1,336 matches
-
grupurilor compacte de pelerini din Maramureș, majoritatea compuse din femei, le recunoști ușor după resturile de „port tradițional”, care încă mai fac parte din garderoba lor. Microgrupuri de familie, bunică-mamă- fiică (nepoată). Bunica afișează basma, fuste (poale) și zadii, zgardă (colier din corali). Mama mai poartă doar basma, dar are șosete lungi, albe ca neaua, cu inconfundabilul logo „Nike” la capăt. Fiica-nepoată are blugi strâmți, la modă, dar asortați cu o cămașă tradițională cu decolteu dreptunghiular. Racla Sfântului este așezată într-
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
eu. Pe unde o iau ca să ajung aici? De la răscruce o iei spre dreapta și peste 2 km o faci pe un drumeag la stînga. Cepoi pleacă furios și nevasta întreabă nervos: Unchiule, dar n-ai putea să îmi dai colierul de pe acum? Ba s-ar putea, dacă ne înțelegem. Ne înțelegem, unchiule. Sigur? Sigur, sare femeia de gîtul lui. Moș Cazacioc știe să nu bruscheze lucrurile, dar femeia era grăbită: Hai, unchiule, mai repede, că acuși vine... Dacă o să ajungă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
cineva. Dar i-ai spus cum poate ajunge. La stînga. Am greșit, trebuia la dreapta. Se rîde cu poftă și cînd a venit Cepoi ar fi gustat cu plăcere o bucată din moș Cazacioc. Cînd au ajuns acasă, Cepoi vede colierul la gîtul nevestei. Colierul, nevastă... A, l-am uitat la gît. Atunci nu-l mai dăm înapoi! Nici vorbă. Ce, mă crezi proastă?! M-am dus pe la Cazacioc într-o zi cînd verificam pămînturile primăriei și, foarte ospitalier, m-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
spus cum poate ajunge. La stînga. Am greșit, trebuia la dreapta. Se rîde cu poftă și cînd a venit Cepoi ar fi gustat cu plăcere o bucată din moș Cazacioc. Cînd au ajuns acasă, Cepoi vede colierul la gîtul nevestei. Colierul, nevastă... A, l-am uitat la gît. Atunci nu-l mai dăm înapoi! Nici vorbă. Ce, mă crezi proastă?! M-am dus pe la Cazacioc într-o zi cînd verificam pămînturile primăriei și, foarte ospitalier, m-a întreținut cu povești, dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
așezat pe un maxilar și un corn de ren. În paleoliticul superior practica înhumării pare să se generalizeze. Corpurile presărate cu ocru roșu sunt înmormântate în gropi unde s-a găsit un anumit număr de obiecte de podoabă (cochilii, pandantive, coliere). Probabil că aceste cranii și oseminte de animale descoperite lângă morminte sunt resturi de prânzuri rituale, adică nu chiar ofrande. Leroi-Gourhan consideră că "mobilierul funerar", adică obiectele personale ale defunctului, este "foarte discutabil" (op. Cit., p. 62). Problema este importantă; prezența
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
copcă fiecărui copăcel din fața casei și, în final, am văruit fiecare exemplar. Ne uitam cu plăcere: era îngrijit, curat, frumos pe toată lungimea uliței. Cele patru rânduri de salcâmi dați cu var străluceau în bătaia soarelui ca o salbă de coliere ecologice veghind cu strășnicie la prezervarea mediului natural, spre binele omului și al spațiului înconjurător. Deodată, de undeva din susul străzii, s-a auzit sunetul penetrant și răscolitor al unui corn. Ce era? Ce se întâmpla? Venea "șintărul"! Cred că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
dar garnistă cu o trupă de miliardari - azi în lei, mâine în euro și dolari - percepția este că toți banii frumoși se fac urât. Așa că, oriunde scrii astăzi, oriunde apari pe sticlă și orice microfon ronțăi, nu poți scăpa de colierul suspiciunile care ți se atârnă de gât. Ciudad de México (Distrito Federal). Mă uit pe geamul hotelului de cinci stele. În spate se află fostul sat olimpic. Închid ochii și le revăd pe Lia Manoliu (58,28 m) și Viorica
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
și cu Vally. Ne-am dus la cafeneaua de la Ambasador. Atti, al cărui frate e bolnav, a plecat la ora zece. Discuție lungă cu Vally, care, fără a fi definitivă, nu întârzie a ne împăca. Ne-am amuzat pe socoteala colierului pe care amicul meu tocmai îl cumpărase pentru logodnica lui. Afară, lapoviță și ninsoare, iar pe deasupra - un frig îngrozitor. 6 noiembrie 1949 După ce m-am trezit am avut tot timpul impresia că ar trebui să merg undeva, sau că ar
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
