7,100 matches
-
și pe care îl vor împlini oile: "Ș-oile s-or strânge,/ Pe mine m-or plânge/ Cu lacrimi de sânge". Prin cântecul fluierelor, autorul anonim reliefează o gradare ascendentă a, zbuciumului sufletesc al eroului, sensibilitatea și dragostea sa față de frumos, dorința de înveșnicire prin artă. prin cântec. Se observă că prin personificarea fluierelor și prin epitetele "cu drag", "duios", "cu foc" se realizează o creștere a dramatismului pe fondul unei seninătăți a confruntării omului cu moartea, a cărei culme se
LIMBA ŞI LITERATURA ROMÂNĂ GHID DE PREGĂTIRE PENTRU EXAMENE ŞCOLARE by CRINA- MIHAELA CHIRIAC () [Corola-publishinghouse/Science/625_a_1292]
-
avea nici un sens. Dovada trecerii omului prin lume este ceea ce rămâne în urma lui, prin aceasta devenind veșnic, nepieritor în conștiința semenilor săi. Dorește să aibă la cap fluierele dragi, această dorință semnificând supraviețuirea lui prin cântec, dar și dragostea față de frumos și sensibilitatea celui hărăzit morții. Îl preocupă și îndeplinirea bocirii, ca element tradițional al ceremonialului funebru, pe care dorește s-o împlinească oile saleT asasinii nefiind capabili de astfel de sentimente. Nu numai că nu se resemnează în fața morții, dar
LIMBA ŞI LITERATURA ROMÂNĂ GHID DE PREGĂTIRE PENTRU EXAMENE ŞCOLARE by CRINA- MIHAELA CHIRIAC () [Corola-publishinghouse/Science/625_a_1292]
-
către lumea valorilor, o lume ideală, pentru care nutrim admirație, respect și dorința de a ne integra În ea. În grupa sentimentelor ideale sunt incluse: aă sentimentele intelectuale, care cultivă adevărul, valorile rațiunii, ale cunoașterii; bă sentimentele estetice, care cultivă frumosul, valorile sensibile ale artelor; că sentimentele morale, care cultivă binele, valorile morale ale virtuților; dă sentimentele religioase, care cultivă credința și iubirea, comuniunea omului cu Dumnezeu. Din cele de mai sus se poate desprinde faptul că la baza situațiilor deschise
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
excese, de griji și sănătoasă din punct de vedere moral. Pentru Seneca „fericirea este de a avea un suflet liber, educat, echilibrat, neinfluențat de teamă și dorințe, pentru care singurul bun este onestitatea și singurul rău dezonoarea”. Binele, adevăul și frumosul sunt cele trei valori fundamentale care contribuie la Întemeierea fericirii. Dar dintre toate aceste virtuți, cel care contribuie cel mai mult la armonia sufletului este Binele suveran - Summum bonum esse concordiam, spune Seneca. Cine sunt fericiții? La această Întrebare răspunsul
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
problema mea este În primul rând trupească. Eu mă afirm ca prezență sufletească, ca Înfățișare, numai prin intermediul trupului. Toți ceilalți mă văd și mă simt raportându-se permanent la prezența mea trupească, În sensul de bine sau de rău, de frumos sau de urât, de sănătos sau de bolnav, ca durere sau plăcere, ca suferință sau ca bucurie etc. Neliniștea, starea de angoasă o raportez la trup, pe când speranța ține de suflet. Angoasa mă Închide, pe când speranța mă deschide. Să insistăm
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
readuce lumea la starea de ordine de care s-a Îndepărtat. că Înțeleptul este un personaj aparte. El este cel care gândește, cel ce construiește și formulează idei pe care le transmite concetățenilor săi. El le revelează adevărul, binele și frumosul, valorile morale, viața cumpătată, abținerea de la violență, Înțelepciunea și concordia dintre oameni. dă Sfântul este un personaj Înrudit cu Înțeleptul. Dar În timp ce Înțeleptul cultivă valorile morale ale profanului, sfântul cultivă valorile spirituale ale sacrului. El reprezintă exemplul unei vieți de
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Împotriva acestora. Ceea ce-mi este mie sau altora de folos și nimic din ceea ce ar putea fi Împotriva mea sau a celorlalți. Trebuie să evit, să exclud orice acțiune imorală sau de natură perversă. Să cultiv binele, adevărul și frumosul. Sunt Însă situații În care actele mele psihomorale capătă o semnificație tentantă, dând impresia unei „permisiuni”. A. Bayet a vorbit, În sensul acesta, de o „morală diferențiată”. O atitudine morală, mai exact, care diferă „de la caz la caz”. Un spațiu
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
A fi vinovat este o decizie a supraeului moral. Este o raportare a consecințelor actelor mele la legea morală, la valorile morale, la ceea ce-mi este permis sau interzis. A fi vinovat Înseamnă a te opune Binelui, Adevărului și Frumosului. A fi și a face ceva contrar legilor morale. Ceea ce faci contrar legilor morale este rușinos, degradant, periculos și inuman. Aceste acțiuni apar ca negative, ca antimorale, abia după săvârșirea lor. Vinovăția este consecința actelor imorale sau amorale. Dar nu
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
