70,637 matches
-
de către Jones și al. asupra a 13 studii, procentele de recăderi și de internări în spital nu sunt în mod sistematic mai reduse atunci când se compară terapia cognitivă cu tratamentul standard. Singura diferență semnificativă în favoarea terapiei cognitive în comparație cu tratamentul standard constă în faptul că pacienții se externează mai ușor din spital. Meta-analiza evidenția, pe de altă parte, o ameliorare globală semnificativă a stării mentale în comparație cu tratamentul standard constatată după treisprezece și apoi după douăzeci și șase de săptămâni, dar după un
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
ascultare pasivă. Dar ce înseamnă a fi ascultat pentru un pacient? Nu este vorba doar despre a fi ascultat cu atenție de către interlocutorul său, ci și de a fi auzit, înțeles. In asociațiile de pacienți, una dintre principalele suferințe exprimate constă în lipsa de înțelegere de care dau dovadă persoanele apropiate, dar și profesioniștii din domeniul sănătății care, uneori, neagă (sau dau impresia că neagă) sau minimalizează tulburarea și consecințele invalidante ale acesteia. Ori a trata și a te simți însoțit în
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
pragmatice inventate pentru și împreună cu dumneavoastră. Este posibil, în numeroase cazuri, să reușim să rezolvăm aceste dificultăți într-un interval rezonabil și să vă permitem să vă regăsiți autonomia și să reveniți la viața socială. Vă voi explica în ce constă terapia, desfășurarea ei, rolul meu, rolul dumneavoastră. Acest efort, efortul nostru comun înseamnă ca eu să parcurg 50% din drum către dumneavoastră dar, în același timp, și dumneavoastră trebuie să parcurgeți celălalt procent de 50% către mine”. Terapeutul permite pacienților
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
care au suferit înaintea lui, făcându-l să înțeleagă că tulburărilor nu le este frică decât de un singur lucru: ca pacienții să înceteze să asculte de diktat-ul lor. Si că singurul risc adevărat de a eșua într-un exercițiu constă în... a nu-l executa. Micro-evitările Definiție In ciuda vigilenței terapeutului și a voinței pacientului, micro-evitările pot trece neobservate și deveni breșe prin care ar pătrunde evitările cu consecințe mai importante, combătute până în acel moment cu succes. Persoanele în suferință
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
și manipulată (este vorba despre exemplificare și despre implicare), apoi înmânată lui Paul, care a avut drept sarcină să țină bancnota cu amândouă mâinile, pe palme și pe dosul mâinilor în mod succesiv (controlul micro-evitărilor). Exercițiul propus lui Didier a constat în repararea mașinii unuia dintre terapeuți. Terapeutul a deșurubat un bulon (implicare) situat sub capotă. Didier a primit consemnul (obiectiv precis) de a înșuruba acel bulon o singură dată și să accepte ideea (acceptarea îndoielii și învățarea detașării) de a
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
înșuruba acel bulon o singură dată și să accepte ideea (acceptarea îndoielii și învățarea detașării) de a nu ști timp de o săptămână dacă mașina terapeutului său funcționa sau chiar dacă nu a avut un accident. Exercițiul programat cu Émilie a constat în a se duce într-un serviciu anexă a spitalului însărcinat cu primirea persoanelor toxicomane ce urmează o cură de sevraj, populație ce prezintă în ochii acesteia un risc mare de a fi purtătoare de sida. Insoțită de unul dintre
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
plimbat prin serviciu, fără mănuși, deschizând toate ușile, când cu mâna stângă, când cu cea dreaptă (controlul micro-evitărilor) și a utilizat aceleași toalete ca și persoanele toxicomane (expunere intensă). După revenirea în cadrul grupului, a doua parte a expunerii sale a constat în nespălarea mâinilor până la sfârșitul ședinței (expunere prelungită) și i s-a cerut să restrângă apoi numărul de spălări. Lui Claire i s-a propus să aducă la ea acasă unul dintre studiile pe care le folosește pentru lucrarea sa
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
fobogenă, pacientul are sentimentul că nu activează răspunsul fiziologic dar, în paralel, sentimentul de neputință și de ineficiență în fața declanșării acestei reacții psihofiziologice perpetuează inacțiunea sau evadarea, amplifică aprehensiunea anxioasă și accentuează sentimentul său de vulnerabilitate. Obiectivul esențial al terapiei constă, deci, în ruperea acestui cerc vicios: - prin propunerea unor instrumente care să controleze reacția emoțională și să amplifice sentimentul de eficiență personală, - ajutând pacientul să facă față amenințării, învățându-l unele comportamente adaptate acestei situații, - ajutându-l să identifice mecanismele
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
