851 matches
-
îl vor face din ce în ce mai invulnerabil la influențe și atacuri cu energii de vibrație joasă. IMPORTANT: Ceea ce ne spune Samael Aum Weor în citatul de mai jos este perfect valabil, dar nu în orice circumstanțe și condiții: „Aceia care spun că «dedublarea de personalitatea umană este periculoasă», și că «fiind cineva absent din corpul său, un altul vine și îl ocupă» etc, greșesc foarte mult. Cei care vorbesc așa, de fapt, în fiecare noapte ies din corpul lor. A se dedubla intenționat
Călătoria în afara corpului fizic by Mihai Moisoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/508_a_774]
-
și îl ocupă» etc, greșesc foarte mult. Cei care vorbesc așa, de fapt, în fiecare noapte ies din corpul lor. A se dedubla intenționat echivalează cu faptul că cineva își dă seama de propriile funcții naturale și cooperează cu Natura. Dedublarea nu poate fi niciodată periculoasă." Samael Aun Weor: Conf. „Evul Mediu și Esoterismul Gnostic" Deoarece studenții gnostici se raportează permanent la entitățile astrale superioare ce le asigură protecție și îi ghidează și este normal ca aceștia să călătorească în astral
Călătoria în afara corpului fizic by Mihai Moisoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/508_a_774]
-
ori în nomenclatorul meseriilor. N-o să mă joc, n-o să vă mint și o să vă destăinui și vouă, așa cum el a mărturisit în bucătărie pentru mama, că gebul vroia să însemne handbalist. La capătul micului puseu de schizofrenie (convins că dedublarea seamănă cu o mașină de spălat - curăță omul, dar îl stoarce ca pe-o cârpă, până la ultima picătură), recunosc că eu, Filipul unic, n-am avut și nici nu am de-a face cu ocupația asta. Eu am fost portar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
Într-un cuvânt, pentru că uneori un cuvânt are darul să spună tot, a devenit un nesuferit. De suferit însă cel mai mult a suferit Patria. Patria, care a încetat să mai fie patrie în sine și, printr-un miracol al dedublării, al suprapunerii sau mai știu eu prin ce proces științific, a devenit un fel de extensie a lui nenea ăla. Prelungirea lui până în cuier. O fi reprezentat ea chestii teribil de mărețe, nimic de zis, numai că pentru mine toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
Scena, ca spațiu consacrat, a apărut odată cu Omul, înțeles ca ființă gânditoare, dar și ca homo ludens. În orice ființă umană există o scenă interioară, proiectată în univers, în măsura în care acea ființă începe să aibă conștiință de sine, de unde apare și dedublarea, vederea din exterior, și începe să aibă intuiția faptului că este în același timp mai mult dar și mai puțin decât un om; mai puțin, în măsura în care se consideră o simplă ființă rațională, aridă, condamnată la singurătate; mai mult, în măsura în care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
Scena, ca spațiu consacrat, a apărut odată cu Omul, înțeles ca ființă gânditoare, dar și ca homo ludens. În orice ființă umană există o scenă interioară, proiectată în univers, în măsura în care acea ființă începe să aibă conștiință de sine, de unde apare și dedublarea, vederea din exterior, și începe să aibă intuiția faptului că ea este în același timp mai mult dar și mai puțin decât un om; mai puțin, în măsura în care se consideră o simplă ființă rațională, aridă, condamnată la singurătate; mai mult, în măsura în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
înstrăinare de sine, la cufundarea în lene și desfrâu mintal, la moarte lentă. Sau poate că nu? Ironia acidă lasă loc bănuielii că poetul nici nu-și propune să lupte împotriva acestei stări de spleen, ci dimpotrivă, o cultivă meticulos. Dedublarea are loc, uneori, în scopul unei autocompătimiri, pe cât de caustică, pe atât de nesinceră: Și la salcie cu fermecători, Salcie cu Pajura, stă cineva și mai că e mort ai jura, stă în trândăvie, nenorocitul. (...) și doarme, doarme nenorocitul..." (Salcie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
victorie. Este vorba, bineînțeles, de victoria decapitatului, a deposedatului, a învinsului fără replică, victoria actorului care renunță la spectacol pentru a evolua în fața propriilor lui ochi, singurul spectator existent și cu adevărat demn de cucerit fiind el însuși, actorul supus dedublării. Spectacolul interior refuză artificiile scenei, el nici nu se dorește spectacol, așa cum actorul nu se dorește actor. Sciziunea este semnul unei afectivități premeditat neîmplinite, care nu se acceptă pe sine decât prin înjumătățire și modelare. Este o cădere din spectacol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
