73,470 matches
-
să-și pună crosa În cărucior. - SÎnt dezolat că te dezamăgesc, Gwen, dar nu mă aflu la originea acestei scurgeri de informații, chiar dacă trebuie să recunosc că mă covîrșește de plăcere, și doar pentru că m-a amuzat n-am să rețin termenul grosolan cu care m-ai abordat, adăugă el cu suavitate, În timp ce alegea cu mare grijă o crosă de lemn. - Ticălosule! SÎnt sigură că Yves e cel care ți-a strecurat istoria asta, replică ea pe un ton acru, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
privire spre Anne, care făcea deja cale-ntoarsă, se Îndreptă spre locul de Îmbarcare. Lucas o ajunse din urmă și Îi luă autoritar geanta din mînă, escortînd-o. Se gîndise pe drum la ce i-ar fi putut spune pentru a o reține, decis să nu folosească decît În ultimă instanță singurele argumente care i-ar fi putu schimba părerea, făcînd-o totodată să-l deteste definitiv. - Ești o excelentă polițistă, Marie, ești făcută pentru meseria asta și știi bine acest lucru. Locul dumitale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
fiicei ei, o sărută sonor pe amîndoi obrajii și intră În birou. Uluită, Gwen reacționă Într-un tîrziu, iar atunci Începu să apostrofeze muncitorii. - Ce mai așteptați? La treabă! Tocmai era gata să se Întoarcă În biroul ei cînd o reținu Philippe. - Poate că ceilalți au Înghițit micul ei discurs, dar eu nu. - Ai auzit-o pe mama, persiflă ea, nimeni nu te ține cu de-a sila. - Ar fi interesant să-l Întrebăm pe fratele tău dacă și el ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
stîngaci și se opri brusc la o frază. Astăzi am primit un colet de la tata, Gildas a păstrat timbrele din Terra-Nova. Am primit fiecare un briceag identic, dar cu inițialele noastre gravate... Cele cîteva cuvinte care urmau nu-i mai reținură atenția. - Avem acum dovada că Loïc și ceilalți erau În grotă În noaptea În care Mary a naufragiat. Briceagul găsit acolo, notele care se opresc chiar În ziua aceea... - Asta nu ne spune ce urmau să facă. Marie și Lucas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
Încărcătura a fost așezată alături de rezervoare. - Ceea ce explică mingea de foc pe care ai văzut-o tu, Marie. Vreau să știu de unde provine acest explozibil și cum a fost adus la Lands’en, adăugă Lucas adresîndu-se lui Franck. Acesta Își reținu o furioasă poftă să-l ia la bătaie. - SÎntem deja În cercetări, am un amic la DNAT, culege informații, răspunse locotenentul, deloc nemulțumit să plaseze știrea că are relații la Direcția națională antiteroristă. - Trimite niște polițiști cu cîini să cerceteze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
același desen, În altă parte decît pe pietrele sitului. Annick, venită să ia plicul cu CD-ul de transmis la PS, le șușoti că tocmai sosise Armelle de Kersaint, care voia să afle cît timp aveau de gînd să-l rețină pe soțul ei. - Gata, acum știu! Marie, Întoarsă cu fața tot spre simbolul soarelui, descoperise În sfîrșit ce căuta. Lucas o expedie imediat pe Annick, fără să-i mai dea precizări suplimentare. - Îți amintești de portretul strămoșului familiei Kersaint, de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
vizibil Încîntat să aibă În biroul său o femeie atît de atrăgătoare. Parcă special pentru a-l irita pe Lucas, nu i se adresă de altfel decît ei și o potopi sub un noian de vorbe din care ea nu reținu decît esențialul: prizonier exemplar, foarte muncitor, mereu cu nasul În cărți sau În computer, neprimind niciodată vreo vizită, Ryan fusese un client foarte confortabil. - În plus, adăugă directorul, datorită permisiunii mele, a scris și a publicat cu succes În timpul Încarcerării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
de acord cu tine! - El și cu mine... E o poveste lungă... Nu-i pot refuza o a doua șansă. Lucas coborî din vehicul și o scrută din ochi. - Ai ajuns deja la a treia sau chiar la a patra... Reține că atunci cînd iubești, nu stai să numeri, adăugă el, feroce, trîntind portiera. Drept răspuns, trînti și ea portiera din partea ei și plecă țăcănind din tocuri pe pietrele curții. De la postul de pază, jandarmii care supravegheau ușa de la intrare Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
