1,447 matches
-
ne fie tuturor rușine de ceea ce se întâmplă în România de la o vreme. Am reușit să intrăm în Europa, ieșind din rândul lumii. Am devenit, ca niciodată parcă, o insulă absurdă, un conglomerat de dejecții, plutind în derivă. Viața noastră coti diană pendulează între ridicol și convulsie, între mârlănie și delir. Suntem cu toții vinovați și cu toții victime. Cum ne-am mai putea reabilita în ochii noștri și ai celorlalți? Ce mai e de salvat? Uneori - deformare profesională - îmi spun că numai
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
periferic, căruiaîi administrezi prin cuvinte un șoc după altul. Când a devenit de nerecunoscut pentru sine însuși,înseamnă că a revenit în centru. Trebuie, mai întâi, să demolezi suficiența de sine a lucrului trăitpentru a scrie despre el - s-o cotești din orice stradă reală într-una inventată, fiindcă numai aceasta îi poate semăna din nou. Iar când o faci, n-ai voie să lași să eșueze ceea ce ți-e drag, n-ai voie să distrugi totul printr-opropoziție ratată. Scriu totdeauna
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
doar de o asemănare între lungimea coridorului și mărimea operei lui Proust, mai înțelegeam, dar altfel comparația mi se părea cu totul deplasată. Coridor lung ca Marcel Proust? Am continuat să merg în urma ei. Coridorul era cu adevărat interminabil. Am cotit de câteva ori, am coborât și am urcat câte cinci-șase trepte. Era de cinci sau șase ori mai lung decât coridorul unei clădiri obișnuite. Aveam impresia că descinsesem într-o gravură de Escher, cu iluzii optice sofisticate. Dar oricât mergeam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
avansez și mai mult în inima pădurii. Sau poate ei știau că sunt acolo și mă evitau cu înțelepciune. În a treia sau a patra zi de căutări, am dat peste un luminiș în partea în care Zidul de est cotește brusc spre sud. Se deschidea ca un evantai, pornind dintr-o cută a Zidului. În mod cu totul inexplicabil, hățișul des al pădurii nu ajunsese până la el. Locul era dominat de o liniște pe care n-o mai întâlnisem nicăieri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
am auzit ecoul, deși am așteptat destul de mult. Aveam impresia că piatra ajunsese în Brazilia sau în Argentina. Mi s-a făcut inima cât un purice numai la gândul că aș fi putut cădea într-o astfel de groapă. Drumul cotea la dreapta și la stânga, cobora încontinuu, dar n-am dat peste vreo pantă abruptă. Doar intersecții. Multe intersecții. Pe tot traseul ne-am îmbrățișat o singură dată. Fata s-a oprit brusc, s-a întors spre mine, a stins lanterna
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
E adevărat că-i întortocheat rău, dar n-ai ce-i face. De-acolo trebuie s-o iei mai întâi spre Sendagaya. Să nu scapi din vedere că Întunegrii își au cuibul exact de partea asta a Stadionului Național. Drumul cotește apoi la dreapta spre stadionul de baseball Jingū, iar de acolo o iei spre bulevardul Aoyama, trecând pe lângă Galeriile de Artă, până la linia de metrou Ginza. Cred că o să faci cam două ore până la ieșire. Ai înțeles în mare? — Da
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
iar în dreptul lor se făcea un drum la stânga. Dacă ajungeam până acolo, linia de metrou - invenție a civilizației și tehnologiei - ne scotea la suprafață. În felul acesta, scăpam definitiv de tărâmul Întunegrilor. Am mai înaintat un pic și drumul a cotit în unghi drept. Cred că deasupra noastră era bulevardul străjuit de ginkgo. Cum era doar început de toamnă, aceștia aveau cu siguranță frunzele încă verzi. Vedeam cu ochii minții lumina soarelui, simțeam mirosul ierbii și auzeam adierea vântului. Voiam să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
și avea Mercedesul ăsta mic și alb. Pete tuși. Îmi amintesc mașina. Mi-amintesc gândindu-mă: puștiul e doldora. Mă gândeam că ăsta o să fie un semestru profitabil. Tăcere. Da’ nu l-am mai văzut pe puști de-atunci. Porsche coti ușor. Alt puseu de teamă. - Îl chema Clayton? M-am bâlbâit și-am încercat să mă îndrept de spate. Era ca și cum aș fi vorbit cu mine însumi. O pauză lungă plină de bruiaj. Apoi tăcere. Eram pe punctual de a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
rod Klonopin în speranța că își va face efectul. Am aruncat o nouă privire câmpului care părea să mă privească și în depărtare am observat căpițele de fân și dincolo de căpițe se legăna un șir de palmieri. Un break bej coti în parcarea pustie și se opri lângă Range Rover. Robert Miller își făcu apariția, întâi burta, îmbrăcat în blugi roși și o haină de blugi pe măsură, purtând pe dedesubt o cămașă turcoaz: un bărbat voluminos trecut de cincizeci, cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