și modelare. Este o cădere din spectacol. Actantului îi lipsește respectul de sine, încrederea în ceea ce face. Semn al delicateții ultragiate. Cum mai este posibilă victoria, dominarea? A domina înseamnă a privi din afară ceea ce se întâmplă. Victoria este fascinația dedublării. De asemenea, a domina înseamnă supunere față de propria regie, față de propria renunțare la viață. Dar, orice s-ar încerca, rămâne fatalmente un grad înalt de falsitate în meseria de a fi actor, în încercarea de a fi poet (care tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
a întoarcerii în existența eternă, infinită"50. Râsul tăcut este un râs estetic. El are un mesaj în sine. Este un râs care se raportează întotdeauna la exterior; implică o aspirație a ființei spre o nouă treaptă a ființării, o dedublare semnificativă. Vladimir Streinu remarca: "Emil Botta înnoiește lirismul nostru cu un timbru grav ce se înalță din vecinătatea umorului negru, cu o intensitate emotivă împerecheată deseori cu luciditatea propriei luări în derâdere".51 Râsul și derâderea, iată o nouă ecuație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
de gesturi. În Metamorfozele cercului, Georges Poulet spune: "Memoria este, înainte de toate, o amplitudine"54. Această capacitate de a conferi amplitudine poartă conștiința pe meleaguri neștiute, dându-i mari probleme de adaptare. Memoria (= oglinda) înstrăinează. Jocul de oglinzi duce la dedublare nevrotică, la disoluție chiar: Fiecare gest al meu e sec. În virtutea unei telepatii, viața continuă să curgă mecanic prin artere, inima se întreține din iluzii fericite. Dar totul e simulacru, veleitate, intenție, așa cum trupul decapitaților realizează câteva mișcări epileptice, dezarticulate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
voit, dar mă lăsam în voia nervilor ca să impresionez.” Luciditatea eroului este o pură retorică a gesturilor patetice și scenelor lacrimogene, de mahala. Sandu se falsifică în fiecare clipă, fiecare trăire a sa este însoțită de o alta antagonică, iar dedublarea aceasta conduce în final la o falsificare a realităților sufletești. “Intelectual, sar tot așa de la unul la altul. Când vorbesc, sunt adesea incoherent, fiindcă în mintea mea, fugind prea repede, nu are timp niciodată să întârzie și să se explice
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
eroul din Ioana, nu pare în nici un fel maturizat de experiența tragică a sinuciderii Irinei. El e prototipul bărbatului care refuză să se maturizeze. Structurile sufletești ale celor doi naratori sunt apropiate, căci și Sandu din Ioana trăiește o continuă dedublare, subzistând același analist profund, „tovarășul meu interior”, cel care declanșează orgia lucidității. Efectul mării, muzicii, dar mai ales nisipului îi accentuează reveriile analitice. Acestea ucid lecturile potențiale și chiar scriitura: Iau câte o carte, creion și hârtie, dar nu pot
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
sens înțelegi mai bine relativitatea care le este proprie. Le poți recunoaște atunci într-o altă lumină, aparent mai nesigură sau mai estompată. Și devine sesizabil ceea ce în primă instanță nu se vede, de pildă caracterul lor echivoc, o anume dedublare pe care o suferă. În unele cazuri, sesizabilă devine latura lor simbolică, ireală. Sau acel element straniu sub care întâmpină bunul simț, paradoxul insolubil pe care îl aduc la vedere. Să fac aici o mențiune, în absența căreia s-ar
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
Aici, adică în intenție, ni se atrage atenția asupra a ceva la care atenția singură nu este satisfăcută; și, în acest caz, se cere o deviere dirijată a actului de atenție, ca și cum am supraveghea constant însuși actul atenției. Când această dedublare nu este bine asimilată (invers decât facem când citim ceva), ne vom găsi într-o dedublare crispată, așa cum se găsesc de obicei atât misticul inapt, cât și actorul mediocru. Ei acționează, fiecare pe scena lui, mistică sau teatrală, în funcție de un
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
este satisfăcută; și, în acest caz, se cere o deviere dirijată a actului de atenție, ca și cum am supraveghea constant însuși actul atenției. Când această dedublare nu este bine asimilată (invers decât facem când citim ceva), ne vom găsi într-o dedublare crispată, așa cum se găsesc de obicei atât misticul inapt, cât și actorul mediocru. Ei acționează, fiecare pe scena lui, mistică sau teatrală, în funcție de un text sacru sau de un rol - la care se adaugă, pe deasupra, punerea în scenă a faptului
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