simplu răspuns fiziologic ca urmare a unei hiperventilații autoindusă. I se demonstrează acest lucru stimulându-l să dezvolte un atac de panică în cabinetul terapeutului. Este învățat apoi cum să controleze acest atac de panică cu ajutorul unor tehnici respiratorii, care constau în încetinirea ritmului respirator, realizată prin expirație lentă pe gură, inspirație lentă pe nas și umflarea abdomenului. Pacientul este ajutat astfel să reatribuie anxietatea fenomenelor fiziologice pe care le declanșează ca reacție la situația fobogenă mai degrabă decât la situația
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
transport în comun, singură, la ore de vârf. - Să iasă din casă pentru a se relaxa împreună cu soțul său (cinematograf, teatru și restaurant). - Să stopeze tratamentul medicamentos (benzodiazepine). Tehnicile terapeutice Tratamentul pentru realizarea controlului senzațiilor legate de atacul de panică constă într-o informație în legătură cu activarea sistemului nervos simpatic prin distorsiunea emoțiilor și gândurilor ce induc un răspuns tensionat. Terapeutul propune tehnici de reglare și control a respirației, cât și tehnici de relaxare. Tehnicile comportamentale se bazează pe expuneri treptate în
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
din urmă. Fiecare ședință este urmată de sarcini definite, în acord cu pacienta, și adaptate stadiului terapiei. Protocolul terapeutic Protocolul ales este unul de tip A-B-A, în trei faze: - faza A fixează datele principale înaintea oricărui demers terapeutic; - faza B constă în aplicarea tehnicilor terapeutice și obținerea efectului acestora asupra obiectivelor fixate; - ultima fază A este aceea a controlului pe parcursul căruia este evaluată menținerea modificărilor cognitiv-comportamentale. Faza A presupune trei ședințe consacrate anamnezei, diagnosticului, analizei funcționale și diferitelor scări de evaluare
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
cu soțul acesteia. Acesta din urmă este preocupat în legătură cu soția sa. El este îngrijorat în legătură cu problemele acesteia, cu gravitatea lor și în ceea ce privește prognosticul. Terapeutul, cu acordul pacientei, îi explică ce înseamnă tulburarea de panică cu agorafobie, mecanismul acesteia, în ce constă terapia și faptul că prognosticul este bun. Soțul se liniștește repede și vorbește apoi despre dificultățile familiale cauzate de tulburare, amintind de ameliorarea care a apărut în ultimele două săptămâni, și despre sentimentul său de neputință pentru că nu-și poate
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
Pacienții respectivi suferă de o nevoie de a se conforma grupului social pentru a exista, de o docilitate excesivă. Stima de sine redusă îi obligă să nu se afirme și să rămână în grup fără să se facă remarcați. Tratamentul constă în a lucra asupra stimei de sine și asupra poziției în cadrul grupului social. Absența deprinderilor se referă la persoanele care n-au avut modele și n-au învățat niciodată să se afirme. Modelul etiologic este tipic comportamental manifestat prin deficit
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
acest caz, cel mai potrivit, realizat de preferință în grup. Absența recunoașterii mesajelor sociale se referă la persoanele care nu se afirmă deoarece percep incorect semnalele sociale, fie datorită unui defect de percepție cauzat de un „filtru cognitiv” disfuncțional (tratamentul constă în modificarea schemei cognitive patologice care este implicată în tulburarea de personalitate), fie din cauza unui defect de percepție „senzorial” sau neuropsihologic. 2. Studiu de caz Absența afirmării de sine este responsabilă sau asociată unor numeroase tulburări psihice, dintre care cele
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
să nu se simtă „împins” de către terapeut ci, din contra, ca acesta să dorească să amplifice adeziunea la tratament. Organizarea unui grup Iată modul în care se desfășoară terapia unui grup care se inițiază în domeniul afirmării de sine. Tratamentul constă în șaisprezece ședințe săptămânale de două ore fiecare. Grupul este format din opt persoane și este animat de doi terapeuți. Pentru fiecare ședință, unul dintre terapeuți pregătește planul acesteia pe care îl prezintă celuilalt, cu câteva momente înainte de ședința propriu-zisă
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
face. Viața cotidiană te obligă să faci și complimente vagi, fără conținut sau manipulatoare, prea dificil să fie lucrate în timpul primelor întâlniri ale unui grup de inițiere. Jocuri de rol Terapeuții pot utiliza tehnica jocurilor de rol pozitive circulare care constă, pentru fiecare participant, în a face un compliment precis unui alt participant la alegerea lui. Cel care primește complimentul răspunde conform tehnicii afirmării de sine pozitive prezentată mai înainte apoi face, la rândul său, un compliment unui alt participant la
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