o mașinărie voluminoasă care arăta ca un aparat de aer condiționat supradimensionat. - Un galvanometru. Înregistrează emisiuni de energie inexplicabile. Bineînțeles. Bineînțeles că asta e. Asta știai și tu, Bret. Eram ghemuit tot și gata să fac altă criză în timp ce microbuzul cotea pe Bedford ca să intre pe Elsinore. Casa se ridica inocentă în lumina zilei, dar chiar și în lumina zilei apărea amenințătoare. Mă încruntam din cauza fricii care mă cuprinsese pentru că nu mă abțineam să n-o examinez în timp ce microbuzul parca în fața
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
sunat la 911 și au alergat afară să vadă ce se întâmplase cu mașina care se izbise de stejar, ei susțin că n-au reperat alt vehicul. Scenariul considerat cel mai credibil: dădusem cu spatele atât de rapid și de cotit încât, pierzându-mi cunoștința, m-am izbit de stejarul din fața casei Bishop. Existau probe „infime“ (dâre extrem de anemice de vopsea crem) că o altă mașină „putea“ fi implicată și din moment ce nici un 450 SL de culoare crem nu era înregistrat în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
însuflețitor al Cenaclului cu umoriștii lui “Păstorel”, des prezentat în rubrica cu epigrame de la Ziarul de Iași, împrospătată de fostul meu coleg de gazetărie post-decembristă Constantin Iurașcu - Tataia. Ion N. Oprea CAPITOLUL I Un interviu acordat de autor reporterei Petronela Cotea Mihai de la Radio Iași, la data de 26 ianuarie 2009 Rep. Stimați ascultători, în județul Vaslui mergem în continuare astăzi și încercăm să descoperim alte și alte repere, care definesc într-un fel structura oamenilor născuți în acest colț al
Amprentele unor timpuri by ?tefan Boboc ? Punge?teanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/84040_a_85365]
-
-o. Verde. Demarez. Nu mai știe ce să facă. Iar personajele din spate par să fie mute de-a binelea. Trec zece minute. Foarte lungi. Ajung la ușa garajului și acționez telecomanda. Intru în subteran. Numai betoane și ciment. Cobor, cotesc, evit câțiva stâlpi de rezistență, ajung la locul de parcare. Opresc motorul. Liniște. Fetele rele nu îndrăznesc să deschidă portierele. Îmi aprind o țigară și stau liniștit. Mă uit drept în față, ca și cum ele nici n-ar fi acolo. Simt
Opere cumplite-vol. 2 by Florin Piersic junior. () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1343_a_2707]
-
ce colorase perspectiva Alpilor, lumini care îmi jucau încă în fundul ochilor. Eram ca clopotul, care după ce a sunat o dată, continuă încă multă vreme să vibreze pănă se stinge ultima ondulațiune. Apoi, după ce m-am sculat de la masă și m-am cotit cu vro două, trei englezoaice care, negreșit, m-au luat și ele drept un maur sălbatec, m-am dus binișor să mă culc. Am dormit, se înțelege, neîntors și aș fi dormit desigur pănă a doua zi târziu, dacă cornul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1536_a_2834]
-
oprește din rîs și face un gest scurt, vrînd să-și schimbe mersul. E Tamara: capul ei brumat parcă a început să viscolească văzduhul nopții. Se uită la noi mirată și schițează un salut spre Brîndușa, apoi își continuă mersul, cotind spre blocuri, în direcția din care s-a auzit strigătul și unde trec iarăși, de pe trotuarul celălalt, cîțiva oameni. Soțul Tamarei un tip sigur de el, cu o față pătrată, sprîncene groase și fruntea mult prea îngustă nici nu ne-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
însă în aceeași clipă mintea ei sesiză cu întârziere ceva ce nu observase când își rotise privirea de jur împrejur: pereții albi erau plini de tablouri. O expoziție de pictură, constatase ea la început, indiferentă, dar, atunci când mintea ei o coti brusc îna poi, își dădu seama că nu erau picturi. Erau crochiuri în cre ion și în cărbune și toate erau portrete. Portrete care, odată ce îți captau atenția, te trăgeau înapoi. Te ademeneau irezistibil. Fata de la recepție se apropie și
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
pe punte, alăturându-se unei perechi de polițiști În uniformă. Unul dintre ei desfăcu odgonul de pe pilon și Bonsuan pilotă barca cu spatele afară În Marele Canal, apoi o roti brusc și porni spre Podul Rialto. Trecură pe sub pod și cotiră la dreapta pe-un canal cu sens unic. Curând după aceea, virară la stânga, apoi din nou la dreapta. Brunetti stătea pe punte cu gulerul ridicat, ca să-l apere de vânt și de răcoarea dimineții timpurii. Bărcile acostate pe ambele părți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