Ce numai răul Îl voiește, Însă mereu creează numai bine. Astfel cum tot ce voi numiți păcat, Distrugere și rău E Însuși elementul meu”. Spre deosebire Însă de Mefistofel, personificarea pulsiunilor tenebroase ale inconștientului, Margareta este simbolul virtuților morale ale frumosului și binelui, al purității și perfecțiunii, pe care Faust le vede În felul următor (J. W. Goethe, Faust IĂ: „Frumoasă-i, Doamne! ce copilă! N-am mai văzut asemenea făptură. Are virtuți desigur, fără număr Roșeața buzelor și a obrazului
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
realitatea obiectivă a lumii exterioare. Aceste persoane preferă ficțiunea și formele artistice, realității lumii, ca pe un univers interior al imaginarului În care se regăsesc și cu care se identifică. Propriu acestui tip spiritual Îi sunt imaginile artistice, exprimate prin frumos. că Spiritele datoriei sunt cele dominate de ordine și de conștiința responsabilității. Acestea sunt spiritele care pun pe primul loc datoria, ca imperativ al oricăror acțiuni umane. Libertatea devine un mijloc prin care persoana Își poate exercita datoriile, ca acte
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
de această misiune nobilă pe care și-o asumă. fă Spiritele formative ocupă un loc special În această galerie de tipuri spirituale la care facem referință. Ele au ca scop educația, formarea omului În conformitate cu principiile umaniste ale adevărului, binelui și frumosului. Idealul lor este omul educat, cel care a interiorizat valorile, care trăiește În conformitate cu ele, devenind astfel propriul său stăpân. El este tipul Înțeleptului, care poate deveni, la rândul său, model și educator pentru ceilalți. Se poate desprinde, din cele de
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
sfîrșitul deceniului al treilea și începutul celui următor, cînd, după căsătoria cu Agatha, se stabilește într-o margine a Bucureștilor. însă și după aceasta, chiar și în ultimii ani ai vieții („Divagările utile” o dovedesc) trăiește cu amintirea „iubitului și frumosului poet”, din care, citind, își îndulcește nu o dată sufletul. „Și vremi, vremi au trecut”1) Bacovia le-a definit de puține ori, și atunci în termeni generali: „vremuri de demult”, „vremuri viitoare”, „vremuri noi”, „vremuri mai bune”, „vremuri mari”, „vremuri
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
elogiu al machiajului”, de felul celui făcut de Baudelaire. Deși instruit în Franța și contemporan cu autorul Florilor răului, un C.A. Rosetti nu suferă femeia fardată: „O femeie frumoasă cînd se va sulimeni, în ochii ce știu cunoaște adevăratul frumos, o să se arate urîtă”, afirmă el în Jurnalul său2), iar ideea revine în mai multe locuri. Ulterior, cînd ajunge ministru al Instrucțiunii, emite o circulară către directoarele școlilor de fete, prin care le interzice, lor și elevelor, să dea cu
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
1). E oarecum surprinzător să constați că Bacovia întrebuințează de mai multe ori decît Eminescu cuvîntul „infinit”. Surpriza se atenuează, ba chiar dispare, cînd observi că același cuvînt e și mai frecvent la Ion Minulescu: „Iar eu -/ Pornit în căutarea/ Frumosului din suflet/ Și din rime -/ Un vagabond pe care marea/ M-a scos de păr, din adîncime/ M-avînt din nou în infinit...”2). Și: „Da.../ Sunt Domnul celor veșnic plutitoare-n infinit”3). Și: „Sunt vagabondul zilei de-a pururi
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
D. Th. Neculuță, „Lor” (Satiră), în Spre țărmul dreptății, Ediție îngrijită de Mihu Dragomir, Editura de Stat pentru Literatură și Artă, 1954, p. 26. „Hidos burghez . . .burghez tiran” 1. „Ai inimă deschisă și haracter voios:/ Zi alb unde e albul, frumosului frumos,/ Ci zi și negru-n negru, hidosului hidos”. („La B. Boerescu”, în Opere, 2, Ediție critică de Vladimir Drimba, Editura pentru Literatură, 1968, p. 318) 2. în ciuda acestui fapt, nu s-a impus atenției colaboratorilor Dicționarului limbii romîne, scos
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
sonete, se distingea prin „ușurința de a inventa cuvîntul și fraza” ( l’invention du mot et de la phrase). Acest Boissard promitea mult în fiecare din domenii, dar nu s-a ilustrat deplin în nici unul. Păcatul său fu că „admirînd intens frumosul, uita de a-l mai exprima” (à force d’admirer le beau, il oubliait de l’exprimer). Surprinzător, diversitatea l-a consumat mai repede. Bolnav de aceeași boală ca Baudelaire (tulburări cerebrale, paralizie, afazie), a murit cu cîțiva ani înaintea
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
Faptul acesta denotă că în afară de „criza” despre care ni se împuie zilnic urechile, există una mult mai profundă și mai dureroasă: criza elanurilor, a îndemnurilor spre mai bine, a bucuriei și generozității și, nu în ultimul rînd, a dorinței de frumos. S-a amintit deseori, ca de ceva excepțional, de faptul că Bacovia a fost compozitor și violonist. Nimeni însă nu pare să-și fi pus problema ce fel de muzică putea fi aceea scrisă sau cîntată de el. Bacovia a