al vieții noastre, faptul reflexiv că, atunci când gândim ceva în afara noastră, suntem deja în condiția paralelă, reflexivă, de a gândi și actul care ia „poziție“, pe dinăuntru, față de „obiectul“ pe care-l gândim ca ceva „dat“ în afara noastră. Din această dedublare decurge și faptul că tot ceea ce se lasă gândit în noi are o existență contradictorie, un joc de dublă realitate: orice gândim este gândit, pe de o parte, ca ceva provenit dintr-o realitate exterioară, dar conținând, în același timp
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
îl întreabă: „și doriți ceva între timp“. Iar Pâcă, hohotind, ridică capul într-o parte și răspunde cu râsul lui mare: „Găinar al pământului, timpul este o noțiune care nu suportă «între»!“.) - Eu însă, fiind în această stare paralelă de dedublare, simt că s-a petrecut ceva „între timp“, că în cursul normal al scurgerii timpului a intervenit altă ordine temporală, cu altă stare de prezență decât cea succesivă, obișnuită, empirică. Și anume că în timp ce mă spălam pe corp, în fața oglinzii
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
față de proiect și faptă, tot ce se pierde în vederea realizării sciziunii eului și a dublei priviri este recuperat aici pentru a se obține crisparea proprie prostiei. Cel prost nu poate spune niciodată "sînt prost", pentru că atunci ar apărea instantaneu acea dedublare și acel tip de reflexivitate care sânt străine de prostie. Cel prost nu cunoaște oboseala, lehamitea și sațul, cântărirea lucrurilor și tentația renunțării. Instalat în proiect, el nu are simțul relativității, pentru că nu poate compara. Cel prost cade în proiectul
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
iubit pe nimeni, nu sîntem decât eul gol care se revelă în frică. Când nimeni nu ne iubește, nu apucăm să avem un chip și avem doar chipul nimănui. Sîntem, fără ca propriu-zis să fim. Acest miracol al dobândirii eului prin dedublare și prin iubirea de altul își capătă expresia sensibilă în mângâiere. Din clipa în care parcurg conturul altui trup, eu îl iau pe acesta în posesie și totodată îmi livrez trupul în mângâierea mea. Dar bucuria pe care o resimt
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
mângâierea lui mi-o conferă și îmi dă, prin mângâiere, conștiința identității mele. Fiecare mângâiere este o celebrare a eului meu, pe care însăși mângâierea l-a făcut cu putință. Sânt mângâiat, deci sânt Acest miracol al dobândirii eului prin dedublare și prin iubirea de altul își capătă deopotrivă expresia sensibilă în însoțirea mâinilor. În esența mâinii rezidă ambiguitatea faptului de a lua și a da. Mă deschid și înmînez, dau de la mine și trec în posesia altuia ceva care în
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
iese la lumină nu este adevărat dacă nu este desprins și smuls din acel ultim adânc. Toate astea mi-au trecut prin minte în urmă cu câteva ore; corect ar fi să spun că le-am văzut, prins într-o dedublare suspectă, pe care trecerea timpului o operase în mine și din care urma să ies bulversat și nedumerit, meditând fără speranță la esența elementului schimbării. Unde dispăruseră toți oamenii aceia: Flipi, Carmen, Andrei, Noica, eu însumi? Nu exista decât un
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
nesfârșire... Nici mările, nici cerul, nici Dumnezeu și nici lumea toată nu sânt un univers. Numai irealitatea muzicii... Uitarea tămăduiește pe toți, afară de acei ce au conștiința conștiinței lor, fenomen de luciditate care te așază paralel spiritului, într-o ultimă dedublare. În marea divină, arhipelagul uman nu mai așteaptă decât fluxul fatal care să-l înece. Prin orgoliu ești legat peninsular de Dumnezeu; îi aparții și nu-i aparții. Ai vrea să fugi din El, deși ești parte a Lui. Elementele
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
observat acest carusel al vieții în care oamenii urcă și coboară, intersectânduse atât de diferit “. Își comunică aceste reflecții, pentru a-l ajuta pe cititor să pătrundă mai ușor în universul romanesc pe care îl propune. Ori, mai curând, o dedublare a vocii povestitorului care-l terțează cu reflecțiile sale pe autor. În felul acesta, se poate spune că autorul devine eroul principal care-și comunică gândurile și trăirile emoționale. După care reia firul narațiunii de acolo de unde îl lăsase. Un
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
diluată, cândva atât de la modă În săptămânalele ilustrate. — Și-a sprijinit bărbia de fruntea servitoarei, remarcă Dora, și se uită În oglinda de aici, din prim-plan. Uite, e chiar Întoarsă, ca să poată urmări ce se Întâmplă În spatele ei! — O dedublare foarte comun În pornografie, declară Karp. Astfel victima se poate vedea din perspectiva observatorului. Oglinda reprezintă prezența noastră În pictură. Într-un fel, privitorul participă la evenimente În aceeași măsură În care e un intrus. Conform connoisseur-ilor, acest tip de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]