l. M.“ Les amis de nos amis sont nos amis... Astfel, am reluat relațiile cu Kindi S. și i-am cunoscut pe Mircea Marosin și Ion Omescu. 15 iulie 1952 Sculare târzie... Am terminat tot ce era de terminat, adică: Colierul Reginei, Falsificatorii de bani și Jurnalul Falsificatorilor de bani. Nu-mi rămâne decât să copiez pasajele subliniate. Astă-seară i le voi înapoia... Sunt curios să văd ce îmi va da în schimb. Însemnări pentru El Îmi vine destul de greu să
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
discuțiilor avute recent cu... (NB: șoferul ambasadei) despre însărcinatul cu afaceri Săvescu Alin, respectiv că la data de 21.08.980 cu prilejul unei mese oferite la Ambasadă unor emigranți români, ar fi primit un ceas de aur și un colier pentru soția sa, a cărei zi de naștere a coincis cu masa respectivă. Din verificările întreprinse prin sifonul Nistor, Ifrim..., cât și din discuțiile cu însărcinatul cu afaceri, rezultând că nu se confirmă semnalările existente... (șoferul) este cel care a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
La rândul ei, îi spuse: „Te iubesc mult! Așa de mult..! Mult mai mult decât mă iubești tu.” Umerii lați ai bărbatului iubit păreau că umplu toată încăperea. Lumina difuză a lămpii de noapte prindea o nouă strălucire precum un colier îngrijit bine, care reflectă o lumină strălucitoare și plăcută. Corpul bărbatului era încă aproape dezbrăcat. Ea se sprijini cu blândețe de umărul lui, iar el o luă din nou în brațe studiindu-i parcă fața și alintând-o cu săruturi
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
domnițele din neamul Paleologilor... A fost odată... oftează el. Maria ridică o splendidă diademă bătută numai în diamante, o contemplă lung, apoi o pune la loc și oftează: "Deșertăciunea deșertăciunilor, toate sunt deșertăciuni"... Cu mișcări line, își scoate cerceii, inelele, colierul, până și vulturul bizantin cu două capete. Le pune în casetă și i-o întinde. A rămas pe piept numai cu o cruce simplă, de aur. Ce faci? o întreabă Țamblac intrigat. Ce vrei să faci? Să le dai lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
o raclă mică și scoase din ea un ametist minunat, montat În argint, aidoma cu cel pe care bancherul Îl găsise În coșulețul pruncului. — Iată piatra geamănă cu cea pe care o cunoști, desigur, preacinstite domn. Împreună cu crucea, alcătuiau un colier pe care regele Îl dăruise iubitei lui. Bertranda mi le-a Încredințat pentru a servi ca semn de recunoaștere fiului ei, când va veni timpul. și socotesc acum că timpul a venit. Urs rămase mut. Bodo al lui era prin
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
gang și văzând ferestrele larg deschise a pătrund în dormitorul părinților. A răscolit peste tot, a deschis o ladă de zestre, unde într o despărțitură mama ținea bijuteriile, mărgele, coarne, hurmuz și multă mătase colorată. Când tocmai își încerca un colier la gât, privindu-se în oglindă, Oltea, sora mea a intrat în dormitor. A luat-o de cozi și a scos-o în ogradă, lăsând tot ce avea în mână. În sân avea ascunse alte mărunțiri, fără prea mare însemnătate
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
același grad ca Georges T., și de faptul acesta leagă iluzii și planuri. Am vorbit mult împreună; pretinde că venind [ea] la Paris, tu nu vei duce lipsă de nimic. Am ascultat-o blând; era frumoasă; îmbrăcată în negru, cu colierul ei aurit. Cum vorbeam cu ea, m’au chemat în vestiar, unde mă aștepta Costaiche, băiatul Dochiții de la Fălticeni, protejatul tatei, acum șofeur la un ministru și care ducea acasă pe Sorana, care având furunculoză, localizată la picior, nu putea
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
dai despre toaleta ta din seara asta m-au emoționat și m-au făcut să zâmbesc. Am avut impresia fugitivă că ești aici, că te faci frumoasă ca să te duci la un ceai și că mă întrebi: „Dacă aș pune colierul barbar cu rochia asta?“ „Da, merge“, ziceam eu. Și tu replicai: „Nu, colierul cel mic merge mai bine“. [20 noiembrie 1949] Scumpa mea, scumpa mea, am reluat cartea asta poștală duminică dimineață, după telefonul nostru de aseară, după ce ți-am
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
făcut să zâmbesc. Am avut impresia fugitivă că ești aici, că te faci frumoasă ca să te duci la un ceai și că mă întrebi: „Dacă aș pune colierul barbar cu rochia asta?“ „Da, merge“, ziceam eu. Și tu replicai: „Nu, colierul cel mic merge mai bine“. [20 noiembrie 1949] Scumpa mea, scumpa mea, am reluat cartea asta poștală duminică dimineață, după telefonul nostru de aseară, după ce ți-am auzit vocea iubită, așa de caldă, așa de apropiată, care mi-a răscolit