ajutată să urce la bordul bărcii. De-ndată ce ajunseră În cabină și se așezară, Monetti ieși cu spatele din dana de acostare și Întoarse barca pe Marele Canal În sus. Cu girofarul pornit, Îi purtă repede pe lângă gară și coti la stânga În Canale della Misericordia, dincolo de a cărui gură de scurgere se afla insula cimitirului. De obicei, când trebuia să ducă oameni străini de Veneția cu o barcă cu motor, Brunetti se grăbea să le arate priveliștile și punctele de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
Îi smuci chipiul, iar ea-l Îndesă pe cap cu o mână, apoi Îl luă și Îl lăsă pe lângă corp. Fără să mai fie rigidă, se dovedi a fi mai mult decât atrăgătoare. Brunetti urcă scările și rămase lângă ea. Cotiră la dreapta În Marele Canal. — E foarte frumos, zise ea. Apoi, schimbând tonul, Întrebă: — De ce vorbiți atât de bine engleza? Am Învățat-o la școală și la universitate, și-am petrecut câtva timp În State. — O vorbiți foarte bine. — Mulțumesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
mai Încântătoare orașe din Italia, centrul lui plin de străzi Înguste și răsucite de-a lungul cărora se Îngrămădeau palazzi În stil renascentist și baroc, amestecate laolaltă fără a ține seama de simetrie, cronologie ori de vreun plan. În loc de asta, cotiră pe lângă un imens stadion de ciment, trecută peste un pod feroviar Înalt, apoi de-a lungul uneia dintre noile viales care se iviseră peste tot În Italia continentală În semn de recunoaștere a triumfului final al automobilului. Fără să semnalizeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
Fără să semnalizeze, șoferul o tăie brusc la stânga și porni În josul unui drum Îngust mărginit pe dreapta de-un zid de ciment acoperit cu sârmă ghimpată. În spatele lui, Brunetti văzu o imensă antenă de comunicații sub formă de farfurie. Mașina coti Într-o curbă largă la dreapta și, În fața lor, Brunetti văzu o poartă deschisă, alături de care stăteau câțiva paznici Înarmați. Erau doi carabinieri În uniformă, cu mitralierele legănându-li-se nebăgate În seamă pe lângă corp, și un soldat american În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
trebuiau să fie americane. Acea nație era puternic proclamată și În multele tăblițe care interziceau fumatul și În anunțurile ce acopereau afișierele de pe toți pereții. Podeaua de marmură era singura trăsătură italiană. După cum fusese Îndrumat, Brunetti urcă scările din fața sa, coti la dreapta În capăt și intră În al doilea birou de pe stânga. Încăperea În care păși era Împărțită de ziduri despărțitoare mari cât un stat de om, iar pereții, aidoma celor de la parter, erau acoperiți cu afișiere și anunțuri imprimate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
urcă pe bancheta din spate. — Ați vrea să mergeți acum la adresa aceea, domnule? Întrebă șoferul. — Da, zise Brunetti puțin sătul de America. Conducând mai repede ca mașinile celelalte din bază, se Îndreptară spre poarta principală și trecură prin ea. Afară, cotiră la dreapta și porniră Înapoi spre oraș, trecând din nou peste podul feroviar. La baza lui, virară la stânga, apoi la dreapta și opriră În fața unei clădiri cu cinci etaje dispusă cu câțiva metri mai În spate față de stradă. În fața porții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
pe acolo, o tânără negresă În uniformă de infirmieră, unde ar putea-o găsi pe doamna doctor Peters. Ea Îi spuse că merge la Secția B, unde lucra doctorul Peters și spuse că-l va duce acolo. De data aceasta, cotiră În direcția opusă, trecură printr-un alt set de uși duble, dar acum oamenii care veneau spre el purtau uniforme albe sau salopete verde-deschis, nu verdele mai Închis al uniformelor militare. Trecură pe lângă o Încăpere cu o plăcuță pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
care lucru. În plus, Întotdeauna i se păruse că sfinții Își petreceau mult prea mult timp pierzându-și diferite părți ale corpului: ochi, sâni, brațe, iar acum, În cazul Sfintei Barbara, capul. — Nu cunosc legenda. Ce s-a Întâmplat? Șoferul coti pe lângă un indicator de STOP și dădu un colț, se uită În spate la Brunetti și explică: — Tatăl ei era păgân, iar ea era creștină. Tatăl ei voia să o mărite cu un păgân, dar ea voia să rămână virgină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]