvat () [Corola-publishinghouse/Science/92105_a_92600]
-
neresponsivă la antibioterapie. Asocierea leziunilor cerebrale cu cele pulmonare este sugestivă. Diagnosticul este afirmat de prezența granulelor galben-maronii „sulphur granules” în probele biologice: spută, lavaj bronho-alveolar, biopsie bronșică sau pulmonară. La pacienții imunocompetenți nocardioza poate mima cancerul bronho-pulmonar. Tratamentul medicamentos constă în asocierea trimetoprim-sulfametoxazol [35], sulfadiazină sau minociclină [40] timp de două-trei luni sau chiar mai mult. În caz de rezistență terapeutică se poate administra ciprofloxacin [70]. Tratamentul chirurgical de rezecție este rar indicat; de obicei chirurgia are rolul de a
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by Claudiu Nistor, Adrian Ciuche, Teodor Horvat () [Corola-publishinghouse/Science/92105_a_92600]
-
provin cazurile pe care, la cererea noastră, trebuiau să le prezinte. In cadrul contractului intelectual pe care l-am încheiat cu aceștia, am căzut de acord asupra necesității de a depăși ceea ce se înțelege, de obicei, prin text clasic, care constă în prezentarea teoriilor, urmată de o descriere a procedurilor terapeutice disponibile pentru a rezolva patologia respectivă. Intr-adevăr, studentul în psihologie sau în psihiatrie, practicianul care urmează o formare în psihoterapie ne întreabă adesea: Cum să facem o analiză funcțională
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
capabil s-o suprime în totalitate sau parțial, legăturile care unesc stimulii nociceptivi de anxietate trebuie să slăbească”. Tratamentul: desensibilizarea sistematică Din această situație rezultă, în mod logic, o metodă de tratament pe care Wolpe o numește: desensibilizare sistematică”. Aceasta constă în asocierea unui răspuns antagonist anxietății prin prezentarea progresivă, în imaginație sau in vivo, a unor stimuli responsabili de aceasta. Printre răspunsurile antagoniste anxietății, el plasează pe primul loc relaxarea diferențială. Fondată pe înfruntarea progresivă a stimulilor anxiogeni, desensibilizarea constituie
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
în realitate. Dacă această tehnică a fost utilizată mai ales de către militari, sportivi, cosmonauți, sau în domeniul publicității... în prezent observăm că ea este aplicată de către echipe specializate în situații care țin de domeniul psihopatologiei. Pentru Cottraux, avantajul acestei metode constă în faptul că ea ar permite, în cazurile mai puțin complexe, să fie aplicată de către terapeuți ușor de format și de supervizat pentru această activitate specifică. Condiționare operantă sau de tip II (Skinner) Poziția behavioristă radicală a lui Watson n-
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
variabile este menținut acesta. Interesul clinicianului se îndreaptă deci, mai întâi, asupra fluxului actual cu care este emis un comportament, ceea ce nu se poate realiza decât printr-un examen atent al contingențelor prezente de întărire. Din perspectiva skinneriană, sarcina terapeutului constă, într-o primă etapă, în identificarea agenților care mențin comportamentul inadaptat; ulterior, în modificarea contingențelor mediului, astfel încât comportamentul să fie controlat într-o manieră nouă, sau în obținerea unor întăriri pornind de la comportamente mai adaptate. O analiză precisă a contingențelor
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
la un ansamblu de patologii întâlnite atât la adult cât și la copil, Meichenbaum postulează că autoverbalizările reprezintă manifestarea vechilor învățări, a hărților cognitive pe care acesta le-a elaborat de-a lungul anilor în contact cu evenimentele specifice. Terapia constă, după identificarea distorsiunilor cognitive, în a propune pacientului un „nou” limbaj interior mai realist. Nu putem să nu constatăm apropierea dintre acest model terapeutic și tehnica populară pe care a propus-o francezul Couș. Dacă este clar că limbajul nostru
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
Terapeutul care utilizează terapia de acceptare și implicare îi arată pacientului că, dacă este normal și adesea eficient să evităm unele situații aversive în lumea exterioară, acest lucru nu este posibil, în cele mai multe dintre cazuri, în lumea sa interioară. Obiectivul constă deci în a amplifica distanța dintre subiect (sinele, eul) și modelul său interior construit pe baza istoriei sale. Pentru a explica pacientului ce înseamnă diferența dintre „eul” său și lumea sa interioară, se folosește ca exemplu o casă. Clădirea este
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
comportă patru etape. Cele patru etape ale raționamentului experimental: - Prima etapă se referă la constatarea și observarea, comunicabilă și cuantificabilă, a faptelor. - Pornind de la o analiză a acestora și/sau de la informații care există deja, cea de a doua etapă constă în formularea unor ipoteze explicative ale căror efecte presupuse trebuie să fie analizate conform experienței pentru a le putea înțelege valoarea. - Această experiență sau observație provocată (a treia etapă) are drept scop să controleze ipoteza, observând și evaluând efectele manipulării
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
Abordarea medicală se sprijină pe concepția fiziopatologică sau „pasteuriană” a bolii. Simptomul este un element observabil, care trimite la o problemă ascunsă al cărui martor este: boala. Aceasta înseamnă deficiența unui organ sau a unui sistem organic a cărui cauză constă în acțiunea unui factor biologic identificat sau nu. Modalitățile de anamneză sunt interogarea și observarea sistematică și detaliată a semnelor și simptomelor, completată de investigații paraclinice. Acestea din urmă precizează natura deficienței sau a disfuncției, apoi încearcă să identifice evenimentele
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