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
și mai totdeauna gînditor" observa fratele său Matei, care avea pe atunci aproape șapte ani. El se izola de oameni și admira, în tăcere, frumusețile naturii. Așa a început să privească natura, cu ochi de poet. Plăcerea de a admira frumosul din natură i-a rămas statornică pentru toată viața. În această privință, Slavici, trăind cu el împreună, l-a observat, la Viena și la București: "Luna ivită pe cîmpul senin al cerului, asfințitul soarelui, farmecele zorilor de zi, liniștea sărbă
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
târziu Aurelius a pierdut-o. Yourcenar fusese fascinată de Antinous cu mult înainte de a ști mai multe despre Hadrian. Marele împărat fusese unul dintre falnicele figuri ale Romei; dar tânărul, inocentul, fragilul, sentimentalul și melancolicul, afară de asta fără asemănare de frumos, Antinous a fost acela care i-a cucerit imaginația mai întâi. Pe la sfârșitul secolului al XIX-lea fusese reînviat interesul față de Antinous ca rezultat al recuperărilor arheologice din lumea antică romană și mai ales din Egipt. S-a dezvoltat un
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
numit și seppuku) o sinucidere rituală prin spintecare. Multe din operele lui tratează o perfecțiune sexuală masculină sub diferite aspecte, și dragostea ilicită ca antidot al valorilor convenționale. Forbidden Colours (Drapelul interzis) este povestea legăturii amoroase a lui Shunsuké cu frumosul și grațiosul atlet Yuichi care este homosexual. Shunsuké își dă seama pe rând că legându-se de Yuichi poate duce la îndeplinire teribila răzbunare asupra femeilor pe care o caută și prin aceasta să-și potolească durerea pricinuită de căsătoriile
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
niciodată, goală, poze de eleganță studiată. Frumusețea ei era toată spontaneitate și mișcare. Trântea cu picioarele în perne, se înghesuia sau răsucea ca să-și caute ciorapii și orice mișcare a ei crea o atitudine de nud în pictură, neasemănat de frumos, de care ea nu-și dădea seama. Ca să ia o țigară ca acum, și-ar fi răsucit mijlocul sau ar fi întins amândouă brațele, sau ar fi făcut orice altă mișcare dar gestul acesta «distins» mă îmbolnăvea prin sugestiile lui
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
trupul înflorit și plin" al lui Ilen (La Baaad), de "viermii teribili" este amenințat și "trupul alb de fată care vei muri" al nimfetei suav-parșive (La Nymphette), de pe buzele celui ce își sărută, în vis, mama moartă se desprinde tot "frumosul vierme inelar" (Rod) care marchează distanța între viață și moarte la fel ca în cunoscutul raport testimonial debutând cu: "zic o vorbă: între perfecțiunea vieții/ și a morții un vierme cât un cal sălta" etc. O secțiune oarecum surprinzătoare a
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]
-
aur, să rămână chipul meu/ de-a-pururi tânăr și strălucitor!// !acuma sunt bătrân și/ mi-am pierdut și toată strălucirea/ și-orice bețivan mă-njură/ în porturi, prin tavernele Athenei;/ ce mai contează acest zombi,/ Sufletul meu e-nmormântat acolo/ în Glorie: frumos efeb mort,/ singur înfruntând întreagă/ o oștire de barbari!". Așa cum este turnat în efigia propriei opere, chipul poetului Cezar Ivănescu nu pare, din fericire, a fi suferit o metamorfoză similară. Sfâșietoarea voluptate cu care își cântă, fără preget, sfârșitul încă
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]
-
de aur își impune coerența în funcție de aceste două teme, în perspectiva acestei duble căutări sau a acestei duble nostalgii. E de la sine înțeles că în aceeași dublă perspectivă se situează inevitabil orice încercare de analiză. PURITATEA ORIGINILOR Zile neștiute! Binele, frumosul, dreptatea Curgeau ca un torent, fremătau în pomul vieții ... Nimic nu se întinase... nimic nu îmbătrînise Zile pure! Nimic nu sîngera sub unghie, sub dinte Viețuitoare fericită era nevinovăția... Hugo evocă în Legenda secolelor Edenul, paradisul pierdut, "vremurile dintîi ale
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
caracteristicile acestora: retrasă de aglomerările sociale pentru a oferi elevilor posibilitatea unui contact cît mai direct cu natura, preocuparea pentru educația integrală, prin alternarea activității intelectuale cu cea fizică, întemeierea pe interesele elevilor, stimularea dezvoltării vieții afective, a gustului pentru frumos, prin mijlocirea operelor literare, prin dramatizări și dans, valorificarea coeducației pentru dezvoltarea morală a copiilor și tinerilor (1). La începutul secolului XX s-au deschis și alte instituții de învățămînt care continuau să se numească "școli noi". De data aceasta
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]