ceața asta s-o tai cu cuțitul patrulele de căutare nu pot face nimic... Armelle nu le da pace și nu contenea să cîrÎie. Lucas tocmai se pregătea s-o pună fără menajamente la locul ei cînd o frază Îi reținu atenția: menajera găsise În camera lui PM un obiect ciudat. Armelle le-o luă Înainte conducîndu-i În camera soțului ei și le arătă, așezat Îndărătul ușii, un zmeu mare. Pe o armătură ușoară, construcția avea un soi de velatură pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
brusc și, spre marea surpriză a Mariei, chemă un jandarm care să-l conducă pe Ryan acasă. - Ești liber. Dar Îți cer să nu părăsești Lands’en. - N-am nici cea mai mică intenție să plec. Prea multe lucruri mă rețin aici. La urma urmei, mai există o descendentă Kersaint: mica Juliette... Dacă Îi pot fi de folos cumva, cine știe? Marie... Ea Îi susținu privirea care Îi transmise o solicitudine aproape tandră și o căință pe care o simți sinceră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
că asta e scuza celor lași. - Sau a celor disperați. Ea dădu Încet din cap. - Nu te judec, dar am să-ți cer să pleci. - De Îndată ce vei fi răspuns la Întrebările mele. Jeanne se Îndrepta spre ușă cînd el o reținu apucînd-o de braț. Violența gestului dezmințea blîndețea glasului. - Nu mă obliga să folosesc alte mijloace ca să te fac să vorbești. Jeanne se strînse În ea Însăși. - Ce s-a Întîmplat cu bebelușul găsit de Pierric? - Care bebeluș? Dă-mi drumul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
Întinse din nou Mariei Înghețata care se scurgea, dar ea se Întoarse cu o strîmbătură de dezgust. - Toate astea rămîn să fie dovedite. - Ne străduim. Recunoaște că e tare, ca găselniță... - Ryan era foarte tare, da... - Vorbeam de mine, căpoaso. Reține că dacă punem la socoteală un IQ ca al meu, amestecat cu ereditatea aceluia al lui Ryan, copiii noștri vor fi supergrozavi. - Ce? Ce tot spui? - Prostii. Acum mai rămîne să-i și facem. O luă În brațe și o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
mai lent, cu atât regretul netrăirii timpului devine mai apăsător. Deodată, lătratul se oprește brusc și, odată cu el, imaginea Aspidei se estompează. Îi ia locul "While my guitar gently weeps" a Beatles-ilor. Privesc dincolo, prin ușa întredeschisă și încerc să rețin timpul "întors" pentru o clipă printre vaierele ghitarei. Dulce și iluzorie melancolie! Un imbold nestăvilit mă îndeamnă să plec chiar acum, în secunda asta, ca și cum totul ar sta agățat în acest moment, în care timpul s-a răsucit pentru o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
pe aleile parcului, fără să-mi pot aminti cum arată sau cum o cheamă; fără să fiu atent la ce-mi explica prietena mea. Un singur lucru înțelegeam: că ea există. Gândul meu era cablat, nimic altceva nu-mi putea reține atenția. Nici măcar acum, doi ani mai târziu, nu-mi pot reprezenta chipul ei, nu-mi pot aminti ce discutam cu ea, cu toate că stăteam de vorbă ore întregi. Tot ce-mi amintesc foarte clar sunt picioarele. Picioarele, da, le am mereu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
cei indolenți, cei cu sufletul mort, sau cei care se înșală, crezând că au găsit-o. Către ieșire, ne întâlnim cu prietena mea. Ne sărută pe amândoi, întâi pe ea, apoi pe mine. Schimbăm câteva cuvinte, nimic care să-mi rețină atenția. Mai mult, femeile vorbesc. Pentru prima oară realizez cât de diferite sunt și cât de mult seamănă în același timp... Un gând bizar îmi trece prin minte. Ca și cum aș fi aici, deopotrivă cu dublul și jumătatea mea într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
moment, întâlnirile noastre au devenit insuportabile și chinuitoare. Totuși, într-una din zile ne-am apropiat mai mult, ne-am ținut mâinile la despărțire, era deja întuneric, prietena noastră comună plecase deja. Eram relativ relaxați. Ne luăm la revedere, îi rețin mâna, dar nu știu ce să fac cu ea. Nici ea nu știe. Ezită... În fine, își scutură coada de cal și-mi spune pe tonul cel mai natural: Hai să ne întâlnim mâine să facem dragoste. Sună-mă ca să stabilim. N-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
oprit în fața oglinzii de pe hol. S-a privit îndelung din față, apoi din profil, apoi iar din față, ca și cum o figură cunoscută i-ar fi aținut calea, și s-a angajat cu ea într-o conversație complezentă. Dintotdeauna, oglinzile îi rețineau chipul, oriunde se ducea. Petrecea minute îndelungi în fața lor, privindu-se cu intensitatea și profunzimea unui sentiment constant, ce nu putea fi calificat decât iubire. De cele mai multe ori, schița câte un mic gest, studiat, grațios, vaporos, nonșalant, și oglinda îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