și pentru care el vine să ceară un ajutor specializat. Prezentarea sa poate fi simplă sau complexă, precisă sau superficială, deschisă sau reticentă, dramatizată sau banalizată. Cererea sa poate fi limitată sau globală, explicită sau implicită, directă sau indirectă. Clarificarea constă în favorizarea identificării și recunoașterii ansamblului de probleme trăite utilizând, dacă este necesar, unele tehnici de comunicare (de informare, de orientare, de relaxare, de ilustrare, de ghidare, de propunere, de valorizare...). Această clarificare poate extinde expunerea inițială a subiectului și
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
și cu scopul de a stabili un raport colaborativ, terapeutul trebuie să țină cont de trei dimensiuni: terapeutul, pacientul și relația care se stabilește între aceștia. Figura 1. Cele trei dimensiuni ale raportului colaborativ Terapeut Pacient Relație Tehnica „micii biciclete” constă în dezvoltarea unei bune capacități de a observa aceste trei dimensiuni: ea atrage după sine manifestarea acestei aptitudini în mod automat. Figura care urmează ilustrează „poziția terapeutului”, care observă ceea ce se petrece în interiorul său, în relație cu celălalt și în interiorul
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
antipatic, avantajele antipatiei se manifestă printr-o vigilență sporită și menținerea unei anumite distanțe față de pacient. Inconvenientele provin din faptul că terapeutul trebuie să dezvolte soluții: să-și amplifice motivația pentru a ajuta pacientul, să-și dezvolte empatia. Riscul ar consta în imposibilitatea de a stabili o relație terapeutică convenabilă, ceea ce ar conduce la întreruperea terapiei. Aplicarea metodei „avantaje, inconveniente, riscuri” este specifică fiecărei situații, fiecărui caz particular. Ea permite stabilirea unei „situații de moment” în cadrul raportului colaborativ. Comportamentul pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
4R” se aseamănă cu convorbirea motivațională dezvoltată de către Miller și Rollnick, în cadrul căreia terapeutul acceptă necondiționat poziția pacientului și lucrează asupra rezistențelor pentru a stabili o alianță terapeutică. Recontextualizare Pacienții evocă adesea problemele într-o manieră generală, puțin specifică. Recontextualizarea constă în a repune în context. Terapeutul pune întrebări precizând amănunte în legătură cu nemulțumirile pacientului: Pacientul - M-am săturat! Terapeutul - De ce v-ați săturat cel mai mult? sau Când v-ați săturat cel mai mult azi? Pacientul - Sunt disperat. Terapeutul - Care este
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
de rău în zona comercială, ați ieșit afară: este exact ceea ce trebuia să faceți. Intr-o terapie de desensibilizare este important ca răul să fie suportabil”. Această formă de întărire necesită, în general, puțin antrenament. Efectuarea unei întăriri asupra persoanei constă în întărirea uneia dintre calitățile sale. Reacțiile afective ale pacientului sunt, în această situație, mai puternice și de aici provin periculozitatea, dar și forța acestei metode. De exemplu, terapeutul poate spune unui pacient: Amabilitatea este o calitate pe care o
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
astfel încât să întărească impactul tehnicii utilizate. Interogarea socratică Interogarea socratică este tehnica convorbirii cea mai reprezentativă pentru terapia cognitivă. Acest capitol nu poate să-i prezinte decât caracteristicile principale, fără a intra în probleme de finețe și complexitate. Interogarea socratică constă, așa după cum proceda și Socrate, în formularea unor întrebări pentru a ajuta interlocutorul (în acest caz, pacientul) să perceapă o problemă din diverse perspective. Nu este vorba despre obținerea unor informații, nici despre a înțelege, ci despre a propune pacientului
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
unde are pacientul dreptate: afirmarea sinelui). Pacientul - Asta-i sigur, n-am avut noroc! De această dată, am băut puțin prea mult. (Pacientul n-are nevoie să se apere). Medicul - Cel mai bine este să fii atent în privința asta. Problema constă în aceea că ești obligat să ai grijă. Ar trebui să fii curat pentru ceea ce se poate întâmpla, la nivelul examenelor sanguine. Pacientul: „Si ce spun probele mele de sânge?” (Pacientul este interesat mai mult de problema sa decât să
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
repede: Pacienta - Fac crize de panică, asta mi-a spus medicul meu. Este insuportabil, în fiecare seară, la lăsarea nopții... Trebuie neapărat să găsesc pe cineva și sunt gata să ies în stradă și să vorbesc cu oricine! Terapeutul - Problema constă, deci, în manifestarea unor atacuri de panică în fiecare seară, la căderea nopții. Cred că este insuportabil! In general, atunci când cineva face atacuri de panică, îi este teamă să nu moară sau să nu sufere de o boală gravă. Acesta
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
pacienții care au primit placebo înaintea ședințelor de expunere, cei care au luat D-cycloserine înaintea ședințelor de expunere prezentau o reducere semnificativă mai importantă a scorurilor la două instrumente de evaluare a anxietății sociale utilizate în acest studiu. Această strategie constă în facilitarea diminuării anxietății obținute prin TCC prin administrarea unei substanțe ce intervine în procesul de învățare. Farmacoterapia ar putea să intervină în acest caz în special pentru a facilita învățarea prin expunere în cazul fobiei sociale. Concluzie și direcție
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
simptome ale unei recăderi sau ale unei recidive și să ceară imediat ajutor serviciilor comunitare. 69 de pacienți care au prezentat o recădere în ultimele douăsprezece luni ce au precedat experimentul au fost incluși în acest studiu. Intervenția prin psiho-educație consta în șapte până la douăsprezece ședințe de intervenție specifică, cu ajutorul unui psiholog, în plus față de îngrijirile obișnuite. Grupul de control primea doar îngrijirile obișnuite: medicamente, susținere, educație, „monitorizare” a dispoziției realizată de un psihiatru și echipa implicată în îngrijirea acestora. In
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]