dacă valoarea personală a celui care primește critica pare a fi pusă în discuție. Terapeuții prezintă tehnica ERD de răspuns la critici. Tehnica ERD de răspuns la critici: - E pentru anchetă (enquête) negativă: prima etapă de răspuns la o critică constă în a-i cere celuilalt să precizeze dacă face această critică pentru a vă răni, sau pentru a vă ajuta. Această anchetă constă în întrebări deschise, care să aducă informații precise în legătură cu faptele dar și cu emoțiile (Ce crezi tu
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
ERD de răspuns la critici: - E pentru anchetă (enquête) negativă: prima etapă de răspuns la o critică constă în a-i cere celuilalt să precizeze dacă face această critică pentru a vă răni, sau pentru a vă ajuta. Această anchetă constă în întrebări deschise, care să aducă informații precise în legătură cu faptele dar și cu emoțiile (Ce crezi tu că nu este bine? Când s-a întâmplat lucrul acesta? Ce te face să spui lucrul acesta? etc.). Reformularea este utilizată pe larg
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
larg, pentru a evita riscul unei neînțelegeri în legătură cu ceea ce se spune și ceea ce se înțelege. De exemplu: „Dacă am înțeles bine, ceea ce-mi reproșezi este... și acest lucru te face să...”. - R pentru recunoaștere: cea de a doua etapă constă în a admite faptele (dacă faptele reproșate sunt reale) și emoțiile (dacă faptele reproșate au deranjat în mod real pe celălalt). - D pentru decizie: cea de a treia etapă apare în mod natural atunci când celelalte două au fost bine realizate
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
Terapeuții prezintă trei jocuri de rol, care sunt discutate și reluate fiecare pe rând. Atunci când critica rămâne vagă, deși s-a folosit ancheta, persoana poate utiliza tehnica neclarității. Această tehnică utilizează o manieră vagă și superficială de a comunica, care constă într-o atitudine de neangajare, pentru a nu oferi celuilalt noi motive de critică: Bernard - Nu lucrezi bine în acest moment (critică vagă). FrșdȘric - A, bine! Ce găsești tu că este greșit în ceea ce lucrez (anchetă negativă) ? Bernard - Rapoartele tale
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
soră mai mică foarte anxioasă, dar anxietatea sa nu are legătură, în mod special, cu viața socială, ea este genul „hiperstresată în legătură cu orice lucru”, cum singură se caracterizează. Acasă, vorbeam destul de puțin. Tatăl meu întreținea o atmosferă ușor glumeață care consta în a trata totul cu ușurință, și în a nu-ți exprima niciodată cu adevărat emoțiile. N-am știut niciodată ce gândea și ce simțea, de exemplu. N-am vorbit niciodată cu adevărat despre lucruri intime cu el. Era foarte
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
nu reușesc să fac exercițiile? Dacă nu fac nimic, problema mea se va agrava? Se poate muri de anxietate? etc.” Terapeutul recuperează chestionarele și reia împreună cu Isabelle auto-observările. Informare Terapeutul îi explică Isabellei modul în care funcționează terapiile cognitiv-comportamentale. Ideea constă în a ajuta, pe cât posibil, pacientul să devină expert în legătură cu propria sa tulburare în scopul unei participări susținute din partea sa la faza inițială a tratamentului („deblocare” a situației patologice) dar și în ceea ce privește o mai bună înțelegere a reacțiilor în cazul
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
cinci minute; să mănânce, să bea, să scrie sub privirile celorlalți; să inițieze scurte conversații, chiar dacă sunt banale, superficiale, stereotipice, într-un mod repetat, împreună cu toți membrii grupului, etc. Ceilalți pacienți efectuează un exercițiu scurt (cinci minute fiecare). Aceste exerciții constau cel mai adesea în a improviza, în fața grupului, pe marginea unui subiect banal: să vorbească despre un film, despre o emisiune de televiziune, despre o carte, un articol din presă, un disc; să povestească cum a petrecut în week-end; să
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
grupului, pe marginea unui subiect banal: să vorbească despre un film, despre o emisiune de televiziune, despre o carte, un articol din presă, un disc; să povestească cum a petrecut în week-end; să evoce o amintire din copilărie... Uneori, exercițiul constă în a se ridica și a traversa încăperea de mai multe ori în tăcere sub privirile celorlalți. Câteodată aceste exerciții sunt efectuate la cerea terapeuților, alteori pacientului i se cere să le inițieze în mod spontan, de trei sau patru
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
cortexului prefrontal), cât și normalizarea acesteia după tratament medicamentos însă mai ales după TCC. LeDoux, prestigios cercetător în domeniul neuroștiințelor, nu ezită să spună că terapiile de tipul TCC au efect deoarece „vorbesc amigdalei cerebrale”, prin intermediul exercițiilor de expunere care constau în a provoca o activare a amigdalei apoi în a o face să se conformeze unor pattern-uri comportamentale și cognitive de confruntare și acceptare, foarte diferite de reflexele spontane de evadare sau de inhibiție asociate stării maladive. Această capacitate
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]