îmi trebuie o oglindă, dar nu neapărat. Simțea nevoia să-și contemple chipul din când în când, în orice îi era la îndemână: oglindă, geam, o vitrină, un ochi de apă, o pereche de ochelari... orice era capabil să-i rețină chipul și să i-l restituie. Să fie asta un mod dual de-a fi, o expresie nătângă a singurătății, sau mai degrabă a singularității? Orice ar fi, îndată ce-și odihnea pentru câteva clipe ochii pe propriul său chip
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
legați printr-o forță nevăzută, printr-un cordon infinit și visceral prin care curgea iubire. De multă vreme a uitat de sine și de celălalt el, a fost atât de ocupat și prins în această searbădă realitate, încât oglinzile îi rețineau tot mai rar chipul, uitarea de sine se instala tot mai mult, pe zi ce trece. Nu mai era timp pentru asta, numai era timp pentru nimic. Dorințelor lui cele mai aprinse și mai ascunse a încetat să le mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
astea în fața instanței? Numai cu vaci am avut de-a face toată viața. De aceea ne merităm soarta. Acum umblăm ca vitele legate la același jug. (Încearcă iar să se repeadă spre ea cu violență. Sinele Mare și Masca îl rețin.) Spuneți-i să tacă, altfel o trosnesc. Vaca dracului! Masca face un pas înainte.) Masca: Iertați-l, domnule judecător, dar într-un fel are dreptate. Philomena nu are dreptul să vorbească despre viața noastră privată. Cu Dora e cu totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
în sertar cu fața în jos și atunci pentru prima oară m-a frapat "M"-ul caligrafiat rotund în filigran pe spatele ei. Fotografia, ce știa să scrie bilețele, cu fata frumoasă și zâmbet straniu, a încetat să-mi mai rețină atenția. Sfârșitul călătoriei. Marny Mă scol rapid de la masă și ies din vagonul-restaurant pe urmele ei. Mă opresc la geamul de pe hol pe care-l deschid mecanic și tot mecanic citesc pe pancardă numele stației. E "gară mică", îmi spun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
știe că nu poate schimba niciodată nimic. Și iată-mă dintr-odată pierdut în acele elucubrații ale firii, în care el mă angaja fără să țină cont de gravitatea sau complexitatea situației în care mă aflam. Nimic nu-l putea reține pe El înlăuntrul meu, atunci când avea ceva de spus, trebuia să se descătușeze și să mă domine. Și totuși, dacă aveam nevoie într-adevăr să mă adun și să mă concentrez, de multe ori reușeam să-l gonesc o vreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
spună și mie în felul ei direct, natural, fără sofisticării. Și eu am păstrat secretul marelui "El" peste ani, l-am păstrat tocmai pe el, fără s-o știu, în memoria mea selectivă și neîncăpătoare, la fel cum în copilărie reținem de-a valma, mecanic, doar acele lucruri a căror revelație o trăim mult mai târziu. Ciclul Anima Darurile mării Inorogul, Țestoasa, Floarea-Soarelui și Creionul. Privirea leneșă a țestoasei În vârfurile unui careu desenat subtil pe imensitatea plajei stau: un inorog
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
se întâlnesc, fac posibilă iubirea adevărată, dincolo de iubirea de sine. Cu alte cuvinte, n-am să pot uita darurile mării din acea vacanță, din care nu trebuie să omitem desigur scrisul! Îngerul exterminator Oglinzile. Damiel Ori pe unde trecea, îi reținea chipul câte o oglindă. De multe ori o privea din oglindă o ființă străină, ce purta trăsăturile ei. Dar nu era ea, ea știa bine că nu era ea, expresia nu era a ei sau, mai exact, dispoziția ei din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
încețoșată, încărcată numai cu astfel de crâmpeie absurde și ratate. De mult a îngropat toate lucrurile și întâmplările; probabil odată cu disertația despre boală și iubire a lui Krokowski, îi evocă amintiri aparent fără nicio valoare și semnificație. Totuși memoria le reține parcimonios, cu aerul că le-ar fi abandonat de mult în zonele ei foarte puțin accesibile, din care doar o întâmplare sau un joc al sorții le poate aduce la lumină. Iat-o din nou acasă, după o plimbare foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]