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
de "tiburoni" rechini, dar și de fructe de mare și... alge (am gustat aici excelente preparate din alge, "fără colesterol"). Când vremea nu-i favorabilă ieșirilor pe ocean, meșteresc din oasele și cartilajele de rechin tot felul de minuni cruci, coliere, cuțite, casete, fiind neîntrecuți și în modelarea lutului, pe care îl colorează în albastru. Fără a putea fi acuzat de "furt intelectual", îmi permit să "împrumut" din volumul soției "Fluturi de mătase"(Editura Junimea, Iași, 2007) o frumoasă poezie: Punta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
de unde să știe care-i mărimea ei, mai ales când ea are de reținut mărimi pentru sutien, slip, ca să nu mai spun de haine, pijamale și așa mai departe? Și cum poate fi el sigur că va cumpăra inelul sau colierul pe care și-l dorește ea, de o culoare care să i se potrivească? Vedem adesea bărbați având tentative de a pătrunde pe aceste tărâmuri ale feminității, aruncând priviri speriate în jur, studiind un articol sau două și dispărând în
[Corola-publishinghouse/Administrative/1868_a_3193]
-
puteam avea mult mai ușor, ținând seama că știam mult mai bine limba franceză decât engleza. Am fost condus în biroul comandantului, un comandant din aviația franceză, o figură simpatică, după câte îmi amintesc, cu o barbă sub formă de colier olandez. După ce i-am arătat actele oficiale, i-am adus la cunoștință misiunea mea, rugând a mi se da posibilitatea să ajung la Viena, unde aveam întâlnirea cu echipa de Cruce Roșie. În același timp am solicitat să se facă
Dan Vizanty. Destinul unui pilot de vânătoare by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/1389_a_2631]
-
la alegere. 75% dintre localnicii apți de muncă sunt în șomaj. Indicele de sărăcie 67%. Turiștii nu știau aceste lucruri. De minimis non curat praetor. O firmă care prosperă, totuși, este giuvaergia Iwad. Oamenii vin să-și vândă aici inelele, colierele de perle și bijuteriile de familie ca să-și cumpere apoi de-ale gurii sau un bilet de avion, când s-au decis să ia calea exilului. Firma revinde cele achiziționate unor angrosiști, iar amintirile personale ajung la Bombay. Pe străduțele
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
pe profan: el reface istoria incintei sacre, de la David și Cortul Legământului. "Din străfundurile eternității templul ne aștepta..." La ieșire, pe un piedestal, o urnă cu pereții de sticlă în care vizitatorii au introdus inele, dolari, lănțișoare de argint și coliere în chip de ofrandă, sub inscripția Personal contributions for rebuilding the Holy Temple. Într-adevăr, de viitor e vorba. Obiectele fabricate și expuse sunt destinate să servească în cel de-al treilea Templu, a cărui reconstrucție promotorii acestui institut, fondat
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
deh: cei doi rămași se întrețin între ei ca occidentali de viță veche ce sunt, înzestrați cu rațiune, și cu atât mai bine dacă fanaticii au rămas pe dinafară! La Beirut, am văzut pandative alăturând crucea și semiluna în niște coliere drăguțe pentru doamne: ele se numesc "ale unității naționale". Iar la Paris, am văzut cărți de vizită juxtapunând crucea și steaua lui David, ba chiar am auzit și un kaddish în piața din fața catedralei Notre-Dame. Dacă toate cele trei semne
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
său pontifical cu spătar nemăsurat de mare, purtând mitra sa de țar încoronat, crucea, pieptarul cu pietre prețioase și cârja patriarhală, el seamănă cu un idol păgân cu chip de Moș Crăciun încovoiat sub greutatea podoabelor de aur și a colierelor de argint, alături de care un faraon în mare ținută de ceremonie ar părea un tânăr sportiv. În Orientul Apropiat, aceste ținute de mare pompă ar fi deplasate. Acolo ierarhii primesc în audiență instalați comod pe scaunele lor cu spătar înalt
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
sunt uluit de fastul berlusco-hollywoodian al sărbătorii, tipice pentru noii îmbogățiți și care ar face să pălească restaurantul Fouquet's de pe la noi: limuzine Rolls-Royce înșirate una după alta trase la peron, matroane strălucind de pomezi și de farduri, cercei și coliere de perle, majorete; baletul ospătarilor, dansul săbiilor și cel din buric, tortul uriaș adus de niște ieniceri purtând șalvari de zuav. Orient à la Las Vegas în prime time. Îmi amintesc de o altă ceremonie la care am asistat cu
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]